Είναι Γάλλος αλλά έχει ασχοληθεί με το ελληνικό χρέος σα να ήταν υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας. Εδώ και ένα χρόνο δεν κάνει κάτι άλλο πέρα απ΄το να ερευνά όλες τις παραμέτρους του. Οταν του λέω ότι είναι μαζοχιστική η ενασχόλησή του απλώς γελάει. Τίποτα δεν μπόρεσε να ανακόψει τον Μπρουνό Μεσά, διακεκριμένο Γάλλο σκηνοθέτη και συγγραφέα με γερές γνώσεις οικονομολογίας, μέχρι σήμερα, από τη μανιώδη ενασχόλησή του με την ελληνική περίπτωση. Όχι μόνον έχει μελετήσει όλες τις εκθέσεις που έχουν γίνει από φορείς για το χρέος, όχι μόνο έχει ξεσκολλήσει τη σχετική διεθνή βιβλιογραφία (δέκα βιβλία συνολικά, απαριθμεί ο ίδιος). Έχει εντρυφήσει και στα έγγραφα της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Βάσει των ντοκουμέντων που συνέλεξε δημιούργησε μια σπονδυλωτή θεατρική παράσταση ντοκιμαντέρ για το ελληνικό χρέος , με τίτλο “ kairos”. Το πρώτο μέρος παρουσιάστηκε ήδη (πριν τα Χριστούγεννα) στη Λυόν. Το δεύτερο θα παρουσιαστεί στο θέατρο La Commune-CDN Aubervilliers. Τα είχε συμφωνημένα με το Γιώργο Λούκο να φέρει την σκηνική πρότασή του το καλοκαίρι στην Πειραιώς 260. Είναι αβέβαιο αν τελικά θα δούμε την παράσταση στην Αθήνα.
Το περασμένο Σάββατο ο Μπρουνό Μεσά συνάντησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία επιμένει να θαυμάζει απεριόριστα. Αυτόν που θα ήθελε ωστόσο να γνωρίσει είναι ο Τσίπρας, ένας πολιτικός που «θαύμαζα μια εποχή και τώρα τον μισώ για τις πράξεις του». Στον Ευκλείδη Τσακαλώτο θα έθετε απλώς δυο –τρεις ερωτήσεις.
Στην Αθήνα βρέθηκε προκειμένου να μετάσχει στην εκδήλωση «kairos- To θέατρο σήμερα, προτάσεις και προκλήσεις» (μια διοργάνωση του Γαλλικού Ινστιτούτου), μαζί με τη σκηνοθέτιδα και διευθύντρια του Τheatre de la Commune-CDN Aubervilliers Μarie-Jose Malis, τoν αρχισυντάκτη του περιοδικού Theatre/Public Olivier Neveux και Ελληνες σκηνοθέτες (Βασίλης Παπαβασιλείου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Μαριάννα Κάλμπαρη κ.ά).
Σας απασχολεί πολύ η Ελλάδα. Εχει γίνει εμμονή. Ναι. Αυτή τη στιγμή ο «kairos” είναι η μοναδική παράσταση σε όλη τη Γαλλία που προσεγγίζει την Ελλάδα και το πρόβλημά της. Οι διευθυντές των θεάτρων δεν θέλανε να ακούσουν για την Ελλάδα, δεν θέλανε να βοηθήσουν στην παραγωγή μιας παράστασης για το ελληνικό χρέος, παρόλο που η κατάσταση στη Γαλλία δεν είναι καθόλου καλή και έχει αρχίσει να μοιάζει πολύ την Ελλάδα. Το κοινό ευτυχώς δείχνει να ενδιαφέρεται.
Πώς δουλέψατε; Διαβάσαμε οτιδήποτε έχει γραφτεί για την οικονομική κρίση της Ελλάδας, σα να ετοιμάζαμε ένα ντοκιμαντέρ. Βιβλιογραφία, δέκα βιβλία, πορίσματα, ακόμη και τις εκθέσεις της επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος. Μετά την πρώτη προσέγγιση οδηγηθήκαμε σε μια σκηνοθεσία αντικειμένων, δεν εμφανίζονται δηλαδή ως πρόσωπα, ενσαρκωμένοι από τους ηθοποιούς, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Αν και ακούμε τις φωνές τους, τις φωνές των υπουργών Οικονομικών, του Μπαρόζο, του Στρος Καν, του Ολάντ… Εχουμε και προβολές. Δούλεψα όπως θα δούλευα σε ένα φιλμ, κομμάτι-κομμάτι, σεκάνς-σεκάνς, και μετά έκανα το μοντάζ.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασής σας σκέφτεστε να εντάξετε και το προσφυγικό, τις απειλές για την έξοδό μας από τη Σένγκεν; Οχι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό γιατί το χρέος είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του. Το προσφυγικό είναι επίσης από μόνο του τεράστιο ζήτημα. Δεν θέλω να το αναμείξω με μια μικρή αναφορά. Με την παράσταση όμως δεν ασχολούμαι μόνο με την Ελλάδα. Με ενδιαφέρει η Ευρώπη και η Ε.Ε. Πώς προχωρά η Ευρωπαική Ενωση; Ποιο είναι το πεπρωμένο και το μέλλον του θεσμού; Ποιο θα είναι το τέλος της Ιστορίας; Ελπίζω το τέλος της ιστορίας της Ελλάδας να μην είναι η ιδιωτικοποίηση όλης της γης και της περιουσίας της.
