Από την 25η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα λάβουν χώρα 16 ημέρες ενεργού ακτιβισμού “Leave no one behind”.
25 Nov is the International Day to End Violence against Women! Learn more: https://t.co/dWoHlEzWLW #16days #orangetheworld pic.twitter.com/J0YV0D6tuL
— UN Women (@UN_Women) 22 Νοεμβρίου 2017
Όχι ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο, αλλά τα κακώς κείμενα πρέπει να γράφονται. Ο χυδαίος και σεξιστικός λόγος του συμβούλου του πρωθυπουργού απέναντι σε μια γυναίκα την ώρα των μεγάλων καταστροφών στη Μάνδρα, ακόμη δεν έχει οδηγήσει σε απομάκρυνσή του, κι ας έχει ανοίξει τους τελευταίους μήνες ο μεγαλύτερος δημόσιος διάλογος κατά του σεξισμού παγκοσμίως. Στην Ισπανία, πάντως, βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόμους για να δηλώσουν «Σε πιστεύω» σε μια γυναίκα που βιάστηκε από πέντε άντρες. Η δικαιοσύνη αμφιβάλλει, καθώς η γυναίκα τόλμησε να βγει μετά τον βιασμό της, αντί να μείνει στο σπίτι της με τα παράθυρα κλειστά και βαρυπενθούσα.
Το ντοκιμαντέρ Jim & Andy: The Great Beyond ‑ The Story of Jim Carrey & Andy Kaufman που κυκλοφορεί στο Netflix. Αφορμή είναι η δημοσιοποίηση μετά από 20 χρόνια ενός υλικού από τα γυρίσματα της “Man on The Moon” όπου εκεί ο Jim Carrey υποδύεται τον αλλοπρόσαλλο κωμικό Andy Kaufman. Ο Carrey για να προσεγγίσει το ρόλο «μεταμορφώνεται» για όσο διαρκούν τα γυρίσματα σε Kaufman τρελαίνοντας φίλους, γνωστούς, συμπρωταγωνιστές, τον σκηνοθέτη Milos Formam και όλο το συνεργείο. Μια ταινία μέσα στην ταινία όπου παράλληλα ο Carrey μας μιλά και για τη ζωή του. Πέρα από τα απίθανα σκηνικά είναι και άλλη μια απόδειξη για το πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.
Αυτά τα μηχανήματα που βάζουν στις τουαλέτες για να μπαίνει μέσα το χαρτί που σκουπίζεις τα χέρια σου. Οκ, καταλαβαίνω ότι αν δεν με ανάγκαζε να κόψω κομμάτι κομμάτι θα είχα πάρει όλο το ρολό μαζί αλλά από την άλλη όμως πως βρε αδερφέ καταφέρνεις να βγάλεις το πρώτο με βρεγμένα χέρια;
Η νέα κανονιστική απόφαση του δήμου Αθηναίων για τα τραπεζοκαθίσματα. Πλέον δεν θα επιτρέπεται σε πεζοδρόμια με πλάτος μικρότερο από 2,5μ και πεζόδρομους με πλάτος μικρότερο από 5μ να μπαίνουν καρέκλες, τραπέζια, ντιβανομπάουλα, κομοδίνα και ο,τι άλλο μπορούν να φανταστούν δαιμόνιοι επιχειρηματίες. Ψιλοχλωμό να εφαρμοστεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Τα μεσογειακά σύνορα της Ευρώπης είναι τα πιο θανατηφόρα του κόσμου. Την τελευταία 15ετία έχουν χάσει τη ζωή τους ή αγνοούνται τουλάχιστον 33.761 άνθρωποι. Μια ντροπιαστική και φρικιαστική πρωτιά που μοιραζόμαστε μαζί με την Ιταλία, την Ισπανία και και την Κύπρο. Ο καθηγητής Φιλίπ Φαρζ, που συνέταξε την έκθεση για τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης σημειώνει ότι ο αριθμός των νεκρών υποεκτιμά το μέγεθος της τραγωδίας και ότι τα πρόσφατα κλεισίματα ροών λόγω των συμφωνιών της ΕΕ με Τουρκία και Λιβύη θα οδηγήσει σε «χάραξη» νέων μακρύτερων και πιο επικίνδυνων διαδρομών που θα αυξήσει τους θανάτους στη θάλασσα.
