15 χρόνια στο τιμόνι του AN Club, και τι δεν έχουν δει τα μάτια της Εύας Κολόμβου

Από τα παλαιότερα εν ζωή rock clubs της Ελλάδας, το AΝ εδώ και δεκαετίας είναι η εξαρχειώτικη στάση σημαντικών καλλιτεχνών από το εξωτερικό, έχει αποτελέσει τον πρώτο σταθμό για τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά ενώ παραμένει αδιαπραγμάτευτη η στήριξή του σε πολλά ελληνικά γκρουπ, με κοινό τους παρονομαστή τον δυνατό ήχο. Η Εύα Κολόμβου, μιάμιση δεκαετία μετά από τότε που πέρασε το κατώφλι του ΑΝ ως μέλος της ομάδας του, με υποδέχεται στο γραφείο της, στην πολυκατοικία δίπλα στην Μποέμισσα. Ενώ περιμένω να κάνει την κράτηση κάποιων αεροπορικών εισιτηρίων, την προσοχή μου κλέβει η αφίσα από ένα παλιό live των Karma to Burn – μία από αυτές τις χαρακτηριστικότατες αφίσες του An. «Μόλις είδες live το booking τους», μου λέει χαλαρή, αφού έχει κλείσει πια το τηλέφωνο. Για να γιορτάσει τα 15 χρόνια εκεί, στήνει ένα μεγάλο πάρτυ. Nightstalker, Deus Ex Machina, Last Drive, Distortion Tamers, Bent By Sorrow, Darkstar, Nashish και Speedblow θα βρεθούν την Πέμπτη 19 Μαρτίου στην σκηνή του λατρεμένου υπογείου της οδού Σολωμού. Της ζητώ, λοιπόν, να διαλέξει τις 15 συναυλιακές στιγμές που έχουν εντυπωθεί πιο έντονα στη μνήμη της.

«Στο AN, πήγαινα από το 1989, ήταν το στέκι μου. Εκείνες τις εποχές είχαμε την τύχη να δούμε ιστορικές συναυλίες και σπουδαία συγκροτήματα, όπως Honeydive, Αρνητική Στάση, Make Believe, Πορφύρια, Danger Cross, μέχρι και την πρώτη συναυλία των Ξύλινων Σπαθιών. Το 1991 μάλιστα, έδωσα την πρώτη μου συναυλία με τις Nonmandol. Τον Μάρτιο του 2000, ο υπεύθυνος του An club, Πέτρος Κουτσούμπας, μου ζήτησε να αναλάβω το γραφείο τύπου του χώρου. Ένα χρόνο μετά μου παρέδωσε τα ηνία. Από τότε πέρασαν 15 χρόνια γεμάτα από όμορφους ανθρώπους, ενέργεια, ένταση, άγχη, αγάπη, πάθος, φεστιβάλ, φρέσκες μπάντες, ιστορικά συγκροτήματα. Δεν είναι εύκολο, λοιπόν να διαλέξω, αλλά αφού «πρέπει», ας το κάνω…». Εντάξει, τελικά ξεδιάλεξε περισσότερα από 15 gigs, αλλά δε μας χάλασε καθόλου. Την καταλαβαίνουμε.

2000

Τρύπες (6-7/5): Νέα και άπειρη καθώς ήμουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το χτυποκάρδι και το τρελό άγχος, αλλά και την ικανοποίηση που ένιωσα στο τέλος του διημέρου, όταν συνειδητοποίησα πως όλα είχαν πάει καλά και πως μπάντα, κοινό, αλλά και εμείς οι ίδιοι είχαμε ζήσει ξέφρενες και στιγμές. Είναι αστείο το ότι ρίχνοντας μια ματιά στην ατζέντα μου, βλέπω ότι στα έξοδα παραγωγής αναφέρω: 30.000 δραχμές τύπωμα εισιτηρίων, 50.000 δραχμές φόρος δημοσίων θεαμάτων, 30.000 δραχμές καλώδια, 40.000 δραχμές ξεφόρτωμα μηχανημάτων και η λίστα συνεχίζεται. Η Σολωμού εκείνο το βράδυ είχε κλείσει από τον κόσμο. Αξίζει βέβαια να αναφέρω πως τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου έπαιξαν ένα τρελό τριήμερο τα Διάφανα Κρίνα.

2001

UK Subs (3/3): Η διοργάνωση ήταν της Astra και support act ήταν η μπάντα που έπαιζα τότε, oι Lunacy Booth. Από τη μία θα δούλευα και θα έβλεπα τους θεούς και από την άλλη, θα άνοιγα τη συναυλία τους! Αξίζει να επεκταθώ όμως λιγάκι εδώ, γιατί δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποιες μπάντες που φιλοξενήθηκαν την ίδια χρονιά και που οι εμφανίσεις τους μου χάραξαν τη ζωή: Flaming Stars (13/1), Fuzztones (16-17/2), Dead Moon (18/5), Nomads (19/10), Τhe Earthbound (28/12).

