Υπάρχουν πολλά που μπορείς να θυμάσαι από την ζωή αυτού του μονίμως «εκρηκτικού» ανθρώπινου υπερήρωα, που άγγιξε τον ποδοσφαιρικό ουρανό και τον αρνήθηκε στα -μόλις- τριάντα του χρόνια, γιατί απλά ήταν γεννημένος «αλλιώς». Ο καθένας διαλέγει αυτό που του «ταιριάζει». Για μένα, νούμερο ένα αξεπέραστη στιγμή του, θα παραμένει η εναέρια κλωτσιά στον οπαδό-χούλιγκαν της εξέδρας, στον αγώνα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Κρίσταλ Πάλας, στις 25 Ιανουαρίου του 1995. Για κάποιους άλλους, ίσως τα γκολάκια που αφειδώς πρόσφερε στους αντιπάλους της Μάντσεστερ στα χρόνια της αυτοκρατορίας του στην Premiere League – σημείωσε 82 γκολ για την αγγλική ομάδα και ήταν καταλύτης για την πιο επιτυχημένη περίοδο στην ιστορία της με 4 πρωταθλήματα. Για άλλους πάλι, θα μπορούσαν να είναι δηλώσεις του όπως αυτή, στο The Players Tribune το φθινόπωρο του 2018, όταν ευθαρσώς μας βοήθησε να καταλάβουμε πως δεν είναι όλοι οι σταρς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου κουφιοκέφαλοι απαίδευτοι κλωτσομπαλαδόροι εκατομμυριούχοι – τότε δηλαδή που παρουσίασε την ιστορία της οικογενείας του για να μιλήσει για την προσφυγιά και τη μετανάστευση, κοιτώντας τη στα μάτια με καθαρότητα και ευκρίνεια. Ή, ακόμη περισσότερο, όταν πήρε ξεκάθαρη θέση -«δεν πρόκειται να παρακολουθήσω ούτε ένα λεπτό από αυτό»- για το Μουντιάλ του Κατάρ και τους 15.000 εργάτες που έχασαν την ζωή τους για να γίνει πραγματικότητα.
Εχτές, ο Eric Cantona επανήλθε μέσα από τα προσωπικά του σόσιαλ παίρνοντας θέση και ξεβολεύοντας για μια ακόμη τον εαυτό του μέσα στην παγκόσμια διαδικτυακή σκασκέρια – η απενεργοποίηση των σχολίων κάτω από τη δήλωση του υποδεικνύει πως πλέον ξέρει και πως γίνεται το παιχνίδι και πώς μπορεί να προστατεύει τον εαυτό του από τον ανεμοστρόβιλο των haters που πάντα περιμένουν στην γωνία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων δεν σημαίνει ότι είσαι υπέρ της Χαμάς. Το να λες «Ελεύθερη Παλαιστίνη» δεν σημαίνει ότι είσαι αντισημίτης ή “θέλεις να φύγουν όλοι οι Εβραίοι”. Ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει ελεύθεροι Παλαιστίνιοι από την ισραηλινή κατοχή που τους κλέβει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους εδώ και 75 χρόνια. Ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει να σταματήσει να εγκλωβίζει 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά. Ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει τέλος στο απαρτχάιντ που επέβαλε η ισραηλινή κυβέρνηση. Ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει να δώσει στους Παλαιστίνιους τον έλεγχο των βασικών υποδομών στη γη τους».
