Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου τύχει να κατεβαίνεις υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος μετά από μια δύσκολη τετραετία, ακόμα κι αν στο φινάλε της υπήρξε η μνημονιακή έξοδος; Νομίζω το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου τύχει, και ξέρω κάποιον συνυποψήφιό μου που του έχει τύχει, είναι να μην ξέρεις την Αθήνα και να διεκδικείς τον δήμο. Τώρα ως προς τη δική μου συμμετοχή στην κυβέρνηση, θέλω να αναφέρω δύο νούμερα: το 2014 η αδήλωτη εργασία πλησίαζε το 20% και σήμερα είναι κάτω από 9% / το 2017 πληρώθηκαν υπερωρίες σε 170.000 εργαζόμενους, ενώ το 2018 σε 370.000. Αυτά, και πολλά άλλα, αποδεικνύουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Θεωρώ ότι αυτή είναι και η κύρια παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ασφαλώς ο καθένας να μιλήσει για λάθη και παραλείψεις, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πείσει ότι μπορεί να προχωρήσει σε θετικές τομές και μεταρρυθμίσεις προς το συμφέρον των πολλών.
Μήπως η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι τελικά ευρωεκλογές και τοπική αυτοδιοίκηση να λειτουργήσουν ως μαξιλαράκι απορρόφησης της δυσαρέσκειας; Αδικεί αυτό τον προεκλογικό σου αγώνα; Σύμφωνοι, οι αυτοδιοικητικές εκλογές συχνά λειτουργούν ως πεδίο εκτόνωσης και διαμαρτυρίας, αλλά εδώ μιλάμε για τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Η άποψη ότι ο δήμαρχος της Αθήνας είναι μόνο για τα παγκάκια της πόλης είναι στενόμυαλη. Η Αθήνα είναι μια ευρωπαϊκή μητρόπολη. Μπορείς να κατέβεις υποψήφιος δήμαρχός της χωρίς για παράδειγμα να έχεις άποψη για την κλιματική αλλαγή ή τη διαχείριση των απορριμμάτων; Δεν μπορείς λοιπόν να αποφύγεις κεντρικά ερωτήματα γύρω από τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας. Και καλώς ή κακώς αυτά τα ερωτήματα είναι πολιτικά με την ευρεία έννοια.
Θα ήθελες παρολ’ αυτά να ψηφίσουν την ίδια μέρα για τον Δήμο και την Κυβέρνηση; Θεωρώ σωστή την επιλογή να πάμε σε εκλογές τον Οκτώβριο. Αν προκύψει κάτι ασύμμετρο, ας πούμε μια κυβερνητική κρίση (που να πω την αλήθεια δεν το βλέπω γιατί ό,τι ήταν να γίνει το αφήσαμε πίσω μας), θα το χειριστούμε ανάλογα. Σε κάθε περίπτωση, εγώ θέλω να πάω στις δημοτικές εκλογές καταθέτοντας την πρότασή μου για την Αθήνα. Την πρόταση ότι πρέπει να δούμε την Αθήνα «από την αρχή». Και βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για αυτήν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη συζήτηση για την πόλη είναι η διαδεδομένη αντίληψη ότι η Αθήνα είναι μια χαμένη υπόθεση. Εγώ αυτό θα ήθελα να σπάσουμε. Να δείξουμε ότι η πόλη μας προφανώς βιώνει αδιέξοδα αλλά έχει την ίδια στιγμή φοβερές δυνατότητες.
Όπως; Ο Δήμος Αθηναίων είναι μια μικρή κυβέρνηση. Έχει προϋπολογισμό σχεδόν 800 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο. Πρόκειται για έναν πλούσιο δήμο με δυστυχώς φτωχή διαχείριση. Ένα παράδειγμα: στα τεχνικά έργα το 2018, από τα 40 εκατομμύρια ευρώ που είχαν προϋπολογιστεί, ο δήμος απορρόφησε τα 2.
