Τα γενέθλια του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστή Χατζηδάκη, έκρυβαν μεταξύ άλλων και μια ευχάριστη έκπληξη (σε τούρτα). Σε αυτόν, σε μας, στο Έθνος όλο. Ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων είναι ο κρυμμένος υπερήρωας που κανείς δεν ήξερε. Και που δεν τόλμησε ποτέ να υποπτευθεί. Είναι ο Σούπερμαν της χώρας. Πες και ο σωτήρας της (τώρα, και των εργασιακών), κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει. Είναι το φυσικό στάδιο στην εξελικτική ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους. Είναι αυτός που προσωποποιεί τις ζωτικές επιπτώσεις μιας δύσκολης καθημερινότητας (υποψιαζόμαστε πως ο Nietzsche κάποιον τέτοιο είχε κατά νου, όταν «σκάλιζε» το Also sprach Zarathustra).
Δεν είμαστε μόνοι. Το ψιθυρίζει «εκκωφαντικά», ακόμη κι αυτή η ίδια η τούρτα (που τούρτα είναι, δεν της το ‘χεις). Στα σημεία του περιστροφικού γλασαρίσματος, εκεί δηλαδή που αντί για κερασάκια, επέλεξαν να τοποθετήσουν τα κατορθώματα του υπερήρωα σε κούκις. Ολυμπιακή Αεροπορία (ΟΑ), Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ), Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ). Και οι συντάξεις φάτσα κάρτα, στο πάνω μέρος, ανάμεσα στα καταθλιπτικά «κυπαρίσσια», ως ταμπέλα, σημειολογικά πεσμένη (πάρ’ το και ως κίντερ έκπληξη γι’ αυτά που έρχονται). Όχι, το 8ωρο απουσιάζει καθώς από ότι συζητιέται θα ακολουθήσει έξτρα τούρτα, αποκλειστικά με αυτό (μέσα στον Μάιο).
Απουσιάζουν και οι ελιές από το χωριό. Κρίμα γιατί μπροστά στη Βουλή θα έδειχναν πολύ ωραίες και θα έδιναν ένα απαραίτητο, ωραίο βουκολικό στοιχείο που χτυπά κατευθείαν την καρδιά του πολίτη και τον συγκινεί (ως γνωστό, κάθε Έλληνας έχει τουλάχιστον 20 ρίζες δηλωμένες στα κατάστιχα του).
Παρατηρώντας προσεκτικά αυτή την τούρτα κόσμημα (τα συγχαρητήρια μας πραγματικά σε σχεδιαστή και ζαχαροπλάστη), δεν θα μπορούσαμε, παρά να εντοπίσουμε κάτι «λαθάκια» που κάπως μας ενόχλησαν (και μείωσαν τον γενικότερο ενθουσιασμό μας).
Οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να τρέξουν προς βοήθεια και να σώσουν τον κόσμο, τρώγονται συνήθως από μια ματαίωση, μια μοναξιά. Άλλον δεν βλέπουν δίπλα τους. Ο δικός μας ήρωας όμως έχει φίλους. Και έναν και δύο και τρεις. Όπως και μια τούρτα γενεθλίων, που θα ταίριαζε σε «κάτοικο» νηπιαγωγείου (ενώ ο μοναχικός ήρωας άντε να την έβγαζε με κάνα μίζερο κεκάκι). Ο υπουργός είναι ο Κλαρκ Κεντ, οκέι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Σε αντίθεση όμως με τον συνάδελφο από τον μακρινό Krypton, ο δικός μας υπερήρωας διατηρεί το πρόβλημα της όρασης και μετά τη μεταμόρφωση (τα γυαλιά παραμένουν στη θέση τους), γεγονός που οκέι, τον κάνει περισσότερο γήινο και ανθρώπινο, αλλά όχι και τόσο εντυπωσιακό εξωγήινο. Ο συνάδελφος επίσης, όπως όλοι ξέρουμε, ονομάζεται Καλ-Ελ (σούπερμαν τον είπαν κάτι γήινοι που δεν μιλούσαν τη γλώσσα του). Ομοίως θα μπορούσε κάπου εκεί, χωμένο ανάμεσα στα πάνω-αριστερά ή (καλύτερα) στα πάνω-δεξιά κεριά, να αναγράφεται και ένα Κως- Χατζ. Πιστεύουμε θα ξάφνιαζε ευχάριστα.
Είπαμε κεριά. Μέτρησα 25. Τον είχαμε για μεγαλύτερο. Δεν πειράζει. Καμιά φορά το παθαίνουμε αυτό με τους ανθρώπους. Είπαμε κεριά όμως και δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε πόσο ωραία ήταν η ιδέα του ατμοσφαιρικού, φωτισμένου περίγυρου. Ως αποτέλεσμα όμως κάπου χώλαινε. Ειδικά στο σβηστό του. Καθότι δημιουργεί μια ταφική εκκλησιαστική μαγγαλική ατμόσφαιρα που έρχεται σε εμφανή κόντρα με την εορταστική υπερηρωική διάθεση του μηνύματος. Ας τα ξανάναβαν. Έστω για τη φωτογράφιση.
Νομίζω πως ο συσχετισμός με τον συγκεκριμένο υπερήρωα, είχε αυτή τη εύστοχη αυτοαναφορικότητα – ο καθείς βλέπει τον εαυτό του όπως θέλει, ποιοι είμαστε εμείς να του το χαλάσουμε. Είχε όμως και κάποιες αστοχίες (όπως μας την έχει διδάξει τουλάχιστον η Σουπερμανική παράδοση). Ο Κλαρκ Κεντ εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα. Ο δικός μας πάλι, πουθενά. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Κεντ είναι ένας άνθρωπος, ο μεγιστάνας Λεξ Λούθορ. Ο μεγαλύτερος εχθρός του δικού μας πάλι, είναι πολλοί περισσότεροι από ένας, είναι όσοι περιλαμβάνονται στην εργατική τάξη. Ο Κλαρκ ανακάλυψε, λένε οι γραφές, από πολύ νωρίς τις υπερφυσικές δυνάμεις του και όταν ενηλικιώθηκε αποφάσισε να τις χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό. Στη δική μας περίπτωση, τα πράγματα πήγαν κάπως διαφορετικά. Οι κρυφές δυνάμεις βγήκαν στην επιφάνεια πολύ μετά την ενηλικίωση, οπότε και αποφάσισε να τις χρησιμοποιήσει για το κοινό κακό.
Ο σούπερμαν (των άλλων) είχε πει (σε ανύποπτη φάση): «Αρκετά! Αν θέλετε να βάλετε τα χέρια σας στους φίλους μου, θα πρέπει πρώτα να με σκοτώσετε!». Ο σούπερμαν (ο δικός μας) είχε πει (σε ανύποπτη φάση): «Δεν μου αρέσει στο αεροπλάνο να κάθομαι στη μέση, ειδικά ανάμεσα σε δύο χοντρούς»!
Ας γυρίσουμε όμως πάλι στην τούρτα, για μια τελική ματιά.
Θα μπορούσαμε να δανειστούμε (κλέψουμε) το σλόγκαν της συμπαθέστατης κυρίας με τις κρέμες που σου αλλάζουν τη ζωή. «Όταν η μαγεία της φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης». Νομίζουμε πως ταιριάζει ταμάμ και εδώ. Όπου φύση, ψυχολογία, ύλη, μαγεία, στριμώχνονται όλα μαζί στο «μοντάζ» κεφαλιού και σώματος. Θα θέλαμε λίγο παραπάνω προσοχή σε αυτό. Δεν αξίζει σε τέτοιο υπουργό που φροντίζει «πριν από μας για μας» τέτοιο κακόβουλο μοντάζ. Ένα τόσο δα συννεφάκι ακριβώς πάνω από το κεφάλι ίσως και να διόρθωνε τις εντυπώσεις. Να αποσπούσε την προσοχή. Και να απογείωνε το συναίσθημα. Και αυτό μετά να έβγαινε στο χειροκρότημα. Που οκέι, είναι ούτως ή άλλως πολύ μεγάλο.
Αυτά τα «εκκλησιαστικά» κεράκια, τελικά, δεν θα τα ξεπεράσουμε ποτέ.
