Η Βερονίκη Κυριακοπούλου αγαπάει τα αεροδρόμια κι ας της φέρνουν μελαγχολία

ΜΟΥΣΙΚΗ: Την αγαπώ και υπήρξε ανέκαθεν κομμάτι της ζωής μου με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ο αδερφός μου και εγώ είχαμε ποικίλα ακούσματα καθώς στο σπίτι οι γονείς μας άκουγαν από Χατζιδάκι και Ξαρχάκο, μέχρι Beatles και κλασική μουσική. Μας πήγαιναν σε συναυλίες και κονσέρτα που πολλές φορές αδυνατούσαμε να παρακολουθήσουμε και κοιμόμασταν στα πόδια τους. Τώρα τους είμαι ευγνώμων για τα ερεθίσματα που μου χάρισαν. Πριν μερικά χρόνια, ήρθε στα χέρια μου μια κιθάρα -δώρο από μια φίλη – και ήταν από τα ωραιότερα δώρα που πήρα ποτέ! Όταν έχω χρόνο προσπαθώ και μελετώ μόνη μου από βιβλία ή το YouTube. Η μουσική εμπνέει τόσο τη ζωή μου όσο και τη δουλειά μου.

ΒΙΒΛΙΑ:  Άργησα να τα αγαπήσω ουσιαστικά, γιατί ως παιδί χρειάστηκε να με πιέσουν αρκετές φορές για να διαβάσω. Προτιμούσα αντί να διαβάσω μια ιστορία να την πλάσω μόνη μου. Τώρα όταν έχω χρόνο θα διαβάσω σχεδόν τα πάντα και έχω και λίστα με το τι θα ήθελα να διαβάσω στο μέλλον, θεατρικά και μη. Η υφή του βιβλίου μου αρέσει πολύ, και σημειώνω αρκετά όταν διαβάζω, όπως επίσης μου αρέσουν τα μαγαζιά με τα second hand βιβλία γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος ήταν ο πρώτος ιδιοκτήτης τους.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Θαυμάζω τόσο το «έξω» τους όσο και το «μέσα» τους. Είναι μια τέχνη ξεχωριστή και μαγική καθώς πλάθεται ένας ολόκληρος κόσμος και σε ταξιδεύει σε μέρη που μπορεί το συνεργείο και οι ηθοποιοί να μην πήγαν ποτέ. Ο κόσμος πίσω από τις κάμερες είναι σχεδόν μια δεύτερη ταινία. Βλέπω σχεδόν τα πάντα, όσο πιο πολλές και διαφορετικές μπορώ, ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ασιατικό, παλιό ιταλικό και αμερικάνικο. Οι παιδικές αναμνήσεις βέβαια είναι ο αθάνατος, παλιός ελληνικός κινηματογράφος και το Σαββατόβραδο στη γιαγιά με τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μας. Ωστόσο, η «Μαίρη Πόππινς» και « Η Λαίδη και ο Αλήτης» είναι δυο ταινίες που έχω πάντα στην καρδιά μου.

ΣΠΟΡ:  Μου αρέσουν πολλά, αλλά δυστυχώς δεν έχω καταπιαστεί σοβαρά με κανένα. Μικρότερη έπαιζα τένις και κολυμπούσα πολύ, αλλά όταν έφτασα σε αγωνιστικό επίπεδο τα παράτησα γιατί δεν με ευχαριστούσε ο ανταγωνισμός και η μοναξιά τους. Είμαι της ομάδας και της παρέας, της φύσης και της βόλτας, οπότε περπατώ αρκετά και μετακινούμαι όσο μπορώ με τα πόδια.

