Ένα γράμμα στην Αφροδίτη Λατινοπούλου που νιώθει άβολα με την αυτοδιάθεση μας

Αγαπητή Αφροδίτη,

Σου στέλνω γιατί κάπως ανησύχησα με τη φόρτιση που ένιωσα πως κουβαλάς στο τελευταίο σου βίντεο, για όλες εκείνες τις «νοσηρές μειοψηφίες» που νιώθεις πως απειλούν την κοσμοθεωρία σου, μέσα από τις ραγάδες και τις τρίχες τους.

Θα σου μοιάζει τρελό όπως και σε εμένα, όμως σε καταλαβαίνω. Μάλλον θα φταίει που μεγαλώσαμε στο ίδιο ροζ κορμάκι, τυλίγοντας μας με τα ίδια φιογκάκια, που μας είπαν ότι είμαστε οι πιο όμορφες πριν τη σχολική γιορτή και ας μην έπαιζε κανέναν ρόλο, μιας και σχεδόν εξαναγκαστικά θα λέγαμε ένα ποίημα για κάποια εθνική επανάσταση (ok, έχω δει από χθες το βράδυ τα social media σου, εγώ εξαναγκαστικά, εσύ όχι). Σε καταλαβαίνω παρόλα αυτά, γιατί μάλλον ξεφυλλίσαμε τα ίδια ιλουστρασιόν περιοδικά, ξέρεις, εκείνα που μπορούσες να ακουμπήσεις τα αψεγάδιαστα κορίτσια, τη στιγμή ακριβώς που παθαίναμε μικρά εγκαύματα από ταινίες με λιωμένο κερί που ξεχάσαμε παραπάνω χρόνο στην γάμπα μας.

Νιώθω ότι σε καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο, τη στιγμή που κρεμόμασταν στα λόγια του τύπου που ήθελε να μας κομπλιμεντάρει λέγοντας μας πως: «Εσύ, δεν μοιάζεις με κανένα άλλο κορίτσι», όχι γιατί ήθελε να αναδείξει πόσο πραγματικά μοναδικές ήμασταν γι’ αυτόν, αλλά γιατί είναι πάντα σημαντικό να είμαστε πιο σημαντικές από τις άλλες. Σε καταλαβαίνω γιατί σκέφτομαι πόσες φορές εσύ και εγώ, δεν νιώθαμε αρκετές, και που σε κάθε μας ερωτική απόρριψη έφταιγε κατευθείαν το τζιν που πλέον μας στενεύει, η ακμή που φούντωσε από κακό προϊόν μακιγιάζ, η τούμπα που φάγαμε τρέχοντας να κλείσουμε το φως όταν αρχίσαμε να βγάζουμε τα ρούχα μας, μη και φανεί η κυτταρίτιδα ή οι ραγάδες, κληρονομιά εξοντωτικών διατροφών πριν το καλοκαίρι, μετά της πανελλήνιες, πριν την αποφοίτηση, πριν το ραντεβού με τον πρώην μετά από ένα χρόνο χωρισμού, πριν το γάμο της κολλητής μας, μετά τη γέννα, μετά τα αντικαταθληπτικά, πριν και μετά από την ενδιάμεση ζωή μας.

Αγαπητή Αφροδίτη, ίσως να έχουμε ακυρώσει τις ίδιες διακοπές επειδή η βαλίτσα μας είχε μεγαλύτερα του medium υφάσματα, χαζεύοντας #nofilter φωτογραφίες στο Instagram, ζουμάροντας στα αψεγάδιαστα πόδια, μετρώντας τους κοιλιακούς, ζηλεύοντας τα αμετακίνητα μπράτσα, τρώγοντας οικογενειακό παγωτό κάτω απ’ το κλιματιστικό, Αύγουστο με καύσωνα στην Αθήνα.

