Ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2014, ως μια ηλεκρονική εφημερίδα γυναικείων δικαιωμάτων και θεμάτων. Το Μωβ αποτελείται από μια ομάδα ατόμων που, πέρα από την ανάρτηση 3.000 και πλέον δημοσιεύσεων για τη χρονοβόρα και φιλόδοξη ιστοσελίδα τους, διοργανώνει διάφορες δραστηριότητες μέσα στο χρόνο, με πιο πρόσφατη αυτή της Αντισεξιστικής Γιορτής στα Εξάρχεια, με πλήθος εκδηλώσεων και workshops π.χ. για αυτοάμυνα ή για την ετεροκανονικότητα. Κάθε μέρα αναρτώνται δύο με τρία άρθρα και το Μωβ είναι διαθέσιμο και σε τρεις άλλες γλώσσες πλην της ελληνικής: στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά, ώστε να μπορεί κάποιος από την άλλη άκρη της γης να πληροφορείται για αυτά τα ζητήματα ή να ξεκινήσει μια συνεργασία.
Καταλύτης στα φεμινιστικά media της Ευρώπης, το Μωβ συμμετέχει σε διάφορες πρωτοβουλίες παγκοσμίως, όπως στο δίκτυο «Γυναίκες Δημοσιογράφοι με την οπτική του φύλου», μαζί με ανάλογες συλλογικότητες από 36 χώρες από όλο τον κόσμο, όπως μου εξηγεί η Σίσσυ Βωβού, συντονίστρια του Μωβ, η οποία συνεχίζει:
Πολλές κατακτήσεις του γυναικείου φύλου, για το σώμα, για την έκτρωση, για την εργασία κ.ά. έχουν κατακτηθεί τις τελευταίες δεκαετίες και πολλές νέες γυναίκες δεν τις γνωρίζουν και δεν ξέρουν τι αγώνες έχουν γίνει για αυτές. Με την εκλογή του Τραμπ, το γυναικείο ζήτημα γίνεται πιο έντονο, γιατί ένα μέρος της πολιτικής του ατζέντας είναι να περιορίσει τα γυναικεία δικαιώματα, με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στην έκτρωση, που στην Ελλάδα είναι νόμιμη από το 1996.
Για το δικαίωμα στο σώμα μας, θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο μια διεθνής καμπάνια, την οποία έχουν υπογράψει πολλές οργανώσεις. Η αυτοδιάθεση του σώματός μας, η σεξουαλική μας απελευθέρωση, το δικαίωμα στην αυτονομία κτλ δεν ήταν κατοχυρωμένα πράγματα, αλλά κερδήθηκαν χάρη στο γυναικείο κίνημα. Επίσης, μέχρι το 1994 ο νόμος έλεγε ότι ο βιασμός είναι κακούργημα κατά των ηθών, επειδή η γυναίκα που βιάστηκε δεν ήταν γυναίκα του και πρόσβαλε τους άνδρες της οικογένειας. Τότε μόνο έγινε κακούργημα κατά της αυτονομίας του γυναικείου σώματος. Η έννοια του βιασμού μέσα στο γάμο θεσμοθετήθηκε 20 χρόνια μετά. Ενώ οι απόπειρες βιασμού είναι πάρα πολλές, οι καταγγελίες είναι πολύ λίγες και οι αποφάσεις που τελεσιδικούν θετικά ακόμη λιγότερες. Πρόκειται για έναν γολγοθά. Υπάρχει όμως η γραμμή υποστήριξης της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, το 15900, όπου παίρνεις τηλέφωνο για οποιοδήποτε θέμα έμφυλης βίας.
Το Μωβ στην πορεία της 8ης Μαρτίου για τα δικαιώματα των γυναικών.
Το πρόβλημα είναι ότι οι φεμινιστικές ομάδες και οι δραστηριότητες πλέον δεν έχουν την ίδια δυναμική όπως παλαιότερα. Αλλά τώρα πάλι κάτι γίνεται και ειδικά για το θέμα της κουλτούρας του βιασμού, για το οποίο έχουν γίνει πολλές εκδηλώσεις και μαζικές διαδηλώσεις. Μετά την 21η Νοέμβρη που είχαμε ένα παγκόσμιο κίνημα, με την εκλογή του Τραμπ, σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει δυναμώσει το κίνημα. Η Ελλάδα ακολουθεί λαχανιασμένη, αλλά ακολουθεί.
Υπάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη ότι οι γυναίκες έχουμε κερδίσει τα δικαιώματά μας αλλά αυτό δεν ισχύει καθόλου. Μπορώ να σας αναφέρω πάρα πολλές περιπτώσεις που καταρρίπτουν αυτήν την θεωρία, από την σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία ή τον δρόμο, από την σεξουαλική κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, από τον βιασμό μέσα ή έξω από την οικογένεια μέχρι το θέμα του trafficking κ.ά. Ναι μεν έχουμε κερδίσει πράγματα με τους αγώνες μας, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας για την ισότητα. Για παράδειγμα, μέχρι το 1975 η συλλογική σύμβαση εργασίας για τον ιδιωτικό τομέα όριζε θεσμικά ότι η γυναίκα θα πάρει μικρότερο μισθό για την ίδια δουλειά. Τότε φτιάχτηκε το πρώτο Σύνταγμα που αναγνώριζε την ισότητα των δύο φύλλων.