Το podcast για το Modern love των NYT. Πραγματικές ιστορίες αγάπης, διαβασμένες από μερικούς από τους καλύτερους ηθόποιους, τόσο ωραία γραμμένες που δεν σου φτάνει να ακούσεις μόνο μια. Και όχι δεν χρειάζεται να είστε ρομαντικοί για να σας αρέσουν. Και οι κυνικοί θα τις λατρέψουν εξίσου. P. s μετά τα βιβλία, τα podcast είναι η καλύτερη παρέα για το μετρό.
Όταν ξαφνικά προτιμάς να ακούσεις podcast στο μετρό παρά να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μάλλον σημαίνει ότι μεγαλώνεις και το μυαλό σου βαριέται. Δεν θα διαβάσεις ποτέ τον Οδυσσέα!
H Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρία ανοίγει για τρίτη χρονιά τις ιατροδικαστικές δομές στις κακοποιημένες γυναίκες κι είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν ιατροδικαστικές δομές των δημόσιων νοσοκομείων που διαθέτουν την ειδικότητα του ιατροδικαστή. Από σήμερα έως τις 2 Δεκεμβρίου, οι ιατροδικαστικές δομές που συμμετέχουν στη δράση θα παρέχουν δωρεάν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε γυναίκες που έχουν βρεθεί αβοήθητες απέναντι σε βίαιες συμπεριφορές. Οι ενδιαφερόμενες θα πρέπει να επισκεφθούν τον ιστότοπο της ΕΙΕ (www.hsfm.gr) και να ακολουθήσουν τον ειδικό σύνδεσμο που έχει δημιουργηθεί για τη δράση.
Μα γιατί ασχολείστε με τα γαλλικά του Τσίπρα, τα μιλάει κανείς άλλος φανταστικά εκτός από τους Γάλλους; Κι αν δεν έχετε δει την παρακάτω σκηνή, να τη δείτε.
Πρόσφατα πήγα στο σεμινάριο μπουρλέσκ που διοργάνωνε αυτό το θείο πλάσμα, η La Dandizette στο Γιασεμί. Περνάω τον κατάμεστο χώρο, άνθρωποι έπιναν καφέ ενώ συζητούσαν καθισμένοι στα τραπέζια φορώντας πουλόβερ και ζακέτες. Ανοίγω μια πόρτα στο βάθος και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο όλο γυναίκες, νέες, μεγαλύτερες, άλλες ψηλόλιγνες, άλλες πιο στρογγυλές, άλλες πιο καμπυλάτες αλλά όλες χαρούμενες που βρίσκονταν εκεί, ντυμένες με vintage εσώρουχα, κορσέδες, ζαρντιέρες, κορμάκια ή και με απλά, άνετα ρούχα. Και μετά ξεκινά το «πανηγύρι» με μουσική 40ς και 50ς και αρχίζουμε να μαθαίνουμε να παίζουμε με το μποά και να βγάζουμε το γάντι (πόσοι τρόποι ρε φίλε να γδυθεί μια γυναίκα) και να απελευθερωνόμαστε από το σουτιέν ή το κορσέ με απόλαυση. Κυρίως αυτό. Απολαμβάναμε το σώμα μας και τη θηλυκότητά μας, και κάποιες που ήταν πιο άβολες και πιο ντροπαλές μετά από λίγο δεν ήταν. Κάπως νιώθαμε ότι κάθε κίνηση μπορεί να γίνει μια μικρή πρόκληση ερωτισμού απέναντι σε ένα κοινό που δεν υπήρχε. Γιατί στην πραγματικότητα το παιχνίδι -ναι, έχει κάτι πολύ παιγνιώδες και κοριτσίστικο και αθώο το μπουρλέσκ- γινόταν από εμάς για εμάς, και ίσως στο μυαλό μας γι’ αυτόν ή αυτούς που θα θέλαμε απέναντι. Ένιωσα ότι