Γιατί; Νομίζω ότι η σημερινή δημοτική αρχή δεν ήταν αποφασιστική και αποτελεσματική. Η πιο στενόχωρη ατάκα που έχω ακούσει μέχρι τώρα είναι στη Ριζούπολη από μια ηλικιωμένη κυρία μου είπε ότι θα ήθελε να μένει δύο στενά πιο πάνω και να υπάγεται στο δήμο Νέας Ιωνίας γιατί εκεί σε συνεργασία με την Περιφέρεια έχει ξεκινήσει το αντιπλημμυρικό έργο που χρειάζεται η περιοχή. Άλλο σκληρό παράδειγμα: από την ολοκληρωμένη χωρική επένδυση της Περιφέρειας ο Δήμος έχει λάβει 85 εκατομμύρια ευρώ, αλλά έχει απορροφήσει λιγότερο από 10. Υπάρχουν έτοιμες μελέτες π.χ. για 7 κλειστά γυμναστήρια και τα πράγματα δεν προχωράνε. Αυτό είναι πρόβλημα. Και ακόμα χειρότερα, κανείς δεν νιώθει κανείς την ανάγκη να εξηγήσει γιατί δεν προχωράνε.
Με τα χρήματα που δεν απορροφούνται, τι γίνεται; Κάθονται και μένουν αναξιοποίητα. Τρία πολύ σημαντικά προβλήματα της Αθήνας συμφωνούμε όλοι, είναι η καθαριότητα, ο ηλεκτροφωτισμός και το πράσινο. Στην καθαριότητα, ο Δήμος απορρόφησε το 40% των προϋπολογισμένων κονδυλίων, στο φωτισμό δαπάνησε 0 ευρώ -το έβλεπα και δεν το πίστευα- και στο πράσινο κλείνει ο προϋπολογισμός του 2018 με 0 ευρώ έργα, ενώ το 2019 προβλέπεται ένα ποσό στις 10.000 ευρώ.
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη συζήτηση για την πόλη είναι η διαδεδομένη αντίληψη ότι η Αθήνα είναι μια χαμένη υπόθεση. Εγώ αυτό θα ήθελα να σπάσουμε. Να δείξουμε ότι η πόλη μας προφανώς βιώνει αδιέξοδα αλλά έχει την ίδια στιγμή φοβερές δυνατότητες»
Ευθεία κριτική στην διοίκηση Καμίνη που, κατά γενική ομολογία, συμμάζεψε τα οικονομικά κι εξασφάλισε πόρους. Μήπως φταίει ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν «μνημονιακός»; Ναι, είναι κριτική, αλλά αυστηρά πολιτική, τεκμηριωμένη και με στοιχεία. Δεν αμφισβητώ καθόλου ότι η εκλογή Καμίνη το 2010 ήταν ένα βήμα μπροστά και ότι παρέλαβε, μετά τις διοικήσεις Κακλαμάνη-Μπακογιάννη-Αβραμόπουλου, έναν δήμο με 200 εκατομμύρια έλλειμμα. Τα έφερε βόλτα κι εκεί θέλω να είμαι δίκαιος. Κέρδισε μεν το κομμάτι του οικονομικού συμμαζέματος, αλλά εν τέλει αποδείχθηκε μια χαμένη ευκαιρία. Δυστυχώς, ο κύριος Καμίνης ακολούθησε μια μακρά παράδοση δημάρχων που κινήθηκαν πολύ κοντά στην κεντρική εξουσία. Από ένα σημείο και μετά ήταν βασικός πόλος αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά με το ότι το επέλεξε εις βάρος τη δουλειάς του δημάρχου.
Πάντως κι ο Καμίνης με ανάλογη ορμητικότητα ξεκίνησε το 2010 να τα αλλάξει όλα, μετά έπεσε πάνω στις συναρμοδιότητες και ζητούσε να γίνει ο Δήμος μητροπολιτικός… Είναι κρίμα κι αστείο όταν προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τις συναρμοδιότητες, δηλαδή πίσω από το δάχτυλό μας, για να μην αντιμετωπίσουμε την ενοχλητική πραγματικότητα. Η Περιφέρεια λέει φέρε τη μελέτη να δώσω τα χρήματα. Υπάρχει κάποιος Αθηναίος που πιστεύει ότι δεν προχωρά αυτή η διαδικασία γιατί ο Δήμος δεν είναι μητροπολιτικός; Καλή είναι αυτή η συζήτηση, αλλά το πρόβλημα είναι η αναποτελεσματικότητα. Έπρεπε να φτάσει 2017 για να φτιάξει ο Δήμος Τμήμα Ανακύκλωσης; Φταίει η Περιφέρεια για την αναποτελεσματικότητα που σας περιέγραψα στα τεχνικά έργα; Οι συναρμοδιότητες φταίνε κι εδώ ή η διαρκής αναβολή των αποφάσεων;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ. Είναι ένα εργαλείο για τη μεταμόρφωση της πόλης, στο οποίο επιτίθεται τόσο ο κύριος Καμίνης, όσο και οι κύριοι Μπακογιάννης και Γερουλάνος. Την ίδια στιγμή η Ανάπλαση πρόσφατα ανακοίνωσε, ύστερα από χρόνια, ότι προχωράει η αξιοποίηση των Προσφυγικών της Αλεξάνδρας. Είναι αυτό κάτι καλό για την πόλη ή όχι; Εγώ λέω ναι. Και λέω ναι πιο συνολικά, διότι ο Δήμος δεν έχει ανάλογο επιστημονικό δυναμικό για να σχεδιάσει ανάλογες παρεμβάσεις. Ο κύριος Μπακογιάνης λέει ότι ο δήμος πρέπει να εκχωρεί τέτοιες δουλειές σε ιδιώτες. Το θεωρώ λάθος. Ο δήμος πρέπει να συνεργάζεται με ικανούς κι αποτελεσματικούς δημόσιους φορείς και όχι να λειτουργεί ως μεσάζοντας για ιδιωτικά συμφέροντα.
