Έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις, έχει σκηνοθετήσει τη δική της μικρού μήκους ταινία, έχει γράψει σενάρια, θα πρωταγωνιστήσει στη Μικρή Άρκτο της της Ελισάβετ Χρονοπούλου και ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκει το χρόνο να ζωγραφίζει και να εκθέτει κάποια από τα έργα της και να κυκλοφορεί συνέχεια στα μικρά στενά και τους μεγάλους δρόμους της αγαπημένης της πόλης για να αντλεί το μόνο «καύσιμο» που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προχωρήσει στη ζωή του.
Η Μικρή Άρκτος: Αυτή την περίοδο κάνω γυρίσματα για την «Μικρή Άρκτο», την μεγάλου μήκους ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου. Έχω τον βασικό ρόλο και πρόκειται για μια ερωτική ιστορία που εξελίσσεται με έναν περίεργο τρόπο. Οι ερωτικές ιστορίες είναι πολλές φορές περίεργες και σ’αυτή την ταινία ο τρόπος κινηματογράφησης αλλά και το σενάριο την βλέπουν κάπως έτσι.. Θα διαδραματίζεται στο κέντρο της Αθήνας, το αστικό στοιχείο είναι πολύ έντονο. Μου αρέσει που θα γυριστεί εδώ γιατί παρά τις φοβερές αντιθέσεις που έχει αυτή η πόλη και πολλές φορές με συγχύζει την βρίσκω όμορφη κι έχει κάτι γοητευτικό μέσα στην αταξία της.
Το And no more shall we part: Η πρώτη μου μικρού μήκους, το low budget «Αnd no more shall we part» γυρίστηκε πέρσι. Το όνομα της προέρχεται από τον τίτλο ενός τραγουδιού του Nick Cave που αγαπώ πολύ και σηματοδοτεί μια πολύ σημαντική περίοδο της ζωής μου.
Η σκηνοθεσία: Εκτός από την μικρού μήκους μυθοπλασίας, τον Οκτώβρη του 2013 έκανα ένα video dance κινηματογραφώντας χορευτές στα πλαίσια ενός διαγωνισμού ταινιών μικρού μήκους που διοργάνωσε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Διαφορετικό αντικείμενο ο χορός και τα σώματα. Βλέπω πολλές ταινίες, είναι κάτι που το κάνω από μικρή. Νομίζω ότι έχω μάθει πολλά από το σινεμά, κυρίως σαν άνθρωπος. Και η σκηνοθεσία είναι μαγικό πράγμα, είναι σαν να έχεις μια τεράστια ορχήστρα και να τη διευθύνεις, αφού πρέπει να οργανώσεις το πρακτικό κομμάτι χωρίς όμως να χάνεις τον στόχο σου που μπορεί να είναι ποιητικός για παράδειγμα. Το ότι δημιουργείται κάτι που έχεις στο κεφάλι σου, αποτυπώνεται και μπορείς να το βλέπεις για πάντα είναι κάτι μαγικό. Η επόμενη μικρού μήκους ταινία που θα κάνω θα γίνει ελπίζω σύντομα. Θέλω οι συνθήκες να είναι σωστές. Το σενάριο είναι έτοιμο, το έγραψα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Πραγματεύεται την απώλεια και πως αυτή αντιμετωπίζεται από τρεις διαφορετικές γενιές. Γιαγιά, κόρη κι εγγονή. Προσωπικά την απώλεια και την αποτυχία τις ξεπερνώ μη ξεχνώντας τες. Είναι σημεία αναφοράς. Τις κουβαλάω μέσα μου και προσπαθώ να τις μετασχηματίζω όσο μπορώ σε κάτι θετικό.
