#SterlingGate: Όταν το NBA πέφτει απ’ τα σύννεφα

Το σκανδαλοθηρικό ΤΜΖ δημοσίευσε το περασμένο Σάββατο την ηχογράφηση μιας συνομιλίας μεταξύ του Ντόναλντ Στέρλινγκ, ιδιοκτήτη των Los Angeles Clippers, και της (φίλης ή ερωμένης του) Βανέσα Στιβιάνο, όπου ο δισεκατομμυριούχος την μάλωνε που πόσταρε στο Instagram μια φωτογραφία της με τον Μάτζικ Τζόνσον. Ο Στέρλινγκ λέει χαρακτηριστικά: «Με ενοχλεί πολύ που θες να δημοσιοποιείς τη συναναστροφή σου με μαύρους άντρες. Μπορείς να κάνεις ότι θες, αλλά μην τους φέρνεις στα παιχνίδια μου». Όταν, λίγο αργότερα, διέρρευσε κι ένα μεγαλύτερο απόσπασμα της συνομιλίας, ο Στέρλινγκ απάντησε και στο πρώτο ερώτημα που μας έρχεται στο μυαλό: Το ξέρεις πως έχεις μια ομάδα γεμάτη μαύρους άντρες; Που παίζουν για σένα; «Τους στηρίζω και τους δίνω φαγητό, ρούχα, αμάξια και σπίτια. Ποιος τους τα δίνει; Κάποιος άλλος μήπως; Ποιος φτιάχνει το παιχνίδι; Εγώ ή αυτοί; Δεν υπάρχουν 30 ιδιοκτήτες ομάδων που δημιούργησαν το πρωτάθλημα;».

Κάπου εκεί ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ άρχισε να πέφτει απ’τα σύννεφα, με ένα τρόπο που θυμίζει πολύ την υπόθεση Μπαλτάκου. Όχι μόνο για τους προφανείς λόγους αλλά και γιατί η Στιβιάνο σε καμία περίπτωση δεν έχει αγνές προθέσεις. Κάτι προσπαθεί να κερδίσει κι αυτή (όπως ο Κασιδιάρης προσπαθεί να μείνει έξω απ’τη φυλακή). Είναι άλλωστε ήδη στα δικαστήρια με τη γυναίκα του Στέρλινγκ, η οποία την κατηγορεί πως υπεξαίρεσε σχεδόν δύο εκατομμύρια απ΄τον άντρα της. Υποσχέθηκε εκδίκηση κι αυτό κάνει τώρα. Πέρα όμως απ΄τις προθέσεις τις Στιβιάνο, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι πως ο ρατσισμός, όπως εκφράζεται απ’το στόμα του Στέρλινγκ («εγώ τους ταΐζω»), δεν χωράει πάντα κάτω απ’το χαλάκι. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτά τα τριάντα χρόνια που ο Στέρλινγκ διοικεί τους Clippers. Όλοι γνώριζαν ποιος είναι και ποιες είναι οι ιδέες του. Οι αντιδράσεις των παιχτών, με συμβολικές μόνο κινήσεις και δηλώσεις, είναι ενοχλητικά περιορισμένες στο πλαίσιο της «εικόνας» και του ιερού political correctness που δεν πρέπει ποτέ να παραβιάζεται στο ΝΒΑ. Οι δηλώσεις του προπονητή της ομάδας, Ντοκ Ρίβερς, ότι θα σκεφτεί σοβαρά αν θα συνεχίσει και του χρόνου στην ομάδα (αφού πρώτα έμεινε άπραγος μην τυχόν και χάσει την ευκαιρία για διάκριση στα πλέι οφ), είναι ενδεικτικές της υποκρισίας που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, αφού ο Στέρλινγκ και πέρσι ρατσιστής ήταν, όπως θα είναι και του χρόνου. Αλλά είπαμε, το πρόβλημα στην προκειμένη δεν είναι ο ρατσισμός που έχει επιβιώσει του εμφυλίου στις ΗΠΑ, αλλά το πρεστίζ του πρωταθλήματος.

Σε αυτό το κομμάτι η λίγκα δεν παίζει και δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει έτσι. Αντίθετα με όσα έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, το φρέσκο αφεντικό του πρωταθλήματος, Άνταμ Σίλβερ, ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη τον αποκλεισμό δια βίου του Στέρλινγκ από κάθε γήπεδο της λίγκας, όπως και από τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε εμπορική απόφαση της ομάδας αλλά και του ΝΒΑ. Σε αυτά προσθέστε και ένα πρόστιμο της τάξης των 2,5εκ. δολαρίων καθώς και την παραπομπή του Στέρλινγκ στο Συμβούλιο των Ιδιοκτητών, οι οποίοι μπορούν να τον αναγκάσουν να πουλήσει την ομάδα, αν συμφωνήσουν κατά τα 2/3, κάτι που αναμένεται να συμβεί. Όποια κι αν είναι η νομική αντίδραση του Στέρλινγκ (η υπόθεση λογικά θα έχει πολλά επεισόδια ακόμα στα δικαστήρια), δεν μπορείς να κατηγορήσεις το ΝΒΑ για κωλυσιεργία. Το πρωτάθλημα, όπως και συνολικά ο επαγγελματικός αθλητισμός στην Αμερική, είναι απ’τις τελευταίες ουτοπίες του αμερικανικού ονείρου. Δεν θα αφήσουν κανένα να χαλάσει τα εμπορικά συμφέροντα της λίγκας, ούτε να χάσουν τα (πολλά) λεφτά που δίνουν οι σπόνσορες, πολλοί απ΄τους οποίους αποχώρησαν απ’τους Clippers μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο.

Η μόνη λύση που υπήρχε, ήταν η πρωτόγνωρη τιμωρία που ανακοίνωσε ο Σίλβερ. Μόνο έτσι το πρόβλημα μπορεί να κρυφτεί και πάλι κάτω απ’το χαλάκι. Μόνο έτσι θα συνεχίσει ο πλανήτης να βλέπει τον κορυφαίο πρώτο γύρο πλέι οφ των τελευταίων δεκαετιών, αν όχι όλων των εποχών. Το απίστευτο θέαμα θα βοηθήσει να βυθιστεί στη λήθη ότι ο Στέρλινγκ ήταν ο αγαπημένος πρόεδρος του Ντέιβιντ Στερν (το αφεντικό της λίγκας πριν τον διαδεχτεί ο Σίλβερ). Θα βοηθήσει σως και να πιστέψουμε πως ρατσισμός είναι πέντε ατάκες ενός ηλιθίου και όχι πέντε ενέργειες ενός επικίνδυνου.