Η επιστροφή του Ζοτς, «Ο Ζοτς ξέρει (2007-2012)»

«Ο Ζοτς ξέρει»
Έχοντας γυρίσει στο ΟΑΚΑ κανονικά, έχοντας επαναφέρει το μπάτζετ σε τροχιά κούπας, έχοντας καλωσορίσει τον Ολυμπιακό και πάλι στο παιχνίδι του πρωταθλητισμού, η αυτοκρατορία περνάει στην πιο επιτυχημένη της φάση. Ο Ζοτς πια απολαμβάνει αναγνώριση θρησκευτικού ηγέτη. Ουδείς τολμά να τον αμφισβητήσει. Ακόμα κι αν φέρνει και κανένα παλτό από τους φίλους του στην Παρτιζάν (όπως οι Κέτσμαν και Τέπιτς που δηλαδή  μια χαρά παίκτες ήτανε, αλλά δεν έπιασαν). Η δημοφιλία του ξεπερνά ακόμα κι εκείνα τα πρώτα χρόνια που ένα νεύμα του Μπάγεβιτς έφτανε για να μετακινήσει ολόκληρο το «Νίκος Γκούμας». Κι έτσι σιγά σιγά αναπτύσσεται…

Το τελετουργικό
Οι πρώτοι παίκτες βγαίνουν για χαλαρά σουτάκια στο παρκέ. Ακολουθούν οι αντίπαλοι. Σιγά σιγά όλη η ομάδα με τους γυμναστές ξεκινά ζέσταμα. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις κερκίδες, ψάχνοντας τις θέσεις του και στραγγίζοντας κοκακόλες. Και κάποια στιγμή, τα πάντα σταματούν. Ο Ομπράντοβιτς βγαίνει τελευταίος από τα αποδυτήρια, περπατά περιμετρικά του γηπέδου σαν γνήσια ντίβα που βγαίνει στο peak του προγράμματος. Όλο το ΟΑΚΑ σταματά αυτό που κάνει, άλλοι κλείνουν κινητά, άλλοι χειροκροτάνε με λαδωμένα χέρια από τα πατατάκια και όλοι μαζί φωνάζουμε το κλασικό «Ομπράντοβιτς ποροποροπομπεροπερομ». Εκείνος χαιρετά σαν Λατινομαμερικάνος πρωθυπουργός και κάθεται στον πάγκο. Συνήθως ακολουθεί ένας «είναι τρελός ο αρχηγός» για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη». Σκηνικό επαναλμβανόμενο σε κάθε, μα κάθε, εντός έδρας ματς.

Ένα τουριστικό γραφείο κάπου στη συνοικία Μακρυγιάννη
Το 2007 είχε F4 στην Αθήνα. Σχεδόν προδιαγεγραμμένη η επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 5 χρόνια, για την οποία μάλιστα Παύλος και Θανάσης είχαν δώσει περίπου 3 εκατομμύρια ευρώ σε Τόνι Ντελκ και «Ζαχαρία» Γιαβτόκας για να μην τους βάζει ποτέ ο Ζέλικο. Στο μεταξύ είμαι επαγγελματίας (sic) δημοσιογράφος, γράφω περιφερειακά για σπορ, αλλά δε θέλω (ή δεν τυχαίνει) να εξειδικευθώ σε αυτά, επομένως η θέση μου είναι σταθερά στα κίτρινα καθίσματα και όχι στα δημοσιογραφικά. Ως procrastinator παραμελώ να βγάλω έγκαιρα εισιτήρια για το F4 και τελικά «ο γνωστός του γνωστού» καταλήγω να τα χρυσοπληρώνω σε ένα τουριστικό γραφείο κοντά στην Ακρόπολη. Εκεί γινόταν ο χαμός από: τουρίστες με ροδαλά μάγουλα που είχαν χάσει βαλίτσες, Ρώσους της ΤΣΣΚΑ που έψαχναν το ξενοδοχείο τους, τρελαμένους για ένα μαγικό χαρτάκι Παναθηναϊκούς και υπαλλήλους με δολάρια αντί για κόρες στους οφθαλμούς τους. Επιβιώσαμε.

