Η επιστροφή του Ζοτς, «Τα Πρώτα Αίματα (1999-2002)»

«Ποτέ Μη Φέρεις Τον Ξανθό»
Το καλοκαίρι του 1999 που ήρθε ο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, μας βρήκε «μια περίεργη ατμόσφαιρα». Το ιστορικό διπλό στο ΣΕΦ είχε σφραγίσει το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, όμως μετά τα πούρα του θριάμβου Σούμποτιτς, Ράτζα και Οικονόμου χαιρέτησαν πληρώνοντας διαφορετικών ειδών κόντρες με τους Γιαννακόπουλους (στη σφαίρα του μύθου πια το πέσιμο του κροάτη σέντερ στον σημερινό πρόεδρο Δημήτρη Γιαννακόπουλο). Κι ο διάδοχός του; Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήθελε διακαώς τον Γιάννη Ιωαννίδη,  ο Τάκης Μπαλτάκος –σημερα γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου- είχε αναλάβει το προξενιό, ενώ το ΦΩΣ που είχε υποστηρίξει με μεγάλο κόστος τον Ξανθό στην στην ηρωική του έξοδο από τον πάγκο του Ολυμπιακού προσπαθούσε καθημερινά να το αποτρέψει. Πού χάλασε; Στο τρομακτικά επίμονο «Ποτέ Μη Φέρεις Τον Ξανθό» της πράσινης εξέδρας (το μοναδικό από τα συνθήματα αντίρρησης που πληκτρολογείται), αλλά και σε μια συνηθισμένη ζαριά του Σωκράτη Κόκκαλη που πιθανότατα διαβλέποντας επικοινωνιακή ήττα τον έφερε πίσω στον ερυθρόλευκο πάγκο από το πουθενά (οι συνωμοσιολόγοι θα αναπτύξουν αργότερα τη θεωρία ότι σκοπός του ήταν να τον απομυθοποιήσει). Η ουσία είναι ότι ο ερχομός ναι μεν δεν ενθουσίαζε, επικρατούσε γενικά η ανοησία περί «Γκαστόνε» Ομπράντοβιτς, αλλα μας ανακούφιζε αφού ακύρωνε οριστικά το οπαδικά εφιαλτικό ενδεχόμενο να συνθηκολογήσουμε με τον νούμερο 1 εχθρό μας.

«Με 69 και τους έσπασες την παρθενιά»
Στις 12/12/1999 υποδεχθήκαμε με 20 σερί στα 20 πρώτα ματς της σεζόν έναν Ολυμπιακό με κάτι παιχταράδες, πλην περίεργους τύπους, όπως οι Χόλυγουντ Ρόμπινσον και Μπλου Έντουαρντς. Το γήπεδο έβραζε ζητώντας μέχρι και ρεβάνς για την 35αρα, ενώ στο πέταλο κράδαιναν φούστες φωνάζοντας «Βάλτε και στον Ξανθό φουστανάκι κοντό». Κι ο Ιωαννίδης νίκησε 68-69 (άλλωστε το σκηνικό ήταν ιδανικό για…. τον «ψυχισμό» του) υποβάλλοντας τα σέβη του, όπως βλέπετε στη φωτό, και δίνοντας τροφή στο σύνθημα – απάντηση: «Μέσα στο ΟΑΚΑ με 69 και τους έσπασες την παρθενιά».

Το ματς με τη Ρεάλ
Σε αυτό το σερί των 20 νικών, παίξαμε συγκλονιστικό μπάσκετ. Αποκορύφωμα το 96-69 επί της Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. Σε ένα ματς κάπως σαν τρέιλερ του φετινού υπερθεάματος των Μαδριλένων, μόνο που συνέβη 15 χρόνια και μια χιλιετία πίσω. Ήταν την επόμενη της ήττας του Ολυμπιακού από τη Μόλντε στο Champions League και η κατάσταση στο ΟΑΚΑ κυμαινόταν μεταξυ rave party στα Οινόφυτα και πανηγυριού στη Λαγκάδα Ικαρίας.

 «Δεν πειράζει παιδί μου παιδί μου, θα πάρουμε το πρωτάθλημα»
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν ήταν μόνο κουμπάρος, κι αρχικά μέντορας, του Ζοτς. Είναι παραδοσιακά και ο δυσκολότερος αντίπαλος, ο κρυπτονίτης του. Στον τελικό του κυπέλλου της παρθενικής χρονιάς του Ομπράντοβιτς θα τον κερδίσει με την ΑΕΚ 59-57. Η απίστευτη εικόνα όμως ήταν άλλη. Με το που λήγει ο τελικός κι ενώ ο Μποντιρόγκα είναι μέσα στη ζοχάδα και τα «πίτσκου μάτρε», ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχει κατέβει στο παρκέ και τον παρηγορεί με τη φράση του τίτλου, χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι ότι διαβάζουμε τα χείλη τους  on camera.

Ο καβγάς με τον Αλβέρτη
Την προναφερθείσα ήττα από τον Ολυμπιακό ακολούθησε η συνηθισμένη εσωστρέφεια. Ένα μήνα μετά, ο Ζοτς δε βάζει ούτε δευτερόλεπτο τον Αλβέρτη στη Δάφνη. Οι κακές γλώσσες λένε ότι χρεώνει σε εκείνον κι 1-2 ξένους διαρροές στον τύπο. Ο Φράγκι κάνει μανούρα με το ιστορικό «μου γ…άς το μυαλό», παρεμβαίνει η διοίκηση και τελικά αυτή είναι η αρχή μιας συνεργασίας που θα τελειώσει το 2008 με τον Ζέλικο να λέει «ο Αλβέρτης είναι ο καλύτερος αρχηγός που είχα ποτέ σε ομάδα μου». Προσπαθώ να θυμηθώ με ποιον ήμουν στη διαμάχη και η αγιοποίησή τους στην πορεία της ιστορίας δε με αφήνει να διαλέξω.

Μια φανέλα της Μακάμπι
Για την ακρίβεια ένα προπονητικό t-shirt ήταν το «λάφυρο» που μου έμεινε από το F4 του 2000 στη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο ευρωπαϊκό ήταν σχετικά αναμενόμενο όσο κι αν μας ζόρισε η «ομάδα του λαού» στον τελικό και μετά το τέλος του αγώνα ανταλλάξαμε φανέλες με κάτι Ισραηλινούς στον περίβολο του τότε νεότευκτου κλειστού της Πυλαίας. Είχα ανέβει με συνδεσμιακή οδική στη Θεσσαλονίκη,  το πούλμαν μοσχομύριζε σαν τεκές στην Ταγγέρη και μια τούμπα που έφαγε ο ζητάς που μας συνόδευε στο γήπεδο το απόγευμα του τελικού πανηγυρίστηκε σχεδόν όσο και το κύπελλο εντός του μυρωδάτου πούλμαν. Φτάνοντας στην Αθήνα μπήκα για πρώτη φορά στο αθηναϊκό μετρό που μόλις είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του, την ίδια στιγμή στη Θεσσαλονίκη έστηναν μπλόκα σε αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες.

Στην επόμενη σελίδα: Από την κόντρα με τον Ρέμπρατσα και την κωμωδία της Σουπρολίγκας στο πανηγύρι για το 3ο Ευρωπαϊκό σε ένα καφέ στην Ανδαλουσία