Στην El Chef καθημερινά μαγειρεύουν συλλογικότητα και σερβίρουν αλληλεγγύη

Η Βιρτζίνια Γουλφ έγραψε κάποτε ότι «Δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί καλά, να αγαπήσει καλά, να κοιμηθεί καλά, αν δεν έχει φάει καλά» κι εγώ νιώθω ανακουφισμένη που στην καρδιά των Εξαρχείων, στο στενό της Τσαμαδού, στον αριθμό 15, κάθε μέρα άνθρωποι μαγειρεύουν ώστε να έχουν όλες κι όλοι περισσότερες πιθανότητες στην αγάπη, στην πιο καθαρή σκέψη και σε έναν πιο ήρεμο ύπνο. Γυναίκες κι άντρες όλων των ηλικιών φορούν ποδιές, γάντια, μάσκες και κάθε πρωί ξεκινούν να μαγειρεύουν ζεστό φαγητό για όσες κι όσους έχουν ανάγκη, μια παρέα που μαγειρεύει συλλογικότητα και σερβίρει αλληλεγγύη.

Προσωπικά, έχω την χαρά να είμαι μέλος της συλλογικής κουζίνας El Chef απ’ τον Σεπτέμβρη και μπορώ ήδη να θυμηθώ κάμποσα γέλια και χορούς, εξομολογήσεις ανάμεσα σε πιπεριές και καρότα, ξενύχτια που σε προδίδουν όταν την επόμενη έχει βάρδια και πρέπει να καθαρίσεις τα πιο «δυνατά» κρεμμύδια που φύτρωσαν ποτέ σ’ αυτήν τη γη.

Με τις φίλες και τους φίλους μου μίλησα λοιπόν αυτή τη φορά, ένα πρωινό που η κακοκαιρία «Κάρμελ» πάγωνε τα πάντα και που στις κατσαρόλες άχνιζε σπανακόρυζο. Ο Νίκος, μάγειρας και ιδρυτικό μέλος της κουζίνας, με την Εύη, που ξεκίνησε στην κουζίνα στην καρδιά της πανδημίας, και τη Χρυσοφίλη, που όταν δεν κάνει μάθημα στα Πίσω Θρανία και στον Μοχάμεντ, μαγειρεύουν μαζί τον τελευταίο καιρό.

Ο Νίκος ξεκίνησε στην El Chef για να γίνει αδερφός με όποια/ον έχει ανάγκη

Η κουζίνα μας άρχισε να λειτουργεί το 2008 από μια ομάδα περίπου δέκα ανθρώπων οι οποίοι περνούσαμε πολύ χρόνο στο Στέκι Μεταναστών, οι οποίοι είτε ήταν πρόσφυγες που έκαναν μάθημα στα Πίσω Θρανία, είτε ήμασταν εμείς που ανήκαμε κοινωνικοπολιτικά στον χώρο αυτόν. Μαζευόμασταν λοιπόν όλοι μαζί και τρώγαμε, παίρνοντας συνήθως φαγητό απ’ τα γύρω μαγαζιά. Κάποια στιγμή και μιας και στο Στέκι υπήρχε κουζινάκι, σκεφτήκαμε να αρχίσουμε να μαγειρεύουμε για εμάς σε εκείνη τη φάση. Γρήγορα όμως μαθεύτηκε, και άρχισε να έρχεται κόσμος τον οποίο δεν ξέραμε. Έτσι, αποφασίσαμε να κρατήσουμε το καθημερινό μας μαγείρεμα στο οποίο έβγαιναν περίπου 15 μερίδες και να εντάξουμε τα Σάββατα με μια ακόμη μέρα μέσα στην εβδομάδα, όπου βγάζαμε 60 μερίδες τις οποίες δίναμε στη γειτονιά. Έτσι λειτουργήσαμε για περίπου τρεις μήνες, μέχρι που το καθημερινό μαγείρεμα σταμάτησε κι έμειναν οι μέρες που γίνονταν τα μαζικά μαγειρέματα.

Το όνομα της κουζίνας ήταν ιδέα του φίλου και συντρόφου Αρίστου Γιαννόπουλου, ο οποίος έφτιαξε στο χέρι και το πρώτο μας σκίτσο, το οποίο επισημοποιήθηκε στην πρώτη μας συνέλευση όπου βγάλαμε και το πρώτο κείμενο μας, καθώς και το σύνθημα μας: «Μαγειρεύουμε συλλογικότητα σερβίρουμε αλληλεγγύη».

