Γιατί όλοι χάρηκαν που το Μαϊάμι έχασε στους τελικούς του ΝΒΑ;

Ακόμη μια σειρά τελικών του καλύτερου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ και η συντριπτική πλειονότητα των αγνών μπασκετικών φιλάθλων πανηγυρίζει που το πρωτάθλημα κατέληξε στο Σαν Αντόνιο και τους Σπερς. Ή μήπως απλά χαίρεται που το Μαϊάμι δεν έκανε το θρι-πιτ;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Τεξανοί του Γκρεγκ Πόποβιτς αποτελούν μια από τις πιο συμπαθείς ομάδες των τελευταίων ετών στο ΝΒΑ. Ήταν όμως αυτή η αιτία που οι Έλληνες μπασκετόφιλοι ξενυχτούσαν πανηγυρίζοντας τα καλάθια της μαγικής τριάδας Ντάνκαν-Πάρκερ-Τζινόμπιλι αλλά και των Λέοναρντ, Σπλίτερ, Μπελινέλι σαν να πρόκεται για αγώνα της Εθνικής Ελλάδας, ή θα έπαιρναν το μέρος οποιασδήποτε ομάδας βρισκόταν αντιμέτωπη με τους big three του Μαϊάμι; Καταλήγω στο δεύτερο κι εξηγώ.

http://youtu.be/VyvavfpEwbI

Ας μεταφερθούμε μερικά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο καλοκαίρι του 2010. Το συμβόλαιο του ΛεΜπρόν Τζέιμς με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς ολοκληρώνεται και ο ίδιος έχει μπροστά του δυο δρόμους: είτε να παραμείνει στην ομάδα της οποίας ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, με τις προοπτικές τίτλου ωστόσο να είναι αμφίβολες, είτε να πλαισιώσει τους Γούειντ και Μπος στους Xιτ με στόχο την άμεση κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού. Ο ΛεΜπρόν διαλέγει τον εύκολο δρόμο και εκτός από το μίσος μιας ολόκληρης πόλης, αντιμετωπίζει την κριτική όλων των φιλάθλων οι οποίοι του χρεώνουν «φόβο» μπροστά στην πρόκληση διεκδίκησης του τίτλου με μια ομάδα στην οποία αυτός θα είναι ο μοναδικός σούπερσταρ.  Ο τρόπος που ανακοίνωσε μάλιστα την απόφασή του, με την περίφημη ατάκα «θα μεταφέρω τα ταλέντα μου στη Νότια Ακτή» (βλέπε παραπάνω βίντεο), τον έκανε να μοιάζει ακόμα πιο αλαζόνας δημιουργώντας έτσι τους πρώτους του ορκισμένους εχθρούς.

http://youtu.be/aD9lZflXsgU

Το «πανηγυράκι» της παρουσίασης των big three, με την αλαζονεία και την εγωπάθεια των τριών σταρ να ξεχειλίζει, έπεισε και τους πλέον δύσπιστους για αυτό που είχαν δημιουργήσει οι Χιτ: Μια ομάδα σίγουρη πως θα κατακτήσει το πρωτάθλημα από την πρώτη κιόλας χρονιά αρκούμενη απλά στο ταλέντο των αστεριών της. Πράγματι, η ομάδα του Σπέλστρα αποδίδοντας μέτριο μπάσκετ κατάφερε να φτάσει στους τελικούς το καλοκαίρι του 2011 ως το απόλυτο φαβορί απέναντι στους Μάβερικς του Νοβίτσκι, όπου μαντέψτε, σχεδόν όλοι υποστήριζαν το Γερμανό και την παρέα του. Η ολοκλήρωση των τελικών βρήκε το Ντάλας και όλους τους ουδέτερους μπασκετικούς να πανηγυρίζουν για πολλά πράγματα: την τιμωρία της αλαζονείας , τη δικαίωση του τεράστιου Ντιρκ και την επιβεβαιώση πως τα φαβορί δεν κερδίζουν πάντα και οι ομάδες δεν χτίζονται με το χρήμα σε λίγους μήνες.

Από τότε το Μαϊάμι κατάφερε να κατακτήσει δυο πρωταθλήματα και φέτος βρέθηκε για τέταρτη σερί φορά στους τελικούς. Και για τέταρτη σερί χρονιά, κανείς δεν τους υποστήριζε. Σε αντίθεση με τους Μπουλς του Τζόρνταν και των πολλών τίτλων και των Λεϊκερς του Κόμπε, αυτή η εν δυνάμει δυναστεία δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ το δικό της φανατικό κοινό, για μερικούς πολύ απλούς λόγους: Χτίστηκαν βιαστικά και πρόχειρα με βασικό θεμέλιο την αλαζονεία, ποτέ δεν έπαιξαν το μπάσκετ που θα μπορούσαν βάση του ταλέντου τους,  και κανείς, ΠΟΤΕ, δεν μπορεί να ξεχάσει τις γελοίες πόζες του καλοκαιριού του 2010 όπως αυτή:

Γι’αυτό λοιπόν, πέρσι και φέτος ήμασταν με το μάγο Μανού και τον αγέραστο Ντάνκαν, του χρόνου θα είμαστε με τον Ντουράντ και σε μερικά χρόνια με όποιον είναι αντιμέτωπος με τους Χιτ, αν η τριάδα συνεχίσει να πορεύεται μαζί. Γι’ αυτό Λεμπρόν, κάνε και στον εαυτό σου και σε εμάς τη χάρη να πας σε μια άλλη ομάδα για να σταματήσει το κακόγουστο αστείο του Μαϊάμι και μπορέσει ξανά η Ανατολή να έχει υποστηρικτές σε τελικούς του ΝΒΑ.