ΝΒΑ – Τελικά Σαν Αντόνιο στα 5… και για 5η φορά.

Είμαστε στα γόνατα και προσευχόμαστε στους Θεούς του μπάσκετ να μην σταματήσει ο Ντάνκαν φέτος. Με τόσο χαμηλό επίπεδο στο ΝΒΑ, μπορεί να πάρει ακόμα έναν τίτλο του χρόνου. Ειδικά αν διαλυθεί το Μαϊάμι και πάει στο καλό ο Λεμπρόν και το ρημαδιασμένο το σμολ-μπολ. Έλεος πια τόσα χρόνια. Το μπάσκετ το παίζουν οι ψηλοί, όχι οι κοντοστούπηδες.

Οι Σπερς διέλυσαν το Μαϊάμι. Όταν έληξε το πρώτο ματς, όλοι θεώρησαν ότι οι τελικοί αυτοί θα μείνουν στην ιστορία για τις κράμπες του Λεμπρον. Όμως θα μείνουν στην ιστορία για το τέλειο μπάσκετ που έπαιξαν οι Σπερς. Τα στατιστικά είναι πρωτοφανή: πήραν τα 4 παιχνίδια με 15 πόντους διαφορά και κράτησαν το επιθετικότατο Μαϊάμι κάτω από τους 98 πόντους ακόμα και στην ήττα τους! Πώς το έκαναν αυτό; Πνίγοντας το ΜαΜιάμι με ατελείωτες πάσες, βάζοντας την μπάλλα στη ρακέτα, με επιθετικό πικ-ν-ρολ και φτάνοντας σε ποσοστά ευστοχίας που σαστίζουν.

http://youtu.be/aPaH44ISY20

Λένε ότι το Μαϊάμι παίζει καλή άμυνα. Δεν παίζει καν άμυνα. Οι παίχτες δεν σηκώνουν καν τα χέρια, ούτε έχουν σοβαρό κόφτη (εδώ κάρφωνε σε κάθε ματς ο Μάνου). Αυτό που κάνουν είναι ότι ως πάρα πολύ καλύτεροι παίχτες από της άλλης ομάδας, πετυχαίνουν πολλά κλεψίματα και φεύγουν σαν λύκοι στην επίθεση. Αυτό δεν είναι άμυνα, είναι μπάσκετ γειτονιάς και φάνηκε απέναντι στην μοναδική καλή ομάδα του ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια: το Μαϊάμι δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τους Σπερς στην άμυνα και, μέσα στην παραζάλη της ευστοχίας τους, παρέλυσε στην επίθεση (και μάλιστα με καλά ποσοστά) παίζοντας το δώστε-την-μπάλα-στον-Λεμπρον σύστημα. Αυτή τη φορά όμως, ο εστεμμένος λούζερ δεν είχε συμπαραστάτες και φτάσαμε στο τραγικό μπάσκετ των Χιτ.

Πριν 4 χρόνια το Μαϊάμι έκανε το ανφέαρ κι έφτιαξε την τριάδα αστέρων που – θυμίζω – όλοι έλεγαν ότι θα κερδίζει 82 παιχνίδια στην κανονική περίοδο. Όντως έφτασε σε 4 συνεχόμενους τελικούς, κέρδισε τους 2 (το 2011 απέναντι στα βρέφη της Οκλαχόμα και πέρυσι τους Σπερς, χάρη στο κόλλημα του Ποπ στο 6^ο ματς) κι έχασε από το Ντάλας (ναι, το Ντάλας!) και από τους Σπερς των ΚΑΠΗ, των Γάλλων και του Βραζιλιάνου. Ο Ντιαό και ο Σπλίτερ πήραν το ΝΒΑ, λέμε (σημείωση Popaganda: θου Κύριε, ο Μπορίς ξέρει όσο μπάσκετ ξέρουν όλοι τους, “The Facilitator”).

Άρα, στο ερώτημα αν είναι εκεί ψηλά με τις μυθικές δυναστείες, η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν έφτασε κοντά στο επίπεδο των Μπουλς, ούτε των Λέικερς του Σακ (ναι, του Σακ ήταν η ομάδα, όχι του Κόμπε, ξεκολλήστε) και του Μάτζικ, ούτε των Σέλτικς. Οι Σπερς ναι, είναι.

Εν κατακλείδι, αυτό το λιώσιμο των Χιτ περιμέναμε και πέρυσι. Η συντριβή τους θα κάνει καλό στο άθλημα, που πρέπει να γυρίσει στο κανονικό μπάσκετ, αυτό με τους ψηλούς που παίζουν πλάτη. Μπορεί να είναι φοβερά τα ποσοστά ευστοχίας πια και οι παίκτες να έχουν βελτιωθεί, αλλά σαν άθλημα δεν συναρπάζει. Οι ελπίδες μας πέφτουν στο φετινό, γεμάτο ντραφτ, μπας και δούμε τίποτα ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια. Το επίπεδο του αθλήματος πρέπει να ανέβει.