Eίχα την τύχη από πιτσιρικάς, συχνάζοντας στα καμαρίνια του πατέρα μου, σε λαϊκά αναψυκτήρια και μεγάλες πίστες, να χαζεύω τον Λευτέρη Μυτιληναίο. Τι μου τραβούσε την προσοχή και τον κρυφοκοίταζα όταν ήταν στην σκηνή; Ε, αυτό το κατάλαβα αρκετά αργότερα. Ο Λευτέρης ήταν η επιτομή του cool την ίδια στιγμή που ζεματούσε. Θα τολμούσα να πω πως κατέχει το απόλυτο συναισθηματικό savoir vivre. Ο τρόπος που τραγουδάει θυμίζει περισσότερο voice over από ένα ξεχασμένο film noir όταν ο πρωταγωνιστής φεύγει από την δράση και χάνεται μέσα στη ζούγκλα της πόλης κουβαλώντας τον ανεκπλήρωτο έρωτα σαν σιδερένια μπάλα δεμένη στο τραυματισμένο πόδι. Είναι ένας τραγουδιστής που ΔΕΝ βιάζεται και ΔΕΝ τρέχει-γιατί, πολύ απλά, δεν έχει πλέον νόημα αφού τα πάντα έχουν κριθεί.
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος βηματίζει με χάρη πάνω στο τεντωμένο σχοινί της καψούρας με μιά σπάνια λεπτότητα που οφείλεται στο σπάνιο περιουσιακό στοιχείο που σήμερα ονομάζουμε στυλ. Και παλαιότερα το λέγαμε «αισθηματική αγωγή». Το μνημειώδες άσμα του «Συγχώρα Με Που Φεύγω Μα Δεν Φταίω» , ο γνωστός «Κομπάρσος», ακούγεται στους Αισθηματίες, την τελευταία μου ταινία, με τον ίδιο τον Λευτέρη, με σάρκα και οστά, να εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη ως ένας από τους έκπτωτους άγγελους του φιλμ. Με αφορμή την κυκλοφορία του soundtrack από την MINOS EMI, ξαναβρεθήκαμε και γυρίσαμε ένα βίντεο κλιπ. Και πόσο το χάρηκα! Ε, δεν σου συμβαίνει και συχνά να κάνεις γυρίσματα για ένα τραγούδι που έχει αποικήσει το υποσυνείδητο σου. Στην υγειά σας Αισθηματίες!
Δείτε όλες τις φωτογραφίες στη gallery που ακολουθεί:
Ένα σημείωμα του «Αισθηματία» Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον Λευτέρη Μυτιληναίο