Από την έρευνά σας προκύπτει ότι η Ελλάδα αποτέλεσε ένα πειραματόζωο της Ευρωζώνης ή ό,τι φταίει και πληρώνει; Οσο περισσότερο μελετώ την οικονομική κατάσταση της χώρας τόσο περισσότερο διαπιστώνω ότι ο ρόλος της Ευρώπης είναι καθοριστικός. Αυτό που όμως με άφησε κατάπληκτο είναι η ανάγνωση της έρευνας που εκπόνησε η Επιτροπή για το Χρεος. Τη διάβασα πολύ προσεκτικά. Με κατέπληξε το πώς μεταφέρθηκε το ιδιωτικό χρέος, το χρέος των τραπεζών, στο δημόσιο. Και έτσι σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο το κράτος με το κράτος για ένα χρέος που δεν ήταν κρατικό. Εμεινα έκπληκτος και με την πρόταση του Σόιμπλε για τη δημιουργία του Ταμείου Ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας με έδρα το Λουξεμβούργο. Το επίσης αξιοπερίεργο είναι πώς το ΔΝΤ δανείζει σε κράτος που δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειό του. Είναι μέρος του καταστατικού του ΔΝΤ να μην δανείζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Οπότε, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί δανείζει την Ελλάδα, αφού μάλιστα αυτό χειροτερεύει την κατάσταση της χώρας, δεν την διορθώνει. Υπάρχει κάτι ακόμα. Πώς είναι δυνατό να υποχρεώνουμε ένα κράτος να αρνηθεί τους νόμους του Συντάγματος που έχει ήδη ψηφίσει, επειδή δεν είναι στο πρόγραμμα του Μνημονίου;
Η επιτροπή της Ζωής Κωνσταντοπούλου έπρεπε να φτάσει μέχρι τέλους; Οπωσδήποτε δεν έπρεπε να καταργηθεί . Η Ζωή με εντυπωσίασε για το κουράγιο της. Ακόμα και στις διεκδικήσεις για τα κεκτημένα του δικηγορικού συλλόγου .
Παρακολουθείτε πολύ στενά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, σαν βιογράφος… Την παρακολουθώ και προσπαθώ να την καταλάβω. Με ενδιαφέρει κυρίως ο αγώνας που έχει κάνει για το ελληνικό χρέος, για να αποδείξει ότι είναι αδικο και επαχθές.
Από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν σας προσελκύει κάποιος άλλος; Ο Βαρουφάκης; Ο Τσίπρας; Πώς τα πήγαν; Δεν έχω όλα τα αναγκαία στοιχεία, για να κρίνω, αλλά οπωσδήποτε η κυβέρνηση δεν έκανε τον Ιούλιο τίποτα για την εκπόνηση ενός plan b, ενός εναλλακτικού σχεδίου. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την Ευρώπη έτσι. Δεν ανέλυσε επίσης αρκετά το αν αξίζει να χρησιμοποιήσει ως όπλο ένα grexit. Γιατί μπορεί να είναι μια λύση. Προσωπικά, είμαι υπερ του grexit. Θα ήταν μια απόφαση τόσο δυνατή, που δεν θα μπορούσαν να την αρνηθούν. Η Ελλάδα θα είχε μεταθέσει το πρόβλημα στην Ευρώπη, δεν θα ήταν πια πρόβλημα της Ελλάδα. Και μπορεί άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ, να βοηθούσαν, αλλά δυστυχώς δεν είχαν γίνει οι επαφές που έπρεπε. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε στο ενδεχόμενο ενός grexit.
Ποια είναι η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα; Είναι πολύ ευέλικτος. Εχει τρομακτική ικανότητα να ελίσσεται, να μεταστρέφεται. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Στην αρχή με είχε καταπλήξει, με είχε εντυπωσιάσει. Πίστεψα, όπως πολλοί άλλοι και στην Ευρώπη, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση, όχι μόνο για την Ελλάδα. Αλλά αυτός ακριβώς ο άνθρωπος άλλαξε πολύ γρήγορα σε ό,τι πίστευε. Υποχρεώθηκε να αποδεχτεί ό,τι του επέβαλλαν. Μετά από τους 5 μήνες ήταν σίγουρο ότι θα τον βάζανε κάτω. Επρεπε να έχει μια εναλλακτική για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Συμβολικά, η μεταστροφή του Τσίπρα είναι αποτέλεσμα του ότι δεν υπάρχει πραγματικά άλλη λύση σε όλη την Ευρώπη, εκτός από την πολιτική των Μερκελ -Ολαντ. Ο Τσίπρας ξέρει ό,τι δεν οφελεί αλλά υλοποιεί ό,τι του λένε. Το ερώτημα για μένα είναι ένα: γιατί δεν παραιτήθηκε μετά το Eurogroup; Γιατί εφαρμόζει αυτό το σχέδιο από τη στιγμή που δεν το πιστεύει και μέχρι το 2050 δεν θα οδηγήσει την Ελλάδα πουθενά; Είναι δυνατό ένας άνθρωπος να υποστηρίζει τέτοια αντίφαση; Ενα μέρος του ελληνικού λαού θα κατανοούσε πλήρως την παραίτησή του. Πολλοί έχουν ανάγκη να συμβαδίζουν οι πράξεις με τα πιστεύω τους. Η πολιτική είναι σύνθετη αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να τον συναντήσω για να μπορέσω να του θέσω ως πολίτης αυτές τις ερωτήσεις. Γιατί τον θαύμαζα μια εποχή και τώρα τον μισώ για τις πράξεις του.
