ΜΟΥΣΙΚΗ: Το παράξενο και ταυτόχρονα όμορφο ήταν πως τις πρώτες μουσικές και τραγούδια τα έμαθα από τον πατέρα μου, ερασιτέχνη τραγουδιστή, στο σπίτι καθώς δεν είχαμε πικάπ παρά μόνο ένα παλιό κασετόφωνο που «μασούσε» και τις περισσότερες κασέτες. Λαϊκά ακούσματα αλλά και μπαλάντες των Κατσιμιχαίων και Παπακωνσταντίνου. Στην εφηβεία και λίγο αργότερα ήρθε και η προσωπική αναζήτηση. Φανατικός –ακόμα- με τις Τρύπες, κατατάχθηκα –δυστυχώς- στο Ναυτικό επειδή άκουγα με μανία Καββαδία – Μικρούτσικο, ενθουσιάστηκα όταν άκουσα σε μια από τις κασέτες το Πιες του Σωκράτη Μάλαμα και ακόμα δεν έχω ξεκολλήσει από το Live in Pompeii των Pink Floyd. Mέχρι και σήμερα όμως δεν έχω πάψει να αναζητώ και να ανακαλύπτω μουσικές. Για μένα υπάρχουν δύο είδη μουσικής που ξεχωρίζω. Η καλή και η κακή μουσική. Μακριά από εμάς οι πίστες δηλαδή! Αναμφιβόλως αν κάτι μου λείπει είναι να ξαναδώ ζωντανά τις Τρύπες (που δεν πρόκειται να γίνει) και θυμάμαι έντονα την πρώτη συναυλία που παρακολούθησα όταν ήμουν 8 χρονών του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Καυταντζόγλειο Θεσσαλονίκης, 1989! Υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εποχής του, πάντα αξεπέραστος ο Βασίλης. Θυμάμαι πως είχε τόσα πολλά και δυνατά ηχεία που το soundcheck ακουγόταν σε όλη την πόλη!
ΒΙΒΛΙΑ: Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω το Βάτραχος στο ντιβάνι του Robert de Board. Στο κομοδίνο, έχω πάντα τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ, βιβλία του Osho, την Ασκητική. Η βιογραφία του αείμνηστου δασκάλου μου, Νίκου Μαμαγκάκη αλλά και οι απολαυστικές ιστορίες του Γιώργου Ζαμπέτα είναι ότι καλύτερο με τον πρώτο καφέ στο σπίτι. Μου αρέσουν πολύ οι βιογραφίες καλλιτεχνών. Και ασφαλώς αναζητώ πάντα καταφύγιο στην ποίηση.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Απολαμβάνω τις ταινίες του Woody Allen, του Almodovar, του Tarantino. Φυσικά τις καταπληκτικές τριλογίες Star Wars, Πειρατές της Καραϊβικής που καθόλου πληκτικές δεν είναι και μου αρέσει να πηγαίνω σε μικρούς συνοικιακούς κινηματογράφους που παίζουν ταινίες όχι και τόσο εμπορικές, από αυτές που είσαι μαζί με άλλα 10-15 άτομα ακόμα και άμα σε αφήσουν κάθεσαι και στη δεύτερη προβολή.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Θεωρώ πολύ χρήσιμο εργαλείο το διαδίκτυο. Ασφαλώς οι κίνδυνοι είναι παντού και πάντα γι’ αυτό και χρειάζεται μια σωστή χρήση. Δεν μου αρέσει η τόση εξάρτηση πλέον από το αυτό ωστόσο είναι φορές που προσωπικά με βοηθάει. Θα μπω περισσότερο για να επικοινωνήσω με φίλους και συνεργάτες. Ελάχιστα site εμπιστεύομαι για την καθημερινή μου ενημέρωση, ειδικά σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα, και λόγω και το ότι απασχολούμαι σε μουσικό site ως γραφίστας, γνωρίζω και παρακολουθώ καθημερινά όλα τα μουσικά site και γενικά πολιτιστικού περιεχομένου.
ΣΠΟΡ: Δεν θα ‘λεγα ότι τα πάω καλά με τον αθλητισμό και δεν υποστηρίζω καμία ομάδα. Με κερδίζει το τραγούδι αν και έχω διαπιστώσει πλέον ότι μια καλή φυσική κατάσταση βοηθάει πολύ στις αναπνοές και την αντοχή του τραγουδιστή. Ωστόσο περπατάω αρκετά, μπορώ να διανύσω αρκετά μεγάλες αποστάσεις. Είναι κάτι που με βοηθάει να ηρεμώ και να βάζω σε τάξη την ακαταστασία του νου.
TV: Δέκα χρόνια που ζω μόνος μου στην Αθήνα έχω μια τηλεόραση στο σπίτι αλλά η τελευταία φορά που την άνοιξα θα ήταν σίγουρα όταν την αγόρασα για να δω αν παίζει και πρόσφατα, το καλοκαίρι με τις πολιτικές εξελίξεις, όπως όλος ο κόσμος περίμενα να ακούσω κάτι, έστω, θετικό. Μετακόμισα πολύ πρόσφατα όμως και από τότε δεν βρίσκω καν το τηλεκοντρόλ της και δεν με καίει να το ψάξω κιόλας.
ΤΑΞΙΔΙ: Χωρίς δεύτερη σκέψη, στα 22 μου χρόνια όταν έκανα Interrail στην Ευρώπη. Για 30 ημέρες ταξίδευα όπου ήθελα μόνο με τραίνο. Στάσεις στις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης αλλά και σε μικρά χωριά, όπου μπορούσε να φτάσει το τραίνο και η λαχτάρα μου να γνωρίσω νέους τόπους! Απίστευτη εμπειρία, όμορφες γνωριμίες και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε 20χρονο!
ΤΩΡΑ: Μόλις κυκλοφόρησε από τη Feelgood Records το Άνεμος φυσά, διασκευή του Χρυσόστομου Καραντωνίου πάνω στο πρωτότυπο Le Vent nous Portera των Noir Desir με ελληνικούς στίχους από τον Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και έχουμε ξεκινήσει τις ζωντανές μας εμφανίσεις με τον Χρήστο Νινιό σε διάφορες μουσικές σκηνές της επαρχίας και τις Κυριακές του Νοέμβρη στο Σταυρός του Νότου club.
