Πίσω στο μακρινό 2009, ο τότε διευθυντής της Sony Pictures Entertainment, Michael Lynton, κατάφερε να κάνει ολομέτωπη βουτιά στο βιτριόλι σύσσωμων σχεδόν των home pages κινηματογραφικών και μη ιστοσελίδων της Αμερικής τουλάχιστον, χάρη σε μια πολύ μικρή, αλλά εντελώς ισοπεδωτική δήλωσή του: «Είμαι ένας τύπος που δεν έχει δει τίποτε καλό να έχει βγει απ’ το διαδίκτυο. Τελεία». Ήταν η εποχή που ολόκληρη η αμερικανική βιομηχανία της ψυχαγωγίας (συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του Hollywood), θα πατούσε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό εκείνο το περιβόητο κουμπί που σκοτώνει τους 10 χιλιάδες μανδαρίνους, αρκεί να εκρηγνύονταν αυτόματα κι όλοι οι servers του ThePirateBay στην πορεία. Μιλάμε άλλωστε για την ίδια εταιρεία που εγκαθιστούσε κρυφό κι όχι πολύ καλόβουλο λογισμικό στον υπολογιστή όποιου άτυχου καταναλωτή αγόραζε τα μουσικά της CD, σε μια αμφιβόλου ηθικής ορθότητας προσπάθεια να πιάσει στον ύπνο την πειρατεία. Το κάρμα, όμως, είναι μεγάλη ρουφιάνα, κι η εκδίκηση ως γνωστόν, καταναλώνεται καλύτερα κρύα.
Μια πενταετία μετά, τα internets φαίνεται να παίρνουν μεγαλειωδώς την εκδίκησή τους, με το Hollywood να δονείται και να κλυδωνίζεται συθέμελα, κι αφορμή να είναι η ίδια μανιασμένη τότε εταιρεία: το σκάνδαλο των SonyLeaks, στην πορεία του οποίου απελευθερώθηκαν στα δίκτυα δεκάδες gigabytes από απόρρητα αρχεία της εταιρείας, έχει συνταράξει την ψυχαγωγική βιομηχανία, κι όχι μονάχα για τους λόγους που προβάλλει κυρίως η δημοσιογραφική εντυπωσιοθηρία. Σίγουρα οι αποκαλύψεις που προέκυψαν από τη δημοσιοποίηση των emails αμέτρητων υπαλλήλων της Sony Pictures Entertainment έχουν αναστατώσει σύγκορμη την κοινότητα ηθοποιών, ατζέντηδων και παραγωγών, αλλά ποιος δεν το ‘ξερε πως η πρωτεύουσα της βιομηχανίας του entertainment είναι στην πραγματικότητα ένας ατέλειωτος ζωολογικός κήπος, με τα θηρία στο ρόλο των θηριοδαμαστών; Οι ανασφάλειες του George Clooney για την εισπρακτική του ανεπάρκεια, ή ο πληγωμένος εγωισμός της Angelina Jolie που δεν την αγαπάει όλος ο κόσμος, είναι τα μικρότερα απ’ τα προβλήματα που προκάλεσαν οι hackers της Sony, όταν την ίδια ώρα οι αποκαλύψεις τους απειλούν να χτυπήσουν τη βιομηχανία εκεί που πονάει στ’ αλήθεια: τα λογιστικά της βιβλία.
Ο Michael Lynton, στην πενταετία που μεσολάβησε, ανέβηκε από διευθυντής σε πρόεδρος της SPE. Αυτό βέβαια, δεν τον βάζει πιο ψηλά από τον Hakuro Hizai – ο Hizai είναι επικεφαλής της μητρικής εταιρείας, της Sony Corp, στην Ιαπωνία. Αυτό που βάζει όμως τον Lynton πιο ψηλά από τον Hizai είναι ότι, όπως αποκάλυψαν τα SonyLeaks, ο Lynton παίρνει περίπου τον διπλάσιο μισθό, απ’ το αφεντικό του στη μακρινή Ασία. Και είναι ασαφές το πόσο ο Hizai είναι ευχαριστημένος απ’ αυτή τη συμφωνία, αλλά αυτά βέβαια είναι στοιχεία που αφορούν μονάχα την ίδια την εταιρεία. Εκεί που το πράγμα περιπλέκεται, είναι όταν μπαίνουν κι εξωτερικοί στην ιστορία. Και από την αποκάλυψη των μεθοδεύσεων μέσα απ’ τις οποίες η SPE κρατάει την λογιστική της ισορροπία, δεν είναι απίθανο να αρχίσουν τα σκαλίσματα στα λαβυρινθώδη συστήματα που εφαρμόζει στα βιβλία της ολόκληρη η κινηματογραφική (για αρχή) βιομηχανία.