Όλα τα παραπάνω είναι υποθέσεις για μια ενδεχόμενη κοινή μας πορεία σε αυτήν τη ζωή και εύχομαι σε πολλά απ’ αυτά να ξεστράτισες, να σε αγάπησες και να αυτονομήθηκες περισσότερο απ’ ότι εγώ. Παρόλα αυτά Αφροδίτη, δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και αγαπάς τις γυναίκες, φέροντας με μια πατριαρχική υστερία όλο τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό που μας μπολιάζουν απ’ το πρώτο μας κλάμα και που ένα πρώτο δείγμα προσωπικής προόδου είναι να τον αναγνωρίσουμε. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ακόμη και αν δεν αναγνωρίζεις σε τίποτα από τα παραπάνω τον εαυτό σου, δεν τρέχει τίποτα. Το πρόβλημα είναι το καλούπι που δεν προσπαθείς έστω να ραγίσεις, τη στιγμή που σε στενεύει, ακόμη και αν έχεις το «κανονικό» νούμερο.

Αντιλαμβάνομαι ότι είσαι από εκείνη τη μεριά των ανθρώπων που θεωρείς ότι ο φεμινισμός δεν μας χρειάζεται, μιας και δεν βρίσκεις κοινή θεματολογία με την καθημερινότητα σου. Το πρόβλημα όμως Αφροδίτη μου είναι, ότι για εσένα αποτελούν αλήθεια τα στερεότυπα που έχει θεσπίσει μια κοινωνία που μας βομβαρδίζει με αιώνες σεξισμού, αφήνοντας μας ελεύθερες μόνο στο να αποφασίσουμε πώς θα τον εσωτερικεύσει η κάθε μια από εμάς. Και θέλει πολύ κόπο να τον τοποθετήσεις στη σωστή πλευρά και διαρκή επαναπροσδιορισμό του τί λες, κάνεις και σκέφτεσαι την κάθε στιγμή που σε «ρουφάει» μια εικόνα που σου κάνει ή όχι.

Όλα αυτά στα γράφω έχοντας κοπεί με το ξυράφι που αφαιρούσα βιαστικά τρίχες απ’ τη μασχάλη μου έχοντας αργήσει στο γραφείο, γιατί έτσι θέλω, χωρίς να τραβάω ζόρι με κάποια που δεν θέλει. Γιατί ρε συ Αφροδίτη, αλήθεια τώρα, μήπως θα ήταν πιο ξεκούραστο να ζήσουμε όπως γουστάρουμε, χωρίς να ακυρώνουμε τις διακοπές μας επειδή παχύναμε, χωρίς να ζεσταινόμαστε με παντελόνια επειδή δεν βρήκαμε ραντεβού στο λέιζερ, χωρίς να πρέπει να λέμε τα αυτονόητα επειδή ένα βράδυ αποφάσισες εις βάρος της ψυχολογίας πολλών θηλυκοτήτων, να γίνεις viral;

Ξέρεις Αφροδίτη, όλες με την ίδια λούμπα παλεύουμε. Και εγώ μέχρι να βρω πώς δυναμώνει ο ήχος στο βίντεο σου, σκέφτηκα τι όμορφο κορίτσι είσαι και πως θα ήθελα πολύ να έχω τα λαμπερά μαλλιά σου, ενώ μετά σκέφτηκα: «τι κρίμα, τόσο όμορφο κορίτσι». Και ήταν λάθος μου Αφροδίτη, το κύκλωσα και το πήρα σαν μάθημα. Ήταν ένα από τα δεκάδες λάθη που κάνω καθημερινά, μιας και δεν είναι εύκολο να αλλάζεις δέρμα, να ξεριζώνεις τα βλέμματα και τα σχόλια που σε πλήγωσαν, καταπολεμώντας την ανάγκη να τα επιστρέψεις διπλά και τριπλά. Γιατί οι άνθρωποι ομορφαίνουν όταν δίπλα στα στερεότυπα που έχουν εσωτερικεύσει, κάνουν χώρο για ελευθερία, για το δικαίωμα όλων στην αυτοδιάθεση. Γιατί δεν θέλω να με ρωτάνε πότε και αν θα κάνω παιδί, αν έκοψα το κάπνισμα και πάχυνα, πώς νιώθω βλέποντας το αγόρι μου να πλένει πιάτα και άλλες τέτοιες ασφυκτικές μαλακίες. Γιατί μέχρι κάποιο σημείο της ζωής μας, δεν είχαμε τον έλεγχο και μάλλον ούτε την επιλογή. Τώρα όμως;

Αυτά, Αφροδίτη και καλή λευτεριά.