Με ποιό κριτήριο επιλέγουμε τελικά ερωτικούς συντρόφους;

Η ασφάλεια είναι αυτή που κατά κύριο λόγο μας οδηγεί στο να επιλέξουμε το ταίρι μας. Κι αυτό δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, αλλά συνέβαινε ανέκαθεν, λένε οι ειδικοί.

Μπορεί να ζούμε στιγμές πάθους με άτομα που έχουμε ερωτευθεί, αδιαφορώντας για την ηλικία, το πορτοφόλι τους και τις συνήθειές τους, αλλά όταν πρόκειται για γάμο και συγκατοίκηση, ο κλήρος πέφτει σε όποιον μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια.

Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει έρευνα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου σε 5.000 ζευγάρια, που έγινε τη χρονική περίοδο 2011-2016, σε άτομα ηλικίας από 25 έως 65 ετών, σε αντιπροσωπευτικό κοινωνικό δείγμα.

Οι βασικές ερωτήσεις ήταν πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας, το σεξ και η οικονομική ασφάλεια στην επιλογή του ερωτικού συντρόφου.

Μόνο το 18% θεωρεί σημαντική παράμετρο στη σχέση τον έρωτα.

«Άρα, να μην αναρωτιόμαστε γιατί στα εν οίκω μας τα πράγματα δεν πάνε καλά», λέει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης.

«Οι σχέσεις ασφαλείας, με ενταφιασμένη την επιθυμία και την τρέλα του έρωτα, δεν είναι η σωστή συνταγή για σεξουαλική ζωή».

Τα ευρήματα της έρευνας

Στην ερώτηση για το τι προσφέρει συνολική ικανοποίηση στη σχέση, το 40.7% απαντά «η ασφάλεια που θα μου παρέχει». Το 33% των γυναικών λένε ότι θέλουν ένα πιστό σύντροφο και το 26% κάποιον που «να νοιάζεται για μένα». Μόλις το 28.1% απαντά «η ερωτική μας ζωή», ενώ ένα αξιοσημείωτο ποσοστό 8.3% ενδιαφέρεται για την κοινωνική ζωή του συντρόφου της. Από αυτό το ποσοστό, το 20% δίνει βάση στους φίλους του συντρόφου και το 19% στις ψυχαγωγικές του δραστηριότητες.

Χωρίς να είναι ξεκάθαρο, υπονοείται ότι και η οικονομική του κατάσταση είναι σημαντική για μια σχέση.

Το τέλος του ρομαντισμού

Η κοινωνική εμπειρία δείχνει πως οι άνθρωποι, ενώ γνωρίζουν, εξακολουθούν να ξαφνιάζονται και να σχολιάζουν γιατί οι μεγάλοι άνδρες προτιμούν νέες γυναίκες, αλλά και το ανάποδο, οι μικροί άνδρες πιο ώριμες γυναίκες.

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση «it is the economy stupid» («είναι η οικονομία και η επιβίωση ανόητε») θα μπορούσε περιφραστικά να εξηγηθεί γιατί υπάρχει αυτή η ανάρμοστη, λογικά, επιλογή αταίριαστων ηλικιακά και βιολογικά ανθρώπων, σχολιάζουν οι επικεφαλής της μελέτης.

«Η επιλογή επιβίωσης και ασφαλούς συντρόφου ήταν πάντα ένστικτο θηλυκό, άρα κυρίαρχο, που εμείς, όμως, μεταφράζαμε λάθος, λόγω της ανδρικής κυριαρχίας σε κοινωνικό, αλλά όχι βιολογικό επίπεδο. Δηλαδή, η γυναίκα επέλεγε εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τον ασφαλή σύντροφο και πατέρα των παιδιών της και όχι ο άνδρας, όπως περιγράφεται στα στερεότυπα των σχέσεων σήμερα, όπου ο άνδρας φαίνεται να έχει την επιλογή, ενώ στην ουσία έχει, ήδη, επιλεγεί από την γυναίκα. Επομένως, η φαινομενικά ανάρμοστη επιλογή μεγάλου ανδρός και μικρής γυναίκας δεν είναι μια πρόσφατη ιστορία, αλλά πολύ παλιά, που έχει περάσει στα γονίδιά μας», εξηγεί ο κ. Κωνσταντινίδης.

Η διαφορά ηλικίας

Οι ανθρωπολογικές μελέτες, αλλά και οι μύθοι, όπως και η ιστορία, επιβεβαιώνουν πως ο άνδρας, ωριμάζοντας, γινόταν πιο ασφαλής σύντροφος για μια νέα γυναίκα.

Αυτό σήμερα επιβεβαιώνεται, γιατί στο οικονομικό σύστημα οι μεγάλοι άνδρες σε ηλικία εξασφαλίζουν ένα πιο σταθερό εισόδημα και μια ασφάλεια επιβίωσης, που μοιάζει να είναι επιλογή των νέων γυναικών, για μια ζωή χωρίς προβλήματα, επισημαίνει ο κ. Κωσταντινίδης και συνεχίζει:

«Ο κανόνας είναι άρα αυτό που φαίνεται σήμερα αταίριαστο, στην κοινωνία αποδεκτό μεν, αλλά με πολλές αρνητικές εκφάνσεις. Ο γέρος που αγόρασε τη φρεσκάδα δεν είναι παρά μια αρχαία συνήθεια που γονιδιακά επιβίωσε και όχι μόνο».

Σε μια πρόσφατη μελέτη 37 εθνών με 10.000 χιλιάδες ερωτηθέντες, επιβεβαιώνεται πως η κυρίαρχη επιλογή των νέων γυναικών είναι πάντα ο μεγαλύτερος άνδρας και όχι ο συνομήλικός της.

Άνδρες που ρωτήθηκαν για τη διαφορά ηλικίας που θα ήθελαν να έχουν με τις συντρόφους τους, στη μεγάλη πλειονότητά τους απάντησαν ότι ήθελαν γυναίκες δέκα χρόνια μικρότερες, ενώ θα ανέχονταν γυναίκα μεγαλύτερή τους κατά 4 χρόνια.