Ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους μας στα γηροκομεία

Χρειαζόταν να βγουν στη δημοσιότητα τα περιστατικά με τον θάνατο 68 ηλικιωμένων από τις αρχές του 2020 μέχρι σήμερα στο γηροκομείο «Αγία Σκέπη» των Χανίων για να θυμηθούμε ότι τα γηροκομεία χρειάζονται ουσιαστική αναδιάρθρωση; Και που το θυμηθήκαμε, εν τέλει θα γίνει κάτι; Θα μεριμνήσει το κράτος γι’ αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους με αξιοπρέπεια, φροντίδα και αγάπη, σε έναν χώρο που δεν θα μοιάζει με κολαστήριο από το American Horror Story; Εν μέσω κορωνοϊού, η κατάσταση ήταν ακόμα πιο δραματική για τους τροφίμους που δεν μπορούσαν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους και πολλοί από αυτούς έφευγαν από τη νόσο χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να πουν ένα αντίο, να νιώσουν το χέρι των παιδιών τους για τελευταία φορά. Από τα πρώτα κιόλας περιστατικά την Άνοιξη του 2020 θα έπρεπε να έχει αρχίσει μια ριζική αλλαγή. Πριν λίγα χρόνια, το Γηροκομείο Αθηνών έκανε έκκληση για οικονομική βοήθεια, κάτι που και τότε είχε συζητηθεί πολύ αλλά ξεχάστηκε γρήγορα, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ειδήσεις που πουλάνε εφήμερα. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό και δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται επ’ άπειρον ως μία εφήμερη είδηση.

Μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να έχω κάποιον δικό μου άνθρωπο σε γηροκομείο, πάντα όμως φανταζόμουν ότι αν ποτέ χρειαζόταν να πάει κάποιος ή ακόμη και εγώ η ίδια κάποτε, θα ήθελα να είναι ένας χώρος όμορφος όπου, εκτός από τη φροντίδα και την προσοχή που θα δεχόμουν από τους νοσηλευτές, θα μπορούσα να κάνω παρέα με άλλους συνομηλίκους μου, θα παίζουμε τα επιτραπέζια παιχνίδια μας, θα αναπολούμε και θα κουβεντιάζουμε, θα τραγουδάμε, θα βλέπουμε ταινίες, θα κάνουμε βόλτες, με λίγα λόγια δεν θα νιώθουμε μόνοι μας. Γιατί το θέμα της παρέας για κάποιο λόγο έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα ενώ είναι εξίσου σημαντικό με το να παίρνει ένας ηλικιωμένος τα φάρμακά του. Κανείς δεν θέλει να νιώθει πεταμένος και μόνος του, είτε είναι 20 ετών, είτε 80. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει τον σύντροφό τους, τους φίλους τους και επιζητούν την κοινωνικοποίηση γι’ αυτό και επιλέγουν ένα τέτοιο ίδρυμα, για να μη νιώθουν μοναξιά. Και δυστυχώς πολλοί από αυτούς καταλήγουν σε μια δομή της φρίκης όπου τους χώνουν ηρεμιστικά στο στόμα για να τους έχουν σε καταστολή, τους ξεχνούν σε υπόγεια, δεν τους αλλάζουν όταν λερώνονται, τους πλένουν με κρύο νερό, τους βρίζουν, τους φωνάζουν. Τα ακούμε και παίρνουμε μία έκφραση αποστροφής, γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη και κάνουμε ότι δεν τα ακούσαμε ποτέ γιατί είναι πολύ βαριά για να αντέξουμε. Αν όμως συνεχίσουμε να γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη, τότε ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με όσα τερατώδη συμβαίνουν σε αυτά τα ιδρύματα;

Πολλοί καταφεύγουν σε ιδιωτικά γηροκομεία όπου χρειάζεται να πληρώσουν ακόμα και 3.500 ευρώ τον μήνα για έναν τρόφιμο αλλά και αυτά ακόμα δεν είναι όλα αυτό που προβάλλουν. Όλοι έχουμε ακούσει περιπτώσεις για διάφορα ιδιωτικά ιδρύματα που δεν προσφέρουν όσα διαφημίζουν. Οι οίκοι ευγηρίας ονομάζονται και σπίτια ξεκούρασης ή σπίτια φροντίδας ή οίκοι ευημερίας για κάποιο λόγο. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι οι ηλικιωμένοι δεν είναι σκουπίδια που πετάμε όπου βρούμε. Ακόμα και οι ιδιωτικοί οίκοι που προσφέρουν αυτό που θέλουμε, γιατί πρέπει να απευθύνονται μόνο στους οικονομικά ευκατάστατους; Η σωστή συμπεριφορά των νοσηλευτών πρέπει να πληρώνεται αδρά; Όπως εγώ δεν θα κάνω έκπτωση στον τρόπο που θα γράψω ανάλογα με τον μισθό μου επειδή με ενδιαφέρει να είμαι σωστή και καλή σε αυτό που κάνω, πολύ περισσότερο συνεπείς και υπεύθυνοι πρέπει να είναι όσοι διαχειρίζονται ανθρώπινες ζωές. Η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει περίπτωση να δω κάποια στιγμή τη μητέρα μου να ζει μόνη της σε ένα γηροκομείο, χωρίς χαμόγελο, χωρίς διάθεση, υπνωτισμένη και θλιμμένη. Της αξίζει, όπως και σε όλους, να συνεχίσουν να χαμογελούν μέχρι το τέλος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το self-care μου είναι αυτή η υπερτροφή, με την οποία απολαμβάνω τη διαφορά, κάθε φορά

Ξέρω ότι ζητάω πολλά, αν σκεφτεί κανείς ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου πολλοί ήταν αυτοί που είπαν: «Τι να τα κάνουν μωρέ τα εμβόλια οι γέροι, αυτοί στα τελευταία τους είναι, ας εμβολιαστούν οι νέοι» αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι που θα μεριμνήσουν και θα ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα, διαφορετικά αλίμονό μας. Διαφορετικά οι ανατριχιαστικές περιγραφές από το φρικιαστικό κολαστήριο της Αγίας Σκέπης είναι πολύ πιθανό να φωτογραφίζουν το μέλλον μας.