Με Κοινή Υπουργική απόφαση που δημοσιεύτηκε στις 10/4, το κλείσιμο των σχολείων και εκπαιδευτικών δομών της χώρας παρατείνεται έως τις 10 Μαΐου. Μετά τις διακοπές του Πάσχα θα αποφασιστεί αν τελικά θα ανοίξουν ξανά φέτος τα σχολεία της χώρας ή όχι.
Η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως είχε προαναγγείλει ότι η επιτροπή θα λάβει απόφαση για παράταση του «λουκέτου» στα σχολεία σημειώνοντας όμως ταυτόχρονα ότι «στόχος του υπουργείου Παιδείας είναι να ξεκινήσουν οι πανελλαδικές τον Ιούνιο». Αν ανοίξουν τα σχολεία από τον Μάιο, πρόσθεσε η υπουργός, θα υπάρξει παράταση του σχολικού έτους, ενδεχομένως και μία αλλαγή στη διάρκεια της σχολικής ώρας από 45 σε 35 λεπτά. «Έχουμε λάβει όλα τα μέτρα για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος», σημείωσε.
H έκτακτη τηλεκπαίδευση στην εποχή του κορονοϊού έχει δύο σκέλη: χωρίζεται στη «σύγχρονη», στην οποία οι εκπαιδευτικοί κάνουν ζωντανό μάθημα με τους μαθητές μέσω της πλατφόρμας webex της Cisco και στην «ασύγχρονη» στην οποία δημιουργούνται σελίδες κάθε μαθήματος, πάλι σε συγκεκριμένες πλατφόρμες του υπουργείου, πρωτίστως στην e-class που είναι και η υπηρεσία του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου και δευτερευόντως στην e-me. Σε αυτές τις σελίδες, οι καθηγητές ανεβάζουν υλικό, ασκήσεις, διαγωνίσματα, σημειώσεις, σχεδιαγράμματα που οι μαθητές κατεβάζουν με τους κωδικούς τους. «Σύγχρονη» τηλεκπαίδευση, προς το παρόν, κάνουν κυρίως τα Λυκεια, τόσο τα ΓΕΛ όσο και τα ΕΠΑΛ, με το μεγάλο βάρος να πέφτει στη Γ’ Λυκείου. H ύλη είναι επαναληπτική και δεν προχωράει σε καμία τάξη για τα δημόσια σχολεία.
Με τους κωδικούς που στάλθηκαν από το υπουργείο, κάθε καθηγητής έφτιαξε μια εικονική τάξη ενώ ο διευθυντής της σχολικής μονάδας κλήθηκε να ορίσει το πρόγραμμα που δεν συμπίπτει με το προ καραντίνας ωρολόγιο. Το πρόγραμμα αυτό αποστέλλεται με e-mail σε μαθητές και κηδεμόνες, ενώ κάτω από το όνομα κάθε καθηγητή, υπάρχει ένα link που οδηγεί στις εικονικές τάξεις. Η τηλεκπαίδευση δεν είναι υποχρεωτική για κανένα από τα δύο μέρη, ούτε για τους πομπούς ούτε για τους δέκτες.
Ο Ν. διδάσκει σε ΓΕΛ της Λήμνου, στην Γ’ Λυκείου, έχοντας δύο ειδικότητες και διαφορετικές ομάδες προσανατολισμού, έχει εμπειρία της τηλεκπαίδευσης τόσο σε θεωρητικά μαθήματα -συγκεκριμένα στην Κοινωνιολογία- όσο και σε μαθήματα που είναι κατά βάση πρακτικά, όπως η Πληροφορική. Η συμμετοχή στα δικά του μαθήματα αυτές τις μέρες έχει αγγίξει το 90%, αλλά διαπιστώνει ότι αποτελεί εξαίρεση. «Το υπουργείο δίνει πρωτίστως βάση στην ασύγχρονη τηλεκπαίδευση, στο να ανεβάζουμε υλικό κι όταν κάνουμε μάθημα online να λύνουμε απορίες. Η χρήση της σύγχρονης πλατφόρμας είναι εύκολη για τους μαθητές, δεν χρειάζεται καν να εγκαταστήσουν κάτι. Παρόλ’ αυτά, χωρίς να γνωρίζω ακριβή νούμερα, ξέρω ότι στη Γ’ Λυκειου η συμμετοχή είναι μικρή». Πρόσφατα, οι καθηγητές κοινωνικών επιστημών Βορείου και Νοτίου Αιγαίου είχαν τηλεδιάσκεψη. «Πλην εμού και μιας συναδέλφου στη Σύρο, όσοι άλλοι μίλησαν έλεγαν ότι οι μαθητές δεν συμμετέχουν, προτιμούν να διαβάζουν μόνοι ή να κάνουν φροντιστήριο μέσω skype».
