Δεν το γυρνάτε και στο British Home Championship σιγά-σιγά;

Μάλλον ανούσιο να ψάξει να βρει κανείς αν η επιτυχία όλων των βρετανικών (και ιρλανδικών) ομάδων στο τρέχον Euro επηρέασε έστω κι ελάχιστα την ψήφο της 23^ης Ιουνίου. Μπορεί να υποτεθεί τουλάχιστον ότι δεν την επηρέασε προς το Remain, παρόλο που συμβολικά κι απρόβλεπτα, όλες οι ομάδες του Ηνωμένου Βασιλείου που συμμετέχουν στο Euro καθώς και η Ιρλανδία, παρέμειναν στη Γαλλία μετά την 1^η φάση. Η ειρωνεία είναι ότι το πιο ευρωπαϊστικό, όπως φάνηκε, κομμάτι του UK, η Σκοτία, είναι το μόνο που δεν συμμετέχει στη μεγάλη ηπειρωτική διοργάνωση…

Η προσεχής κόντρα Ουαλίας – Βόρειας Ιρλανδίας (Σάββατο 25/6, 19.00), αλλά και ένας ενδεχόμενος προημιτελικός Αγγλίας-Ιρλανδίας στις 3 Ιουλίου, τώρα που όλη η Γη ασχολείται μαζί τους, με άλλους να αποθεώνουν κι άλλους να μουτζώνουν, έφεραν στη μνήμη το British Home Championship (B.H.C.), την πρώτη διεθνή, αλλά ταυτόχρονα και ομφαλοσκοπική ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο, που διάρκεσε 100 χρόνια ακριβώς μέχρι που σταμάτησε οριστικά στην καρδιά των θατσερικών χρόνων.

Η Ουαλία το 1907 πήρε τον πρώτο της τίτλο στο British Home Championship.

Αφορμή για τη γέννηση του B.H.C. ήταν η διάθεση να καθιερωθούν κοινοί κανόνες του παιχνιδιού. Για το σκοπό αυτό τα τέσσερα κομμάτια του Ηνωμένου Βασιλείου (Αγγλία, Σκοτία, Ουαλία και ενιαία τότε Ιρλανδία) αποφάσισαν, το 1882 σε μια συνάντηση στο Μάντσεστερ, αντί να παίζουν μεταξύ τους φιλικά με διαφορετικές νόρμες κάθε φορά, να διοργανώσουν ένα πρωτάθλημα με σύστημα βαθμολογίας, όπου όλοι θα παίζουν εναντίον όλων με ενιαίους κανόνες. Παράλληλα ίδρυσαν και το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο, έναν οργανισμό που μέχρι σήμερα ρυθμίζει τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα οι 4 ομοσπονδίες του U.K. διατηρούν μέχρι σήμερα από μία ψήφο στο συγκεκριμένο όργανο, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει επίσης 4 ψήφους, μέσω της Fifa. Κάθε προτεινόμενη τροποποίηση εγκρίνεται με μίνιμουμ τα ¾ των ψήφων, με άλλα λόγια δεν γίνεται καμία αλλαγή, σε κανέναν ποδοσφαιρικό κανονισμό, αν δεν έχει την έγκριση τουλάχιστον δύο μελών του Ηνωμένου Βασιλείου!

Θριαμβεύτρια στο 1^ο British Home Championship (1883-84) ήταν η Σκοτία, η οποία επικρατώντας 1-0 της Αγγλίας στον ουσιαστικό «τελικό» της Γλασκόβης, θεώρησε τον εαυτό της ως τον πρώτο παγκόσμιο πρωταθλητή, αφού με βάση τα τότε συμφραζόμενα δεν υπήρχε ουσιαστικά ποδόσφαιρο πέρα από τη Μάγχη –πόσο μάλλον πέρα από τον Ατλαντικό. Στον περίπου μισό αιώνα που πέρασε μέχρι τη διοργάνωση του 1^ου επίσημου Μουντιάλ (1930), το B.H.C. διατηρούσε μεγάλο πρεστίζ κυρίως χάρη στην ετήσια κόντρα Αγγλίας-Σκοτίας, οι οποίες μοιράζονταν τις κατακτήσεις των τροπαίων (16-14 υπέρ των Σκοτσέζων ήταν το σκορ μέχρι τότε). Στα ματς μεταξύ των δύο συνέβηκαν περιστατικά που έμειναν στην ιστορία, είτε με τραγικό τρόπο, όπως η κατάρρευση της νεότευκτης ξύλινης δυτικής κερκίδας του γηπέδου Άιμπροξ της Γλασκόβης το 1902, ύστερα από νεροποντή (25 νεκροί και 517 τραυματίες, ωστόσο το ματς συνεχίστηκε και τελείωσε κανονικά), είτε καθαρά ποδοσφαιρικά, όπως το περίφημο 1-5 της Σκοτίας μέσα στο Λονδίνο (Μάρτιος του 1928), που χάρισε στη συγκεκριμένη σκοτσέζικη ομάδα την προσωνυμία «Οι Μάγοι του Γουέμπλεϊ».

