Η μπουρζουά γοητεία του γκολφ

Η Costa Navarino αριθμεί 700 δωμάτια. Που σημαίνει ότι στις φούριες της, μπορεί να φιλοξενήσει από 1500 μέχρι 2000 άτομα περίπου. Και όμως, αν κοιτάξεις γύρω σου, απόγευμα Παρασκευής στα μέσα του Ιούνη, οι κοινόχρηστοι χώροι στην καρδιά του συμπλέγματος μοιάζουν ερημωμένοι. Μάλλον το πιο μουράτο resort της χώρας αυτή τη στιγμή και σίγουρα ένα απ’ τα πιο αξιοζήλευτα της Ευρώπης, η αιχμή του Μεσσηνιακού τουριστικού δόρατος μοιάζει με μια πανέμορφη, σχεδιασμένη στην εντέλεια και περιποιημένη στην τρίχα πολιτεία, όπου οι εκατοντάδες υπεύθυνοι καθαρισμού, τεχνικοί, κηπουροί και γενικότεροι φροντιστές, έβαλαν στη θέση του το παραμικρότερο φυλλαράκι απ’ το παραμικρότερο θαμνάκι, κλάδεψαν και το τελευταίο δεντράκι, πότισαν και το πιο κρυφό γλαστράκι, κοίταξαν γύρω τους για να μαζέψουν και το πιο αόρατο σκουπιδάκι, κρύφτηκαν στα πόστα τους να περιμένουν τους πελάτες, όμως στο τέλος δεν εμφανίστηκε κανείς. Και όμως, η Costa Navarino, αυτή τη στιγμή, απόγευμα Παρασκευής στα μέσα του Ιούνη, τελεί υπό πληρότητα που αγγίζει το 90% και απασχολεί προσωπικό που ξεπερνά τα 1000 άτομα.

Αυτή είναι κι η πεμπτουσία του exclusivity όμως. Όχι απλώς η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Αλλά και η αίσθηση ότι τον έχεις αποκλειστικά δικό σου. Και είναι το αποτέλεσμα που πετυχαίνεις, όταν παίρνεις μια έκταση που χωράει μέσα της περίπου 20 φορές το δήμο της Πύλου και περιορίζεις το δυναμικό φιλοξενίας του σε λιγότερο απ’ το ένα δέκατο του πληθυσμού της γειτνιάζουσας πόλης. Τη μερίδα του λέοντος απ’ τα 10 χιλιάδες στρέμματα του συμπλέγματος της Costa Navarino, καταλαμβάνουν φυσικά τα δυο γήπεδα γκολφ της. Οι θαμώνες των οποίων απαιτούν την ίδια αίσθηση αποκλειστικότητας που απολαμβάνουν στους χώρους του ξενοδοχείου και όταν βρίσκονται στο καταπράσινο γρασίδι. Όταν τοποθετούν το μπαστούνι τους σύρριζα στο καρφί που κρατάει υπερυψωμένο το λευκό μπαλάκι τους και ευθυγραμμίζουν το σκυμμένο τους πρόσωπο με την τρύπα που σηματοδοτεί το προκλητικό, αεράτο σημαιάκι. Αυτό το σημαιάκι που πασχίζουν να φτάσουν με όσα λιγότερα χτυπήματα μπορούν και οι 240 γκολφέρς που συμμετείχαν στο μικτό τουρνουά που διοργάνωσε για ένατη χρονιά η Aegean Airlines με την άψογη ενορχήστρωση κι εκτέλεση της Frei Travel Congress στα δυο γήπεδα του golf resort της Μεσσηνίας.