Ο κύριος Καμίνης ακολούθησε μια μακρά παράδοση δημάρχων που κινήθηκαν πολύ κοντά στην κεντρική εξουσία. Από ένα σημείο και μετά ήταν βασικός πόλος αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά με το ότι το επέλεξε εις βάρος τη δουλειάς του δημάρχου.
Ο κόσμος, ας πούμε η κυρία στη Νέα Ιωνία που αναφέρθηκες πριν, νομίζω ότι αισθάνεται ότι ο Δήμος Αθηναίων λειτουργεί πάντα ως πολιτικό σκαλοπάτι ή transit. Γιατί να μη δει τη δική σου υποψηφιότητα ως τον μοχλό που ανέδειξε τον Τσίπρα το 2006 ή τον Σακελλαρίδη το 2014; Το ίδιο μπορεί να υποθέσει ο Αθηναίος και για τις πολιτικές φιλοδοξίες του Μπακογιάννη… Είναι τεράστια ευκαιρία η απλή αναλογική, σπάει την αλαζονεία και το δημαρχοκεντρικό μοντέλο. Η Αθήνα είναι στην ουσία 7 μικροί δήμοι, όσες και οι δημοτικές κοινότητες. Μπορούμε να τους δώσουμε αρμοδιότητες στην κατάρτιση του προϋπολογισμού; Εγώ λέω ναι. Δεν έχει πάντα δίκιο η εκάστοτε κοινότητα, δε θέλω να χαϊδέψω αυτιά στο θέμα αυτό. Αλλά πρέπει να την ακούμε. Και σε δύσκολα θέματα. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Πρόσφατα ψηφίστηκε στη βουλή το θεσμικό πλαίσιο για τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών. Όπως ξέρετε εγώ συμφωνώ με τη δημιουργία χώρων εποπτευόμενης χρήσης. Αλλά δεν πιστεύω ότι ο δήμαρχος -ο όποιος δήμαρχος- πρέπει να είναι πάνω από έναν χάρτη και να επιλέγει που θα ιδρυθεί μια τέτοια δομή δίχως να ακούει τους κατοίκους.
Δε μου απάντησες στην προηγούμενη ερώτηση όμως… Δεν έκρυψα, ούτε θα κρύψω ποτέ ότι είμαι αριστερός. Εδώ είμαι για να δουλέψω για τον δήμο, να προσκομίσω την εμπειρία μου από την αποτελεσματική διαχείριση και το όραμά μου για μια πιο ανοιχτή και δίκαιη κοινωνία. Η δική μου πορεία, άλλωστε, είναι η αντίστροφη από τη συνηθισμένη: έφυγα από την κυβέρνηση για να έρθω στο Δήμο. Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα μείνω να δουλέψω για την Αθήνα γιατί η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Δεσμεύομαι σε αυτό. Και δεσμεύομαι σε αυτό διότι είμαι παιδί την πόλης, την έχω ζήσει την Αθήνα και μάλιστα όχι σε μια από τις άνετες περιοχές της: στο 4ο δημοτικό διαμέρισμα, κάτω από τις γραμμές των Κάτω Πατησίων.