Παρατηρεί ότι είναι ευκολότερο να διδαχθούν τα θεωρητικά μαθήματα μέσω της πλατφορμας , ο ίδιος έχει βρει κάποιες λύσεις αλλά σε γενικές γραμμές του είναι πιο δύσκολο να οργανώσει την πληροφορική από την κοινωνιολογία. «Δυστυχώς δεν υπάρχει υλικό, κάθε καθηγητής πρέπει να φτιάξει το δικό του. Κάθε μάθημα θέλει κάποια προετοιμασία, κυρίως γιατί πρέπει να έχεις σχεδιάσει καλύτερα από πριν τι πρόκειται να πεις έτσι ώστε να έχεις ετοιμάσει το κατάλληλο υλικό σε ηλεκτρονική μορφή. Η προετοιμασία αυτή παίρνει παραπάνω χρόνο απ’ όσο όταν έχεις να μπεις σε μια τάξη».
«Λένε ότι μπορείς να τηλεκπαιδεύσεις και να σε βλέπουν μόνο τα παιδιά, ενώ εσύ δεν θα τα βλέπεις για να τα διαφυλάξεις. Τον εκπαιδευτικό όμως ποιος θα τον διαφυλάξει;»
Τη μέρα που μιλήσαμε, ο Ν. είχε συμπληρώσει 12 ώρες μπροστά στον υπολογιστή δουλεύοντας. Όταν έκλεισαν τα σχολεία, και πριν ακόμη δοθούν εντολές από το υπουργείο για τις νέες συνθήκες, είχε ήδη δημιουργήσει εικονική τάξη στο Zoom και για τα δύο πανελλαδικά του μαθήματα διατηρώντας καθημερινή επαφή με τους μαθητές του. Στο σχολείο του πολλοί μαθητές συμμετέχουν στη σύγχρονη εκπαίδευση μέσω κινητού.
Συνάδελφοί του έχουν διατυπώσει έντονα τις ενστάσεις τους για το γεγονός πως υπάρχουν μαθητές που εκ των πραγμάτων αποκλείονται από την τηλεκπαίδευση λόγω δυσμενών υλικών συνθηκών, για τη διόγκωση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων, για βεβιασμένες κινήσεις εκ μέρους του υπουργείου που εκθέτουν τόσο τους μαθητές όσο και τους καθηγητές τόσο όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα όσο και την εκπαίδευση στο σύνολό της, οδηγώντας σε απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. «Αντιλαμβάνομαι τις αγωνίες τους, όπως και τις πολιτικές, και ιδεολογικές προεκτάσεις όλου αυτού. Απλά δεν συμφωνώ με τη θέση ότι πρέπει οι καθηγητές να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό. Άλλωστε, αυτό δεν θα αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, το αντίθετο, θα τις οξύνει γιατί τα παιδιά που έχουν χρήματα για φροντιστήρια θα συνεχίσουν. Τα δικά μου παιδιά στο σχολείο, σε ένα ποσοστό 40% δεν κάνουν -στα μαθήματα που διδάσκω- φροντιστήριο στο σπίτι. Αν του χρόνου το υπουργείο ανακοινώσει ότι δεν έχει λεφτά για να καλύψει αναπληρωτές στο νησί κι αναζητήσει τη λύση στην τηλεκπαίδευση, εξυπακούεται ότι θα είμαι 100% αντίθετος».
