Ο θυμωμένος Γιώργος Καμίνης

Με τον κύριο Καμίνη συναντηθήκαμε πριν 10 μέρες, λίγο πριν σχηματιστεί η τελική λίστα με τους υποψηφίους για το χρίσμα του δημάρχου Αθηναίων. Όταν ακόμα δεν είχε ξεκαθαρίσει ποιος υποστηρίζει ποιον, όταν ακόμα δεν είχαν ξεχωρίσει οι «εκλεκτοί» από τους «αντάρτες» και τους «ανεξάρτητους» που ανέβασαν τον αριθμό των υποψηφίων σε πρωτοφανή διψήφιο νούμερο. Και φυσικά όταν ακόμα δεν είχαν δημοσιευθεί οι τρεις πρώτες δημοσκοπήσεις της περασμένης Κυριακής που τον φέρουν να μπαίνει με σημαντικό προβάδισμα στην ευθεία του τελευταίου τριμήνου μέχρι τις 18 Μαΐου. Κάτι που ασφαλώς θα μετρίασε το παράπονό του για την άδικη κριτική που (θεωρεί ότι) δέχεται κάτω από το θολό σύννεφο των συναρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης με την κεντρική πολιτική εξουσία. Είναι φανερό ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει αποφασίσει επικοινωνιακά να περάσει στην αντεπίθεση, χωρίς να διστάζει πια καθόλου να χρησιμοποιεί το επιχείρημα της «καμμένης γης» που (λέει ότι) παρέλαβε από τον και πάλι αντίπαλό του, Νικήτα Κακλαμάνη. «Έναν Δήμο ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία» όπως επανέλαβε δύο τρεις φορές κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Είναι ίσως οι μοναδικές στιγμές που ο δήμαρχος ξεφεύγει κάπως από το textbook μετριοπάθειας, στο οποίο είναι βασισμένος ο πολιτικός του λόγος. Όχι φαντεζί σαν τον ομόλογό του Γιάννη Μπουτάρη, σε μια σύγκριση που είναι καταδικασμένος να υφίσταται, αλλά ρητορικά ικανότατος είτε χρειάζεται να τονίσει το δημοσιονομικό του νοικοκύρεμα είτε χρειάζεται να αποφύγει έναν face value απολογισμό των πεπραγμένων του στην πιο δύσκολη περίοδο της Αθήνας εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στο μεταξύ δέχθηκε την υποστήριξη της ΔΗΜΑΡ δια στόματος Φώτη Κουβέλη και της ΔΡΑΣΗΣ δια της επισκέψεως του Θεόδωρου Σκυλακάκη που ήρθαν να προστεθούν στη διακριτική κατάφαση του ΠΑΣΟΚ αλλά και στην αγωνία των 58 (των οποίων κακά τα ψέματα μοιάζει με ιδανικός αρχηγός) για την τύχη της «Κίνησης των 5 δημάρχων» που στην ουσία θα είναι μια πρώτη ένδειξη του όποιου εκτοπίσματός τους. Πριν 10 μέρες όμως έπαιζαν όλα τα ενδεχόμενα, επομένως ξεκινήσαμε κάπως έτσι…

 

Εσάς τελικά ποιος σας στηρίζει; Ο κόσμος (γελώντας).

Πέρα από την κλισέ απάντηση, υπάρχει άλλη; Το τελευταίο που με απασχολεί είναι το κομματικό. Το 2010 μου είχε προτείνει η ΔΗΜΑΡ να κατέβω ως υποψήφιος και είχα πει ότι θα αποδεχθώ την πρόταση αν με στήριζε και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, δεν είναι ίδια η ισχύς και το κύρος των  πολιτικών κομμάτων. Τώρα, είπα ότι θα προχωρήσω μόνος μου. Είχα ήδη προαναγγείλει ότι θα ξαναδιεκδικήσω τη δημαρχία από πέρυσι την άνοιξη και το έκανα επίσημα πριν δύο μήνες. Ευπρόσδεκτη, οποιαδήποτε στήριξη από κάθε δημοκρατικό πολίτη, φορέα ή πολιτικό σχηματισμό αρκεί να μη θέτει όρους.

Υπάρχει κι άλλη μια σημαντική διάφορα σε σχέση με το 2010. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα έχουν πολύ πιο έντονο το άρωμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής λόγω της συγκυρίας και της χρονικής σύμπτωσης με τις ευρωεκλογές… Θα τον δώσουν αυτόν τον χαρακτήρα, συμφωνώ. Μόνο που δεν ξέρω αν το επιθυμεί ο κόσμος που στις δημοσκοπήσεις απαντά ότι θέλει ακόμα και κυβερνητική συνεργασία ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έχει πια καταλάβει ότι χρειάζονται μεγάλες συναινέσεις, μεγάλες συμφωνίες. Όποιος πάει με χαρακτήρα πόλωσης, άρα με όρους κομματικής αναμέτρησης, κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Εμένα η υποψηφιότητά μου είναι προσανατολισμένη στην Αθήνα, στην πόλη και σε τίποτα άλλο.