Μπαίνοντας στην κρίση ο κόσμος άρχισε να έρχεται όλο και πιο μαζικά σε εμάς κάτι που δεν μπορούσε παρά να μας προβληματίσει και να μας βάλει να σκεφτούμε πάνω σε αυτό. Υπήρχαν πολλά αιτήματα σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να βγούμε στον δρόμο μαγειρεύοντας στις γειτονιές, φτάνοντας να δίνουμε πάνω από 200 μερίδες σε κάθε μαγείρεμα.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη κουζίνα που δεν μπορεί παρά να αφουγκράζεται την κοινωνία και τις ανάγκες της. Η πρώτη μας μεγάλη δράση ήταν το 2011, όταν επί μια εβδομάδα και με ένα συγκεκριμένο μενού προετοιμάζαμε τους 300 πρόσφυγες από την Κρήτη να μπουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας αξιοπρέπεια, δουλειά και δικαιώματα. Επίσης, δεν διστάσαμε να στηρίξουμε κι άλλα εγχειρήματα μαγειρεύοντας έξω από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στη μεγάλη τότε απεργία, ενώ συμμετείχαμε ενεργά διανέμοντας φαγητό κι αγαθά που είχαμε συλλέξει στην επίσης μεγάλη κατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας. Επιπλέον, καλύψαμε για ένα διάστημα τη σίτιση της κατάληψης του τότε τηλεοπτικού σταθμού Alter, καλώντας παράλληλα και ασταμάτητα σε ανοιχτά μαγειρέματα ενάντια στην φτωχοποίηση μέσα στη δυστοπική εποχή που διαμόρφωσε η οικονομική κρίση. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μη συμμετέχουμε στις μεγάλες πορείες που γίνανε εναντίων των μνημονίων, μαγειρεύοντας για τους διαδηλωτές. Να πω επίσης ότι κάθε χρόνο η κουζίνα μας μαγειρεύει και στηρίζει το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ από τότε που δημιουργήθηκε. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν πραγματοποιήθηκε λόγω Covid, ελπίζουμε φέτος να επιστρέψουμε, γιατί μας έχει λείψει.

Να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι είμαστε η πρώτη κουζίνα που δημιουργήθηκε πανελλαδικά, μετά ακολούθησαν κι άλλες όπως «Ο άλλος άνθρωπος» κι άλλα παρόμοια εγχειρήματα. Τότε και στην αρχή της κρίσης, ήταν που υπήρξε έντονα η φημολογία ότι με νόμο θα απαγόρευαν τα ανοιχτά μαγειρέματα. Πεισμώσαμε περισσότερο, καλούσαμε διαρκώς σε δράσεις, πραγματοποιώντας μία μεγάλη μαζί με όλες τις κουζίνες στην πλατεία Κλαυθμώνος, με μόνο μας σύνθημα μας ότι είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα σε όσες κι όσους μας χρειάζονται, μια κίνηση έμπρακτης αλληλεγγύης.

Στην El Chef δεν υπάρχει πρωσοποκεντρισμός, ό,τι κάνουμε είναι αποτέλεσμα συνέλευσης λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά. Είμαστε ανοιχτοί όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και σε όποια/ον θέλει να παρακολουθήσει τις συναντήσεις μας ακόμη κι αν δεν είναι στην κουζίνα, θέλοντας να μας γνωρίσει. Επίσης, προσπαθούμε να εντάξουμε τον κόσμο που έρχεται να πάρει φαγητό στην κουζίνα μας, όλα για εμάς έχουν μια συνέχεια, τίποτα δεν σταματά μόλις κλείσουν τα μάτια της κουζίνας.

