Ο Πωλ Μοράν υπήρξε μια από τις πλέον χαρακτηριστικές αλλά και αμφιλεγόμενες φιγούρες της γαλλικής λογοτεχνίας του περασμένου αιώνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, με μοναδική ικανότητα στην καταγραφή των λεπτομερειών της ζωής της υψηλής κοινωνίας, στην οποία ανήκε, αυτός ο φίλος (και βιογράφος) της Κοκό Σανέλ, του Προυστ, του Κοκτώ, του Μπρετόν και πολλών ακόμα προσωπικοτήτων. Επίσης, υπήρξε ρατσιστής, αντι-σημίτης και συνεργάτης των Ναζί με την ντροπιαστική κυβέρνηση του Βισσύ.
Η πιο μεστή, δημιουργικά, περίοδός του υπήρξε ο Μεσοπόλεμος, στην οποία ανήκει και το «Λιούις και Ειρήνη» (1924) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη. Αφηγείται τον παράδοξο έρωτα δύο τραπεζιτών: ο Λιούις είναι το τρομερό παιδί των Γάλλων τραπεζιτών. Από τα τριάντα του έχει ήδη ανέβει στην κορυφή μιας μεγάλης τράπεζας, χάρη στον ριψοκίνδυνο αλλά εμπνευσμένο τρόπο επιλογής επενδύσεων. Είναι όμορφος και μέγας γυναικοκατακτητής: διατηρεί ημερολόγιο στο οποίο καταγράφει τις επιδόσεις της κάθε μίας από τις πάνω από 400 (!) κατακτήσεις.
Κυνηγώντας μια ακόμα επένδυση, θα βρεθεί στη Σικελία για να αγοράσει ένα ορυχείο. Εκεί θα γνωρίσει την Ειρήνη και η ζωή του θα αλλάξει. Αυτή η ελληνικής καταγωγής τραπεζίτης από την Τεργέστη, τον σαγηνεύει. Χάνει κάθε ενδιαφέρον για την προηγούμενη ζωή του και κάνει ό,τι μπορεί για να την παντρευτεί. Ο όρος για να παντρευτούν είναι να τα παρατήσουν όλα και να πάνε να μείνουν στο νησάκι του Αιγαίου, απ’όπου κατάγεται η Ειρήνη.
Η αρχή είναι υπέροχη: απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον, κάνοντας τίποτα. Όμως, σύντομα ο Λιούις αποζητά το Παρίσι. Η μετακόμισή τους στη γαλλική πρωτεύουσα θα τους κάνει να επιστρέψουν στη δουλειά και ο γάμος τους θα δοκιμαστεί.
Ως συνήθως στον Μοράν, το στυλ έρχεται πρώτο. Όταν μιλαμε για την καταγραφή της κοσμοπολίτικης ατμόσφαιρας του Παρισιού κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, κανείς δεν το έκανε καλύτερα. Τα γνωστά χαρακτηριστικά της γραφής του (γρήγορος ρυθμός, κοφτή γραφή, «τσαχπινιά» και λεπτομέρεια) κυριαρχούν. Ο Λιούις περιγράφεται ως τυπικό προϊόν της ηδονιστικής εποχής του που ενώ κυριαρχεί στο «ψεύτικο» περιβάλλον του, νικιέται εύκολα από την Ειρήνη που εκπροσωπεί την «ελληνικότητα», την αυστηρή απλότητα που προκύπτει από τους αιώνες του παρελθόντος της.
Το βιβλίο δεν είναι άλλο από αυτούς τους δύο χαρακτήρες που αναμετριούνται με τους εαυτούς τους, προσπαθώντας να σπάσουν τα όριά τους και να ερωτευτούν. Όσο βρίσκονται στην Ελλάδα όπου δεν συμβαίνει τίποτα, δείχνουν να τα καταφέρνουν. Όταν όμως βρεθούν ξανά στον «πολιτισμό», έρχεται στην επιφάνεια η πραγματική τους φύση: η δουλειά τους είναι το πραγματικό τους πάθος και δεν χωράει κάτι άλλο στις ζωές τους.
