Μια 22χρονη Αφγανή δημοσιογράφος γράφει για την φυγή της από τους Ταλιμπάν
Πριν από 6 μήνες, ο αφγανικός τηλεοπτικός σταθμός στο Jalalabad αναγκάστηκε να διώξει τις γυναίκες δημοσιογράφους από τον χώρο εργασίας τους για την ασφάλειά τους, αφού οι τέσσερις νεαρές γυναίκες δημοσιογράφοι -από το σύνολο των δέκα γυναικών που δουλεύουν στον σταθμό- βρέθηκαν δολοφονημένες.
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, περισσότερες από 300 γυναίκες δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τη δουλειά τους σε διάφορα μέρη του Αφγανιστάν τους τελευταίους μήνες για να σώσουν τη ζωή τους.
Από την αρχή του 2021, οι θάνατοι αμάχων αυξήθηκαν κατά σχεδόν 50 %, με περισσότερες γυναίκες και παιδιά να σκοτώνονται και να τραυματίζονται στο Αφγανιστάν από ό, τι τους πρώτους έξι μήνες κάθε έτους από το 2009, ανέφερε ο ΟΗΕ τον Ιούλιο.
Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε ανώνυμα στην Guardian στις 10 Αυγούστου 2021.
Πριν από δύο ημέρες έπρεπε να εγκαταλείψω το σπίτι και τη ζωή μου στο βόρειο Αφγανιστάν αφού οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πόλη μου. Βρίσκομαι ακόμα σε καθεστώς φυγής και δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για να πάω.
Την περασμένη εβδομάδα ήμουν δημοσιογράφος ειδήσεων. Σήμερα δεν μπορώ να γράψω με το όνομά μου ή να πω από πού είμαι ή πού βρίσκομαι. Όλη μου η ζωή έχει αφανιστεί μόνο μέσα σε λίγες μέρες.
Φοβάμαι πολύ και δεν ξέρω τι θα μου συμβεί. Θα πάω ποτέ σπίτι; Θα ξαναδώ τους γονείς μου; Πού θα πάω; Ο αυτοκινητόδρομος έχει αποκλειστεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Πώς θα επιβιώσω;
Η απόφασή μου να φύγω από το σπίτι και τη ζωή μου δεν ήταν προγραμματισμένη. Συνέβη πολύ ξαφνικά. Τις προηγούμενες ημέρες ολόκληρη η επαρχία έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν. Τα μόνα μέρη που η κυβέρνηση εξακολουθεί να ελέγχει είναι το αεροδρόμιο και μερικά γραφεία της αστυνομίας.
Δεν είμαι ασφαλής επειδή είμαι μια 22χρονη γυναίκα και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν αναγκάζουν τις οικογένειες να δώσουν τις κόρες τους γυναίκες για τους μαχητές τους. Επίσης δεν είμαι ασφαλής επειδή είμαι δημοσιογράφος ειδήσεων και ξέρω ότι οι Ταλιμπάν θα έρθουν να αναζητήσουν εμένα και όλες τις συναδέλφους μου.
Οι Ταλιμπάν ήδη αναζητούν ανθρώπους που θέλουν να στοχοποιήσουν. Το Σαββατοκύριακο ο διευθυντής μου με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να μην απαντήσω σε κανέναν άγνωστο αριθμό. Είπε ότι εμείς, ειδικά οι γυναίκες, πρέπει να κρυφτούμε και να ξεφύγουμε από την πόλη αν μπορούμε.
Καθώς ετοίμαζα τα πράγματά μου, άκουγα σφαίρες και ρουκέτες. Αεροπλάνα και ελικόπτερα πετούσαν χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Υπήρχε μάχη στους δρόμους ακριβώς έξω από το σπίτι. Ο θείος μου προσφέρθηκε να με βοηθήσει να πάω σε ένα ασφαλές μέρος, οπότε έπιασα το τηλέφωνό μου και ένα chadari (η πλήρης αφγανική μπούρκα) και έφυγα. Οι γονείς μου δεν θα έφευγαν, παρόλο που το σπίτι μας ήταν τώρα στην πρώτη γραμμή της μάχης για την πόλη. Καθώς τα πυρά από τους πυραύλους εντείνονταν, με παρακάλεσαν να φύγω, επειδή ήξεραν ότι τα δρομολόγια έξω από την πόλη θα κλείσουν σύντομα. Τους άφησα λοιπόν πίσω και τράπηκα σε φυγή μαζί με τον θείο μου. Δεν έχω μιλήσει μαζί τους αφού τα τηλέφωνα δεν λειτουργούν πια στην πόλη.