Χαμός από κόσμο στο Γουέμπλεϊ για τα ματς Αγγλίας-Σκοτίας. Εδώ από το 1928.

Ωστόσο την αίσθηση της κορυφής του κόσμου απόλαυσαν περιστασιακά και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες της διοργάνωσης, τέσσερις φορές η Ουαλία και μία (το 1914) η παραδοσιακά τότε πιο αδύναμη Ιρλανδία. Μάλιστα και παρά τη διχοτόμησή της το 1920, η Ιρλανδία εξακολούθησε να συμμετέχει στο B.Η.C. με ενιαία ομάδα μέχρι και το 1950, όταν και το Έιρε αποκόπηκε αφήνοντας μόνο το Βόρειο κομμάτι του νησιού. Θα χρειαζόταν να περάσουν άλλα 30 χρόνια για να στεφθεί η Βόρεια Ιρλανδία Πρωταθλήτρια Βρετανίας, ύστερα από μια εκτός έδρας νίκη απέναντι στην Ουαλία, τον Μάιο του 1980 στο Κάρντιφ, 0-1 με γκολ του Νόελ Μπράδερστον.

http://youtu.be/l-HdLT17XVM

Η ανάδειξη νέων ποδοσφαιρικών σχολών μέσω Μουντιάλ, Euro και διασυλλογικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων, είχε σαν λογικό αποτέλεσμα το ενδιαφέρον για το B.H.C. ν’ αρχίσει να πέφτει, ωστόσο τα ματς Αγγλίας-Σκοτίας εξακολουθούσαν να μαγνητίζουν, κυρίως το ντόπιο κοινό.

Τα παιδιά είχαν αγριέψει – Αγγλία-Σκοτία 1-2 και χαοτικό σκοτσέζικο ντου στο χορτάρι του Γουέμπλεϊ, Ιούνιος του 77, σ’ ένα ματς-σημείο αναφοράς για τον χουλιγκανισμό στη Μεγάλη Βρετανία.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του B.H.C. του 1967, έναν χρόνο δηλαδή μετά τον θρίαμβο των Άγγλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσαν. Το τελευταίο ματς Αγγλίας-Σκοτίας στις 15 Απριλίου (6 μέρες πριν την ελληνική χούντα ή 2 μέρες πριν τους Stones στη Λεωφόρο, παρεμπιπτόντως), θα έκρινε τον πρωταθλητή Βρετανίας. Το τελικό 2-3 υπέρ των Σκοτσέζων στο προφανώς κατάμεστο Γουέμπλεϊ έδωσε αφορμή, πέρα από ένα πανηγυρικό ντου των νικητών στον αγωνιστικό χώρο που αν και ειρηνικό εκλήφθηκε λιγάκι και σαν προπομπός του μοντέρνου χουλιγκανισμού, για την εκ νέου ανάδειξη της Σκοτίας σε (ανεπίσημη) παγκόσμια πρωταθλήτρια, με τη λογική ότι εκθρόνισε την επίσημη τέτοια –και μάλιστα μέσα στο σπίτι της. Με αυτή την αφορμή αναδείχτηκε η ιδέα του Ανεπίσημου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος , κάτι σαν στατιστικό παιχνίδι που εκτυλίσσεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.

http://youtu.be/BSfA7xxBM3w

Η περίσταση θα επαναλαμβανόταν 10 χρόνια αργότερα, Ιούνιο του ’77, και πάλι με νίκη της Σκοτίας 1-2 μέσα στο Γουέμπλεϊ, ωστόσο το σκοτσέζικο ντου εκδηλώθηκε πολύ πιο βίαια και συνοδεύτηκε από μεγάλες ζημιές στο στάδιο, αλλά και συγκρούσεις στους δρόμους του Λονδίνου. Προφανώς, ήταν τα punk years…

Η τελευταία Εθνική Αγγλίας που αναδείχτηκε Πρωταθλήτρια Βρετανίας το 1983, με αρχηγό τον κίπερ Πίτερ Σίλτον και βιβλικές μορφές, σαν τους Τέρι Μπούτσερ, Λούθερ Μπλίσετ, Σάμι Λι κ.ά.