2001

Mayhem (3/6): Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε πως κάθε μπάντα έχει το απαραίτητο rider , που εμείς οι διοργανωτές οφείλουμε να τηρούμε με ευλάβεια. Oι Mayhem λοιπόν, μεταξύ άλλων είχαν ζητήσει, ιώδιο, οξυζενέ, επιδέσμους και φυσικά ένα ψυγείο για την γουρουνοκεφαλή. Κάποια στιγμή την ώρα που έπαιζαν, ο τραγουδιστής (με την γουρουνοκεφαλή πρώτη μούρη), άρχισε να κόβει τις φλέβες του. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, το αίμα έγινε σιντριβάνι που έλουζε το εκστασιασμένο κοινό. Την επόμενη μέρα, με πήρε στο τηλέφωνο η καθαρίστρια γεμάτη ανησυχία, απορία και φρίκη!

2002

Δεν μπορώ να διαλέξω μία, θα αναφέρω κάποιες και είμαι σίγουρη πως όταν δείτε για ποια ονόματα πρόκειται, θα με καταλάβετε: Walkabouts (23/2), Bevis Frond (1/3), Giardini Di Miro (30/3), Electrelane (6/4), Orange Goblin (13/4), Ross Daly (1/12).

2003

Lee Scratch Perry (3-4/6): Ο απίστευτος αυτός άνθρωπος φοράει ένα καπέλο με κεντημένα πάνω του ένα κάρο στρασάκια, λαμπιόνια και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Θεώρησε λοιπόν φυσιολογικό ο Ελληνάρας ταρίφας να τον εκμεταλλευτεί νομίζοντας ότι είναι τρελός τουρίστας και να του πάρει 50 ευρώ για να τον πάει από το Intercontinental στην Ακρόπολη! Δύο μέρες αργότερα (6-7/6), ζήσαμε μια απίστευτη εμπειρία με τους Public Enemy σε διοργάνωση του An, όχι όμως εδώ μέσα, αλλά σε κάτι αποθήκες, ούτε που θυμάμαι που.

2004

Mike Patton & Rahzel (9/9): Δεν θυμάμαι πότε το An τόσο ασφυχτικά γεμάτο, όλοι μας είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, και οι λιποθυμίες κάποιων έκαναν ακόμη πιο έντονο το σκηνικό με έναν ταιριαστό αλλά και παράδοξο τρόπο. Θυμάμαι να σπάνε κάτι πιάτα και ο Patton να φωνάζει «ώπα»!

2004

X-Mas Explode Fest (23/12): Η πρώτη χρονιά που πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο πλέον X-Mas Explode Fest με βασικούς παίχτες τους τρομερούς και φοβερούς Nightstalker. Το όλο concept, ήταν να περνάμε όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μαζί τα Χριστούγεννα και επειδή εκείνη την περίοδο, σε κάθε μπάντα που αναφερόμουν και για κάθε συναυλία που έγραφα τα δελτία τύπου, χρησιμοποιούσα συνεχώς τον όρο «εκρηκτική συναυλία» ή «εκρηκτικό συγκρότημα», δεν ήταν καθόλου δύσκολο το φεστιβάλ να πάρει αυτό το όνομα. Φέτος, τον Δεκέμβριο του 2015 θα πραγματοποιηθεί (πρώτα ο θεός Lemmy) το 12ο X-mas Explode Fest!

2005

Όλη η χρονιά ήταν «σχολείο» για μένα, μιας και το An απέκτησε αδελφάκι, το Another club, που βρισκόταν στη γωνία Ακαδημίας και Κιάφας. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με κάτι εκτός του rock και συνεργάστηκα με αξιοθαύμαστους καλλιτέχνες όπως: Ευανθία Ρεμπούτσικα και Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Βαμβακάρη, Λουδοβίκο των Ανωγείων, Γιάννη Χαρούλη, Ζερβουδάκη, Αρετή Κετιμέ, την αγαπημένη μου Κρίστη Στασινοπούλου, Δόμνα Σαμίου, Ψαραντώνη και τον αξέχαστο Μανώλη Ρασούλη! Τα λόγια είναι περιττά.

2006

Senser (17/3): Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τους είχα στη σκηνή, να παίζουν το Age of Panic και όλα τα αριστουργήματα που τους έχουν καθιερώσει, με τα «μαρσάλια» του Αn να αποδίδουν λες και άκουγες δίσκο και έπειτα να τα λέμε, λες και γνωριζόμασταν από πάντα, με τους ίδιους να είναι τόσο προσιτοί.  Δεν είναι τυχαίο που τα λέμε ακόμα και σήμερα!