Τον Μάρτη του 2020, στο πρώτο lockdown, πήραμε τη μεγάλη απόφαση αρχίζοντας πλέον να μαγειρεύουμε καθημερινά, κι όχι μόνο Σαββατοκύριακα. Είχαμε αιτήματα ακόμη κι από φίλους και συντρόφους μας, είχαμε πλέον εμείς οι ίδιοι/ες ανάγκη. Όταν τελειώσει αυτή η ισοπεδωτική υγειονομική κρίση ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα έχει φτωχοποιηθεί εντελώς κι οι ανάγκες θα παραμένουν ίδιες αν όχι μεγαλύτερες. Το διάστημα της πανδημίας πολλές δομές του δήμου έκλεισαν για λόγους ασφαλείας, ενώ τα σχολικά γεύματα που αποτελούσαν στήριγμα για τις οικογένειες σταμάτησαν, χωρίς φυσικά καμία περαιτέρω σκέψη για τους ανθρώπους αυτούς. Όλο αυτό το βάρος, όπως καταλαβαίνεις έπεσε στις δομές αλληλεγγύης. Αρχίσαμε λοιπόν να δημιουργούμε σχέσεις με τις άλλες κουζίνες, ώστε να μπορούμε να συντονιστούμε και να καλύψουμε όσο περισσότερο γίνεται τις ανάγκες που αναδύονται. Έτσι δημιουργήθηκε ο ΣΟΔΑ (Συντονισμός Δομών Αλληλεγγύης Αττικής), όπου μέχρι στιγμής είμαστε 13 δομές δημιουργώντας ένα δίκτυο διανομής φαγητού όπως γίνεται αυτήν τη στιγμή στο Σκοπευτήριο στην Καισαριανή, στον Κορυδαλλό, στο Μυρμήγκι καθώς και από άτομα που βρίσκουν ανθρώπους στον δρόμο δίνοντας τους φαγητό. Η El Chef συμμετέχει με χαρά στα μαγειρέματα που κάνει ο ΣΟΔΑ μια Πέμπτη το μήνα, στην πλατεία Βικτωρίας, προσπαθώντας να βρούμε τρόπους ώστε να μπορούμε να το υποστηρίξουμε κάθε Πέμπτη.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Φιλανθρωπία είναι αυτό που κάνει η εκκλησία για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, με ανθρώπους στημένους στην ουρά να παίρνουν φαγητό και μετά τέλος. Η δική μας λογική στηρίζεται στην ελπίδα του να πάψουμε να υπάρχουμε κάποια στιγμή, με τους ανθρώπους να αυτοοργανώνονται και να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Μια δύσκολη στιγμή που μπορώ να θυμηθώ, ήταν όταν ένας κύριος μίλαγε με έναν άλλον έξω από την πόρτα μας. Ρώτησε λοιπόν ο ένας αν γνωρίζουν τα παιδιά του άλλου ότι έρχεται εδώ και παίρνει φαγητό. Του απάντησε πως δεν το ήξεραν και κυρίως πως δεν ήθελε να το μάθουν, γιατί δεν θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και θα στεναχωριόντουσαν που έφτασε στο σημείο αυτό.

Ο βασικός στόχος της κουζίνας μας ήταν να έρθει σε εμάς ο πρόσφυγας και ο μετανάστης, να μαγειρέψουμε και να φάμε μαζί, να μάθουμε ο ένας από την κουλτούρα του άλλου, να γίνουμε αδέρφια. Αυτό είναι η αλληλεγγύη και τα 30 ενεργά μας μέλη σήμερα το γνωρίζουν καλά. Μας ενώνει η αγάπη μας γι’ αυτό που κάνουμε, το γεγονός ότι ξέρουμε γιατί συναντιόμαστε κάθε μέρα εδώ.

Η μόνη μας στήριξη είναι ο κόσμος, που παραμένει τόσα χρόνια κοντά μας προσφέροντας αγαθά και χρήματα ώστε να συνεχίζουμε να υπάρχουμε. Πέρα από τον κόσμο όμως που βοηθάει, στην κουζίνα διατίθενται μπλουζάκια, ποδιές, τσάντες και ημερολόγια που μπορεί να προμηθευτεί κάποια/ος στέλνοντας μήνυμα στη σελίδα μας στο Facebook. Επίσης, πολλά από τα μπλουζάκια Ζαπατίστας που αρέσουν σε πολλές και πολλούς υπάρχουν στην κουζίνα μας, μιας και συμμετείχαμε στην καμπάνια για τους Ζαπατίστας στηρίζοντας όσο μπορούσαμε κι οικονομικά. Κάποιες και κάποιοι από εμάς πήγαμε μάλιστα στην υποδοχή τους στην Ισπανία, στο καράβι που ήρθε με τους πρώτους εφτά που πάτησαν το πόδι τους στην Ευρώπη. Ήταν στα αλήθεια μια πολύ ωραία εμπειρία.

