Τα απανωτά meltdowns Sin Boy, Tζούλιας (μία είναι Τζούλια εκτός αν έχεις πάθει ολική επαναφορά στα ‘90ς και ζεις το δράμα Τζούλια Παπαδημητρίου-Τόλης Βοσκόπουλος) και Τάκι Τσαν στα social έχουν συζητηθεί και σχολιαστεί κυρίως μέσα από δύο διαφορετικές ερωτήσεις:
«Τι πήραν και τους τα έσκασε έτσι;» είναι η πρώτη, «Αντί να τους κοροϊδεύετε, δεν βλέπετε ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από γιατρό; Πού είναι η οικογένεια τους;» είναι η δεύτερη που πάει μαζί με την τρίτη.
Απαντήσεις δεν έχω. Ποιος έχει άλλωστε; Το να καλούμαστε να κάνουμε ψυχιατρική ανάλυση μέσω social και εξ αιτίας όσων είδαμε στα social δεν είναι μόνο αβάσιμο, είναι και επικίνδυνο. Και όσοι έχουν ζήσει δικά τους meltdowns ή δικών τους ανθρώπων τους το ξέρουν καλά.
Το θέμα μου δεν είναι τι συμβαίνει στον Sin Boy και στη Τζούλια, ή στη Σινέντ Ο’ Κόνορ, στον Kanye West, στον Τσάρλι Σιν ή στη Λίντσεϊ Λόχαν. Όχι γιατί «celebrities είναι, καλά να πάθουν, τι προβλήματα έχουν αυτοί;» αλλά γιατί αυτό που πραγματικά αναρωτιέμαι είναι πόσοι άνθρωποι -ασχέτως του πόσο διάσημοι ή εντελώς άσημοι είναι- καταρρέουν στα social ζητώντας με τον δικό τους τρόπο βοήθεια.
Σήμερα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δημοσίευσε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ανά 40 δευτερόλεπτα ένας συνάνθρωπος μας αυτοκτονεί.
Κάποιοι από αυτούς το ανακοίνωσαν πρώτα μέσω διαδικτύου. O 30χρονος Paul Zolezzi αυτοκτόνησε το 2009, λίγο πριν είχε αφήσει σημείωμα αυτοκτονίας στο facebook του, ο Joe Stack το 2010 έριξε επίτηδες το ιδιωτικό μίνι αεροπλάνο που οδηγούσε ενώ νωρίτερα είχε αφήσει μήνυμα αυτοκτονίας στη σελίδα του, ο Chris McKinstry προανήγγειλε την αυτοκτονία του στο weblog του. Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που μπορεί να βρει κανείς εύκολα με αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Πού θέλω να φτάσω; Ζούμε καθημερινά, τουλάχιστον στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, περνώντας ώρες, πολλές ώρες τις ημέρας μας στο δίκτυο. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, που φέρνει νέα δεδομένα.
Η μοναξιά, η κατάθλιψη, οι διαταραχές προσωπικότητας, οι εξαρτήσεις μας από ουσίες, οι αυτοκτονικές διαθέσεις θα εκφραστούν και μέσω του δικτύου. Το θέμα είναι να εκπαιδευτούμε για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τους νέους όρους.
Ίσως αντί να το ρίξουμε στα μοιρολόγια και στα οϊμέ για το «πώς καταντήσαμε έτσι ως κοινωνία», θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε το δίκτυο ως εργαλείο πολλαπλής ενημέρωσης: είτε ως δυνατότητα να αντιληφθούμε ότι κάποιος συνάνθρωπος αποζητά βοήθεια, είτε ως μέσο πληροφόρησης και πρόληψης καταστάσεων.
Δεν ξέρω αν ο Sin Boy, η Τζούλια και ο Tάκι Τσαν –κακώς τσουβαλιάζω γιατί μπορεί η κάθε περίπτωση να έχει τελείως διαφορετικά κίνητρα, αν και το ότι έπεσαν όλα μαζί σε κάνει να αναρωτιέσαι- έχουν τα θέματά τους. Στο κάτω κάτω της γραφής ποιος δεν τα έχει;
Δεν ξέρω αν θέλουν απελπισμένα κάπου να απευθυνθούν ή αν παίζουν με τη δημοσιότητα γιατί η δημοσιότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της επαγγελματικής τους ζωής, δεν ξέρω αν είναι απλώς οδηγία marketing για να γίνει buzz όλο αυτό περί ιλουμινάτι, πολιτικής καριέρας, επίπεδης Γης.
Ανησυχώ όμως ότι σε λίγο θα αντιμετωπίζουμε κάθε περιστατικό όποιας «κρίσης» στο ίντερνετ σαν άξιο πλακίτσας και χαβαλέ. Θα καταντήσουμε σαν τον ψεύτη βοσκό και τους χωρικούς που πλέον δεν ήξεραν πότε ήρθαν στ’ αλήθεια οι λύκοι. Κι όταν έρθουν θα βρουν μόνο καμμένα 50εύρα;
