‘’Στα μέρη του Τυρνάβου κοιμηθήκαμε κι Ιπ-πότες πως εγίναμε ονειρευτήκαμε’’
Ήταν ένα συννεφιασμένο απόγευμα Παρασκευής μετά τη δουλειά. Όπως κάθε Παρασκευή απόγευμα είχαμε μαζευτεί με την παρέα – αυτή τη φορά στο σπίτι του Γ.Α. – για ‘’after office’’ drinks και catch up της εβδομάδας που πέρασε.
Στο τραπέζι τέθηκε το καίριο ερώτημα τι θα κάνουμε το επερχόμενο τριήμερο.
Κι όπως τέθηκε το ερώτημα, έτσι έπεσε στο τραπέζι και η απάντηση, να πάμε road trip κάπου στη στεριά – έχουμε χρόνο για θάλασσες, νησιά και καλοκαίρια.
Κάπου κοντά σε βουνά, με πράσινο, ποτάμια και γάργαρα νερά, αυθεντικούς ανθρώπους και αυθεντικά μαγαζιά να νοστιμευτούμε τοπικούς μεζέδες και αγνό τσίπουρο.
Είπαμε λοιπόν να πάμε βόρεια, προς Όλυμπο, και να εξερευνήσουμε τα πέριξ της Λάρισας, πριν καταλήξουμε κάπου – ιδανικά κοντά σε ποτάμι, να κοιμηθούμε ακούγοντας το κελάρυσμα των νερών του.
Φύγαμε τρεις νοματαίοι – δύο άνδρες, μια γυναίκα- την επόμενη Πέμπτη νωρίς το απόγευμα με το αμάξι της Σ.Κ. Ελάχιστα μπαγάζια, άφθονη διάθεση και καλή μουσική – για ώρες έπαιζε μία playlist με παλιά folk και rhythm & blues κομμάτια του Αμερικάνικου Νότου.
Πιάσαμε Λάρισα στο σούρουπο κι είπαμε να ξεπεράσουμε τους βολεμένους Αθηναίους εαυτούς μας και να δοκιμάσουμε να αράξουμε για βράδυ εκτός mainstream αστικού ιστού – ο Γητευτής του GPS, Λ.Ν, είχε εντοπίσει ξενώνα πολλά υποσχόμενο, στα πέριξ του Τυρνάβου, δίπλα σε ποτάμι και γάργαρα νερά.
Πετάξαμε τα πράγματα στα δωμάτια και φύγαμε για το πλησιέστερο καφενείο, όσο ήταν νωρίς.
Ήταν ένα παλιό καφενείο με τζάκι, χαμηλό φωτισμό και μυρωδιά από ξυλόφουρνο.
Από ένα αόρατο ραδιοφωνάκι ακουγόταν το τραγούδι του Σπύρου Ζαγοραίου ‘’Στης Λαρίσης το Ποτάμι’’.
Κάτσαμε δίπλα στο τζάκι, σ’ ένα παλιό τραπέζι–ροτόντα και σαν από το πουθενά φτάνουν τα πρώτα τσίπουρα, καραφάκια – Δεκαράκια Ροδίτης – και ‘’παρέα’’ τους κι ένας γέρος που κρατούσε μια παλιά σκαλιστή μαγκούρα με το κεφάλι μιας αλεπούς στεφανωμένης με ένα τσαμπί σταφύλι στην κορυφή της.
Με μια φωνή που ερχόταν από τα παλιά, σαν σπικάζ ασπρόμαυρης κινηματογραφικής ταινίας, μας καλωσόρισε στο Κάστρο της Αλεπούς (αυτό ήταν και το όνομα του καφενείου) και μας ρώτησε αν θέλουμε να μας μυήσει στον κόσμο της. Ε, ναι! Άλλο που δεν θέλαμε, κι έτσι άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα εκείνης της βραδιάς….
… Κάτω από τις πράσινες πλαγιές και τις πεδιάδες της περιοχής, δυό βήματα από τον Όλυμπο κι απέναντι από την Όσσα, δίπλα στα νερά του πανέμορφου Τιταρήσιου Ποταμού (παραπόταμου του Πηνειού), ευδοκιμεί μία από τις πιο σπάνιες και εκλεκτές ποικιλίες Ροδίτη, της Αλεπούς – τον λένε έτσι γιατί το χρώμα από τις ρώγες του είναι ίδιο με εκείνο των αλεπούδων της περιοχής.
Στις αλλαγές των τραγουδιών μπορούσες να ακούσεις τα ερωτικά καλέσματα των βατραχιών στο ποτάμι ενώ η ατμόσφαιρα έγινε γρήγορα ηλεκτρισμένη. Μια πείνα την είχαμε αλλά περισσότερη ήταν η δίψα μας για μυηθούμε στα μυστικά του Κάστρου της Αλεπούς.