Ημερομηνία γέννησης η 24η Μαΐου του 1966. Τόπος η Μασσαλία. Πλήρες όνομα: Eric Daniel Pierre Cantona. Θέση στην οικογένεια: δεύτερος γιος, μετά τον κατά 4 χρόνια μεγαλύτερο Jean-Marie και πριν από τον κατά δύο χρόνια μικρότερο Joel. Γονείς, ο ζωγράφος και νοσοκόμος σε ψυχιατρείο Αlbert Cantona και η μοδίστρα Eleonore Raurich. Πρώτα ακούσματα στο σπίτι, Πουτσίνι και Βέρντι. Ακούσματα στην εφηβεία, Sex Pistols, Clash, AC/DC και Led Zeppelin Πρώτη του θέση στο ποδόσφαιρο, τερματοφύλακας. Πρώτη ομάδα, η τοπική SO Caillolais. Πρώτη μεταγραφή, στην Οσέρ. Ακολουθούν Μαρσέιγ, Μονπελιέ, Μπορντώ. Περνά στην «άλλη πλευρά»: στη Λίντς, η οποία με τη βοήθεια του κατακτά το πρωτάθλημα. Κάποιος τον γλυκοκοιτάζει. Είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που του προσφέρει £1.200.000 για να τον κάνει δικό της. Λέει oui! Κατακτά και πάλι τον πρώτο τίτλο – με άλλη ομάδα. Ο Τύπος τον ονομάζει Eric the King και οι οπαδοί κατεβάζουν με τα κιλά τις μπύρες στο όνομα του. Μέχρι που ρίχνει μια κλωτσιά σε έναν ρατσιστή οπαδό και μπαίνει σε πολύμηνη τιμωρία. Ξαναμπαίνει στο γήπεδο την πρώτη Οκτωβρίου του 1995 στον αγώνα με τη Λίβερπουλ. Κερδίζουν πρωταθλήματα. Δύο χρόνια μετά ανακοινώνει πως αποσύρεται. Είναι μόλις 30 ετών. Θα ακολουθήσει η από το πουθενά όρεξη του να ασχοληθεί με την υποκριτική (δες τον, μεταξύ άλλων, στο ανυπέρβλητο Elisabeth του 1998 «απέναντι» στην Kate Blanchett, στο «παίζω κάτι σαν τον εαυτό μου» Looking For Eric του υπέροχου Ken Loach από το 2009 ή στην πρόσφατη γαλλική σειρά του Netflix, Inhuman Resources). Τελευταίως το έριξε και στο τραγούδι – τα Τhe friends we lost και Tu me Diras, στα οποία οκ περισσότερο ψιθυρίζει παρά τραγουδάει, είναι παραδόξως δύο έξοχα δείγματα ευαίσθητου «γαλλικού chanson» που του πήραν 57 χρόνια να δημιουργήσει και το πιο πιθανόν είναι να σε οδηγήσουν στο βερμούτ αντί για παράδειγμα στο ουίσκι. Η ακτιβιστική και πολιτική του δράση, τέλος, που τον απασχολεί σταθερά, τον βάζει συχνά σε «περιπέτειες». Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν τον σταματά. Πλέον ζει στη Λισαβόνα με την οικογένεια του. Έχει εμμονή με τον Banksy. Έχει κάνει στο χέρι του τατουάζ, το κορίτσι με το μπαλόνι
https://www.youtube.com/watch?v=zmcBRIZG87o&t=104s
— «Αγαπούσα το παιχνίδι αλλά δεν είχα πλέον τη διάθεση και το πάθος να πηγαίνω νωρίς για ύπνο, να μη βγαίνω με τους φίλους μου, να μην πίνω όσο θέλω και να μην κάνω όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μου αρέσει να κάνω σ’ αυτή τη ζωή», δήλωσε σε συνέντευξη του, χρόνια μετά την απόφαση του να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο στην εξωφρενική ηλικία των 30 χρόνων.
— «Όταν οι γλάροι ακολουθούν τη μηχανότρατα, είναι επειδή νομίζουν ότι οι σαρδέλες θα πεταχτούν στη θάλασσα». Μετά το επεισόδιο με την «κλωτσιά σε οπαδό», ο Cantona περνά από ακρόαση και δίνει συνέντευξη τύπου όπου αντί να εξηγεί ζωγραφίζει γλάρους και πετά «παράξενα» τσιτάτα. Είναι αυτό που χρόνια μετά θα χρησιμοποιήσει και ο Αμερικάνος ηθοποιός Shia LaBeouf στην παρουσίαση του Nymphomaniac του Lars von Trier στην οποία πρωταγωνιστεί. Για να δώσει προφανώς ένα παραπάνω τόνο «αμφισβήτησης» στη διάσημη πια εμφάνιση με τη χάρτινη σακούλα σκουπιδιών στο κεφάλι που είχε προηγηθεί – πέρναγε κι αυτός τα δικά του.
-«Δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Όλα γίνονται για τα λεφτά. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο» είχε δηλώσει στην Daily Mail, σε μια περίοδο που οι διάσημοι πρώην «συνάδελφοι του» έψαχναν εισιτήρια και ετοίμαζαν βαλίτσες
— «Μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να είμαι ταπεινός», είπε στον Guardian για την τελευταία – και πάλι «εξωφρενική» – στροφή στην καριέρα του, με μια νέα απλωτή, αυτή τη φορά στη μουσική.