Τα internets φαίνεται να παίρνουν μεγαλειωδώς την εκδίκησή τους από τη Sony, με το Hollywood να δονείται και να κλυδωνίζεται συθέμελα.
Με τακτικές που παραπέμπουν στη δημιουργική λογιστική που εφάρμοζε για χρόνια στις πολυπλόκαμες επιχειρήσεις απόκρυψης κερδών και ξεπλύματος λογαριασμών η Μαφία, η χολιγουντιανή βιομηχανία έχει τελειοποιήσει εδώ και χρόνια δαιδαλώδεις διαδικασίες, χάρη στις οποίες κάθε απόπειρα αμφισβήτησης του δηλωμένου απ’ τις εταιρείες τελικού ποσού κέρδους ή χασούρας μιας ταινίας, μετατρέπεται σε άσκηση στον παραλογισμό. Γι’ αυτό κι οι περισσότερες αξιώσεις «ριγμένων» σεναριογράφων, ή συμπαραγωγών που πληρώνονται με ποσοστά, λύνονται συνήθως εντελώς εξωδικαστικά, ή κι οι όποιες αποφάσεις παίρνονται σε δικαστήρια, καταλήγουν συνήθως σε ποσά πλασματικά. Τα πραγματικά ποσά, εύλογα θεωρούνται από τις εταιρείες τα πιο ευαίσθητά τους μυστικά, γιατί απ’ αυτά καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό κι οι αμοιβές των βασικών τους συντελεστών. Για παράδειγμα, από τα $27 εκατομμύρια κερδοφορίας που αποκάλυψαν τα SonyLeaks ότι απέφερε το American Hustle πέρυσι, ο σκηνοθέτης David O Russell κι οι πρωταγωνιστές του Bradley Cooper, Christian Bale και Jeremy Renner πήραν (επιπλέον των βασικών τους αμοιβών) ο καθένας από 9%, ενώ από 7% οι δυο πρωταγωνίστριες, Amy Adams και Jennifer Lawrence.
Η διαφορά στις αμοιβές κοριτσιών – αγοριών έχει αναθερμάνει τη συζήτηση για τον σεξισμό στο Hollywood, όμως η δημοσιοποίηση τέτοιου τύπου στοιχείων δημιουργεί σοβαρότερο απ’ τις ανθρωπιστικές-φιλοσοφικές ανησυχίες ζήτημα για τη Sony, η οποία θα βρίσκεται πια με ένα σημαντικό μειονέκτημα σε όλες της τις μελλοντικές διαπραγματεύσεις με ηθοποιούς κι ατζέντηδες: όλοι θα ξέρουν πόσα είχαν βγάλει όλοι οι άλλοι πριν, κι όλοι θα ξέρουν πόσο τους είχε ρίξει παλιότερα η εταιρεία που τους θέλει για δουλειά τώρα. Επιπλεόν, δεδομένου ότι η εταιρεία δεν δίνει μόνο λεφτά, αλλά ζητάει κι όλας, η Sony μπορεί να συναντήσει και προβληματάκια με τους τηλεοπτικούς σταθμούς που αγοράζουν τα δικαιώματα για τις σειρές της, όπως ας πούμε το CBS, που μάλλον δεν θα ευχαριστήθηκε και πολύ όταν έμαθε ότι πλήρωσε περίπου $100 χιλιάδες δολάρια περισσότερα απ’ ότι το ανταγωνιστικό δίκτυο Tribune Broadcasting, για να παίξει τις επαναλήψεις του Seinfeld -το πώς το Seinfeld μπορεί ακόμα να μαζεύει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε δικαιώματα επαναλήψεων, 16 χρόνια μετά το τελευταίο του επεισόδιο, είναι ένα άλλο θέμα, πιο ταιριαστό στις ανθρωπιστικές φιλοσοφικές ανησυχίες που λέγαμε πριν.