Πιστεύεις ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές πρέπει να έχουν ιδεολογικό πρόσημο; Στο πρώτο κομμάτι της προεκλογικής σας καμπάνιας εσύ το επικαλείσαι αρκετά, ενώ ο κύριος Μπακογιάννης προωθεί το προφίλ εκείνου που «ξέρει να κάνει τη δουλειά»… Θα απαντήσω χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα πάνω σε κάτι που είναι όντως πολύ σημαντικό: το θέμα των σκουπιδιών. Δε με καλύπτει η φράση «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, σημασία έχει να πιάνει τα ποντίκια» που είπε ο κύριος Μπακογιάννης στον Ιανό, υπονοώντας ότι δεν έχει σημασία αν τη δουλειά αυτή την αναθέσεις σε κάποιον εργολάβο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι γάτες και δεν πιάνουν τα ποντίκια και χρειάζονται πολλη γατοτροφή. Η τάση σε όλη την Ευρώπη είναι να εγκαταλείπεται η ιδωτικοποίηση δημοτικών υπηρεσιών που ήταν πολύ δημοφιλής πριν 20 χρόνια. Επειδή απέτυχε! Είναι πολύ χαρακτηριστικό τι συνέβη στο Όσλο: το σύστημα κατέρρευσε, οι υπάλληλοι δούλευαν 90 ώρες την εβδομάδα κι έμειναν απλήρωτοι. Δεν μπορείς να λες στον δημότη, πλήρωσε μου δημοτικά τέλη, αλλά εγώ δεν μπορώ να σου λύσω το πρόβλημα. Επίσης, για να τα λέμε όλα, αν θέλουμε να αλλάξει κατεύθυνση η διαχείριση απορριμμάτων θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε ανακύκλωση: με ποσοστό μόλις 5%, η Αθήνα είναι 24η στην Αττική. Είπα και πριν ότι ο δήμος έφτιαξε σχετικό τμήμα στο οργανόγραμμά του μόλις τον Μάιο του 2017. Θεωρώ λοιπόν ανέξοδο λαϊκισμό να λέμε ότι θα βάλουμε κάποιον ιδιώτη να λύσει το πρόβλημα των σκουπιδιών.
«Η δική μου πορεία είναι η αντίστροφη από τη συνηθισμένη: έφυγα από την κυβέρνηση για να έρθω στο Δήμο. Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα μείνω να δουλέψω»
Είναι η Αθήνα μια όμορφη πόλη για να ζεις; Όλα τα τουριστικά στοιχεία δείχνουν ότι η Αθήνα είναι μια όμορφη και ελκυστική πόλη. Εγώ θα έλεγα ότι η Αθήνα έχει ένα μεγάλο προτέρημα: τις μεικτές χρήσεις, περιοχές με εμπόριο-διασκέδαση-κατοικία. Για αυτό είναι μια από τις πιο ζωντανές ευρωπαϊκές πόλεις, αν όχι η πιο ζωντανή. Αντικειμενικά, οι μεικτές χρήσεις πέφτουν η μία πάνω στην άλλη, το στοίχημα είναι να το αντιμετωπίσεις χωρίς να δημιουργήσεις συνθήκες μονοκαλλιέργειας. Πρέπει προφανώς να υπάρχουν κανόνες για να μην εξοστρακίσει η «διασκέδαση» την «κατοικία». Ένα παράδειγμα είναι τα τραπεζοκαθίσματα. Να υπάρχουν φυσικά, αλλά με όρους. Ποιος μπορεί να τους επιβάλλει; Η δημοτική αστυνομία. Να την θωρακίσουμε ως εργαλείο υπεράσπισης του δημόσιου χώρου. Που σημαίνει να την εξοπλίσουμε με υπηρεσία νομικής υποστήριξης. Για να έχουμε μετά την απαίτηση από τον δημοτικό αστυνόμο να πάει να τσακωθεί Παρασκευή βράδυ με έναν μαγαζάτορα που καταπατά το νόμο. Γενικά, αν θέλεις να κάνεις κάτι καλό για την Αθήνα, δε γίνεται να τα έχεις καλά με όλους, πρέπει να τσακωθείς. Δεν έχω πρόβλημα να το κάνω και το απέδειξα και στο προηγούμενό μου πόστο.
Με ποιους πρέπει να τσακωθείς; Οι βασικοί είναι αυτοί που δεν σέβονται τον δημόσιο χώρο είτε είναι μεγάλα συμφέροντα είτε καμιά φορά και οι πολίτες της.