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Κάποιοι λένε πως πλέον είναι η πηγή όλων των πληροφοριών. Σαφέστατα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και ανατρέχουμε σε αυτό για τα πάντα, σωστό ή λάθος, κανείς δεν ξέρει. Για μένα η συμβολή του είναι μεγαλύτερη στα θέματα επικοινωνίας και αυτή είναι και η βασική χρήση που κάνω. Όταν σπούδαζα και ζούσα στην Αγγλία, «έπινα» ηλεκτρονικό καφέ με τη νονά μου κάθε Τετάρτη, μαγείρευα και μιλούσα με τη γιαγιά στο Skype (η οποία έμαθε να το χρησιμοποιεί, για να μιλά με τα ξενιτεμένα εγγόνια), έβλεπα τα βαφτιστήρια μου να μεγαλώνουν, έσβησα τούρτες, άλλαξα χρόνους και περπάτησα το Λονδίνο με τη μαμά μου στην κάμερα, σαν να κάναμε βόλτα μαζί. Όλα χάρη σε αυτό. Μπορούσα να είμαι σε δυο χώρες ταυτόχρονα. Τώρα κάνω το αντίστροφο και προσπαθώ να κρατήσω τους αγγλικούς δεσμούς που φτιάχτηκαν.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ:  Δεν βλέπω σχεδόν καθόλου. Έλλειψη χρόνου αλλά και λίγο από επιλογή. Είναι ένα δυνατό μέσο που δυστυχώς χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο και λάθος σκοπό. Ίσως κάποια μέρα να αλλάξει και να έρθουν καλύτερες εποχές.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Μου αρέσουν πάρα πολύ και τα θεωρώ πολύτιμα τόσο για τις εμπειρίες που προσφέρουν, όσο και για τη γνώση. Νιώθω πολύ τυχερή που έμαθα να ταξιδεύω από μικρή ηλικία. Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική και εύχομαι στο μέλλον να μπορέσω να επισκεφτώ όσα περισσότερα μέρη μπορώ στις πέντε ηπείρους. Αγαπώ τα αεροδρόμια, παρόλο που μου φέρνουν μελαγχολία καμιά φορά, και πάντα με συναρπάζει να βλέπω τον κόσμο που ταξιδεύει.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα δεν είχαμε «γειτονιά». Αυτό μου έλλειπε πάντα. Είχαμε όμως αυλή και σκυλιά και έτσι έβγαινα έξω στα δέντρα, με το ποδήλατο, με μπάλα κλπ. αλλά για να παίξουμε με άλλα παιδιά έπρεπε να τα φέρουν οι γονείς τους. Όταν έφυγα για σπουδές στην Αγγλία, απέκτησα επιτέλους γειτονιά και όχι μια, αλλά έξι! Στα επτά χρόνια που έμεινα, μετακόμισα πολλές φορές και από το γραφικό και χρωματιστό Exeter της νότιας Αγγλίας, μέχρι το ταχύρυθμο Southwark του Λονδίνου, ευχαριστήθηκα γειτονιές, τοπικά μαγαζάκια, πάρκα, ευγενικούς οδηγούς λεωφορείων και λουλούδια κρεμασμένα στις λάμπες των δρόμων. Δεν εξιδανικεύω τα πράγματα. Έχουν και εκεί πολλά στραβά και δεν επιβιώνεις εύκολα. Θέλει σκληρή δουλειά και επιμονή. Μου λείπει πολύ η ζωή μου εκεί, ο κόσμος, η νοοτροπία, η ευγένεια, η πειθαρχία, ο σεβασμός. Όμως εκεί, η ελληνική, ηλιόλουστη γειτονιά με την οικογένεια και τους φίλους, είναι πολυτέλεια. Χωρισμένοι στα δυο είμαστε όλοι όσοι έχουμε ζήσει μακριά από τον τόπο μας.

ΤΩΡΑ: Φέτος βρίσκομαι σε δύο θεατρικά σπίτια και είμαι ευγνώμων και για τα δύο για διαφορετικούς λόγους. Στο Θέατρο Σημείο με το «Βέρθερο», μια παράσταση εμπνευσμένη από το επιστολικό μυθιστόρημα του J. W. Goethe. Διασκευή και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή, τον οποίο γνώρισα φέτος· είμαι πολύ ευτυχής για τη συγκυρία αυτή και για το ρόλο που μου εμπιστεύθηκε, τον ευχαριστώ. Στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου με τον «Μικρό Πρίγκιπα», ένα ευαίσθητο μιούζικαλ – υπερπαραγωγή. Διασκευή και σκηνοθεσία της Μαριάννας Τόλη, με μια πολυτάλαντη ομάδα που πλέον είμαστε σαν οικογένεια. Την ευχαριστώ θερμά που με εμπιστεύθηκε για άλλη μια φορά και θα της είμαι πάντα ευγνώμων για την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο.