Ο Guy Verhofstadt τοποθετείται με κείμενο στα ελληνικά

«Ποτέ ξανά!», είναι ο τίτλος του κειμένου του επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο. Και συνεχίζει στα ελληνικά «Αν και η συμφωνία δεν είναι τέλεια, είναι σημαντικό να αντλήσουμε από αυτή ορισμένα διδάγματα. Ποτέ ξανά δεν πρέπει συντάξεις και καταθέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη να εξαρτώνται από ισσορροπίες ολονύχτιων έκτακτων συνεδριάσεων, κατά την διάρκεια των οποίων οι ευρωπαικές κυβερνήσεις συγκρούονται η μία με την άλλη. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να υπονομευτεί το μέλλον του νομίσματός μας κατ’αυτόν τον τρόπο.

Εάν θέλουμε να διασφαλίσουμε το ευρώ, η Ευρωζώνη θα πρέπει να παύσει να είναι όμηρος εθνικιστών και λαικιστών είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, είτε αυτοί είναι οι ακροδεξιοί «Αληθινοί Φινλανδοί» είτε ο ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, το σύστημα που έχουμε δημιουργήσει έχει αφήσει την Ευρώπη παράλυτη. Εάν η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα δεν παρείχε έκτακτη παροχή ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, η Ελλάδα θα ήταν αναγκασμένη να φύγει από το ευρώ πριν από αρκετές εβδομάδες – με καταστροφικές συνέπειες για όλους εμάς.

Οφείλουμε όμως να αποδεχτούμε ότι εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε αυτή την κρίση. Μία νομισμάτική ένωση με 19 διαφορετικά δικαιώματα αρνησικυρίας είναι απλά ανεφάρμοστη. Η βυζαντινή αρχιτεκτονική της ευρωζώνης είναι ημιτελής. Όσο αυτό εξακολουθεί να ισχύει, το τίμημα θα είναι υψηλό. Μία νομισματική ένωση χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Για να βγει η Ευρώπη από την κρίση, η Ευρωζώνη πρέπει να δράσει άμεσα, να εφαρμόσει ριζοσπαστικές μεταρυθμίσεις που θα προωθήσουν μία γνήσια πολιτική και οικονομική ένωση και θα εξασφαλίσουν ότι μία τέτοια κρίση δεν θα επαναληφθεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάμε ένα βήμα πιο πέρα και να το κάνουμε το ταχύτερο δυνατό. Αυτό σημαίνει σύστημα κοινής διαχείρισης του χρέους και ένα ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει, αλλά μέχρι τώρα δεν βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν αυτές τις αναγκαίες αλλαγές στο εσωτερικό των κρατών-μελών. Οι αλλαγές απαιτούν ηγεσία, αλλά μόλις πήραμε μία σκληρή υπενθύμιση του τι διακυβεύεται.»