23/10/1956, ο ξεσηκωμός των Ούγγρων κατά της Σοβιετικής Ένωσης
Οι απαρχές του ξεσηκωμού των Ούγγρων -για μερικούς επανάσταση, γι’άλλους αντ’επανάσταση- βρίσκονται στο φοιτητικό κίνημα, το οποίο διαδήλωσε με πορεία στο κέντρο της Βουδαπέστης στις 23 Οκτώβρη 1956. Ομάδα φοιτητών εισήλθε στις ραδιοφωνικές εγκαταστάσεις, θέλοντας να μεταβιβάσει τα αιτήματά της, όμως τέθηκε υπό κράτηση, και όταν ζητήθηκε η απελευθέρωσή τους, υπήρξαν πυροβολισμοί από το εσωτερικό του κτιρίου, προκαλώντας αλυσιδωτές κι άμεσες αντιδράσεις σε όλη τη χώρα.
Ως αποτέλεσμα της μαζικής αντίδρασης, η κυβέρνηση πέφτει. Χιλιάδες οργανώνονται σε παραστρατιωτικές ομάδες. Κομμουνιστές και μέλη της ÁVH δολοφονούνται ή φυλακίζονται, ενώ φυλακισμένοι συνεργάτες των Ναζί απελευθερώνονται και οπλίζονται. Αυτοσχέδια δημοτικά συμβούλια αποκόπτονται από την πολυκομματική κυβέρνηση του Μετώπου Ανεξαρτησίας του Ουγγρικού Λαού και απαιτούν πολιτικές αλλαγές.
Οι Σοβιετικοί, ενώ έδειξαν προθυμία να διαπραγματευθούν την απόσυρση των σοβιετικών δυνάμεων, στη συνέχεια, και ενώ της εξέγερσης άρχισαν να ηγούνται τα πλέον φιλοδυτικά στοιχεία, το πολιτικό γραφείο άλλαξε γνώμη και άρχισε να σχεδιάζει τη συντριβή της εξέγερσης. Στις 4 Νοεμβρίου, μια μεγάλη σοβιετική δύναμη εισήλθε στη Βουδαπέστη και σε άλλες περιοχές της χώρας. Οι εξεγερθέντες άντεξαν μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Πάνω από 2.500 Ούγγροι και 700 Σοβιετικοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στη σύγκρουση, ενώ 200.000 Ούγγροι εγκατέλειψαν τη χώρα ως πρόσφυγες. Οι μαζικές συλλήψεις συνεχίστηκαν για μήνες μετά, αν και αμνηστία δόθηκε το 1963.
Η επίσημη εκδοχή των γεγονότων έκανε λόγο για φασιστική και καπιταλιστική παλινόρθωση. Ωστόσο, αναρχικοί, σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και ακροδεξιοί διεκδίκησαν την επανάσταση για λογαριασμό τους.
Καταδικαστικοί της σοβιετικής επέμβασης ήταν και πολλοί διανοούμενοι, γνωστοί για τους δεσμούς τους με την Αριστερά. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης επιβεβαιώθηκε όταν χαρακτήριζε τον υπαρκτό σοσιαλισμό, γραφειοκρατικό καπιταλισμό. Ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ έγραψε μια ανοικτή επιστολή καταδίκης με τίτλο «Το αίμα των Ούγγρων», καταδικάζοντας την έλλειψη δράσης της Δύσης. Ακόμη και ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ, δεδηλωμένος κομμουνιστής τότε, άσκησε δριμεία κριτική στους σοβιετικούς με το άρθρο του «Το φάντασμα του Στάλιν».
ΠΗΓΗ: sansimera.gr, Wikipedia