Ρεπορτάζ: Ποια είναι η διαφορά του μπλόγκερ από τον δημοσιογράφο;

Niemands Rose: Οι μπλόγκερ είναι απελευθερωμένοι από την ατζέντα του ιδιοκτήτη τους 

Αν η δημοσιογραφία διακρίνεται,σε αδρές γραμμές, στο ρεπορτάζ και την αρθρογραφία, τότε τα μπλογκζ, ως παραγωγή και δημοσιοποίηση πρωτογενούς υλικού, έχουν να επιδείξουν σαφώς μεγαλύτερο εύρος άρθρωσης δημόσιου λόγου, που υπερβαίνουν τα στεγανά του δημοσιογραφικού genre εισάγοντας καινοφανή στοιχεία σε ένα συνεχές εναλλακτικής…δημοσιογραφίας. Με την κυριολεκτική δηλαδή έννοια του όρου, οι μπλόγκερς δημοσιο-γραφούν και μάλιστα με πιο ευφάνταστους τρόπους. Όμως η συμβατική έννοια της δημοσιογραφίας παραπέμπει σε μια επαγγελματική κατηγορία και ένα πλέγμα εργασιακών σχέσεων και κυρίως το «εντέλεσθαι» του εργοδότη, με ρητές και άρρητες δεσμεύσεις. Κι αυτό είναι που μεταβάλλει άρδην τον όρο, που μέσα σε αυτές τις συνθήκες φέρει αρνητικό πρόσημο και δε μπορεί να είναι αποδεκτός από όσους μπλογκάρουν. Αν δηλαδή το έργο του δημοσιογράφου, με την παραδοσιακή μορφή, καθορίζεται από τον κώδικα δεοντολογίας, τον ηθικό του κώδικα και κυρίως τα συμφέροντα, την ατζέντα του ιδιοκτήτη του ΜΜΕ, τότε ο δημοσιογράφος με την έννοια των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, επειδή είναι ιδιοκτήτης του μέσου παραγωγής και παραγωγός ο ίδιος, προσφέρει έργο του εκπορεύεται κατεξοχήν από τον ηθικό (και αισθητικό) του κώδικα. Ο δε ποινικός κώδικας είναι κοινός και για τις δυο κατηγορίες και ξέρουμε πως το απόρρητο του χρήστη και η ψευδωνυμία αίρεται και ασκούνται διώξεις, οπότε ας μην το επικαλείται κανείς ως πρόβλημα. Έτσι, εάν στα ειδησεογραφικά μπλογκζ τηρούνται οι όροι που διέπουν τη δημοσιογραφική έρευνα, τότε δεν βλέπω γιατί τα σόσιαλ μίντια μπορεί να υστερούν δημοσιογραφικά δεδομένης μάλιστα της ανεξαρτησίας του μέσου. Και αντίστροφα, αν εφαρμοστεί προληπτική καταστολή, περιστέλλεται το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Επομένως το ζήτημα της ευθύνης του γράφοντα απέναντι στο κοινό, που ανακύπτει συχνά, δεν επιλύεται στα καθ’ ημάς με δικαστικές αποφάσεις που άλλωστε επικυρώνουν το διάχυτο αίτημα πανοπτικής επιτήρησης και εποπτείας, αλλά με αυτορύθμιση.

H NiemandsRose διατηρεί το ομώνυμο μπλογκ και είναι συγγραφέας του βιβλίου “Τα φώτα στο βάθος” (εκδ. Απόπειρα)

Πάσχος Μανδραβέλης: Καλύτερα λάθη παρά λογοκρισία 

Λογικά, όποιος δημόσια εκθέτει τις απόψεις και τις πληροφορίες του είναι δημοσιο-γράφος. Η απόφαση όμως του ομοσπονδιακού δικαστηρίου των ΗΠΑ πάει πέρα από την διατύπωση του αυτονόητου. Λέει ότι όποιος εκθέτει δημόσια τις απόψεις και τις πληροφορίες του, σε οποιοδήποτε Μέσο, απολαμβάνει της ίδιας προστασίας του νόμου (και ειδικά της πρώτης τροπολογίας του αμερικανικού Συντάγματος «Το κογκρέσο δεν πρέπει να κάνει νόμο… που να περιορίζει την ελευθερία του Τύπου»), όπως και οι δημοσιογράφοι των παραδοσιακών media.

Μπορεί ακόμη -σύμφωνα με μια ιστορική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ New York Times Co. v. Sullivan- να γράψει και ψευδείς πληροφορίες για δημόσια πρόσωπα, ατιμώρητα όταν δεν γνωρίζει αυτές οι πληροφορίες είναι ψευδείς. Η ρωμαλέα φιλελεύθερη παράδοση αυτού του δικαστηρίου των ΗΠΑ στάθμισε την ζημιά που θα έκανε στον δημόσιο διάλογο η αυτολογοκρισία των δημοσιογράφων με την ζημία του κύρους των δημοσίων προσώπων και προτίμησε να υπάρχει ζωντανός διάλογος έστω και με λάθη παρά λογοκρισία.

Βεβαίως για την ανατολίτικη Ελλάδα, όπου και η πολιτική κριτική τιμωρείται από το νόμο.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Καθημερινή 

 [yop_poll id=”5″]