Η Aegean Airlines είχε την καλοσύνη να καλέσει την Popaganda να παρακολουθήσει από κοντά το τουρνουά που κορυφώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο –ή τέλος πάντων απ’ όσο κοντά επιτρέπουν οι περιστάσεις ενός τουρνουά 60 ομάδων ηγούμενων η καθεμιά από έναν επαγγελματία και τρεις ερασιτέχνες με πολύ εύθραυστη αυτοσυγκέντρωση– και τα Golf και Football clinics που οργανώθηκαν, έδωσαν στην ομάδα των δημοσιογράφων και ορισμένων καλεσμένων την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το αποτέλεσμα του crossover ποδοσφαιριστών όπως ο Τάκης Γκώνιας κι ο Ντάνιελ Μπατίστα απ’ το ένα γρασίδι στο άλλο. Συμπαίκτες στο αυτοσχέδιο ματσάκι ποδοσφαίρου που στήθηκε, Γκώνιας και Μπατίστα γνώρισαν την ήττα απ’ την ομάδα που περιλάμβανε τα παθιασμένα πιτσιρίκια του Golf Academy της Costa Navarino και επειδή ο Αντώνης Πανούτσος ήταν μερικά χιλιόμετρα μακριά να προσπαθεί να πάρει αξιοπρεπή θέση στο τουρνουά, η post game ανάλυση αναβλήθηκε κι οι ποδοσφαιριστές πιάσανε τα μπαστούνια για να μας κάνουν μερικά ταχύρρυθμα στο golf. Ανερχόμενος στις κατατάξεις, ο Μπατίστα μπορεί να μην έχει ακόμη το καλύτερο drive, όμως διάολε αν δεν το κάνει με κουβάδες από στυλ, ενώ ο Γκώνιας, golf pro με σεβαστό ranking, με περίσσεια υπομονή ανέλαβε τα εντατικά του μπαρουτοκαπνισμένου Σωτήρη Δανέζη, που ίσως και να ανακάλυψε στο golf ένα thrill εφάμιλλο του να σηκώνεις νάρκες στην Καμπούλ.

Αν λοιπόν το μόνο που ξέρεις για γκολφ, είναι πως αποτελεί το βαρετό κομμάτι σε ταινίες όπως το Tin Cup/Το Έπαθλο με τον Kevin Costner, μια βόλτα απ’ τις εγκαταστάσεις της Costa Navarino κατά τη διάρκεια του Aegean Airlines Pro-Am είναι αρκετή για να πάρεις πίσω όλες αυτές τις μπλαζέ απόψεις σου γι’ αυτό που εύκολα θα απέρριπτες ως άθλημα συνταξιούχων. Δεν είναι βέβαια μονάχα ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης που απαιτεί το άθλημα, και τον οποίο προστατεύουν πρωτόκολλα που καλούν φροντιστές και συμπαίκτες να κρατάνε σχεδόν την ανάσα τους όταν κάποιος ετοιμάζεται να χτυπήσει. Είναι και η ίδια η διαδικασία του χτυπήματος που έχει τις δικές της υψηλές φυσικές απαιτήσεις. Ξέρω, ναι, κι εγώ όταν μου τα έλεγαν, το ίδιο #asemas ξεφυσούσα. Σήκω όμως όρθιος, σκύψε μπροστά, λύγισε τα γόνατα, πέτα κωλαράκι πίσω και στηθάκι μπροστά, τέντωσε τα χέρια σου τέρμα τσιταριστά, και στάσου έτσι για πέντε λεπτά. Και όταν αρχίσεις να νιώθεις την πλάτη και τα μπούτια σου να διαμαρτύρονται τρεμουλιαστά, φαντάσου να το κάνεις αυτό καμιά εξηνταριά φορές στις επόμενες τεσσερισήμισι με πέντε ώρες κάτω απ’ τον καυτό ήλιο που κάνει το γρασίδι γύρω σου ν’ αναστενάζει.

Και αυτό χωρίς να μιλάμε για την αποφασιστικότητα με την οποία πρέπει να μπολιάσεις την ακρίβεια της κίνησης, για να κάνεις αυτά τα βαριά σιδερένια μπαστούνια να πιάσουν τόπο, κατά προτίμηση όχι σκάβοντας το χορτάρι μέχρι να βρεις πετρέλαιο, αλλά στέλνοντας τη μπάλα σε πτήση με αρκετή ορμή ώστε το ταξίδι της τουλάχιστον να ξεπεράσει την απόσταση που θα διένυε αν την έπιανες και την πετούσες με το χέρι. Είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται κι ακούγεται, και το καταλαβαίνεις στ’ αλήθεια μόνο αφού έχεις κοντέψει να μπουρδουκλωθείς καμιά δεκαριά φορές, κόβοντας τον αέρα σε λωρίδες. Όμως όταν ακούγεται εκείνο το ξερό γκντοπ του μπαστουνιού που βρίσκει στόχο και το μπαλάκι εκτοξεύεται στον αέρα, η εικόνα του ταξιδιού στο οποίο το έστειλες είναι σχεδόν τόσο μεγαλειώδης, όσο και η αίσθηση ψυχικής ανύψωσης που σε πλημμυρίζει. Κι εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι γιατί αυτό το άθλημα είναι τόσο εθιστικό.