Για την Εύη, η αλληλεγγύη δεν είναι ένας στόχος που κατακτάς αλλά κάτι για το οποίο διαρκώς μάχεσαι

Στην El Chef ήρθα πέρυσί τον Φεβρουάριο, στην καρδιά της πανδημίας, την περίοδο που δεν μπορούσαμε να βγούμε απ’ το σπίτι μας μετά τις έξι. Τότε νομίζω ήταν που άρχισε να δυσκολεύει η ψυχολογία μου, νιώθοντας πως ήμαστε εγκλωβισμένες/οι μέσα σε ένα ασφυκτικά απαισιόδοξο κλίμα. Μια μέρα λοιπόν, μαγειρεύοντας με τη συγκάτοικο μου, είδα στο Facebook μια ανάρτηση από το ΣΟΔΑ που ξεκινούσε με το «ΔΕΝ ΣΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ». Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, ενώ παράλληλα μου φαινόταν εντελώς παράδοξο σαν άποψη, τη στιγμή που ένιωθα πως είχα ανάγκη τα πάντα, αναγνωρίζοντας φυσικά το προνόμιο του να μη μου λείπει το φαγητό που λείπει σε πολλούς ανθρώπους. Αρχίσαμε να συζητάμε με τη φίλη μου τη σκέψη του να εμπλακούμε σε μια κουζίνα, σε μια περίοδο που ο «άλλος» είναι μέχρι και σήμερα η νούμερο ένα απειλή. Στείλαμε μήνυμα στη σελίδα της El Chef και λίγες ημέρες μετά ήρθαμε αφιερώνοντας τέσσερις ώρες, βγάζοντας 150 μερίδες ζεστού μαγειρεμένου φαγητού. Στην επιστροφή, το μόνο που σκεφτόμασταν είναι ότι τέσσερα άτομα αφιέρωσαν τέσσερις ώρες και θα φάνε 150 άνθρωποι. Αυτό είναι το δεν θα σας έχουμε ανάγκη, απ’ την νούμερο ένα μέρα. Όλο αυτό έδεσε κατευθείαν μέσα μου σε μια περίοδο αντικοινωνική που τελικά ένιωσα ότι μπορώ να κάνω κάτι για μένα και για τους άλλους.

Η χρονιά που πέρασε ήταν σαρωτική για τις γυναίκες, μόνες μας συζητήσεις ήταν και είναι οι γυναικοκτονίες και τα έμφυλα ζητήματα, οπότε για εμένα η εμπλοκή μου με την κουζίνα αποτέλεσε μια τομή στην καθημερινότητα μου, δείχνοντας στη σκέψη μου κι άλλα μονοπάτια, ενδυναμώνοντας με. Από εκεί που έβλεπα μόνο αδιέξοδα κλεισμένη μέσα στο σπίτι, κατάφερα να βγω έξω από αυτό όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλους 150 ανθρώπους. Είναι μια συγκινητική ιστορία όσα συμβαίνουν εδώ, είναι σπουδαίο η δική σου θέληση να συναντηθεί με ένα σημείο σωστής και καλής αποδοχής απ’ όλες κι όλους, κάτι όχι πάντα εύκολο. Εδώ, το κλίμα είναι το κατάλληλο ώστε να μην αισθανόμαστε ούτε λίγες ούτε όμως ότι κάνουμε κάτι πιο σπουδαίο απ’ αυτό που είναι. Όσο μπορούμε, κι αυτό το «όσο» έχει μεγάλη σημασία να το κατανοήσεις. Δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα, αλλά να καταλάβουμε ότι όταν θέλουμε κάτι, δεν έχουμε κανέναν ανάγκη. Συμβαίνει διαρκώς μια αλλαγή μέσα μας, το να είσαι αλληλέγγυα/ος δεν είναι ένας στόχος που κατακτάς, αλλά κάτι για το οποίο διαρκώς μαχόμαστε. Νιώθω καλύτερος άνθρωπος μέσα στην κουζίνα αυτή.  

Προσωπικά ήμουν εντελώς άσχετη από μαγειρική, δεν αποτέλεσε όμως πρόβλημα και τελικά άρχισε να μου αρέσει. Ξέρεις όμως τι συμβαίνει; Όσο μαγειρεύουμε κουβεντιάζαμε κι όσο κουβεντιάζουμε τα βάρη μέσα μας ελαφραίνουν. Όποτε έχω χάσει βδομάδα που έρχομαι εδώ, πιο κουρασμένη είμαι. Το μαγείρεμα είναι μια διαδικασία αγάπης. Ευτυχώς, κανείς δεν έρχεται εδώ να μας πει πως περνάει τέλεια σε μια απάνθρωπη εποχή. Η αποδοχή του τι ζούμε, τα κάνει όλα πιο υποφερτά.