Δεν μπορείς δηλαδή να περνάς από τη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, όπως ο κύριος Μπακογιάννης, και να μην λες μια κουβέντα για την Χρυσή Αυγή. Χωρίς αυτούς η Αθήνα είναι πιο ασφαλής.
Είναι το Airbnb το τελευταίο μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας; Θέλω να είμαι ακριβής και δίκαιος. Σε μερικές γειτονιές το Airbnb έδωσε ανάσα π.χ. γύρω από τον Άγιο Παντελεήμονα που δεν είχαν δει σχεδόν ποτέ τουρίστα. Άλλο αυτό κι άλλο να γίνει η πόλη λούνα παρκ για το real estate. Το βίωσα κι εγώ το πρόβλημα. Έμενα στον Λόφο του Στρέφη, έψαξα έξι μήνες διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας -τους έχασα για την ακρίβεια- κι αποφάσισα να γυρίσω πίσω στα Κάτω Πατήσια. Θέλω να είμαι σαφής: ο Δήμος πρέπει να συγκρουστεί με την άναρχη επέκταση της βραχυχρόνιας μίσθωσης, την εισβολή επιχειρήσεων που αγοράζουν πολυκατοικίες και διώχνουν τους κατοίκους, τη μετατροπή περιοχών σε άβατα για όσους ζουν και εργάζονται στην πόλη μας.
Πώς; Ο δήμος καταρχάς πρέπει να έχει γνώμη. Για πέντε χρόνια δεν τέθηκε σε δημοτικό συμβούλιο το ζήτημα, πριν το βάλει η Ανοιχτή Πόλη. Έχουμε ένα πλεονέκτημα: δεν συζητάμε εν κενώ αφού έχει προηγηθεί η ευρωπαϊκή εμπειρία. Ας την αξιοποιήσουμε. Πρώτο θέμα, λοιπόν. Να ξεχωρίσουμε αν μιλάμε για βραχυχρόνια μίσθωση ή κανονική τουριστική δραστηριότητα, στα όρια της ξενοδοχειακής. Υπάρχουν δικλείδες για να μη γίνουν όλες οι πολυκατοικίες «ανακαινισμένα διαμερίσματα που διατίθενται μονάχα για λίγες μέρες». Πρέπει να μπει όριο στις μέρες (60; 90; 120;) και στα διαμερίσματα που μπορεί να μισθώνει ένα ΑΦΜ. Έχει κι άλλες διαστάσεις το θέμα. Παραπονιούνται οι ξενοδόχοι που βλέπουν τα συμφέροντά τους να πλήττονται. Δεν έχουν σε όλα δίκιο, αλλά στον κλάδο τους όμως υπάρχει μια συλλογική σύμβαση που λέει ότι ο υπάλληλος ξενοδοχείου ξεκινά με έναν βασικό μισθό 780 ευρώ. Πόσες αγγελίες μερικής απασχόλησης έχεις δει που ζητάνε κάποιον να δίνει κλειδιά και να αλλάζει σεντόνια για 200 ευρώ; Εγώ πολλές, όπως φαντάζεσαι. Να σου πω και κάτι άλλο που ισχύει για όλες τις πόλεις, όχι μόνο για την Αθήνα. Αν το Airbnb λειτουργήσει ως κάλυψη για να φτιαχτούν ουσιαστικά ευέλικτες ξενοδοχειακές μονάδες, στην πραγματικότητα εξαλείφεται κι ένα μεγάλο πλεονέκτημά του: το ότι μένοντας σε ένα διαμέρισμα, αισθάνεσαι λίγο local και όχι τουρίστας.
«Η Αθήνα αυτήν την στιγμή είναι μια ευρωπαϊκή πολυπολιτισμική μητρόπολη. Δεν πρέπει να φοβάται αυτήν την ταυτότητα. Είναι τεράστια υποκρισία να πανηγυρίζουμε επειδή εκλέγεται κάποιος ελληνικής καταγωγής π.χ. σε κάποιο αξίωμα στο Βέλγιο και να μην υπάρχει κάποιος με αλβανική καταγωγή στο αθηναϊκό δημοτικό συμβούλιο»
Ποιο πρέπει να είναι το σύγχρονο αφήγημα της Αθήνας; Ότι είναι «το νέο Βερολίνο»; Δείχνει έλλειμμα αυτοπεποίθησης να ετεροπροσδιορίζεσαι. Γι΄ αυτό δε συμφωνώ ότι «η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο» ή το νέο ο,τιδήποτε. Χρειάζεται να επανασυστήσει τον εαυτό της, να δείξει ότι δεν είναι μόνο Ακρόπολη και Παρθενώνας. Έχουμε μια αδιανόητη ιστορική κληρονομιά. Μπορεί η μετατροπή της πόλης σε ένα τουριστικό λούνα παρκ να έχει βραχυχρόνια οφέλη, αλλά μακροχρόνια είναι τεράστιο στρατηγικό λάθος αφού θα της αφαιρέσει τη μοναδική ζωντάνια της. Σε 5-10 χρόνια θα έχει σβήσει η μόδα της.