Επιπλέον, στη γενικότερη εικόνα η εταιρεία θα πρέπει πολύ άμεσα να εξασφαλίσει την ισορροπία της απέναντι στους άμεσους ανταγωνιστές της: τα άλλα μεγαθήρια με τα οποία συναποτελεί τους Big Five του Hollywood, κι οι οποίοι θα βρίσκονται τώρα με το συντριπτικό πλεονέκτημα να γνωρίζουν τα πιο μύχεια απ’ τα μυστικά της. Κι ίσως ο καλύτερος τρόπος να τους αποσπάσει την προσοχή απ’ το ταλαίπωρο κουφάρι της, θα είναι να τούς επαναφέρει με ανανεωμένο μένος το βλέμμα στον έναν και μόνο κοινό εχθρό που τους ενώνει: την πειρατεία. Φυσικά, δύσκολα μπορείς να θεωρήσεις τυχαίο ότι το ThePirateBay εξαφανίστηκε απ’ το δίκτυο λίγες μέρες μετά το SonyLeaks – δεδομένου μάλιστα ότι μεγάλο κομμάτι των διαρροών διοχετεύτηκε ακριβώς απ’ τους servers του.
Με τακτικές που παραπέμπουν στη δημιουργική λογιστική που εφάρμοζε για χρόνια στις πολυπλόκαμες επιχειρήσεις απόκρυψης κερδών και ξεπλύματος λογαριασμών η Μαφία, η χολιγουντιανή βιομηχανία έχει τελειοποιήσει εδώ και χρόνια δαιδαλώδεις διαδικασίες, χάρη στις οποίες κάθε απόπειρα αμφισβήτησης του δηλωμένου απ’ τις εταιρείες τελικού ποσού κέρδους ή χασούρας μιας ταινίας, μετατρέπεται σε άσκηση στον παραλογισμό.
Ο βασικός στόχος των Big Five όμως, η Μεγάλη Λευκή τους Φάλαινα αν θες, δεν είναι ένας απλός, μικρός διαμεσολαβητής. Όπως είχε δείξει και η απόπειρά τους με το SOPA (το απορριφθέν νομοσχέδιο Stop Online Piracy Act, μέσω του οποίου είχαν επιχειρήσει να μεταβιβάσουν την ευθύνη της πειρατίας στους διαδικτυακούς παρόχους) ένας συνασπισμός σαν αυτόν των Big Five, μόνο έναν Γολιάθ θα μπορούσε να δεχτεί ως αντίπαλο. Έναν συγκεκριμένο οργανισμό τόσο ευρύ και τόσο στιβαρό, που μπορείς να πεις πως εμπεριέχει την ίδια την έννοια του διαδικτύου μέσα του, όντας μια απέραντη αποθήκη ψηφιακών πληροφοριών. Έναν οργανισμό που, αν του περάσει αλυσίδες, η Χολιγουντιανή μηχανή θα μπορέσει να ελέγξει το internet ολόκληρο. Ένας στόχος που φέρεται να μην είναι άλλος από τη Google.
Κι ίσως φαίνεται αστείο, με τη Sony παραπαίουσα κι όλο το Hollywood μουδιασμένο, να συζητάμε τώρα για τη Google, αλλά κι όλη η ιστορία των SonyLeaks από ένα χοντροκομμένο αστείο ξεκίνησε: τον Ιούλιο του ‘14, όταν η ηγεσία της Βόρειας Κορέας κατέθεσε επίσημη διαμαρτυρία στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, κατηγορώντας τις ΗΠΑ ότι πριμοδοτούν την τρομοκρατία και διαπράττουν πράξη πολέμου επιτρέποντας την παραγωγή του The Interview. Της νέας κωμωδίας του Seth Rogen, όπου ο ίδιος κι ο James Franco υποδύονται δυο δημοσιογράφους, που στρατολογούνται απ’ τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες για να δολοφονήσουν τον ηγέτη της Β. Κορέας, Kim Yong Un. Σε ηλεκτρονική αλληλογραφία που διέρρευσε, ο Hakuro Hizai, από τη Sony Corp, ζητούσε από την νέα διευθύντρια της SPE να συμμαζέψει την ταινία. Η απάντησή της, κατευθείαν απ’ τα πληκτρολόγια του Rogen, ήταν πως «θα μειώσουμε τη φωτιά στα μαλλιά του [Kim Yong Un] κατά 50%, αλλά δεν μπορούμε να αποκρύψουμε τελείως την έκρηξη του κεφαλιού του, γιατί τότε δεν θα δουλέψει το αστείο». Η εταιρεία υπερασπίστηκε την ταινία της και προχώρησε στην παραγωγή (ως όφειλε), αλλά κάποιοι τύποι στο Hong Kong τσαντίστηκαν πάρα πολύ μ’ εκείνο το αστείο. Και ναι, είναι μάλλον αμφίβολο ότι έχει μείνει κανείς στη Sony που να το βρίσκει πια τόσο αστείο.