Το 2010 η επικράτησή σας, αν και αουτσάιντερ, αποδόθηκε στο ότι αντιπροσωπεύατε κάτι νέο, άφθαρτο, όχι εκπορευόμενο από στενό κομματικό σωλήνα. Τώρα δεν έχετε αυτό το πλεονέκτημα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι φρεσκάδα μπορεί να επικαλεστεί ο νεότατος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ κύριος Σακελλαρίδης. Σας προβληματίζει η φθορά αυτών των τριών χρόνων; Το θέμα της φθοράς ή της νεότητας δεν είναι lifestyle. Το ζήτημα είναι τι κομίζει ο καθένας όταν εισέρχεται στον πολιτικό στίβο, ποιες είναι οι ιδέες και οι αρχές του, πως τις εφαρμόζει. Η διάθεσή μου για προσφορά παραμένει το ίδιο σφριγηλή με το 2010. Βασίζεται στο ότι η πολιτική είναι περισσότερο προσφορά στους πολίτες παρά επικοινωνία. Κι ότι εφαρμόζεται δημοκρατικά με σεβασμό στους άλλους και το δημόσιο χώρο. Είναι ζητούμενα αυτά, δεν είναι δεδομένα.

Καμία αντίρρηση, αλλά μοιάζουν με περιεχόμενο εγχειριδίου. Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι πολιτικά, στη σημερινή Ελλάδα, επικρατεί η ουσία έναντι της επικοινωνίας; Στο Δήμο της Αθήνας επικρατεί. Όποιος μαθαίνει τι έχουμε κάνει, εκπλήσσεται. Ίσως γιατί δεν έχει δοθεί βάρος στο επικοινωνιακό μας κομμάτι. Προσπαθούμε τώρα να δείξουμε ότι εγώ προσωπικά ήμουν μέσα στον Δήμο και δούλευα για την εξυγίανσή του. Σε δεύτερο επίπεδο, έπρεπε να στηρίξουμε όχι μόνο ανθρώπους που ήταν στο περιθώριο π.χ. άστεγους με τροφή και στέγη. αλλά και ολόκληρα μεσοαστικά κι εργατικά στρώματα που λόγω ανεργίας διολίσθησαν στη φτώχεια.

Άρα εκ των πραγμάτων η θητεία σας εξαρτιόταν από την κεντρική πολιτική σκηνή, αφού επηρεάστηκε από την κρίση που όλο φούντωνε… Μα, οι συνέπειες στη ζωή της πόλης είναι ορατές – τα κλειστά μαγαζιά της Σταδίου, οι καταστροφές από τις ταραχές του ’10 και του ’11 – και δεν κλείνουν εύκολα. Φέραμε 120 εκατομμύρια από ευρωπαϊκούς πόρους στην πόλη, αυτό δεν είχε γίνει ούτε στους Ολυμπιακούς. Για έργα ποικίλα – κοινωνικά, επιχειρηματικότητας, αναπλάσεων. Σε συνεργασία με ιδρύματα και με το βιομηχανικό επιμελητήριο έχουμε πάρει ολόκληρες πολυκατοικίες, στις οποίες θα μπούνε μέσα νέοι καινοτόμοι επιχειρηματίες με χαμηλά, σχεδόν συμβολικά, ενοίκια και γρήγορο wi-fi προκειμένου να αναζωογονηθούν κομμάτια της πόλης. 

Πάντως αυτό το λέγατε και πριν τρία χρόνια συν τα περίφημα κίνητρα επανακατοίκισης του κέντρου, επίσης από νέους… Πώς θα το κάναμε χωρίς χρήματα;

Δεν πήραμε κάτι έτοιμο για να πάμε με τα ψαλίδια να κόψουμε τις κορδέλες. Αναλάβαμε έρημη πόλη χωρίς ούτε ένα ευρώ ευρωπαϊκού προγράμματος. Τα φέραμε όμως, δημιουργήσαμε την καινοτομία του ενδιάμεσου φορέα διαχείρισης που δεν υπήρχε μέχρι τώρα, κάναμε διαρθρωτικές αλλαγές, αξιολογήσαμε τους υπάρχοντες και στελεχώσαμε τον Δήμο με τους κατάλληλους ανθρώπους. Και μέχρι να τα κάνουμε όλα αυτά, που δεν είναι λίγα, φτάσαμε στο Νοέμβρη του 2012.

Όσο για τα κίνητρα, μπλοκάρουν στις συναρμοδιότητες για τις οποίες φαντάζομαι θα συζητήσουμε.

Στην επόμενη σελίδα: «Παραδίδετε μια πόλη καλύτερη από εκείνη που παραλάβατε»;