Η Κ. δουλεύει ασύγχρονα ως αναπληρώτρια σε πέντε διαφορετικά σχολεία του δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου, έχει περίπου 350 μαθητές συνολικά περίπου από την Α’ έως τη Δ’ δημοτικού. Ανεβάζει μία φορά την εβδομάδα το μάθημά της και χρειάζεται πολλές ώρες για να το ετοιμάσει. Μόνο που το δικό της μάθημα απαιτεί κίνηση, η αλληλεπίδραση και η διαδραστικότητα με τους μαθητές είναι απαραίτητη στη θεατρική αγωγή. «Προσπαθώ αυτές τις μέρες να μάθω κάτι το οποίο είναι δύσκολο για τη φύση του δικού μου μαθήματος. Για να το κάνω από απόσταση, πρέπει να το συντάξω έτσι ώστε να καταλαβαίνουν τα παιδιά τι θέλω από αυτά, ενώ, παράλληλα, πρέπει να βρω τις κατάλληλες λέξεις που δεν είναι καθοριστικές για την ψυχολογία κανενός. Δεν γνωρίζω την κατάσταση κάθε παιδιού στο σπίτι του π.χ. δεν ξέρω αν έχουν όλα και τους δύο γονείς, οπότε πρέπει να προσέχω τις εκφωνήσεις και τον τρόπο που θέτω τα ερωτήματα. Δεν μπορώ να γράψω, “κάντε αυτό μαζί με τη μαμά σας”».
Όσο για τη σύγχρονη τηλεκπαίδευση, η Κ. θα ήθελε ιδανικά να μην προχωρήσουν τα σχολεία της σε αυτή, για πολλούς λόγους. «Αρχικά, δημιουργούνται μαθητές δύο ταχυτήτων, δεν έχουν όλοι σύνδεση στο σπίτι τους, ούτε τον απαραίτητο εξοπλισμό. Την ίδια στιγμή, πολλοί από τους μαθητές μου μπορεί να έχουν αδέρφια τα οποία χρειάζονται κι εκείνα τον υπολογιστή του σπιτιού τις ίδιες ώρες. Σίγουρα βοηθάει τα παιδιά ψυχολογικά αυτή η διαδικασία, το να έρχονται σε επαφή με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους έστω και μέσω μιας οθόνης αλλά όσον αφορά το δημοτικό, οι εκπαιδευτικοί θέλουμε να βγάλουμε τον παρεμβατικό γονιό έξω από το σχολείο. Με την τηλεκπαίδευση αναπόφευκτα του δίνουμε την ευκαιρία να παρεμβαίνει επίσημα στο μάθημά μας, εκ των πραγμάτων θα είναι εκεί για να ανοίξει τον υπολογιστή, θα είναι στον ίδιο χώρο για να ακούει τις εντολές, ενώ ο εκπαιδευτικός μπορεί να έχει αναπτύξει κάποιους κώδικες επικοινωνίας με τα παιδιά που ο γονιός μάλλον δεν θα καταλάβει. Επίσης, προσωπικά, ακόμα και κάποιος δικός μου άνθρωπος να με καλέσει με βιντεοκλήση νιώθω αμηχανία. Η ιδέα λοιπόν του να εκτεθώ μέσω κάμερας στα παιδιά με φοβίζει, το σπίτι μου είναι μικρό ενώ το να προσπαθώ να οργανώσω τα παιδιά με τους γονείς μπροστά μου προκαλεί κοντανάσα, με αποδιοργανώνει. Λένε ότι μπορείς να τηλεκπαιδεύσεις και να σε βλέπουν μόνο τα παιδιά, ενώ εσύ δεν θα τα βλέπεις για να τα διαφυλάξεις. Τον εκπαιδευτικό όμως ποιος θα τον διαφυλάξει;».
Όπως για τους μαθητές έχουν βάλει λουκέτο αυτή τη στιγμή οι αίθουσες και και το προαύλιο που τους βοηθάνε να κοινωνικοποιηθούν, έτσι και για τους επαγγελματίες της εκπαίδευσης δεν υπάρχει το γραφείο στο οποίο συνηθίζουν να συγκεντρώνονται. «Μιλάω με συναδέλφους στη Ναύπακτο και στο Αγρίνιο. Είμαστε όλοι έγκλειστοι, ο καθένας στον μικρόκοσμό του κι ίσως τα προβλήματά μας να διογκώνονται».