το να χαρίζω την ομορφιά του σώματός μου στο κοινό (εάν υπήρχε) θα ήταν ένα μικρό δώρο, η γύμνια εμπεριέχει γενναιοδωρία. Ποτέ δεν έχω ξανανιώσει τόση θηλυκότητα συγκεντρωμένη σε ένα δωμάτιο, πώς να εκφράζεται η διαφορετική προσωπικότητα και η σεξουαλικότητα της κάθε μίας μέσω του σώματος χωρίς καμιά ενοχή και κόμπλεξ. Και η κάθε μία να παίρνει την πόζα ή το τρικ και να το ενσωματώνει στη δική της ψυχοσύνθεση και στον δικό της τρόπο να εκφράζεται. Ένιωθες τα οιστρογόνα να στροβιλίζονται στο δωμάτιο ανάμεσα σε πέρλες, φτερά και σαμπάνια. Με λίγα λόγια, το καταφχαριστήθηκα.
http://www.olgaweddingphotography.com/
Το βιβλίο The History Of The NME – High Times and Low Times at the World’s Most Famous Music Magazine του Pat Long είναι μία πραγματικά καλοδομημένη ιστορική καταγραφή της πορείας του περιοδικού από το 1952-2012 όπως παρουσιάζεται μέσα από την παράλληλη πορεία των ίδιων των μουσικών κινημάτων αλλά και άλλων μουσικών περιοδικών, ενώ από αυτό δεν λείπουν οι προφορικές μαρτυρίες των ανθρώπων που δούλεψαν σε αυτό. Χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης και μυθοποίησης, το βιβλίο τα παρουσιάζει όλα απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη: τις ημέρες δόξας και τις αποτυχίες, τις ώρες δουλειάς αλλά και τα διαλείμματα για ουσίες και οινοπνεύματα, τις εξωτερικές κόντρες αλλά και τις εσωτερικές εντάσεις και απευθύνεται τελικά όχι μόνο σε αυτόν που θέλει να διαβάσει την καθαρή πορεία του πράγματος, αλλά και σε αυτόν που θα γοητευτεί από τον μύθο μέσα σε αυτήν.
Από την άλλη, εν έτη 2017 στην λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς του (εδώ και αρκετά χρόνια με καθοδική πορεία περιεχομένου) ΝΜΕ, περιλαμβάνονται μερικές από τις απογοητεύσεις του 2017 (The xx – I See You #46, Alt-J – Relaxer #38, Beck – Colors #30, Gorillaz – Humanz #18) και κάποιοι οριακά μέτριοι δίσκοι (Phoenix – Ti Amo #43, Queen of the Stone Age – Villains #35, Kasabian – For Crying Out Loud #33, Foo Fighters – Concrete and Gold #27, Liam Gallagher – As You Were #10). Για την ιστορία, στην πρώτη θέση βρέθηκε η Lorde με το Melodrama ενώ στη δεύτερη το Visions Of A Life των Wolf Alice που αν και συμπαθέστατο, οπωσδήποτε δεν ήταν ο δεύτερος καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Τα συμπεράσματα δικά σας και ολόκληρη η λίστα εδώ.
Γέλα αγάπα και τραγούδα / είν΄όλα εφήμερα κι είν΄όλα φρούδα
Φωτογραφία Peter Ivanovich Vedenisov 1907
Μια ζωγραφιά της Madeline Von Foerster με τίτλο “Ny Alantsika”, που στη γλώσσα της Μαδαγασκάρης σημαίνει τα δάση μας». Ο ζημιάρης άνθρωπος, έρμαιο του κέρδους, καίει την παρθένα ομορφιά της φύσης νομίζοντας πως έτσι θα ωφεληθεί.