Το ελληνικό σινεμά: Το ότι πάει καλά στο εξωτερικό δίνει κίνητρο σε πολλούς ανθρώπους να τολμήσουν και να κάνουν σινεμά. Έχει και τα αρνητικά του αυτό βέβαια γιατί βλέπεις μέσα σε όλο αυτό το χαμό και κακές ταινίες. Όμως κάτι γίνεται, που δεν το έβλεπες παλιά. Το σίγουρο είναι ότι παραμένει δύσκολο το να κάνεις κινηματογράφο στην Ελλάδα.
Οι διαφορετικές της ιδιότητες: Γράφω από παιδί, από ημερολόγια μέχρι σκέψεις και στην πορεία ήρθαν τα σενάρια. Παίζω, γράφω και σκηνοθετώ. Τη στιγμή που κάνω το καθένα ξεχωριστά είμαι εκεί εκατό τοις εκατό. Δεν ξέρω τι μου αρέσει περισσότερο. Απολαμβάνω πολύ το γράψιμο που είναι μια μοναχική διαδικασία και την υποκριτική ή την σκηνοθεσία που είναι ομαδικά. Θέλω να μπορώ να τα κάνω και τα τρία.
Η ζωγραφική: Μικρή ζωγράφιζα και ήθελα να φύγω να σπουδάσω σε σχολή Καλών Τεχνών στο εξωτερικό, στην Αγγλία. Προέκυψαν όμως κάτι οικογενειακά ζητήματα και το άφησα. Για δύο τρία χρόνια έκανα ότι δουλειά να’ ναι. Έχω περάσει απο πολλά πόστα. Το 2002 έκανα ένα σεμινάριο παντομίμας στο Απο Μηχανής θέατρο και κατάλαβα ότι αυτό θέλω. Ο χώρος, η σκηνή, αυτό το ομαδικό με τράβηξαν. Ζωγραφίζω ακόμα και μία στο τόσο εκθέτω τους πίνακες μου αλλά δεν είναι κάτι που το κάνω με συνέπεια επαγγελματική, είναι κάτι που περισσότερο το ευχαριστιέμαι κι όταν μου δίνεται η ευκαιρία το μοιράζομαι με κόσμο αλλά το κάνω κυρίως για μένα, η ζωγραφική θα υπάρχει πάντα μέσα μου, έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί της.
Η ζωή των ηθοποιών στη σημερινή Ελλάδα: Είναι δύσκολο όπως δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος στην Ελλάδα του 2014. Πάντα υπήρχε πρόβλημα με το επάγγελμα μου, απο τη φύση του. Ποτέ δεν ήξερες αν το επόμενο εξάμηνο θα είχες δουλειά αλλά μ έναν τρόπο έχεις εναλλακτική γιατί δημιουργείς κι αυτό είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις σε όλες τις συνθήκες σχεδόν, σε αντίθεση με έναν δημόσιο υπάλληλο για παράδειγμα που αν τον απολύσουν τι επιλογές έχει; Εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι και μόνοι μας.
Το ελληνικό θέατρο: Το Ελληνικό θέατρο που με αφορά και το οποίο συντονίζεται με τον έξω κόσμο και επηρεάζεται από αυτό που συμβαίνει γύρω του το βλέπω κυρίως σε ανεξάρτητες παραγωγές από ομάδες που κάνουν δικά τους ωραία πράγματα.
Η τηλεόραση: Όταν τελείωσα την Δραματική σχολή είχα προτάσεις για δύο σήριαλ αλλά επέλεξα να κάνω το Μαύρο Λιβάδι του Βαρδή Μαρινάκη στον κινηματογράφο. Αυτή η επιλογή μπορεί να μου στοίχισε από άποψη καριέρας αλλά δεν το μετανιώνω. Αργότερα υπήρξε μια συζήτηση για μια σειρά όπου τελικά ακυρώθηκε όλη η παραγωγή. Οπότε, ας πούμε, ότι την απέφυγα και με απέφυγε. Τώρα πάντως αν προέκυπτε μια σειρά, με μια ομάδα που εμπιστευόμουν και με ενδιέφερε, θα το έκανα.