Έξω από το σπίτι υπήρχε χάος. Ήμουν μια από τις τελευταίες νεαρές γυναίκες που έμειναν στη γειτονιά μου και προσπάθησαν να φύγουν. Μπορούσα να δω μαχητές των Ταλιμπάν ακριβώς έξω από το σπίτι μας, στο δρόμο. Ήταν παντού. Δόξα τω Θεώ, είχα το chadari μου, αλλά ακόμα και τότε φοβόμουν ότι θα με σταματούσαν ή θα με αναγνώριζαν. Έτρεμα καθώς περπατούσα, αλλά προσπαθούσα να μην φανώ φοβισμένη.
Μόλις φύγαμε, ένας πύραυλος προσγειώθηκε ακριβώς δίπλα μας. Θυμάμαι να ουρλιάζω και να κλαίω, γυναίκες και παιδιά γύρω μου έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση. Ένιωθα σαν να είχαμε κολλήσει όλοι σε μια βάρκα και να μαινόταν μια μεγάλη καταιγίδα γύρω μας.
Καταφέραμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο του θείου μου και ξεκινήσαμε να οδηγούμε προς το σπίτι του, το οποίο είναι 30 λεπτά έξω από την πόλη. Στο δρόμο μας σταμάτησαν σε ένα σημείο ελέγχου των Ταλιμπάν. Ήταν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου. Ήμουν μέσα στο chadari μου και με αγνόησαν αλλά ανέκριναν τον θείο μου, ρωτώντας τον πού πηγαίνουμε. Είπε ότι είχαμε επισκεφτεί ένα κέντρο υγείας στην πόλη και πήγαμε για το σπίτι. Ακόμα και την ώρα που τον ρωτούσαν, εκτοξεύονταν ρουκέτες και προσγειώνονταν κοντά στο σημείο ελέγχου. Στο τέλος, μας άφησαν να φύγουμε.
Ακόμα και όταν φτάσαμε στο χωριό του θείου μου, δεν ήταν ασφαλές. Το χωριό του βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν και πολλές οικογένειες είναι υποστηρικτές των Ταλιμπάν. Λίγες ώρες αφότου φτάσαμε, μας είπαν ότι μερικοί από τους γείτονες ανακάλυψαν ότι με έκρυβε εκεί και ότι έπρεπε να φύγουμε – είπαν ότι οι Ταλιμπάν ήξεραν ότι με είχαν βγάλει έξω από την πόλη και αν έρχονταν στο χωριό και με έβρισκαν εκεί, θα σκότωναν τους πάντες.
Βρήκαμε κάπου αλλού να κρυφτώ, ένα σπίτι μακρινού συγγενή. Έπρεπε να περπατήσουμε για ώρες, με εμένα ακόμα στο chadari μου, μένοντας μακριά από όλους τους κύριους δρόμους όπου μπορεί να βρίσκονται οι Ταλιμπάν.
Εδώ βρίσκομαι τώρα. Σε μια αγροτική περιοχή όπου δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου σήμα τηλεφώνου και είμαι αποκομμένη από τον κόσμο.
Οι περισσότερες γυναίκες και κορίτσια που γνωρίζω έχουν επίσης εγκαταλείψει την πόλη και προσπαθούν να βρουν ένα ασφαλές μέρος. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι και να ανησυχώ για τους φίλους μου, τους γείτονές μου, τις συμμαθήτριές μου, όλες τις γυναίκες στο Αφγανιστάν.
Όλες οι γυναίκες συνάδελφοί μου στα ΜΜΕ τρομοκρατούνται. Οι περισσότερες κατάφεραν να φύγουν από την πόλη και προσπαθούν να βρουν διέξοδο από την επαρχία, αλλά είμαστε πλήρως περικυκλωμένες. Όλες μας έχουμε μιλήσει και γράψει εναντίον των Ταλιμπάν και τους εξοργίσαμε μέσω της δημοσιογραφίας μας.
Αυτή τη στιγμή, όλα είναι τεταμένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να τρέχω και ελπίζω να ανοίξει σύντομα μια διαδρομή έξω από την επαρχία.
Σας παρακαλώ, προσευχηθείτε για μένα.