Γνωρίζει βασικές λειτουργίες των υπολογιστών κι αυτή τη στιγμή νιώθει σαν «χάκερ», όπως λέει χαρακτηριστικά, σαν να έχει πάρει πτυχίο πληροφορικής σε λίγες μέρες. «Τις πρώτες μέρες δεν φόρτωναν οι εκπαιδευτικές πλατφόρμες, για να κάνεις μια εγγραφή παιδευόσουν δυο μέρες. Έχω ξενυχτήσει πολύ, μετά τις 23:30 μπορούσα να κάνω δουλειά. Έχω συνάδελφο που έβαζε 5:30 ξυπνητήρι για να δουλέψει πριν ξυπνήσουν τα παιδιά». Δεν πιστεύει ότι υπάρχουν οι υποδομές και η μέριμνα για να υποστηριχθεί μια σύγχρονη εκπαίδευση, ενώ στην ασύγχρονη βλέπει έλλειψη συμμετοχής. Από ένα 12θέσιο σχολείο, μόνο 20 μαθητές της έχουν εγγραφεί στην πλατφόρμα. «Μιλάω με γονείς στο messenger, τους ζητάω ευγενικά να προωθήσουν το μήνυμά μου και σε άλλους με τους οποίους έχουν επαφή. Όσοι έχουν παιδιά σε διαφορετικές εκπαιδευτικές βαθμίδες -σε δημοτικό και γυμνάσιο ταυτόχρονα- δεν ξέρουν τι να πρωτοκάνουν, δεν προλαβαίνουν να μπαινοβγαίνουν στις πλατφόρμες και να κατεβάζουν το υλικό. Από την άλλη, εδώ είμαστε και λίγο πολύ όλοι γνωστοί, οπότε κάποιοι σκέφτονται “θα τηλεφωνήσω στη δασκαλα και θα μου πει τι πρέπει να κάνει επανάληψη το παιδί”».
«Είμαι γυμναστής, αλλά ένα μάθημα σαν το δικό μου δεν γίνεται με κάμερα, δεν είμαστε πρωινάδικο. Το πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε μια επαφή με τα παιδιά κι εκείνα να μη μείνουν άπραγα, έχω δει μαθητές στον δρόμο αυτές τις μέρες που μου είπαν “μας λείπετε”».
H Κ. είναι νέα, σε μια ηλικία που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε σχεδόν αυτονόητη την καλή σχέση με την τεχνολογία. Αρκετοί μεγαλύτεροι σε ηλικία συνάδελφοί της δυσκολεύονται με τα νέα δεδομένα. «Καταρχήν μιλάμε για μόνιμους κι εδώ υπάρχει μια διαφορά. Εγώ είμαι αναπληρώτρια, ίσως με επηρεάζει αυτήν την περίοδο η σκέψη για το αν θα με αξιολογήσουν, αν θα με ξαναπροσλάβουν, αν θα παίξει όλο αυτό ρόλο σε διορισμό. Οι μεγαλύτεροι συνάδελφοι είναι πιο ψύχραιμοι, πολλοί έχουν κάνει τα χαρτιά τους για να βγουν στη σύνταξη και τώρα τους έχει βρει κι αυτό. Παράλληλα, πολλοί εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν έναν εκφοβισμό από διευθυντές που λένε “μας το ζητάει το υπουργείο, πρέπει να το κάνετε για να μην έχετε περικοπή μισθού, πρέπει να δείξετε ότι δουλεύετε”, ο καθένας κάνει διαφορετική ανάγνωση της εγκυκλίου, άλλοι βιαζονται και στέλνουν mail με κόκκινα βελάκια και SOS, άλλοι περιμένουν να χωνέψουμε πρώτα την ασύγχρονη».
Ο Α. είναι ένας από τους διευθυντές που κλήθηκε να οργανώσει τους εκπαιδευτικούς και να ενημερώσει τους κηδεμόνες για τη νέα εποχή. «Κάποιοι μας λένε τεμπέληδες, δεν ξέρω πως έχει σχηματιστεί αυτή η εικόνα, σε κάθε επαγγελματικό κλάδο υπάρχουν οι αδιάφοροι και οι συνεπείς. Τα σχολεία δεν ήταν έτοιμα για την τηλεκπαίδευση, όμως, η πλειονότητα των καθηγητών ενδιαφέρεται για τα παιδιά. Τα εργαστήρια στα περισσότερα σχολεία έχουν μηχανήματα του ‘91 και του ‘95, αυτό που γίνεται δεν είναι τηλεκπαίδευση αλλά μια εξ αποστάσεως εκπαίδευση».