Αλλά στην αμοιβή στην εργασία στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει διαφορά 15% εις βάρος της γυναίκας, για δουλειά ίσης αξίας. Ακόμη και στον δημόσιο τομέα, υπάρχει διαφορά 7,5%, η οποία προκύπτει όχι μόνο από τον μισθό αλλά από τα επιδόματα, τις προαγωγές κλπ. Βέβαια, αν μιλήσουμε για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, υπάρχουν μόλις 19,5% γυναίκες, γεγονός πολύ θλιβερό και πολύ χαμηλό σε σχέση με άλλες χώρες. Σε πολλές συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, μιλούν πρώτα οι άντρες, γιατί οι γυναίκες φοβούνται ότι δεν θα τα πούνε καλά και θα μιλήσουν τελευταίες. Δεν είμαστε στο σημείο που θα τους πάρουν τον λόγο, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ενθαρρύνει. Σε κοινωνικού περιεχομένου εκδηλώσεις, όπως Κοινωνικής ή Πολιτικής Θεωρίας, η πλειοψηφία ή και πληρότητα θα είναι άνδρες. Αυτό είναι το σύνηθες, δεν είναι εξαίρεση.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια κοινωνία ανδρών όπου οι άνδρες μιλάνε, οι άνδρες αποφασίζουν και καθορίζουν την ατζέντα. Πρέπει και οι γυναίκες να παίρνουν εξίσου αποφάσεις, γιατί τα γυναικεία θέματα δεν εκτιμώνται σημαντικά.
Ένα φυλλάδιο που βγαίνει σε πέντε γλώσσες ενημερώνει γυναίκες πρόσφυγες για το δικαίωμα ασύλου, που αναφέρει και την έμφυλη βία ως αιτία ασύλου. Μπορεί μια γυναίκα να ζητήσει άσυλο επειδή της έκαναν ή απειλούσαν να της κάνουν αποκοπή γεννητικών οργάνων. Ή επειδή την ανάγκασαν σε γάμο σε μικρή ηλικία. Ή εξαιτίας κακοποίησης. Ζητήματα τα οποία αναγνώρισε η Ύπατη Αρμοστεία αλλά παρέλειψε να γράψει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών στο ενημερωτικό του φυλλάδιο. Ακόμη, προσπαθούμε σαν μια σταγόνα στον ωκεανό να βοηθήσουμε στο θέμα των σεξουαλικών κακοποιήσεων και του trafficking και πλέον όλοι οι διεθνείς διαγωνισμοί τα περιλαμβάνουν στην ατζέντα τους, όμως είναι άλλο θέμα αν τα αποτρέπουν. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία προσφύγων δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ, πως θα επιβιώσουν; Το θέμα της φτώχειας και η ανάγκη για επιδότηση των προσφύγων είναι πολύ κρίσιμα.
Στην Πέτρου Ράλλη, στο κέντρο κράτησης, επισκεπτόμαστε μια φορά το μήνα όσες γυναίκες είναι προς απέλαση. Ήταν 85 γυναίκες στο Ελληνικό όταν πρωτοαρχίσαμε να πηγαίνουμε το 2014. Σιγά-σιγά, έχει μειωθεί ο αριθμός στις 13 και πολλές περιμένουν ραντεβού για άσυλο. Επίσης, πηγαίνουμε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, όπου προβάλλουμε κινηματογραφικές ταινίες για διασκέδαση των γυναικών και πρόσφατα διοργανώσαμε συναυλία εκεί. Έχουν δικαίωμα σε όσα έχουμε κι εμείς από έξω, εκτός από την ελευθερία τους γιατί είναι καταδικασμένες. Και είναι πολύ μεγάλο ερώτημα ο λόγος για τον οποίο είναι καταδικασμένες.
Αν μπορούσαμε να αλλάζαμε κάτι, αυτό θα ήταν τα μυαλά των ανθρώπων. Ξέρουμε τι κάνει η δικαιοσύνη, η κυβέρνηση, η αστυνομία αλλά είναι και ο κόσμος που αν έβλεπε την ισότητα των δύο φύλων με καλό μάτι, η κυβέρνηση θα πιεζόταν να αλλάξει κάποια πράγματα, όμως υπάρχουν συμφέροντα. Οι άντρες έχουν το συμφέρον να κυριαρχούν πάνω στη γυναίκα τους, τη μητέρα τους, την κόρη τους κτλ. Θεωρείται ότι θα τους πάρουμε ένα προνόμιο, για αυτό και υπάρχει τέτοια αντίδραση. Αλλά συνεχίζουμε τους αγώνες μας…
