Ο Αποστόλης Ψυχράμης πιστεύει ότι τα ομορφότερα ταξίδια γίνονται πιο κοντά από όσο μπορείς να φανταστείς

ΜΟΥΣΙΚΗ: Με τη μουσική συναντηθήκαμε πρώτη φορά, επίσημα, όταν ήμουν 6 χρονών κι έκτοτε είμαστε αχώριστοι. Δεν ζούμε ο ένας μακριά από τον άλλο. Από τη παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, στο Μουσικό Σχολείο της Παλλήνης, στις ροκ σκηνές της πόλης, στις συναυλίες, στο κλασικό τραγούδι, πορευόμουν με τη μουσική πλάι μου, μέσα στην καρδιά μου. Είναι η ίδια μου η ζωή. Κι έτσι ανακάλυψα στην πορεία ότι η μουσική είναι ΜΙΑ. Και πολύ απλά διαχωρίζεται με τον ίδιο τρόπο που κάποιος διαχωρίζει τις διαθέσεις του, τα συναισθήματά του. Ακούω τα πάντα, γιατί τα πάντα μπορεί να ταιριάζουν με τον παλμό μου, την δεδομένη στιγμή. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως η δίχως έμπνευση επανάληψη και μίμηση της μουσικής, και ταυτόχρονα σιχαίνομαι όποια μουσική έκφραση δεν επιθυμεί να συγκινήσει και να διεγείρει τον ακροατή της. Μπαχ, Βαμβακάρης, Κάλλας, Χατζιδάκις, Ιωαννίδης, Πόρτερ, η Ρωσική Σχολή, Beatles, Doors, Queen, Τρύπες, ηπειρώτικα… (δεν φτάνουν οι σελίδες).

ΒΙΒΛΙΑ: Γυρεύω το μυστικό της αθανασίας, κι ένας σοβαρός λόγος είναι πως δεν θα προλάβω να διαβάσω όσα βιβλία επιθυμώ. Διαβάζω όποτε μπορώ, όσο περισσότερο μπορώ. Αγαπώ το φανταστικό, από τα γοτθικά διηγήματα μέχρι και τα σύγχρονα graphic novels. Την φιλοσοφία. Λατρεύω την ποίηση. Μου αρέσει να διαβάζω ότι μου τραβά την προσοχή ακόμα κι αν δεν με κρατά μέχρι το τέλος. Νομίζω πάντως, πως μεγαλώνοντας, αποκτάμε την μαγική ιδιότητα να αποφεύγουμε τα βιβλία που δεν συμπαθούμε ιδιαίτερα. Πόε, Έσσε, Λάβκραφτ, Σεφέρης, Λε Γκεν, Μπωντλαίρ, Σκαρίμπας, Ντοστογιέφσκι, Κάφκα, Πλάτωνας… (είναι τόσοι πολλοί).

ΤΑΙΝΙΕΣ: Ο κινηματογράφος… αγαπώ τους συνοικιακούς «σινεμάδες», αυτούς που γνώρισα όταν ήμουν παιδί. Η πρώτη ταινία που θυμάμαι, και είδα κρυφά από όλους, ήταν το Holy Mountain του Γιοντορόφσκι. Με «στοιχειώνει» ακόμα. Δεν έχω χρόνο για ταινίες πια, πέρα από αυτές που βλέπω με τον γιο μου. Οπότε έχω μια θλίψη που δεν μπορώ να δω το «Suspiria» για παράδειγμα σε μια αίθουσα, αλλά βολεύομαι και με τα συνδρομητικά κανάλια που έχουν μια τεράστια γκάμα. Μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ, και ειδικά όσα σχετίζονται με τις τέχνες. Όσα ξεχωρίζω είναι όσα μου έρχονται αμέσως στο μυαλό, κλείνοντας τα μάτια μου. Αυτά που με συγκίνησαν ιδιαίτερα την πρώτη φορά που τα είδα. Και αυτοί που με έκαναν να τους σκέφτομαι καιρό μετά. Κισλόφκσι, Κιούμπρικ, Όρσον Γουέλς, Τιμ Μπάρτον, Σπίλμπεργκ, Κακογιάννης, Βούλγαρης, Κόπολα, Λιντς…

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν βλέπω τηλεόραση, πέρα από κάποιες ταινίες και αθλητικά στα συνδρομητικά κανάλια. Δεν με αφορά το μέσο, έτσι όπως έχει φτάσει να εκφράζεται και να «καθρεφτίζει» την «πραγματικότητα» στην πλειονότητά του. Φυσικά θα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δεν μπορώ να τις διακρίνω διότι απλά δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ.