Το 1969, ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος άρχισε να κατασκευάζει το «Στρογγυλό», το «φουτουριστικό» σχολείο του Αγίου Δημητρίου, έχοντας οραματιστεί το μέλλον στην κοινωνία της πληροφορικής και τη βαθμιαία εισαγωγή των ψηφιακών τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία. Πέρα από την υψηλή αρχιτεκτονική αξία του έργου του και τον πρωτοποριακό σχεδιασμό του από τότε υπήρχαν οι φωνές που εξέφραζαν τον προβληματισμό για τις επιπτώσεις μιας τεχνολογικής έκρηξης στις παιδαγωγικές σχέσεις. «Η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την σχολική ζωή, σχολείο δεν είναι μόνο το μάθημα αλλά και το χτίσιμο αξιών, οι φιλίες, ο τρόπος που επικοινωνούν τα παιδιά και οι καθηγητές μαζί τους, με μια οθόνη υπολογιστή δεν μπορούν να γίνουν ούτε τα μισά από αυτά, το λέω ως επαγγελματίας που έχω πολύ καλή σχέση με την τεχνολογία». Ο Α. τονίζει ότι οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν έτοιμοι για την τηλεκπαίδευση γιατί πολύ απλά δεν την έχουν διδαχθεί. «Πρόκειται για μια γνώση ανοιχτού πανεπιστημίου, πρέπει το υλικό που πάει στο παιδί να είναι εντελώς απλό και απολύτως κατατοπιστικό. Την ίδια στιγμή τα παιδιά έχουν την ανασφάλεια ότι η απορία τους δεν εκφράζεται την ίδια στιγμή αλλά σε δεύτερο χρόνο».
Τα σχολεία ωστόσο ανταποκρίθηκαν κατά τον ίδιο, στο Γυμνάσιο της Πάτρας που διευθύνει οι μαθητές της Α’ συμμετέχουν κατά 90%, της Β΄κατά 75% της Γ’ κατά 60 %, σύμφωνα με τους υπολογισμους του. «Ο δικός μας στόχος είναι τα παιδιά να μη νιώθουν αποκομμένα από το σχολείο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Ο στόχος του υπουργείου δεν γνωρίζω ποιος είναι, κάνει πολιτική, θέλει να δείξει ότι όλα πάνε καλά, κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα. Όσο για τα μεγαλύτερα παιδια που συμμετέχουν λιγότερο στην τηλεκπαίδευση, έχουν φροντιστηρια και ξενες γλωσσες κοιμούνται πλέον αργά και ξυπνάνε αργά».
Όπως κι άλλοι επαγγελματίες της εκπαίδευσης αυτές τις μέρες, έτσι και ο διευθυντής θέτει το θέμα της νομιμότητας όσων συμβαίνουν στην εκπαίδευση επί κορονοϊού. «Σε αντίθεση με τη δια ζώσης εκπαίδευση ανηλίκων που είναι υποχρεωτική, η εξ αποστάσεως δεν είναι θεσμοθετημένη. Γι’ αυτό εστάλη mail σε όλα τα σχολεία προκειμένου να καταγραφούν οι ανάγκες σε υπολογιστές, έχουμε παιδιά που δεν κάνουν σύνδεση στο ίντερνετ κι ας ειμαστε ένα κεντρικό σχολείο με γονείς υψηλού βιοτικού επιπέδου. Έστω κι ένα παιδί να μην έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση έχουμε απευθειας αντισυνταγματικότητα».
Πλειοδοτεί κι ο ίδιος στην κουβέντα για το ότι κάποια μαθήματα δεν είναι δυνατόν να γίνουν μέσω κάμερας. «Είμαι γυμναστής και μαζί με έναν ακόμα καθηγητή θα κάνουμε ένα βίντεο στο γυμναστήριο προκειμένου να έρθουν οι μαθητές σε επαφή για λιγο με τη σχολική ζωή, θέλουμε να έχει λίγο πλακα. Αλλά ένα μάθημα σαν το δικό μου δεν γίνεται με κάμερα, δεν είμαστε πρωινάδικο. Το πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε μια επαφή με τα παιδιά κι εκείνα να μη μείνουν άπραγα, έχω δει μαθητές στον δρόμο αυτές τις μέρες που μου είπαν “μας λείπετε”».