Στην αρχή ντρεπόμουν πολύ να δώσω το φαγητό στους ανθρώπους που έρχονταν, δεν τους κοίταζα στα μάτια, μη νιώσει κανείς ότι λυπάμαι. Πλέον μιλάμε και χαιρετιόμαστε όταν συναντιόμαστε εδώ στα Εξάρχεια. Είχα το προνόμιο να μη μου λείψει ποτέ το φαΐ, ξέρω όμως πως η πείνα χρησιμοποιείται ως όπλο των από πάνω. Εδώ, ένιωσα ότι μπορούμε να κάνουμε το ανάποδο, χωρίς τη ματιά της λύπησης και θέλει κόπο αυτό. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν έχεις υπάρξει ποτέ στη θέση του, χρειάζεσαι χρόνο κατανόησης για το πώς να φερθείς και τελικά γίνεται αυθόρμητα. Κατέκτησα το να κοιτιόμαστε στα μάτια κι αυτό με κάνει και νιώθω πολύ καλά.

Ένα πολύ καλό μάθημα για εμένα, ήταν όταν ήρθε μια οικογένεια, ενώ είχαν τελειώσει όλες οι μερίδες. Δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ, στεναχωρήθηκα απίστευτα. Ευτυχώς ήταν εκεί ο Νίκος -τι ωραίο πράγμα η ομάδα- που μου έμαθε το «όσο μπορούμε». Μία άλλη στιγμή ήταν όταν ήρθε ένας άστεγος που φώναζε για να φάνε πρώτα οι Έλληνες. Εξοργίστηκα, όμως η κουζίνα έκανε μια φοβερή διαχείριση, μίλησαν για ισότητα μπροστά σε όλες κι όλους να γίνει κατανοητό ότι κανείς εδώ δεν είναι ανεπιθύμητος.

Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά την κουζίνα στη ζωή μου πλέον. Γνώρισα ανθρώπους που τους σέβομαι και με σέβονται. Χρειάστηκα πολλά αυτόν τον χρόνο και με κάποιον τρόπο αυτοί οι άνθρωποι ήταν εδώ ακόμη και για να μου δώσουν απλά ένα βιβλίο, βρήκα έναν χώρο που αποδέχεται τη σκέψη μου κι αυτό που θέλω να γίνω, χωρίς να ζητάει το τέλειο. Το «Δεν σας έχουμε ανάγκη» έγινε «Μη σκέφτεσαι αδιέξοδα», τα πράγματα μπορούν να γίνουν και με έναν άλλον τρόπο.

Η Χρυσοφίλη πέρασε απ’ τα Πίσω Θρανία στην κουζίνα της El Chef

Στα Πίσω Θρανία, πήγα το 2018. Μέχρι τότε ήμουν στο City Plaza όπου έκανα ενισχυτική διδασκαλία στα πιτσιρίκια για το σχολείο. Εκεί γνώρισα κόσμο που ήταν και στο Στέκι Μεταναστών όπου γίνονταν μαθήματα μόνο για ενήλικες κι έτσι μπήκα στην ομάδα. Τα Πίσω Θρανία, είναι μια ομάδα του Στεκιού που απαρτίζεται από εκπαιδευτικούς και μη, κάνοντας δωρεάν μαθήματα σε πρόσφυγες και μετανάστες. Απ’ τις ιστορίες που έχω ακούσει απ’ τους παλιότερους, το εγχείρημα ξεκίνησε από το 1998, όταν θέλησαν να κάνουν μια εκδήλωση ντόπιοι και πρόσφυγες μαζί, συναντώντας το εμπόδιο της γλώσσας. Έτσι, έπεσε η ιδέα να ξεκινήσουν κάποια μαθήματα στην αρχή με λίγους δασκάλους και μαθητές, φτάνοντας στην προ-covid εποχή, να έχουμε περίπου εκατό μαθήτριες και μαθητές και δεκαπέντε δασκάλους. Πρόκειται όπως καταλαβαίνεις για μια αυτοοργανωμένη ομάδα, με βασικό της όργανο τη συνέλευση. Στόχος μας είναι να χρησιμοποιηθεί η γλώσσα ως εργαλείο ένταξης από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Μπαίνουμε στις τάξεις, χωρίς να μας νοιάζει η αυστηρή γραμματική, αλλά το να βγει ο μαθητής απ’ αυτήν και να μπορεί να συνεννοηθεί με τους ανθρώπους που συνδιαλέγεται καθημερινά. Στις τάξεις μας είναι όλοι ενήλικες, απ’ όλες τις εθνικότητες, άντρες και γυναίκες. Πάντα υπάρχουν δύο δασκάλες, μιας και πιστεύουμε ότι η συνδιδασκαλία δημιουργεί μια άλλη δυναμική.