Να γυρίσουμε λίγο πίσω; Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την Αθήνα. Συζητάμε συνέχεια για τα πεζοδρόμια που είναι επικίνδυνα είτε έχεις κινητικά προβλήματα είτε όχι. Δεν τα έφερε ο πελαργός, για το Αθήνα 2004 έγιναν. Ο δήμος της Αθήνας έχει τα εργαλεία να κάνει παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο με κοινωνικό πρόσημο, χωρίς να υιοθετεί αναγκαστικά τις φθηνές επιλογές της αγοράς. Ας πούμε στο κομμάτι του κτιριακού αποθέματος έχει κτίρια, διαμερίσματα κι ελεύθερους χώρους δικούς του. Εμείς λέμε, αντί να προκηρύσσει διαγωνισμούς κάνοντας ασκήσεις real estate, ας πάρει τα λεφτά για να κάνει συμβάσεις με 300 μηχανικούς να δουλέψουν πάνω στα κτίρια και δώσε λύσεις είτε με κοινωνικά κριτήρια κατοικίας σε συγκεκριμένες περιοχές είτε με κίνητρα εμπορικής χρήσης.
Ένα νέο ζευγάρι να βρω που αξιοποίησε αυτά τα κίνητρα κατοικίας που υπόσχονται οι δήμαρχοι κάθε φορά και τι στον κόσμο (γέλια)… Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην Αθήνα: ελευθεριότητα στα Εξάρχεια, πολυχρωμία και προσφυγική ένταξη, όχι ανθρώπινες αποθήκες στις πιάτσες, αλλά κι ένα λαμπερό, τουριστικά ελκυστικό, κέντρο… Εντάσεις στον δημόσιο χώρο πάντα θα υπάρχουν. Γι΄ αυτό πρέπει να γίνουν επιλογές. Μια δεν πρέπει να είναι η επιλογή μας: η αδράνεια. Θα σου πω ένα παράδειγμα που ίσως δεν έχεις σκεφτεί. Στην Αθήνα υπάρχουν 500 σχολικά συγκροτήματα. Μπορούμε να τα σκεφτούμε ως μονάδες ανοιχτές όλη μέρα, με πράσινες αυλές και φωτοβολταϊκά; Μήπως τότε θα άλλαζε η εικόνα της πόλης ριζικά; Και αν σε αυτό προσθέσουμε τα δύο μητροπολιτικά πάρκα -στου Γουδή και στον Ελαιώνα- και pocket gardens στα αναξιοποίητα οικόπεδα, τότε θα μιλάμε για μια άλλη πόλη!Τώρα, για το προσφυγικό που είναι πιο ζορικο θέμα: Ανήκω σε μια γενιά που πήγε σχολείο μαζί με τα παιδιά του πρώτου κύματος των οικονομικών μεταναστών στα 90s. Όσοι έσπερναν και τότε τον πανικό διαψεύστηκαν από την σημερινή τους ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Η Αθήνα αυτήν την στιγμή είναι μια ευρωπαϊκή πολυπολιτισμική μητρόπολη. Δεν πρέπει να φοβάται αυτήν την ταυτότητα. Είναι τεράστια υποκρισία να πανηγυρίζουμε επειδή εκλέγεται κάποιος ελληνικής καταγωγής π.χ. σε κάποιο αξίωμα στο Βέλγιο και να μην υπάρχει κάποιος με αλβανική καταγωγή στο αθηναϊκό δημοτικό συμβούλιο.