Επικίνδυνος εθισμός βέβαια, μια και το γκολφ παραμένει ένα άθλημα πεισματικά μπουρζουά. Παρ’ ότι οι απαρχές του εντοπίζονται στους βοσκούς της Ολλανδίας, που κάποια στιγμή σκέφτηκαν να γιατρέψουν την αθεράπευτη ανία τους γυρίζοντας της γκλίτσες τους ανάποδα, για να κοπανίσουν πετραδάκια προσπαθώντας να πετύχουν διάφορους στόχους που έβαζαν κατά μήκος των διαδρομών στα ατέλειωτα βοσκοτόπια τους, το άθλημα πήρε μια απότομη στροφή προς την υψηλή κοινωνία όταν το ανέλαβαν οι Σκοτσέζοι και το μετέτρεψαν σε κατ’ εξοχήν άθλημα των βαρώνων και λοιπών φεουδαρχών, που κατείχαν και τις μεγαλύτερες εκτάσεις γης έτσι κι αλλιώς. Με την επαρχία του St. Andrews να εντοπίζεται ιστορικά ως το λίκνο του σύγχρονου golf, το άθλημα πέρασε μαζί με τους αγγλοσάξονες αποίκους στην Αμερική, όπου, όπως όλα τα πράγματα, με την πάροδο των αιώνων μετατράπηκε σε μαζική έξη.

Οι Αμερικανοί έχουν φτάσει το golf σε σημείο να σπάει ρεκόρ επί τόπου παρακολούθησης χρόνο με το χρόνο, με υψηλότερο σημείο το τουρνουά του Phoenix, που συγκέντρωσε στα γρασίδια του σχεδόν 190 χιλ θεατές τον περασμένο Φλεβάρη. Αυτό είναι είναι σαν ολόκληρη η Πάτρα, μαζί με τους φοιτητές της, να μαζεύτηκε σ’ ένα τεράστιο πάρκο για μια ολόκληρη μέρα. Σπουδαία υπόθεση από μόνο του, αν σκεφτείς ότι η μητέρα όλων των σπορ, το ποδόσφαιρο, έχει για ρεκόρ τα περίπου 200 χιλ άτομα που στριμώχτηκαν στο Μαρακανά το 1950 για τον τελικό του Μουντιάλ μεταξύ Ουρουγουάης – Βραζιλίας (25 χιλ απ’ αυτά χωρίς πληρωμένο εισιτήριο, σ’ ένα γήπεδο που επισήμως αντέχει 103 χιλ ανθρώπους στις κερκίδες του). Στην από ‘δω μεριά του Ατλαντικού όμως, και δη στη δική μας νοτιοανατολική βαλκανική γωνία, το άθλημα αδυνατεί να διευρύνει την αποδοχή του, διατηρώντας την ταξική του ανωτερότητα όχι μονάχα στη βάση των παικτών του, αλλά και ακόμη και σ’ αυτήν των εραστών του.

Αντιτηλεοπτικό άθλημα όσο δεν πάει, με ευρύτατους νεκρούς χρόνους, μειωμένη δράση και δραματικότητα που περιορίζεται στο ψυχολογικό επίπεδο, ένα απ’ τα ελάχιστα ομαδικά αθλήματα που δεν περιλαμβάνει σωματική επαφή των αντιπάλων, το golf θα αδυνατεί να συναντήσει τη λαϊκή του βάση έξω από τα γήπεδα, όσο τα λίγα τουρνουά που οργανώνονται στη χώρα μας, φοβούνται να υποδεχτούν κοινό στο ρόλο του θεατή. Η Aegean Airlines, έχει τα τελευταία εννιά χρόνια κάνει εξαιρετική δουλειά στο να εδραιώσει ένα τουρνουά υψηλότατων αξιώσεων, έχοντας φέρει ένα εκλεκτό, διεθνούς επιπέδου δείγμα του αθλήματος στην καρδιά της Μεσσηνίας. Ίσως ο επόμενος φιλόδοξος στόχος για το επετειακό 10o Aegean Airlines Pro Am, θα ήταν τώρα να απεκδύσει το άθλημα απ’ το μπουρζουά μανδύα του και να το ανοίξει στο κοινό. Γιατί όπως και να το κάνεις, το golf κρύβει μια γοητεία που αν δεν τη δεις να τη βιώσεις, δύσκολα θα την καταλάβεις, πολλώ δε μάλλον να την αγαπήσεις κιόλας.