Με συγκινεί πάντα η πρόοδος των μαθητών και το πείσμα τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια γυναίκα εντελώς αναλφάβητη. Να πω σε αυτό το σημείο ότι οι αναλφάβητοι είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσουν τη γλώσσα, μιας και δεν έχουν μάθει να συνδέουν την εικόνα με τον ήχο. Το να βλέπεις λοιπόν αυτήν τη γυναίκα να έρχεται με δυο παιδιά Δημοτικού κι ένα μωρό στην αγκαλιά γιατί δεν έχει κάπου να τα αφήσει, κι ενώ κοιμίζει το μωρό στα χέρια της, να λέει σε μένα την άσκηση, ήταν κάτι το φοβερό.

Τα Πίσω Θρανία λοιπόν, κρατούσαν τη βάρδια της κουζίνας μια φορά την εβδομάδα, στην εποχή πριν την πανδημία, μαζί με μαθητές και δασκάλους, βγάζοντας περίπου 30 μερίδες τη φορά. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ, ειδικά μέσα στην πανδημία υπήρξε πολύ μεγάλη ανάγκη. Πρόκειται για μια εμπειρία έμπρακτης αλληλεγγύης, αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει απ’ τους από κάτω για τους από κάτω, καταλαβαίνεις τι σημαίνει εμείς σώζουμε εμάς. Τα πράγματα αυτήν την εποχή είναι δύσκολα. Οι ανάγκες και η ένταση έχει μεγαλώσει, ειδικά τον πρώτο καιρό δύο χέρια έπεφταν πάνω στην ίδια μερίδα. Καταφέραμε να βγάζουμε 200 μερίδες την ημέρα, κάθε μέρα οι οποίες μοιράζονταν στην Κυψέλη, στον Κολωνό, στην Καισαριανή σε συνεργασία με άλλα στέκια και κοινωνικές δομές, καθώς και στη γειτονιά εδώ.

Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ελπίδα.

Ο Μοχάμεντ είναι ένας μάγειρας που δεν βρίσκει τίποτα πιο σημαντικό απ’ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Κατάγομαι απ’ το Αφγανιστάν, και ζω στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι η χώρα που θέλω να προχωρήσω τη ζωή μου. Στα Πίσω Θρανία ξεκίνησα το 2018, για να μάθω τη γλώσσα και σήμερα έχω καταφέρει να πάρω το δίπλωμα ελληνικών Β1. Στην καραντίνα ήταν πολύ δύσκολα για μένα, κι ο λόγος ήταν ότι δεν μπορούσα να βγω καθόλου έξω απ’ το σπίτι μου. Τότε, η Ήλια η δασκάλα μου, μου είπε για την κουζίνα και πως τα παιδιά εδώ μαγειρεύουν και μοιράζουν στον κόσμο φαγητό. Αμέσως σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο θα μου έκανε καλό και θα μπορούσα να βγαίνω και μια φορά την εβδομάδα απ’ το σπίτι.

Ήξερα να μαγειρεύω από πριν, μιας και στη χώρα μου ασχολούμουν με τις γιορτές και τα γλέντια που διοργανώναμε μαγειρεύοντας μεγάλες ποσότητες, οπότε είχα ήδη μια ιδέα πώς είναι να μαγειρεύεις για πολλά άτομα. Πολύ σύντομα μου είπαν τα παιδιά εδώ ότι μπορώ να αναλάβω μάγειρας της βάρδιας και χάρηκα πολύ, αν και τώρα πρέπει να σκέφτομαι καινούργιες συνταγές. Για εμένα το σημαντικό είναι να φτιάχνουμε ένα καλό φαγητό για τον κόσμο που δεν έχει. Χαίρομαι γιατί ο κόσμος εδώ μπορεί με ένα γεύμα να φάει καλά σε φιλικό περιβάλλον. Μας ενδιαφέρει το φαγητό να είναι θρεπτικό και να έχει ουσίες δεν μας νοιάζει απλά να δίνουμε πολλές μερίδες. Είναι σπουδαίο ότι εδώ και σχεδόν δύο χρόνια τώρα δεν σταματάμε να μαγειρεύουμε κάθε μέρα. Η αλληλεγγύη για εμάς δεν είναι μόνο η περίοδος των γιορτών, για εμάς δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ’ την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Βρες τη Συλλογική Κουζίνα El Chef στη σελίδα της στο Facebook, εδώ .