Είναι ανισοβαρής η σημερινή πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας; Οι προσφυγικές μετακινήσεις είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα και ειλικρινά εκπλήσσομαι όταν ακούω τον κύριο Μπακογιάννη να μιλάει για αυτό σαν να είναι κάτι που μπορεί να λυθεί δια μαγείας. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος: πρέπει να εξοστρακίσουμε τη ρητορική του φόβου που τροφοδοτεί την άνοδο της άκρας δεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Και εκεί έχουμε δύο εργαλεία. Πρώτον, εμπέδωση του δικαιώματος της ασφάλειας για όλους και όλες με ζωντανές, φωτεινές γειτονιές και δεύτερον μέτρα ένταξης των προσφύγων στην κοινωνική καθημερινότητα της πόλης. Δε θα λυθούν τέτοια ζητήματα με το να μετράμε στα σχολεία παιδιά μεταναστών κι ελληνάκια. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αυτόν τον κόσμο ως πρόβλημα.
Δείχνει έλλειμμα αυτοπεποίθησης να ετεροπροσδιορίζεσαι. Γι΄ αυτό δε συμφωνώ ότι «η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο» ή το νέο ο,τιδήποτε.
Πιστεύεις ότι η Αθήνα έχει σοβαρό ζήτημα εγκληματικότητας; Δε θεωρώ ότι η Αθήνα είναι επικίνδυνη πόλη. Όσοι πιστεύουν ότι η εγκληματικότητα είναι το βασικό της πρόβλημα μάλλον έχουν εικόνα της μόνο μέσα από την τηλεόραση. Προφανώς, υπάρχουν ζόρικες γειτονιές και θέματα εγκληματικότητας, αλλά δεν είναι Γκόθαμ Σίτυ. Το κλίμα του φόβου πρέπει να σπάσει – όχι με το να λιντσάρεται άνθρωπος στο κέντρο της Αθήνας και μετά σώνει και καλά να προσπαθούμε να τον βγάλουμε τοξικομανή.
Είναι σκοτεινή πόλη όμως… Θα μιλήσουμε ως υποψήφιοι Δήμαρχοι ή υποψήφιοι Υπουργοί Προστασίας του Πολίτη; Πρώτο θέμα, ο φωτισμός της πόλης – μηδεν ευρώ δαπάνη για το 2018, ξαναλέω. Πώς θα εγκαλέσεις υπουργεία ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους παρουσιάζοντας αυτό το νούμερο ως Δήμος; Δεύτερο θέμα, η εγκατάλειψη. Δείτε το λόφο του Στρέφη που ο δήμος τον έχει παρατήσει εντελώς. Τρίτο θέμα, η απονέκρωση γειτονιών. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα για βιοτεχνικές και εμπορικές χρήσεις, να αξιοποιήσουμε τα άδεια σπίτια και το κτιριακό απόθεμα του δήμου, να ζωντανέψουμε τις γειτονιές ξανά.
Είσαι υπέρ της εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών… Στο ζήτημα των ναρκωτικών απ’ οπου και να το δεις η κατασταλτική πολιτική έχει αποτύχει. Η Πορτογαλία είναι καλό παράδειγμα. Αντιμετώπισε το μεγάλο πρόβλημα που είχε με την ηρωίνη διπλασιάζοντας τις δαπάνες πρόληψης. Όχι στο να αντιμετωπίζουμε τους τοξικομανείς ως περιφερόμενα σκουπίδια και μελλοντικούς νεκρούς, ναι στους χώρους εποπτευόμενης χρήσης (που θα σπάσουν τις πιάτσες) και στα κέντρα ημερήσιας φροντίδας που θα δώσουν στους ανθρώπους αυτούς σιγά σιγά τη δυνατότητα να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αλλά, πώς θα πάμε προς τα κει όταν πάμε να φέρουμε το νομοσχέδιο της φαρμακευτικής κάνναβης στη βουλή και η ΝΔ αντιδρά σαν να ετοιμάζουμε τους Έλληνες να πέσουν στα βαριά; Τι μήνυμα δίνει μια τέτοια στάση στην κοινωνία;
Ο Νάσος Ηλιόπουλος με τον Παναγιώτη Μένεγο, πολύ μοντγκόμερι στους δρόμους της Αθήνας…
Ποια είναι η γνώμη σου για τα Εξάρχεια; Τα Εξάρχεια είναι μια πολύ όμορφη και ζωντανή γειτονιά με πολύ μεγάλο πρόβλημα σήμερα. Πρόβλημα που συνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα όπως έδειξαν οι δύο επιχειρήσεις Τόσκα που συνέλαβαν σχεδόν 100 άτομα. Έχουν μάλιστα καταγραφεί τελευταία ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις σε μια κατεξοχήν προοδευτική κι ανοιχτή γειτονιά. Από την άλλη, η συζήτηση για τα Εξάρχεια γίνεται πάντα με όρους υπερβολής. Και δες πόσο παρατημένος είναι ο Λόφος του Στρέφη που αναγκάστηκαν οι ίδιοι οι κάτοικοι να βάλουν μπάρες για να μην μπαίνουν μέσα αυτοκίνητα για παρκάρισμα ή διακίνηση. Ο Δήμος δεν έχει ασχοληθεί. Δεν έχει οργανώσει μια δημόσια ανοιχτή συζήτηση για τα προβλήματα π.χ. με την Αρχιτεκτονική.