Οι εξελίξεις δρομολογήθηκαν σε συνδυασμό με τις Ταραχές (Troubles) της Βόρειας Ιρλανδίας, όπως αυτές κορυφώθηκαν στις αρχές των 80s με το πολεμικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί ανάμεσα στην κεντρική βρετανική κυβέρνηση και τον I.R.A. Η διοργάνωση του 1981 συνέπεσε με τον θάνατο του Μπόμπι Σαντς, στελέχους του I.R.A. και βουλευτή, ύστερα από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ της Βόρειας Ιρλανδίας. Μέσα στο κλίμα πανικού με μαζικές διαδηλώσεις και ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία, με 9 ακόμα θανάτους απεργών πείνας και την άτεγκτη στάση της Θάτσερ, ήταν προφανώς αδύνατο για τις ομάδες της Αγγλίας και της Ουαλίας να ταξιδέψουν στο Μπέλφαστ για τα προγραμματισμένα ματς του B.H.C., το οποίο ήταν το μόνο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, εκτός από εκείνα που δεν διοργανώθηκαν κατά τους δύο Παγκόσμιους Πόλεμους.

Η περίφημη Βόρεια Ιρλανδία του κόουτς Μπίλι Μπίγκαμ ποζάρει χαμογελαστή με το τελευταίο τρόπαιο του British Home Championship, αυτό του 1984. Άντε και με το Euro με το καλό, dear lads!

Η αντίστροφη μέτρηση τέλειωσε και τυπικά 3 χρόνια αργότερα, με την τελευταία διοργάνωση (1983-1984) σε κλίμα γενικής απαξίωσης, έναν χρόνο πριν από το Χέιζελ. Η σύμπτωση είναι ότι το ματς που έκρινε τον τελευταίο νικητή του B.H.C. ήταν ένα Ουαλία-Βόρεια Ιρλανδία στο Σουόνσι, κάπου 500 χιλιόμετρα δυτικά σε σχέση με το σαββατιάτικο μεταξύ τους μίτινγκ στο Παρίσι. Οι Βορειοϊρλανδοί, που τότε είχαν και την καλύτερη ομάδα της ιστορίας τους, κατάφεραν να ισοφαρίσουν προς το τέλος του ματς με τον Τζέρι Άρμστρονγκ το γκολ του Μαρκ Χιούζ, και με το γνωστό παλικαρίσιο τους στιλ, το οποίο έχουν και οι Ουαλοί εδώ που τα λέμε, πήραν το 1-1 και αναδείχτηκαν τελευταίοι Πρωταθλητές Βρετανίας.

http://youtu.be/a8akeTmC9Qk

Οι Άγγλοι ήταν οι πρώτοι που ανακοίνωσαν την απροθυμία τους να συνεχίσουν να μετέχουν, ακολούθησαν οι Σκοτσέζοι και τελικά το Κύπελλο παραμένει στα γραφεία της Ομοσπονδίας της Βόρειας Ιρλανδίας, περιμένοντας κάποιον να το ξε-αραχνιάσει.

Διαφημιστική αφίσα για το καθοριστικό ματς του British Home Championship του 1980, Ουαλία-Βόρ. Ιρλανδία στο Κάρντιφ, που έληξε 0-1 υπέρ της 2ης.

Η αλήθεια είναι ότι έγινε μια τέτοια προσπάθεια αναβίωσης το 2011, με το 1^οNations Cup (ή Celtic Cup) και διοργανώτρια τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας (Έιρε), όπου συμμετείχαν όλοι πλην Άγγλων, που και πάλι δήλωσαν απρόθυμοι λόγω πολλών υποχρεώσεων. Όλα τα ματς έγιναν στο Δουβλίνο, και τα παρακολούθησαν από 20.000 μέχρι… 500 άνθρωποι (το Ουαλία-Βόρεια Ιρλανδία ήταν το πιο αντιδημοφιλές), γεγονός που αποθάρρυνε τις Ομοσπονδίες να το αποτολμήσουν ξανά. Ποτέ δεν ξέρεις πάντως, τώρα πια.