Ποιος γράφει το μέλλον πίσω από ένα παράθυρο χωρίς κουρτίνες;

Για κάποιον αόριστο λόγο, ο φιλόλογος που παρέδιδε ιδιαίτερα στα αρχαία και τα λατινικά είχε επιβάλει να αραδιάζουμε τις κλίσεις ουσιαστικών και ρημάτων σε κάτι ασήκωτα βιβλιοδετημένα τετράδια λογιστικής. Με αυτά τα αβάσταχτα τεφτέρια στην αγκαλιά, τις εξίσου αβάσταχτες πανελλήνιες να πλησιάζουν και τη φρούδα, εφηβική προσδοκία ότι το μέλλον θα άνοιγε σύντομα τα χαρτιά του, στεκόμαστε τυχαία έξω από ένα κλειστό παράθυρο και αναλύουμε κάθε πιθανό ενδεχόμενο.

Η συζήτηση βγάζει σπίθες. Σε κλίμα δυστοπικής περιπέτειας, η Μίκα σπέρνει τη σίγουρη καταστροφή μας. Σε κλίμα βραδυφλεγούς δράματος, εγώ αποπειρώμαι ανέμπνευστη πυρόσβεση με συγκαταβατική τακτική. Σε κλίμα φαρσοκωμωδίας, το παντζούρι ανοίγει αιφνιδιαστικά και η φωτιά της αντιπαράθεσης σβήνει σαν να λούστηκε με έναν κουβά νερό. Μία αναμαλλιασμένη κοπέλα ξεπροβάλλει από μέσα. Προσπαθούσε να κοιμηθεί όσο εμείς βαρούσαμε σαν ελαττωματικός συναγερμός πυρανίχνευσης ακριβώς έξω από το παράθυρο της. Σε κλίμα καρτούν, εκτελούμε αναστροφή και αποχωρούμε χολωμένες με το κεφάλι σκυφτό και το πηγούνι να γέρνει πάνω στα ασήκωτα τετράδια.

Χρόνια αργότερα, το πηγούνι μου ξεκουράζεται πάνω σε ένα κατ’ επίφαση πρόχειρα τυλιγμένο κασκόλ και οι μπουνιές μου φωλιάζουν μέσα σε ζεστές, ενισχυμένες τσέπες. Έχω μόλις πατήσει τα βουβά πλήκτρα μίας βορειοευρωπαϊκής διάβασης πεζών και επιβιβάζομαι σε ένα υγρό πεζοδρόμιο. Η διαδρομή μου εκτυλίσσεται άνευ εμποδίων. Δεν ελίσσομαι ανάμεσα σε ίχνη φουριόζικης περιπατητικής κατανάλωσης, δεν ισοπεδώνω γόπες, δεν κατακρημνίζω πλαστικά ποτήρια κρύου καφέ ελληνικής επινόησης. 

Το απρόσκοπτο βλέμμα μου δεν σκοντάφτει, δεν αγκυροβολεί σε αφύσικους όρμους, δεν αγκιστρώνεται σε δολωματικές αστικές παραφωνίες, αλλά αιωρείται με άνεση στο ανατομικά προβλεπόμενο eye level. Από εκεί συναντώ ένα κατά συρροή full frontal από τη μία πρόσοψη κτιρίου στην άλλη. Το οπτικό μου νεύρο τροφοδοτεί την αδηφάγα παρατηρητικότητα που χαρακτηρίζει τους τουρίστες σε μία ξένη πόλη. Σαρώνω αχόρταγα τα προκλητικά γυμνά βορειοευρωπαϊκά παράθυρα και αξιολογώ ποιο συλλεκτικό coffee table book σε ποιο ισόγειο διαμέρισμα έχει συλλέξει την περισσότερη σκόνη.

Σε κλίμα flash back, ανάμεσα τους εντοπίζω ένα βιβλιοδετημένο τετράδιο λογιστικής, ανοιχτό και στιγματισμένο με μαύρες, οριοθετημένες, σχολαστικές σημειώσεις σαν τα πλήκτρα που μόλις διέσχισα. Κάθετες στήλες χωρίς ίχνος παραβίασης, τακτοποιημένο περιεχόμενο, γραφικός χαρακτήρας ανθρώπου προκομμένου.

Σε κλίμα σκηνής υπαρξιακών αναζητήσεων με αφορμή μία σύμπτωση -που ένα κυνικό μυαλό μπορεί να ισχυριστεί ότι ανιχνεύεται μόνο στο καθεστώς πολυτελούς ανεμελιάς της τουριστικής συνθήκης- ένα πλήθος ερωτημάτων ακούγεται off camera.

Σε ποιον ανήκει αυτό το τετράδιο λογιστικής; Είναι ο ιδιοκτήτης ένας μπουχτισμένος από το διάβασμα έφηβος που θα μπει σε λίγο στο δωμάτιο για να το αναζητήσει; Ή μία αυστηρή γυναίκα, που θα σταυρώσει τα χέρια μόλις με δει; Είναι κάποιος που εκτελεί επιδεικτικές έλξεις στο μονόζυγο που αιωρείται στο σαλόνι; Ή μήπως είναι μία ασιατική θεότητα με ριγέ φανελένιο νυχτικό, υπεύθυνη για τις μοίρες των θνητών που αραδιάζει σ΄αυτό το τεφτέρι; Επέλεξε τον πολιτισμένο βορρά γιατί όλα τα αυτοκίνητα σταματούν για να περάσουν οι πεζοί και οι διαβάσεις γυαλίζουν σαν πλήκτρα; Μπήκα σε άλλη διάσταση, γι’ αυτό είναι όλα τόσο καθαρά εδώ έξω σαν το τετράδιο εκεί μέσα; Και το μέλλον; Είναι μία καθαρογραμμένη σελίδα σε ένα βιβλιοδετημένο τετράδιο λογιστικής που δεν μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα γιατί είμαι από τη λάθος πλευρά του παράθυρου; Και εκείνη η αναμαλλιασμένη κοπέλα, αναρωτήθηκε ποτέ αν περάσαμε σε κάποια σχολή;

___ 

Παραλειπόμενα:

Τα βιβλιοδετημένα τετράδια λογιστικής με τις κλίσεις των ρημάτων και των ουσιαστικών σκονίζονται κάπου στο πατρικό μου.

Τα γυμνά παράθυρα της βόρειας Ευρώπης είναι σαν τα τόπλες της τουρίστριας στο νησί: κινούνται ανάμεσα στην αμηχανία και την πρόκληση.

Ομολογώ ότι ακόμα βλέπω εφιάλτες με τις πανελλήνιες, αλλά ο χειρότερος είναι ότι δίνω εξετάσεις για πτυχίο στο πιάνο και τα ιδρωμένα δάχτυλα μου γλιστράνε στα πλήκτρα.

Οι φωτογραφίες είναι πορτρέτα αγνώστων από το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Τόκυο και ανήκουν στην ηδονοβλεπτική σειρά “Dear Stranger” της Shizuka Yokomizo.

Αν ο προϋπολογισμός το επιτρέπει, το υπαρξιακό voice over ακούγεται από τη φωνή της Emma Thomson.