Η Φ. εργάζεται σ’ ένα ολιγοθέσιο δημοτικό σχολείο, σε ένα ορεινό χωριό των Χανίων. Από την στιγμή που έκλεισαν τα σχολεία, εκείνη -όσο και οι συνάδελφοί της- προσπαθεί να βρίσκεται σε επικοινωνία με τις οικογένειες του σχολείου. Με τη σειρά τους, οι γονείς και τα παιδιά προσπαθούν να ανταποκριθούν στη αλλαγή αυτή. «Αυτό που παρατηρώ είναι πως ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν ήταν προετοιμασμένο για εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Αρκετοί από τους εκπαιδευτικούς δεν είχε χρειαστεί στο παρελθόν να χρησιμοποιήσουν στην πράξη αντίστοιχες πλατφόρμες. Όμως είναι σημαντικό αυτή την περίοδο και μετά το απότομο κλείσιμο των σχολείων, να υποστηρίζουμε τα παιδιά και να μη χάνουμε την επικοινωνία».
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, τα προβλήματα είναι αρκετά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πολλά παιδιά να μένουν έξω από αυτό το σύστημα. Επίσης, υπάρχουν οικογένειες εκπαιδευτικών που χρειάζεται να ετοιμάσουν εκείνοι υλικό αλλά και να κάνουν και τα παιδιά τους ταυτόχρονα μάθημα, έχοντας μόλις έναν υπολογιστή στο σπίτι. «Οι ενστάσεις των εκπαιδευτικών έγκειται, θεωρώ, σε αυτή την αδικία και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν υποστηρίζει τις ανάγκες αυτές».
Η Φ. επικοινωνεί με τους μισούς σχεδόν από τους μαθητές της Α’ Δημοτικού, μάλιστα, οι γονείς της στέλνουν με φωτογραφίες ό,τι κάνουν τα παιδιά από ασκήσεις. «Δυστυχώς, μέχρι εκεί μπορούν οι γονείς. Προσπάθησα να κάνω μία τηλεδιάσκεψη αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Με δύο παιδιά έχω κάνει βιντεοκλήση και χαίρονται που τα λέμε και με βλέπουν».
«Χρειαζόμαστε πρόσβαση στα τηλέφωνα των παιδιών, διαφορετικά δεν θα μάθουμε αν ζουν καλά, αν χρειάζονται χρήματα ή άλλου είδους βοήθεια. Έχουμε παιδιά για τα οποία γνωρίζουμε ότι έχουν υποστεί ξυλοδαρμό από τους γονείς, ενώ κάποιοι από αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας».
Ως μαθηματικός ειδικής αγωγής, η Ξ. είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια φέτος στο Αίγιο και τις Καμάρες, έχει αναλάβει τα τμήματα ένταξης στο Γυμνάσιο και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, «από πολύ απλές περιπτώσεις μέχρι μαθητές που θα μπορούσαν να είναι σε ειδικά σχολεία», όπως εξηγεί. Αυτή την περίοδο της καραντίνας, η προσπάθειά της να δουλέψει μαζί τους δεν έχει κανένα σχεδόν αντικρισμα. «Έχουν γραφτεί στην πλατφόρμα μόνο δύο από τους τριάντα μαθητές μου, δεν έχω λάβει καμία απάντηση πάνω στις ασκήσεις που τους έχω δώσει. Εκτός από το ότι δεν διαθέτουν τον εξοπλισμό, έχω παιδιά με μητέρες κατάκοιτες, οπότε δεν περιμένω κάτι από αυτά. Αν και δεν προβλέπεται, έχω στείλει mail σε κάθε παιδί ξεχωριστά, σε περίπτωση που δεν μπορεί να μπει στην πλατφόρμα να το βοηθήσω. Έχω κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια να έχουμε επικοινωνία ακόμα και χωρίς να κάνουν τις ασκήσεις τους, θέλω να μάθω αν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα αυτή τη δεδομένη στιγμή».
