Το 1992 ήταν η χρονιά που άλλαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ολοκληρώθηκε η πρώτη πιλοτική χρονιά του Τσάμπιονς Λιγκ (με τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού υπό την καθοδήγηση του «προφήτη» Βασίλη Δανιήλ) και συστάθηκε η Πρέμιερ Λιγκ. Πήραν σάρκα και οστά, δηλαδή οι δύο διοργανώσεις που πέρασαν το σπορ σε άλλη εμπορική πίστα, εκτινάσσοντας τα έσοδα από τηλεόραση και χορηγούς, μετατρέποντάς το σε βιομηχανία που θα προσέλκυε στο μέλλον σεϊχηδες, ρώσους ολιγάρχες και πάσης φύσεως υπεράκτιους μπίζνεσμεν (απομακρύνοντάς το ταυτόχρονα από τις λαϊκές του ρίζες, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Τα εγγυημένα χρήματα, που έφτασαν να είναι και 20+ εκατομμύρια ευρώ, από τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για τον πρωταθλητή (μόνο 2 σεζόν πέρασε απευθείας κι ο δεύτερος), άλλαξαν την έννοια του όρου «παρασκήνιο» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στις προηγούμενες δεκαετίες, πάντα κάποιος είχε τον έλεγχό του, καμιά φορά ακόμα και η κυβέρνηση. Όμως το έκανε με έναν συμβατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας σφεντόνες σε σχέση με τα πυρηνικά όπλα που (τελειοποιήθηκαν και) επιστρατεύθηκαν όταν τα λεφτά έγιναν στ’ αλήθεια πολλά. ΟΚ, η μπάλα στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν το απόλυτο επικοινωνιακό όπλο των ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών, κανείς δεν έμπαινε στο ποδόσφαιρο για να κερδίσει, αλλά ποιος ο λόγος να μπαίνει και μέσα; Έτσι την πολυχρωμία της περιόδου 1980 (εκκίνηση επαγγελματικού πρωταθλήματος)-1996 που είχαμε 5 διαφορετικούς πρωταθλητές, διαδέχθηκε μια μονοκρατορία. Αυτή του Ολυμπιακού, 19 στα 21 μέχρι πρόπερσι.
Σε αυτήν την περίοδο, παρακολουθήσαμε την τριλογία Παράγκα Ι-ΙΙ-ΙΙ, η οποία μετεξελίχθηκε -όσο έμπαινε στη ζωή μας το στοίχημα- στην «εγκληματική οργάνωση» που όλοι αγαπήσαμε. Υπηρετώντας όχι μόνο το «αφεντικό», αλλά απλώνοντας αυτονομημένη τα πλοκάμια της σε όλες τις βαθμίδες, χειραγωγώντας όλες τις κατηγορίες. Και διαμορφώνοντας ένα τεράστιο χάντικαπ που στην περίπτωση του Παναθηναϊκού οδήγησε μαζί με τα εγκλήματα της πολυμετοχικότητας στη σημερινή κατάσταση διοικητικής ανυπαρξίας. Που επιτρέπει κωμικοτραγικές καταστάσεις σαν τη χθεσινή.
«Ευχαριστούμε τον υπέροχο κόσμος μας» κτλ.
Συγκρατημένη και χθες η ελληνική αστυνομία στη χρήση δακρυγόνων
Ο Κουρμπέλης προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται…
Να σας προλάβω. Δεν είναι ένα ακόμα άρθρο «για όλα φταίει ο Ολυμπιακός», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» κτλ. Ναι μεν είδαν και οι τυφλοί σε αυτήν την 20ετία, αλλά κανείς δε μας λέει ότι θα ήταν διαφορετικά τα πραγματα αν ήταν κάποιος άλλος ο ισχυρός – είδαμε άλλωστε και πόσο εύθραυστη ήταν η συμμαχία των άλλων 3 που έφερε την «εξυγίανση». Και πόσο την επόμενη μέρα, όλοι εξακολουθούν να επιδιώκουν τον έλεγχο του κάνοντας π.χ. μεταγραφή τις υπηρεσίες του Θωμά Μητρόπουλου, αντί να καλλωπίσουν το όλο και πιο αποκρουστικό προϊόν. Έτσι κι αλλιώς, το αξίωμα του έτερου Μητρόπουλου, του Βίκτωρα, «στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι συμμαχίες σπάνε στο πρώτο πέτσινο πέναλτι» παραμένει ο καλύτερος οδικός χάρτης για να φτάνεις στην ουσία του.
