Μια πίτσα χωρίς σάλτσα, ξεροψημένη ζύμη και τυρί, είναι πίτσα; Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν οι σεφ στο «Nami Japanese Seafood Restaurant», ένα ιαπωνικό εστιατόριο στο Τορόντο. Και η ιδέα τους, την οποία έχουν υιοθετήσει πολλά γιαπωνέζικα εστιατόρια στην καναδική πόλη, συνίσταται σε τηγανητό ρύζι, μαστιχωτή ζύμη και από πάνω ψάρι για σούσι με σάλτσα ουνάμι (ουασάμπι και σόγια) που γαργαλά τη μύτη.
Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Καόρου Οχσάντα, από το Κόμπε της Ιαπωνίας, εργαζόταν στο «Nami», όταν αποφάσισε να πειραματιστεί. Ειδικότητα του – και σπουδές του – η γαλλική κουζίνα. Είχε μεταναστεύσει στον Καναδά, τη δεκαετία του 1980. Δεν ήταν μανιακός της παράδοσης και καλοσώριζε καινούργιες τεχνικές. Μια μέρα, τηγάνισε ρύζι για σούσι και έβαλε πάνω σολομό για σούσι και, για γαρνίρισμα, ψιλοκομμένο κρεμμύδι και αυγοτάραχο. Οι πελάτες ενθουσιάστηκαν. Ο Οχσάντα βάφτισε την έμπνευσή του «sushi pizza» και πράγματι, με λίγη φαντασία έμοιαζε με σπιτική μικρή πίτσα. Αργότερα, πρόσθεσε μια ιδέα καυτερή μαγιονέζα και τη σάλτσα ουασάμπι-σόγιας. Άλλες εκδοχές περιλαμβάνουν τηγανητά κρεμμύδια, πίκλα πιπερόριζας, νόρι (φύκι που το συναντάμε στην Ιαπωνία) και, καμιά φορά, αβοκάντο.
Η μόδα του Τορόντο πέρασε τα σύνορα, και πολλά εστιατόρια στις ΗΠΑ σερβίρουν σούσι πίτσα. Σε τριγωνικό κομμάτι νόρι βάζουν φρέσκο ψάρι και άλλα συστατικά για σούσι, και διπλώνουν τη βάση του φύλλου του φυκιού ώστε να μοιάζει με ξεροψημένη ζύμη ενός κομματιού πίτσας. Τώρα, το κατά πόσον αυτό είναι πίτσα – έτσι όπως την ξέρουμε – επαφίεται στην κρίση του καθενός.