Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Είχα ένα βιβλίο εικονογραφημένο με κάτοψη ενός σπιτιού όπου θα μετακόμιζε η οικογένεια του βιβλίου, αφού πρώτα έβαφε τα δωμάτια. Περνούσα ώρες κοιτάζοντας αυτά τα δωμάτια πριν και μετά τις οικοδομικές εργασίες. Ήταν γαλλικό βιβλίο νομίζω, αλλά δε θυμάμαι τον τίτλο. “O μεγάλος περίπατος του Πέτρου” της Αλκης Ζέη ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβασα μόνη μου- κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τα διηγήματα της Κάθριν Μάνσφιλντ, του Παπαδιαμάντη, του Τσίβερ και του Μπολάνιο. Και “Το στρίψιμο της βίδας” του Χένρι Τζέημς.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Διαβάζοντας την Ελίζαμπεθ Κοστέλλο του Κούτσι έγινα χορτοφάγος για ένα διάστημα, αν και δεν ήταν καθόλου ανόητο. Ο Κούτσι έχει συναρπαστική δύναμη πειθούς. Ανόητα πράγματα φαντάστηκα πολλές φορές: πώς θα ήταν να τρακάρεις επίτηδες, ας πούμε, με τον τρόπο του Μπάλλαρντ. Ή να ερωτευτείς από πλήξη όπως η Μαντάμ Μποβαρύ. Ή να ζήσεις σαν απατεώνας στην Ταγγέρη όπως οι ήρωες του Πολ Μπόουλς. Ή να πεθάνεις κρατώντας την αναπνοή σου κάτω απ’ το νερό όπως ένας ήρωας του Τζακ Λόντον.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Ντετέκτιβ- όταν διαβάζω Πατρίσια Χάισμιθ ή Ντάσιελ Χάμετ θέλω πολύ να γίνω ντετέκτιβ. Ή απατεώνας που ξεφεύγει, σαν τον Τομ Ρίπλευ. Ο Μπρους Τσάτουιν με έκανε να ονειρεύομαι τον τυχοδιωκτισμό, ο Φιτζέραλντ την ανέμελη ζωή (χωρίς τις συνέπειες) και ο Χέμινγουεϊ ένα επάγγελμα που δυστυχώς δεν υπάρχει: το σουλάτσο στο Παρίσι.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Πολλά. «Η Κασσάνδρα και ο λύκος» της Καραπάνου ήταν ένα επίτευγμα, θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ. Το «Θάλασσα Θάλασσα» της Άιρις Μέρντοχ. Κι αν πάω ακόμη πιο πίσω το «Γκάρντεν πάρτυ» της Μάνσφιλντ.
Η Αμάντα Μιχαλοπούλου τιμήθηκε με το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (2013) για τη συλλογή διηγημάτων Λαμπερή μέρα. Τον Ιούνιο θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο Ο θεός κι εγώ.