Γενικά, αν θέλεις να κάνεις κάτι καλό για την Αθήνα, δε γίνεται να τα έχεις καλά με όλους, πρέπει να τσακωθείς. Δεν έχω πρόβλημα να το κάνω και το απέδειξα και στο προηγούμενό μου πόστο.
Για την οποία, σε αντίθεση με τον κύριο Μπακογιάννη, είσαι υπέρ να μείνει ενεργή στην πόλη. Μιλάμε βέβαια για την Πατησίων που μπροστά από το Πολυτεχνείο πολύ συχνά περνάνε φλεγόμενα τρόλεϊ… Δε μας πέφτει λόγος για το που θα είναι η Αρχιτεκτονική κι αν θα γίνει Μουσείο. Βρίσκω πάντως πολύ ωραία την παράδοση να έχουμε τις Σχολές στο κέντρο και να μην τις στέλνουμε σε campus ή στα βουνά.
Ο σταθμός μετρό να περνάει από την πλατεία Εξαρχείων; Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει σταθμός μετρό, όχι πάνω στην πλατεία – ας μην την χαλάσουμε. Ας δώσει πρόσβαση στο Αρχαιολογικό Μουσείο που είναι ανεκτίμητος θησαυρός της πόλης.
Έχω ακούσει, όχι μόνο εσένα, να μιλάτε για «επίθεση πολιτισμού στην Αθήνα». Στ’ αλήθεια τώρα, πιστεύεις ότι ψηφίζει κανείς με αυτό το κριτήριο; Η Αθήνα, ακριβώς επειδή είναι μια ζωντανή πόλη, διαθέτει ένα πρωτοποριακό πολιτιστικό δυναμικό. Ας μην το κρατάμε σε 2-3 γυάλες στο κέντρο. Ας το βάλουμε να συνομιλήσει με τις γειτονιές. Εκεί που μεγάλωσα δεν ήρθε ποτέ η ορχήστρα του δήμου, δεν είδα ποτέ μια έκθεση, δεν θυμάμαι ο δήμος να ξεφεύγει από μερικές φολκλορικού τύπου εκδηλώσεις. Ε, αυτό πρέπει να αλλάξει.
«Οι γειτονιές της Αθήνας είναι πιο ασφαλείς χωρίς τους νεοναζί», το λες συχνά. Σε περίπτωση που ο Κασιδιάρης είναι στον β’ γύρο, θα καλέσεις τους ψηφοφόρους σου να ψηφίσουν τον αντίπαλό του όποιος κι αν είναι αυτός; Τα υποθετικά ερωτήματα δεν βοηθάνε σε μια προεκλογική περίοδο. Εννοείται ότι απέναντι στη Χρυσή Αυγή όλες οι άλλες διαφωνίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και πιστεύω ότι σε αυτές τις εκλογές ο ψευτόμαγκας Κασιδιάρης θα ξεφουσκώσει από το 16% που είχε πάρει το 2014. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μέτωπο. Δεν μπορείς δηλαδή να περνάς από τη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, όπως ο κύριος Μπακογιάννης, και να μην λες μια κουβέντα για την Χρυσή Αυγή. Χωρίς αυτούς η Αθήνα είναι πιο ασφαλής. Για να απαντήσω με σαφή τρόπο, αν δεν είμαι στον δεύτερο γύρο και είναι ο Κασιδιάρης θα καλέσω επίσημα τους ψηφοφόρους μου να στηρίξουν εκείνον που είναι απέναντί του. Αλλά αν γίνει αυτό, αν έχουμε έναν ναζί στο δεύτερο γύρο, σημαίνει ότι έχουμε αποτύχει όλοι και όλες.
