Ξαναχτυπήσανε οι χριστιανορθόδοξοι Ταλιμπάν μας –γιατί, τελευταία, το μονοπώλιο της μπάλας του φανατισμού το σηκώνουν στους ώμους οι Χρυσαυγίτες. Δεν πρόφτασα να δω τα «Κόκκινα φανάρια», τη νέα παράσταση του Νίκου Μαστοράκη (έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά). Πρόλαβαν όμως να διαρρεύσουν οι προθέσεις του σκοταδιστή Μητροπολίτη Πειραιώς εναντίον της: ασκεί πιέσεις για να κατεβεί άρον άρον. Φοβάμαι ότι θα ξαναδούμε γνώριμα τέρατα.
Οι βωμολοχίες και οι σκηνές σεξ σε ένα έργο τέχνης είναι, βλέπετε, βλάσφημες και προσβλητικές για τη δημόσια αιδώ. Δεν μπορεί η Εκκλησία να τις αφήνει ανεξέλεγκτες. Κινδυνεύει η κοινωνία. Συμπεράσματα που προέκυψαν χωρίς να έχει φυσικά ο «παναγιότατος» παρακολουθήσει την επίμαχη παράσταση και, το ακόμη πιο σκανδαλώδες, προτού καν αυτή ανεβεί. Είναι γνωστό ότι στον Πειραιά έχει στηθεί μια ακροδεξιά αδελφότητα από φασιστοειδή, μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου και παπαδαριά.
Εντούτοις δύσκολα θα υποπτευόταν κανείς ότι θα απασχολούσε τούτες στις άγιες μέρες τον πολυάσχολο προκαθήμενο της πειραϊκής Εκκλησίας (επιδίδεται σε χριστουγεννιάτικες αγαθοεργίες υπέρ των φτωχών ενώ, συγχρόνως, εισέρχεται στον πολιτικό στίβο με το νέο κόμμα του Μπαλτάκου), μία θεατρική παράσταση που αποδίδει σκηνικά την καθημερινότητα της ενορίας του: εκφάνσεις της πορνείας του λιμανιού στις αληθινές μάλλον διαστάσεις της. Αλήθεια, ο σεβασμιότατος σε άλλη χώρα ζει;
Το χειρότερο δεν είναι παρόλα αυτά η μισαλλοδοξία της ορθόδοξης Εκκλησίας. Αλλωστε, αυτή αποτελεί και τη διαχρονική σφραγίδα της. Το αποκαρδιωτικό είναι ότι σε μια χώρα που δωροδοκούνται βουλευτές απ’ την ίδια την κυβέρνηση και «σκουπίζονται» σαν ριπαρή γλίτσα ανθρώπινες ψυχές (όπως προσφάτως οι Σύροι πρόσφυγες) δεν αντιδρά κανένας. Ποιος επομένως θα ταραχθεί αν ξαφνικά ξεχυθεί με δάδες και πολεμικές ιαχές το ποίμνιο του Σεραφείμ κατά του Δημοτικού Θεάτρου; Καμία κοινωνία, καμία επίσημη Πολιτεία δεν θα προτάξουν τα στήθη τους υπέρ της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης –πλην των γνωστών κι ολίγιστων «γραφικών».
Είναι κάτι που το ξαναζήσαμε με την παράσταση του «Θείου Βρέφους» και με την Outlook και το «Πότισέ με» του Τιερί ντε Κορντιέ. Πόσες φορές θα πρέπει, αλήθεια, να επιβεβαιωθεί το προφητικό «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημητριάδη; Και στις πόσες φορές η χώρα «καίγεται»;