Από πέρυσι, στα Γυμνάσια έχουν συσταθεί Επιτροπές Διαγνωστικής Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης και Υποστήριξης (ΕΔΕΑΥ), αποτελούνται από τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής των σχολείων, μία ψυχολόγο και μια κοινωνική λειτουργό. Η Ξ. βρέθηκε σε μια τηλεδιάσκεψη της επιτροπής προκειμένου να έχει πρόσβαση στα τηλέφωνα των παιδιών. «Θεωρούμε ότι θα σηκώσουν το τηλέφωνο, διαφορετικά δεν θα μάθουμε αν ζουν καλά, αν χρειάζονται χρήματα ή άλλου είδους βοήθεια. Έχουμε παιδιά για τα οποία γνωρίζουμε ότι έχουν υποστεί ξυλοδαρμό από τους γονείς ενώ κάποιοι από αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Είναι πολύ περίεργο αυτό που συμβαίνει, ο κόσμος κατηγορεί τους εκπαιδευτικούς, λέει πως τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα στα σχολεία, αλλά πραγματικά είναι τόσα άλλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τουλάχιστον, όσοι έχουμε μια σχέση όμορφη με τους μαθητές μας. Είναι άλλες οι προτεραιότητες των εκπαιδευτικών, πόσο μάλλον όταν δεν βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο κι άρα το βιοτικό επίπεδο είναι εξ ορισμού πιο χαμηλό».
Μαζί με άλλους καθηγητές ειδικής αγωγής, η Ξ. σχεδιάζει ένα blog με δραστηριότητες και βασικές οδηγίες για την αποφυγή μετάδοσης του κορονοϊού ενώ όλοι μαζί εξετάζουν σε ποιες δομές θα απευθυνθούν σε περίπτωση που μαθητές ζητήσουν βοήθεια . «Στο σχολείο προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά πάνω απ’ όλα το να υπάρχουν στην κοινωνία σε δεύτερο χρόνο μόνα τους. Κάνοντας μάθημα στα τμήματα ένταξης, δεν μιλάω για ταυτότητες και εξισώσεις δευτέρου βαθμού, μαθαίνω σε παιδιά γυμνασίου την ώρα, πώς να υπολογίζουν τα χρήματα και πόσα ρέστα θα πάρουν. Σε μια τέτοια δύσκολη για όλους περίοδο, και ξεροντας τι συμβαίνει στο σπίτι του κάθε παιδιού, έχω αφήσει στην άκρη το κομμάτι των ασκήσεων και της ύλης, φοβάμαι ότι θα έχουμε τεράστια ποσοστά ξυλοδαρμών, έξαρση των ψυχικών νοσημάτων, κρίσεις πανικού, καταστάσεις που τα επηρεάζουν τα παιδιά. Επίσης, σκέφτομαι εκείνες τις οικογένειες που και οι δύο γονείς δουλεύουν ανασφάλιστοι κι αυτή τη στιγμή δεν έχουν 10 ευρώ να ταΐσουν τα παιδιά τους».
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μετέδωσε μέσα στην εβδομάδα είδηση σύμφωνα με την οποία η Υπουργός Επιστημών και Παιδείας της Κροατίας, Μπλαζένκα Ντίβζακ, ευχαρίστησε την Ελληνίδα ομόλογό της για «αυτήν την ιστορία επιτυχίας», για τα μέτρα δηλαδή που έχει ήδη λάβει το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων για την εξ αποστάσεως λειτουργία των εκπαιδευτικών δομών της χώρας στο πλαίσιο της πανδημίας του κορονοϊού. Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, το Παρατηρητήριο για την Παιδεία αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση του υπουργείου για τη χωρίς χρέωση πρόσβαση στο internet σε μαθητές και εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, υπογραμμίζοντας ότι η δωρεάν πρόσβαση αφορά αποκλειστικά και μόνο σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες, ενώ η προβολή περιεχομένου που έχει ενσωματωθεί από άλλες πηγές (π.χ. ΥouTube, σύνδεσμοι σε άλλες σελίδες) χρεώνεται κανονικά. Παράλληλα δημοσίευσε επιστολή-καταγγελία για διευθυντές σχολείων που ζητούν από τους εκπαιδευτικούς να εγγράψουν στις πλατφόρμες μαθητές χωρίς συναίνεση των κηδεμόνων τους.
Κι όσο οι μέρες μακριά από τα σχολεία παιρνούν, τα άρθρα και οι ανακοινώσεις από ομάδες εκπαιδευτικών για την εκπαίδευση, την τηλεκπαίδευση και την επόμενη μέρα πληθαίνουν.
Μόνο οι μαθητές δεν έχουν μιλήσει ακόμα.