2006

Φυσικά επιβάλλεται να αναφερθώ στα Vinyl Bazaar του An. Νομίζω πως το 2006 διοργάνωσα το 1ο ολοήμερο παζάρι το αφού πια είχε κλείσει το Pόδον, ήθελα απεγνωσμένα να το συνεχίσω, με σκοπό την συνεύρεση των «junkies» μουσικόφιλων. Είναι ανεκδιήγητες οι ιστορίες και οι ατάκες αυτών των ανθρώπων! Είχα διοργανώσει και ένα ιμιτασιόν παζάρι, το 2002, αλλά ήταν βραδινό σε συνδυασμό με συναυλία…

2007

63 high και 2nd Hand (21/9): Τα έσπασαν όπως μόνο αυτοί ήξεραν και εγώ στεκόμουν στα σκαλιά, γιατί δεν μπορούσα να μπω μέσα και τους θαύμαζα. Το επόμενο απόγευμα έγινα μαμά!

2008

Savage Republic (19/1): Πάω με τον πατέρα μου που δεν ήξερε γρι αγγλικά, να τους πάρουμε από το αεροδρόμιο. Παίρνει τους μισούς εκείνος και τους υπόλοιπους εγώ. Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο Εξάρχειον, βλέπω τον drummer Alan Waddington και δεν θυμάμαι ποιον άλλον είχε πάρει μαζί του, να έχουν σκάσει στα γέλια. Ακόμα και σήμερα απορώ τι τους έλεγε και πώς κατάφεραν να συνεννοηθούν. Στις 17 Φεβρουαρίου του 2010 τους έφερα ξανά. Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν «τι κάνει ο μπαμπάς σου». Tους είπα πως δεν υπάρχει πια και αρχίσαμε να κλαίμε αγκαλιασμένοι στα καμαρίνια. Το ίδιο βράδυ ο drummer σηκώθηκε από τα τύμπανα, πήγε στο μικρόφωνο και του αφιέρωσε ένα τραγούδι.

2009

Στις 10 Απριλίου διοργανώθηκε συναυλία με σκοπό να διαθέσουμε τα χρήματα για να βγάλουμε έναν δικό μας άνθρωπο από τη φυλακή. Έπαιξαν οι Nightstalker, οι Lord 13, οι Bliss και οι Τhe Earthbound στην τελευταία τους συναυλία. Θυμάμαι πως είχαμε παγώσει όλοι. Όσοι γνωρίζαμε πως ήταν η τελευταία φορά που θα τους βλέπαμε, είχαμε κυριευτεί από έντονα συναισθήματα. Δάκρυα, ανατριχίλα, νοσταλγία… Προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε κάθε τους στιγμή πάνω στη σκηνή!

2014

Savage Republic (15/2): Πάλι με τους Savage Republic, τους οποίους θα τολμήσω να αποκαλέσω «αδέλφια» μου. Λίγο πριν εμφανιστούν στην σκηνή, μου λέει ο ντράμερ να ανέβω να παίξω το τελευταίο τραγούδι μαζί του. Εγώ με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου του λέω: «Προλαβαίνω να ανέβω πάνω στο γραφείο να το ακούσω στο ΥouΤube και να το βγάλω ώστε να μην κάνω καμιά μαλακία και γίνουμε ρεντίκολο;». Εκείνος μου λέει «όχι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση, θα το παίξεις αυθόρμητα». Με έπιασαν τα «διαόλια» μου! Ανέβηκα και έγινα ένα με αυτόν, θυμάμαι κάποια στιγμή τα χέρια μου να παίρνουν φωτιά και ο ίδιος δίπλα μου να μου δίνει μια απερίγραπτη ενέργεια. Δεν με ένοιαζε τίποτα, έπαιζα για μένα, για τον μπαμπά μου, για τους ίδιους, για την στιγμή!

Brant Bjork (24/10): Ζωντανός θρύλος του stoner rock. Μια μέρα πριν βγήκαμε και γίναμε όλοι μας ντίρλα, όπως επίσης και την επόμενη μετά τη συναυλία! Δείχναμε φωτογραφίες με τα παιδιά μας, κι εγώ τον ρώταγα αν η γυναίκα του τον ζηλεύει. Δεν θα σας πω τι μου απάντησε. Η συναυλία του ήταν ένας ανελέητος καταιγισμός από εκστατικές δημιουργίες. Ιf you know what I mean.

15 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΑΝ CLUB! – 15 YEARS EVACUATE PRODS!

Nightstalker (Official) / Deus Ex Machina / The Last Drive / Distortion Tamers / Bent by Sorrow / Narshish / The Darkstar / Speedblow

Πέμπτη 19 Μαρτίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.