Η υποτιμημένη ομάδα του 2007
Το συνηθισμένο debate όσον αφορά τις 13 σεζόν του Ζοτς είναι το ποια ομάδα ήταν η καλύτερή του. Εκείνη του 2000 με τις τεράστιες προσωπικότητες ή η αντίστοιχη του 2009 με την υπερηχητική περιφέρεια και την σχεδόν απόλυτη πληρότητα; Κι έτσι αδικείται κάθε φορά το ρόστερ του 2007 που έφτασε στο ρελαντί στο F4, επικρατώντας τελικά της ΤΣΣΚΑ, δηλαδή του συγκλονιστικού Παπαλουκά (τον οποίο λούσαμε με πολλά κοσμητικά), σε έναν από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών. Εκτός από το συνηθισμένο καστ (έλειπε ο Σπανούλης στο Χιούστον), νέες φάτσες ο “It’s Always” Σάνι Μπετσίροβιτς, ο Δήμος Ντικούδης, ο παροιμιωδώς άτυχος Μίλος Βούγιανιτς κι ο σιωπηλός δολοφόνος-κομπιούτερ Ραϊμούντας Σισκάουσκας. Μια ομάδα που έβαζε για πλάκα 85-90 πόντους και χάρισε μερικές βραδιές μοναδικού θεάματος κερδίζοντας εντός έδρας με μέσο όρο 17 πόντους (24 από τη β’ φάση και μετά). Στην Αθήνα έχασε μόνο από την Παρτιζάν, κατά σύμπτωση… ακριβώς με τη διαφορά που χρειαζόταν η ομάδα της καρδιάς του Ζοτς για να περάσει.

Το ξέσπασμα μετά το non call του Πηλοϊδη
Μετά το F4, αδειάσαμε και ο Ολυμπιακός του «μάγειρα» Πίνι Γκέρσον εμφανίστηκε πολύ απειλητικός στα πλέι οφ. Σχεδόν κέρδισε τον τρίτο τελικό. Σχεδόν, γιατί υπήρξε η τάπα και το νικητήριο καλάθι του σούπερμαν Διαμαντίδη στην παράταση. Και το περίφημο non call του Πηλοϊδη, για το οποίο συζητάμε ακόμα. Σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου, δίπλα στον «αδερφό» του Πίνι Γκέρσον, ο Ζοτς βλέποντας ότι άρχισε να γίνεται δίκη της διαιτησίας εξανέστη. «Έχω τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης κι έρχεστε και μου λέτε ότι κερδίζω με τη διαιτησία;»

Το κόκκινο κασκόλ του Σάρας και η αποτυχία του 2008

Οι Αγγελόπουλοι ήθελαν να αντικαταστήσουν τον άτυχο Ματσιγιάουσκας με τον ακόμα καλύτερο συμπατριώτη του, τον θρύλο της Ευρωλίγκας Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Η φωτογραφία με το κόκκινο κασκόλ, όταν προσγειώθηκε στο Ελ Βεν ιστορική. Ασχετα, αν ο μύθος απέκρυψε ότι ο Σάρας αμέσως το πέταξε από πάνω του, γιατί μάλλον είχε έρθει για μας. Οι Γιαννακόπουλοι πετυχαίνουν μια τεράστια επικοινωνιακή νίκη επί των Αγγελόπουλων, εμείς βρίσκουμε συνεχώς νέο περιεχόμενο στον όρο «φάπα» για την καφενειακή μας καζούρα και η ομάδα αποτυγχάνει πλήρως (παρότι έχει πίσω Σπανούλη) αποκλειόμενη στο top 16. Πολλοί φοβόντουσαν για τις σχέσεις Ζοτς- Σάρας, δεν παρατηρήθηκε τίποτα περίεργο με εξαίρεση μια δολοφονική ατάκα που υποτίθεται απεύθυνε ο κόουτς στον παίκτη που είχε την κακή συνήθεια να μιλάει πολύ στον πάγκο. «Αν είναι να μιλάς τόσο πολύ, γιατί δεν έρχεσαι να κάνεις εσύ τον προπονητή;».

 Οι τελικοί του Primavera
Το 2008 μάθαινα για τα μπουνίδια Γουντς-Τομάσεβιτς σε ένα ξενοδοχείο στην Τσουέκα της Μαδρίτης, το 2009 με το που άνοιξα το κινητό στα Σπάτα έμαθα ότι ο Χατζηβρέττας ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στο τέταρτο ματς που μας έδωσε το πρωτάθλημα, το 2010 πηγαίνοντας σχεδόν με το που προσγειωθήκαμε από το φεστιβάλ στο γήπεδο για να δούμε τον τρίτο τελικό (εκεί που το γυρίσαμε από το -15) μετά βίας ξεχωρίζαμε από την ένταση αν βλέπαμε τους Fuck Buttons ή τον Κλέιζα, το 2011 σε ένα διάλειμμα της συναυλίας των PiL ερχόταν μήνυμα από την Αθήνα ότι σπάσαμε την έδρα στο πρώτο ματς και τον πανηγυρισμό μου τον άκουσαν άνθρωποι από διάφορες φυλές που με κοίταξαν προσεκτικά. Το να λείπω στο εξωτερικό, συνήθως στο καταλανικό φεστιβάλ που αγαπάνε οι Αθηναίοι, ήταν κάτι σαν γούρι σε κάθε σειρά τελικών. Μια φορά πήγα στη Σύρο και το πήρε ο Ίβκοβιτς.

Στην επόμενη σελίδα; Η απόλυτη πρες κόνφερανς του Ζοτς, το magnum opus του 2011 και το «μένω που ήταν αντίο» στο Κάραβελ