Σαν άλλος Μέρλιν, ο Μάγος του Τυρνάβου, Μαγαζάτορας και Μέγας Μάγειρας του Κάστρου της Αλεπούς (δηλαδή ο Chef Patron σε άπταιστα ελληνικά), ανακάτευε, έψηνε και τηγάνιζε φρέσκα προϊόντα της περιοχής στις παλιές του κατσαρόλες και στα τηγάνια, αρχίζοντας να απλώνει στο τραπέζι μας, αργά, μεθοδικά, με ήσυχες, γεμάτες αυτοπεποίθηση κινήσεις, τηγανιτές καυτερές πιπεριές, χόρτα τσιγαριστά, μια πίτα με τυριά και πράσινα κρεμμύδια σε σχήμα τριαντάφυλλου, τοπικά λουκάνικα στιφάδο με μελωμένα αχλάδια Τυρνάβου, κατσικίσιο τυρί σαγανάκι, συκωταριά με κρεμμύδια κι ανθότυρο…
Παράλληλα, σαν σε καλοκουρδισμένη ορχήστρα με τον Μάγειρα-Μαγαζάτορα- Μέρλιν, ντουέτο για να είμαστε ακριβείς, ο γέρος Βασιλιάς Αρθούρος και Μύστης του Κάστρου, υπεύθυνος για τη μύηση και στρατολόγηση των Ιπ-ποτών Τσίπουρου Δεκαράκι Ροδίτης Αλεπού του Τυρνάβου, μας βοηθούσε να ανακαλύψουμε όλα τα αρώματα και την μαγεία του μονοποικιλιακού αυτού αποστάγματος.
Καθαρό, κρυστάλλινο, με πυκνά δάκρυα που κατεβαίνουν με μέτρια ταχύτητα, με ήπιο αρωματικό χαρακτήρα, αρώματα μελιού, λεμονιού, και μπανάνας, και με ελαφρύ προς μέτριο σώμα, το Δεκαράκι Ροδίτης είναι ένα σπουδαίο και ευκολόπιοτο ξηρό απόσταγμα με στρογγυλή, γεμάτη και μαλακή γεύση.
Το μυστικό του κρύβεται στην ποικιλία και την απόσταξη.
Η ποικιλία Ροδίτης (Αλεπού) αποτελεί μια ιδιαίτερα αρμονική και ισορροπημένη ποικιλία. Ευδοκιμεί εξαιρετικά στο έδαφος της περιοχής του Τυρνάβου, που της χαρίζει τον καλύτερό της εαυτό. Το αποτέλεσμα που προσφέρει μετά την απόσταξη στους παραδοσιακούς, χειροποίητους χάλκινους άμβυκες, είναι εξαιρετικό.
Το απόσταγμα Ροδίτη προέρχεται μόνο από τη ροζέ ποικιλία Ροδίτης Αλεπού, με την απόσταξη να εξελίσσει και αναδεικνύει τον αρωματικό της χαρακτήρα.
Τα αρώματα από τα στέμφυλα του Ροδίτη αναδύονται μέσα από τη διαδικασία της πολλαπλής επαναπόσταξης, ενώ παράλληλα, η τέχνη στα «κοψίματα» -δηλαδή ποιο μέρος της καρδιάς του αποστάγματος απομονώνεται και επαναποστάζεται σε κάθε τμήμα της- τελειοποιεί το προϊόν και δημιουργεί ανώτερης ποιότητας απόσταγμα, χωρίς γλυκάνισο και με αλκοολικό βαθμό 40%.
Είχε πάει αργά. Η μουσική σταμάτησε. Τα πιάτα άδεια, τα καραφάκια επίσης. Καθώς πληρώναμε, ο γερο- Αρθούρος μας έριξε από μια τρυφερή μαγκουριά στον ώμο, ψιθυρίζοντας κάτι ακατάληπτους στίχους, χαμογελώντας μέσα από τα μουστάκια του και ανακοινώνοντάς μας με περηφάνια και συγκίνηση πως τώρα μπορούμε να θεωρούμαστε Ιπ-πότες του Τυρνάβου.
Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε με καθαρό κεφάλι, χορτασμένοι από την εμπειρία και περήφανοι Ιπ-πότες.
Το μεσημέρι αποφασίσαμε να ξαναπάμε στο ίδιο καφενείο, το άξιζε όλη η ιεροτελεστία της μύησης και κυρίως η εμπειρία του All Roditis Dinner που λέμε και στο χωριό μας.
Σταματήσαμε δίπλα στην ίδια γέφυρα, κάτω από το ίδιο πλατάνι.
Το Κάστρο της Αλεπούς δεν ήταν εκεί. Ίχνος!
Δεν ξέρω τι συνέβη εκείνο το βράδυ, αλλά από τότε, κάθε φορά που μαζευόμαστε η παρέα, ξαναζούμε τη στιγμή ως οι Ιπ-πότες του Τυρνάβου με Μονοποικιλιακό Τσίπουρο Δεκαράκι Ροδίτης και αυτοσχέδιους γκουρμεδοτσιπουρομεζέδες ενώ στα αυτιά μας ακούγεται η φωνή του γερό- Αρθούρου και στο πικάπ τα άπαντα του Σπύρου Ζαγοραίου.
Μάθετε περισσότερα για το Δεκαράκι εδώ και για την ιστορία του Τυρνάβου και όλα όσα πρέπει να ξέρετε γι αυτόν εδώ
