Υπάρχουν κάποια μέρη στην Αθήνα που σου δίνουν εικόνες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ. Οι σιχ της Αθήνας πιστεύουν σε έναν Θεό, προστατεύουν την καρδιά τους από τον φόβο και την κακία, είναι πιστοί στον σύντροφό τους, είναι vegetarian και κάθε Κυριακή κάνουν την λειτουργία τους σε μια πρώην αποθήκη στην Πειραιώς. Τόσο κοντά μας.
Ο Ντάλζιν που κάθεται δίπλα μου είναι από την Ινδία, μιλάει άπταιστα Ελληνικά, είναι 30 χρονών, έχει ζήσει στην Κρήτη δουλεύοντας σαν δύτης κάπου στη Σητεία και τα τελευταία δύο χρόνια ζει στην Αθήνα. ”Εδώ είναι ανοιχτά όλη μέρα και νύχτα, αλλά την Κυριακή μαζευόμαστε όλοι οι σιχ και γίνεται η λειτουργία. Ακούμε πρώτα τις γραφές από τον γκουρού, προσευχόμαστε και μετά κατεβαίνουμε στον κάτω όροφο και τρώμε όλοι μαζί δωρεάν. Όχι μόνο οι σιχ. Όποιος άνθρωπος κι αν έρθει θα βρει ένα πιάτο φαγητό όλο το 24ώρο κάθε ημέρα της εβδομάδας”. Ακούγεται ένα ταξιδιάρικο τραγούδι από τη φωνή του ψάλτη ενώ κάποιοι άλλοι χτυπούν τα τουμπερλέκια. Επαναλαμβάνει συνέχεια τη φράση “wehe guru”. Ο Ντάλζιν εξηγεί πως σημαίνει: Ο θεός είναι Ένας. ”Είναι μια εύκολη πρόταση, μικρή, που ο καθένας μπορεί να θυμάται και να προσεύχεται από μέσα του όπου κι αν είναι, όποια ώρα της ημέρας”.
Άντρες και γυναίκες σηκώνονται και πλησιάζουν έναν άντρα που κάθεται μπροστά από τον κληρικό, ντυμένος στα λευκά. Γονατίζουν, προσεύχονται και τους δίνει κάτι στη χούφτα. Οι πιστοί με τη σειρά τους, το τρώνε και συνεχίζουν την προσευχή. ”Αυτό είναι σα τον δικό σας χαλβά. Το φτιάχνουμε με βούτυρο, αλεύρι και ζάχαρη. Τρώγοντάς το παίρνεις δύναμη για να συνεχίσεις την προσευχή σου. Είναι πολύ δυναμωτικό. Παρατήρησες ότι απλώνουν και τα δύο χέρια; Απαγορεύεται σε μας να πάρεις κάτι με το ένα χέρι. Ο θεός απλώνει και τα δύο χέρια στον άνθρωπο. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και οι άνθρωποι μεταξύ μας”.
Ο θεός βρίσκεται εκεί μπροστά μας, στο βιβλίο “Guru Granth Sahib” που προφυλάσσεται σκεπασμένο με λευκό σεντόνι κάτω από τις ρυθμικές κινήσεις του κληρικού με το λευκό φτερό που δίνει την αίσθηση ότι το αερίζει όπως μια γυναίκα κουνάει τη βεντάλια της. Το ιερό αυτό βιβλίο γράφτηκε από δέκα guru. Ο δέκατος είπε πριν πεθάνει πως όλοι μαζί δημιουργήσανε τον Ένα θεό, τη μία διδασκαλία. Ακούγονται ξανά οι φωνές, πιο δυνατές αυτή τη φορά να ψέλνουν ενωμένες Wehe Guru, με μάτια κλειστά και απορροφημένα, βυθισμένα πρόσωπα.