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι μεγάλη η ευκολία που έχει προσφέρει στην επικοινωνία, στην εργασία, και στις καθημερινές υποθέσεις, ταυτόχρονα όμως υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είμαστε ανήμποροι και απροστάτευτοι μπροστά στη λαίλαπα της τεράστιας πληροφορίας που υπάρχει και της ταχύτητας που κινούνται τα πράγματα. Δεν είμαι πολύ ενεργός στα social media, και είμαι ακόμα αρκετά καχύποπτος με τη θέση που έχει πάρει αυτό το κομμάτι των social, στην ζωή μας. Διαισθάνομαι ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στην επαφή και στην εγγύτητα ανάμεσα στους ανθρώπους σήμερα, κι αυτό με στεναχωρεί. Δεν είμαι φαν της κοινοποίησης κάθε ιδιαίτερης στιγμής σε ένα άγνωστο πλήθος, που απλά θα πατήσει ένα like και θα scrollάρει πιο κάτω για το επόμενο αστείο ή θλιμμένο βίντεο.

ΣΠΟΡ: Είμαι sports fan. Μικρόβιο που έχουμε όλοι οικογενειακώς. Έχω κάνει αρκετά σπορ. Παρακολουθώ επίσης αρκετά σπορ. Είμαι βασικά ποδοσφαιρόφιλος και ειδικότερα φίλος της Λίβερπουλ. Ο αθλητισμός δεν μπορεί να λείπει από τη ζωή μου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθώ να αθλούμαι. Πολλές φορές όμως αυτό συμβαίνει μέσα από την ίδια την δουλειά. Οι θεατρικές πρόβες, ας πούμε, σε πολλές περιπτώσεις είναι το ίδιο εξαντλητικές με μία προπόνηση. Άλλωστε οι ηθοποιοί, οι χορευτές, οι τραγουδιστές είναι και αυτοί αθλητές, της Τέχνης τους.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Έχω ταξιδέψει αρκετά. Με την οικογένεια μου, με τους προσκόπους, με την χορωδία, με το κορίτσι μου και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μου αρέσουν τα ταξίδια, όπως σε όλους φαντάζομαι. Δεν έχω πια την άνεση να φεύγω όμως, πολλές φορές ούτε για τρεις μέρες σε διάστημα μηνών. Υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις, κυρίως σε σχέση με τη δουλειά, αλλά και πρακτικές δυσκολίες όπως τα χρήματα που μας φρενάρουν αρκετές φορές. Όμως, τις περισσότερες φορές, τα ομορφότερα ταξίδια γίνονται πιο κοντά από όσο μπορείς να φανταστείς, και το πιο σημαντικό δεν είναι ο προορισμός αλλά οι άνθρωποι που θα σε συντροφέψουν.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στο Μοσχάτο, στη Μεσοποταμία δηλαδή, σε ένα σπίτι με λαχανόκηπο, μια αυλή, έξι αδέρφια, μια κορομηλιά, μια βερικοκιά, τους γονείς μου και όλη την αγάπη του κόσμου αυτού. Παίζαμε όπου βρίσκαμε, δεν υπήρχαν αμάξια, μόνο δέντρα στα πεζοδρόμια, ανοιχτά σπίτια, γειτόνισσες, τραγούδια, γλέντια. Νομίζω πως η γειτονιά μου εκεί στο Μοσχάτο ήταν η πιο ωραία γειτονιά στον πλανήτη. Σαν παραμύθι την θυμάμαι. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω από εκεί. Εκεί είναι οι άνθρωποί μου, οι περισσότεροι φίλοι μου, εκεί πίνω καφέ όταν έχω χρόνο, και κάνω βόλτες με τον γιο μου και το κορίτσι μου.

ΤΩΡΑ: Τώρα είναι 3.10 το πρωί και γράφω αυτές τις απαντήσεις διότι βρισκόμαστε σε πυρετό προβών και δεν έχω άλλο χρόνο. Στις 20 Δεκεμβρίου στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ θα πάρω την κιθάρα μου και σαν να βρισκόμαστε σε έναν δρόμο του Δουβλίνου θα ξεκινήσουμε να λέμε την ιστορία του μιούζικαλ ONCE, στο οποίο έχω την τιμή να συμπρωταγωνιστώ με την Μαρίνα Σάττι. Ο Ακύλλας Καραζήσης σκηνοθετεί έναν υπερ-ταλαντούχο θίασο σε αυτήν την  την πολυβραβευμένη παράσταση που πρέπει να δείτε. Οι παραστάσεις τελειώνουν στις 20 Ιανουαρίου. Δεν έχετε και πολύ χρόνο…