Είναι μάλλον φυσική εξέλιξη ότι από τα δύο προγραμματισμένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της χθεσινής ημέρας το ένα δεν άρχισε και το άλλο δεν τελείωσε.
Αυτό που έχει σημασία και καλό είναι να το θυμόμαστε κάθε φορά που γίνονται μπανάλ επεισόδια σαν τα χθεσινά στο ΟΑΚΑ και μοιρολατρούμε πέφτoντας από τα σύννεφα, είναι ότι αυτά τα 20 χρόνια (στις μέρες μας χρόνος για να μεγαλώσουν τουλάχιστον 2 γενιές οπαδών) διαμορφώθηκε μια ολόκληρη κουλτούρα.
Και μια τεχνογνωσία. Τη συναποτελούν οργανωμένοι οπαδικοί στρατοί, οπαδικές εφημερίδες που θα έπρεπε να δικάζονται καθημερινά ως ηθικοί αυτουργοί βίας, «αρθρογράφοι»-«bloggers» που προμηθεύουν το δηλητήριο από τα αθλητικά sites, αστυνομικοί-υπεύθυνοι ασφαλείας που μετά την αποστρατεία τους προσλαμβάνονται από τις ομάδες και γίνονται «υπέυθυνοι τρομοκρατίας», στελέχη των ΠΑΕ που συμπεριφερονται σαν τελειωμένοι χούλιγκαν, στελέχη του υποκόσμου που μοιράζουν μεροκάματα στο όνομα των ισχυρών και στέλνουν διαιτητές στο νοσοκομείο, «αντιφρονούντες» που με τον καιρό βολέυτηκαν σε αυτό το σύστημα και έγιναν οι πλέον παθιασμένοι υποστηρικτές του. Και, κυρίως, απλοί οπαδοί που εκπαιδεύθηκαν να ηδονίζονται όχι με τη νίκη αλλά με την επίδειξη δύναμης – «ή εμείς ή κανείς», «εδώ θα γίνει ο τάφος σας», «αν δε σας γαμήσουμε, δε φεύγετε από δω»…
Παίχθηκε και μια ώρα μπαλίτσα…
Αν σε αυτήν την εντελώς εμπεδωμένη κουλτούρα προσθέσει κανείς την «και με ΠΑΣΟΚ -και με ΝΔ – και με ΣΥΡΙΖΑ» παροιμιώδη αδυναμία του ελληνικού κράτους να επιβλέψει τη διοργάνωση αθλητικών γεγονότων, διαρκώς συνθλιβόμενο από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που πια τα έχουν διαλύσει όλα, είναι μάλλον φυσική εξέλιξη ότι από τα δύο προγραμματισμένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της χθεσινής ημέρας το ένα δεν άρχισε και το άλλο δεν τελείωσε.
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του καθενός να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν αξίζει να τα παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά. Μπορούμε απλά να διασκεδάζουμε με αυτήν τη βαλκανική παρωδία γκανγκστερικής ταινίας του Μάρτιν Σκoρσέζε που ήταν, είναι και θα είναι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) το σύμπαν του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού. Το μόνο παρήγορο είναι ότι θα έχουμε τρίτο διαφορετικό πρωταθλητή σε τρία χρόνια. Σκεφτείτε να μην το έπαιρνε ούτε φέτος ο ΠΑΟΚ…