Στον κάτω όροφο υπάρχει έντονη κινητικότητα. Το φαγητό έχει αρχίσει να σερβίρεται στους τσίγκινους δίσκους. Αραβική πίτα, βραστά λαχανικά, φακές, σαλάτα. Οι σιχ δεν τρώνε κρέας, ούτε ψάρι ή αυγό. Δεν πίνουν αλκοόλ και δεν καπνίζουν. Η φιλοσοφία των Σιχιστών είναι να μην μολύνουν με τίποτα τον οργανισμό τους. Περνάει κάποιος και μαζεύει τους δίσκους, ύστερα τους μεταφέρει στην κουζίνα που δουλεύει πυρετωδώς και τέλος ενώ καθαριστούν, τοποθετούνται σε καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Ο χώρος είναι μεγάλος, χωρισμένος σε διαδρόμους για να μπορεί να περάσει όποιος σερβίρει και όποιος μαζεύει. Καθόμαστε όλοι στο πάτωμα με τους δίσκους μπροστά μας.
Είναι όλα πολύ καθαρά και είμαστε όλοι ξυπόλητοι. ”Εδώ δεν φοράει κανένας παπούτσια. Ούτε και ο πρόεδρος. Εδώ είμαστε όλοι ίσοι. Απ’ τα παπούτσια καμιά φορά καταλαβαίνεις ποιος είναι πλούσιος και ποιος φτωχός. Έτσι τα βγάζουμε όλοι. Πλένουμε τα χέρια και τα πόδια μας στην είσοδο πριν μπούμε. Αφήνουμε εκεί τα παπούτσια και μπαίνουμε στον ιερό χώρο”. Στην Ελλάδα οι Σίχ είναι περίπου 20 χιλιάδες. Πολλοί Έλληνες που θέλουν να πάνε στις Ινδίες τους επισκέπτονται συχνά για να ζητήσουν πληροφορίες ή να μάθουν τα ήθη και τα έθιμά τους. ”Οι Έλληνες είναι πραγματικά φιλόξενος λαός. Όταν ήρθα στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια δεν υπήρχε ούτε ρατσισμός ούτε τίποτα. Δεν τους κατηγορώ για την αύξηση των φασιστικών επιθέσεων. Παλιά που δεν ήμασταν τόσοι πολλοί οι μετανάστες δεν συνέβαινε τίποτα. Τώρα ακούνε ιστορίες ότι κάποιος από άλλη χώρα σκότωσε έναν Έλληνα και δημιουργείται όλο αυτό με την Χρυσή Αυγή. Εγώ δεν φοβάμαι. Κανένας μας δεν φοβάται. Εγώ μπορώ να φύγω αν θέλω. Οι Έλληνες όμως που θα μείνουν πίσω έχουν σκεφτεί τι θα γίνει αν βγει η Χρυσή Αυγή; Αν φύγουμε εμείς θα κυνηγήσουν αυτούς.” Ένας άντρας με μαύρο τουρμπάνι περνάει από μπροστά και μοιράζει αραβική πίτα και πίσω ένας άλλος γεμίζει με νερό τα τσίγκινα ποτήρια. Απ’ το διπλανό δωμάτιο ακούγονται παιδικές φωνές και μια πόρτα που ανοιγοκλείνει απότομα.
Λίγα πιτσιρικάκια με τουρμπάνια και φωτεινά ρούχα παίζουν μπάλα, μιλάνε, γελάνε, κοιτάζουν κάτι στα κινητά τους. Στους τοίχους έχει κρεμασμένους πίνακες με γκουρού σε στάση προσευχής και ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά στα πόδια τους. Φοράνε τουρμπάνια στο κεφάλι και έχουν όλοι μακριές γενειάδες. Οι Σίχ δεν κόβουν ποτέ τα μαλλιά και τα γένια τους. Μέρος της παραδοσιακής τους αμφίεσης είναι να κρύβουν τα μαλλιά τους. Θεωρούνται σύμβολο ομορφιάς και ένας από τους λόγους που τα μαζεύουν μέσα στο τουρμπάνι, με μια ξύλινη χτένα, είναι για να μην εκτίθονται στο φως και τη σκόνη. Κατεβαίνοντας την σκάλα με τους πορτοκαλί τοίχους και τα λουλούδια, βρίσκεσαι και πάλι στην είσοδο της πρώην αποθήκης κοντά στην Πειραιώς, με τα παπούτσια στα χέρια, το πορτοκαλί μαντήλι στο κεφάλι και μια γεύση από Ινδίες.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του μοναδικού σιχ ταξιτζή της Αθήνας.
