Η ζωή μετά τον Ζοτς

Κανένας οπαδός δεν είναι ποτέ έτοιμος να αποχωριστεί το αγαπημένο είδωλο της πολυαγαπημένης του ομάδας. Ο συμβολικός θάνατος του δοξασμένου αθλητή που επέρχεται είτε με την πρόωρη ή φυσιολογική απόσυρση/ συνταξιοδότησή του, είτε με την απευκταία ή συμβιβαστική μεταγραφή του σε άλλη ομάδα, είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός που, ωστόσο, στο μυαλό του οπαδού μετατίθεται διαρκώς προς ένα μέλλον που μοιάζει το ίδιο φανταστικό και αδιανόητο όσο και εκείνο το πολύ μακρινό και νεφελώδες μέλλον στο οποίο (δεν) θα συμβεί ο τελεσίδικος θάνατος ενός δικού του ανθρώπου. Ήταν λίγοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή στην ομάδα τους χωρίς τον Δημήτρη Σαραβάκο ακόμη κι όταν ο «μικρός» είχε αρχίσει να χάνει την σπιρτάδα, την έκρηξη και την ταχυδύναμη που τον ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα εγχώρια, και όχι μόνο, «επτάρια» της εποχής. Ήταν ελάχιστοι εκείνοι που μπορούσαν να σκεφτούν την επόμενη μέρα στην ομάδα μετά την αποχώρηση του κατά συρροή γκολτζή και ακρογωνιαίου λίθου της ως τα ποδοσφαιρικά του γεράματα, Κριστόφ Βαζέχα – ενός παίκτη που, όπως ο Σαραβάκος, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είχε σκοράρει ορισμένα από τα πιο σημαντικά, τα πλέον αξέχαστα γκολ των πάλαι ποτέ άκρως ανταγωνιστικών συνόλων που παρουσίαζε ο ΠΑΟ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κι ακόμη λιγότεροι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να φανταστούν πώς θα ήταν η μέρα που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο προπονητής που δοξάστηκε περισσότερο από όσο θα δοξαστεί ποτέ οποιοσδήποτε παίκτης, θα ανακοίνωνε την αποχώρησή του από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, κάπου εκεί γύρω στο 2039, έπειτα από σαράντα συναπτά θριαμβευτικά έτη γεμάτα ένδοξους τίτλους, ακατάρριπτα ρεκόρ και απλησίαστες διακρίσεις για τους διαδόχους του.
Όμως ο Ζοτς αποχώρησε από την ομάδα δεκαετίες νωρίτερα από το προσδοκώμενο  φυσικό τέλος του. Αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2012, έπειτα από ένα επεισοδιακό, αγχωτικό δίμηνο με έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που πάντως είχε προοικονομηθεί στη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν από πλήθος δηλώσεων, συμβάντων και νύξεων με έντονη σημειολογική φόρτιση τόσο από τον Ομπράντοβιτς όσο και από τους συνεργάτες του, τους ιδιοκτήτες του ΠΑΟ, ακόμη και τους αθλητές της ομάδας. Στις συνεντεύξεις τύπου στη διάρκεια της χρονιάς οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων έμοιαζαν να ξύνουν πληγές στο ούτως ή άλλως εύφλεκτο θυμικό του Ζοτς. Εκτός από το συμβόλαιό του, το ίδιο καλοκαίρι έληγαν τα συμβόλαια των περισσότερων παικτών της ομάδας. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η ανανέωση του συμβολαίου του έμοιαζε αδύνατο να επικυρωθεί στα πρώτα δέκα λεπτά άλλης μιας εθιμοτυπικής συνάντησής του με τους ιδιοκτήτες της ομάδας στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ, όπως είχε συμβεί τις άλλες φορές. Το ρόστερ του συλλόγου από το 2010 και μετά είχε προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του συρρικνωμένου μπάτζετ που επέβαλλαν η οικονομική κρίση και η πανταχού παρούσα απειλή της αγωνιστικής νέμεσης που εκδικούταν συστηματικά τις λουσάτες, ακριβοπληρωμένες και στην ουσία ελαττωματικές ομάδες που εμφάνιζαν οι υβριστές ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού μέχρι τη σεζόν 2011-2012, οπότε και αποφάσισαν να συνετιστούν. Ωστόσο, αυτό το ρόστερ, που αποτελούταν από ακατέργαστα ταλέντα με ασταθή απόδοση και αμφισβητούμενες προοπτικές εξέλιξης σαν τον Νικ Καλάθη, ή ρολίστες περιορισμένων προσόντων και συγκεκριμένων καθηκόντων, οι οποίοι πάντως ξεπερνούσαν τον εαυτό τους με κάθε νέα τους εμφάνιση προσθέτοντας καινοφανή στοιχεία στο παιχνίδι τους, όπως οι Ίαν Βουγιούκας και Κώστας Καϊμακόγλου, καθοδηγούμενο από τον τότε ακόμη ασυναγώνιστο Διαμαντίδη, τον γερόλυκο Μπατίστ και φυσικά το επιστημονικό κοουτσάρισμα του Ζοτς, κέρδισε σχετικά δύσκολα το πρωτάθλημα και αρκετά εύκολα την Ευρωλίγκα το 2011. Και την επόμενη χρονιά η ομάδα αποκλείστηκε από τον τελικό της Ευρωλίγκας εξαιτίας ενός καλαθιού από τον Τεόντοσιτς που δεν έπρεπε να μετρήσει και της φαινομενικά σωστής εκτίμησης του Διαμαντίδη στην τελευταία φάση του αγώνα που, όμως, εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε λανθασμένη απόφαση,  να μην σουτάρει όταν είχε το περιθώριο διότι απέμεναν όσα δευτερόλεπτα χρειαζόταν μια παμπόνηρη ομάδα σαν την ΤΣΣΚΑ για να τουμπάρει ξανά το παιχνίδι. Ήταν ένα ικανοποιητικό ρόστερ, μια επιτυχημένη ομάδα, που όπως και κάθε άλλη ομάδα του Ζοτς είχε σαφώς καθορισμένους ρόλους και καλή χημεία, ενώ επίσης φαινόταν ότι ο Διαμαντίδης θα μπορούσε να αποδώσει στο υψηλότερο επίπεδο για τουλάχιστον δυο ακόμη χρόνια, ισοσταθμίζοντας έτσι το μοναδικό σοβαρό σφάλμα που έκανε ο Ζοτς στα χρόνια της θητείας του στον ΠΑΟ: την απροθυμία του να μεταγγίσει νέο αίμα σε μια γερασμένη ομάδα, να προετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση. Ήταν μια ομάδα που, με εξαίρεση ίσως τον πρώτο και τον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ το 2012, έχασε τα μεγάλα ματς στις λεπτομέρειες, τις αστάθμητες λεπτομέρειες που απογειώνουν ένα ματς καταφέρνοντας να μετατρέψουν την ελεγχόμενη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο ικανούς προπονητές σε αγώνα επιβίωσης ανάμεσα στα πληγωμένα, πεισμωμένα Εγώ των αθλητών. Ακόμη κι αυτές τις απρόβλεπτες λεπτομέρειες πάντως ο Ζοτς ήταν σε θέση να τις  προβλέψει και διαχειριστεί, ειδικά εφόσον την επόμενη χρονιά γίνονταν οι απαραίτητες διορθώσεις στο έμψυχο δυναμικό.

Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πώς έφυγε ο Ζοτς από την ομάδα. Κανείς δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αποδεχτεί ή να συνειδητοποιήσει το μη αναστρέψιμο διαζύγιο ανάμεσα στον ΠΑΟ και στο τοτέμ της. Η περιβόητη δήλωση του Ομπράντοβιτς σε μερίδα οπαδών του ΠΑΟ, «Απαιτώ σεβασμό», με έμμεσο αποδέκτη τον νεόκοπο πρόεδρο της ομάδας Δημήτρη Γιαννακόπουλο, πυροδότησε διάφορες συνωμοσιολογικές θεωρίες και ακόμη περισσότερες εύλογες απορίες, που στην πραγματικότητα ήταν άνευ ουσίας. Είτε ο Ζοτς έφυγε επειδή δεν συμφώνησε με τον Γιαννακόπουλο σχετικά με το ύψος της αμοιβής του στο επόμενο συμβόλαιο ή/και το ταβάνι του μπάτζετ για την ομάδα την προσεχή χρονιά, είτε επέλεξε να αποχωρήσει επειδή διαισθάνθηκε ότι η έλευση του ευέξαπτου και κυκλοθυμικού νέου ιδιοκτήτη θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την υποδειγματική λειτουργία της ομάδας, όπως πράγματι είχε συμβεί στο παρελθόν, όταν ο γιος του Παύλου Γιαννακόπουλου είχε διαταράξει την ηρεμία με την αψυχολόγητη οργισμένη έφοδό του στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ έπειτα από την οδυνηρή ήττα από το Μαρούσι στα πλαίσια του top-16 το 2010, είτε εγκατέλειψε την ομάδα επειδή πολύ απλά αισθάνθηκε ότι ο κύκλος του σ’ αυτή είχε ολοκληρωθεί, η ουσία ήταν ο Ομπράντοβιτς ήταν πλέον παρελθόν από την ομάδα. Και, φυσικά, κανείς οπαδός του ΠΑΟ δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα του πρόωρου «θανάτου» του.

(η  συνέχεια στην επόμενη σελίδα)