Εσύ πού ράβεσαι;

Είναι μεσημέρι, έχει πήξει ο εγκέφαλός σου και θέλεις να χαζέψεις λίγο στο ίντερνετ, μέχρι να ξαναπιάσεις δουλειά. Οι επιλογές σου είναι, προφανώς, απεριόριστες. Ας πούμε, όμως, ότι θέλεις να δεις ή να διαβάσεις κάτι που έχει σχέση με τη μόδα και την ένδυση γενικότερα. Ελληνικό, όχι ξένο. Αν δεν έχεις ήδη αγαπημένα blogs, ώστε να ξέρες πού να κοιτάξεις και για ποιο πράγμα, καλό είναι να ξέρεις τι σε περιμένει εκεί έξω. Ή μάλλον εκεί μέσα (στην οθόνη). Στο σημείο αυτό, να διευκρινίσω, επειδή μ’ αρέσει να τα λέω «τσεκουράτα», ότι δεν αναφέρομαι σε ελληνικά sites μόδας, ομορφιάς, κ.λπ., αλλά μόνο σε blogs.

Ποιες είναι λοιπόν οι κύριες κατηγορίες Ελληνίδων fashion bloggers;

Οι «φωτοτυπίες»

Το κακό ξεκίνησε τη μέρα που, καθώς έκαναν διάλειμμα από το διάβασμα των λατινικών γ΄ λυκείου, σκέφτηκαν να πουν στο μπαμπά τους ότι θέλουν για δώρο, αν περάσουν στη σχολή της επιλογής τους, μια επαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Πέρασαν δεν πέρασαν, ο μπαμπάς τους πήρε το δώρο κι άρχισαν πρώτα να φωτογραφίζουν τους θάμνους στο ρέμα Χαλανδρίου. Μέχρι που ανακάλυψαν την Blonde Salad κι αναρωτήθηκαν «αφού μπορεί αυτή, γιατί να μη μπορώ κι εγώ;». Προσωπικά είμαι σαφέστατα υπέρ της προσπάθειας. Δεν αρκεί, όμως, για να βγει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Πρέπει να έχεις και προσωπικό γούστο. Προσωπικό, όχι δανεικό (κι αγύριστο). Το print screen κουμπί του πληκτρολογίου τους κοντεύει να πεταχτεί έξω από την excessive χρήση. Η μέρα τους ξεκινάει με το να ανοίγουν το λάπτοπ και να μπαίνουν σε όλα τα ξένα hip sites, ώστε να μαζέψουν υλικό για να το αναπαράξουν με μια δική τους «πινελιά». Η «πινελιά» συνήθως είναι το ότι, επειδή αυτές δε μένουν στο L.A., στη N.Y. ή στο Μιλάνο, δε θα φωτογραφηθούν ως κακέκτυπα των ξένων «συναδέλφων» τους στη μέση κάποιας λεωφόρου (η Παπανικολή στο Χαλάνδρι δεν πιάνεται ως λεωφόρος), αλλά στη σκάλα του σπιτιού τους/ σ’ ένα παγκάκι/ σε μια παιδική χαρά/ έξω από το 2ο Ενιαίο Λύκειο Δάφνης. Στις επιδείξεις μόδας συστήνονται στην είσοδο ως εξής: «γεια σας, είμαστε ΟΙ φάσιον μπλόγκερς». Ήρωας ο υπεύθυνος της εκδήλωσης που το ακούει και δεν απαντάει σαν το Γιάννη Μπέζο «δε μπα να ‘στε και κτηνίατροι, τί με νοιάζει εμένα». Σε κοιτάνε με μισό μάτι, όπως κι αν έχεις ντυθεί και ξινίζουν τη μούρη τους αν δουν ότι δεν κρατάς «επώνυμη» τσάντα, που να βγάζει μάτι. Κατά τ’ άλλα, αν τους δείξεις ένα αυθεντικό φόρεμα Balenciaga (δια χειρός συγχωρεμένου), δε μπορούν να το αναγνωρίσουν. Έτσι λέω κι εγώ ότι είμαι «F1 blogger». Εξάλλου, έχω δει 3 ολόκληρους αγώνες στη ζωή μου και ξέρω να εντοπίζω τα λάστιχα. Τί, χρειάζεται και κάτι άλλο;

Οι «Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις»

Μόλις μπεις στα blogs τους και δεις τί υπάρχει μέσα, ξύνεις το κεφάλι σου κι αναρωτιέσαι πώς αυτό το πράμα έχει δυο χιλιάδες λάικς και 450 σχόλια «eisai 8ea!!1!1!) κάτω από κάθε φωτογραφία. Το γούστο είναι, βέβαια, προσωπικό ζήτημα, αλλά ορισμένα πράγματα δε μπορείς να τα παραβλέψεις: φορτώνουν σε κάθε σύνολο ΟΛΕΣ τις τάσεις κάθε σαιζόν (για να μη μείνει καμία παραπονεμένη), αγαπούν να φωτογραφίζονται στο μισοσκόταδο κι επιλέγουν να φοράνε σύνολα «τριτοδεύτερα». Όχι από άποψης τιμής. Από άποψης ποιότητας και ραφής. Τη φωτογράφιση επιμελείται συνήθως ο ταλαίπωρος γκόμενός τους ή συγγενικό πρόσωπο που δε μπορεί να τους αρνηθεί τέτοια χάρη, διότι το αίμα νερό δε γίνεται. Θεωρούν σκόπιμο να ποστάρουν πού και πού φωτογραφίες από fashion shows (ευτυχώς για τον αναγνώστη, χωρίς σχόλια επί των ρούχων), ή outfits διασήμων και μίνι οδηγό «πώς να ντυθείτε κι εσείς σαν την Penny από το Big Bang Theory». Μακράν το αγαπημένο τους είναι το «συγκεντρωτικό» ποστάρισμα της πραμάτειας τους. Π.χ. πάνε στο διπλό κρεβάτι των γονιών τους κι απλώνουν στη σειρά: το φόρεμα που έβαλαν στη βάφτιση της ανιψιάς τους της Ζαχαρούλας, το μπλουζάκι με τα στρας που μπορούν να φωταγωγήσουν όλη την Ηλιούπολη, τις στραβοπατημένες ψευτοσουέντ «statement» γόβες που έβαλαν στο γάμο του αδερφού τους, τρία κολιέ με spikes, μια απομίμηση τσάντας Chanel και τρία φρέσκα ρυζόγαλα (γιατί είναι ΚΑΙ νοικοκυροκόριτσα). Όλο αυτό γίνεται ποστ, με κοντινές λήψεις σε κάθε λεπτομέρεια που «μετράει» (π.χ. στην κανέλα του ρυζόγαλου) και μας διαφωτίζει για το πώς η μελλοντική Ελληνίδα Γκαράνς Ντορέ θα ξεκινήσει τη μεγαλεπίβολη καριέρα της στο χώρο, με εφαλτήριο τη «homemade εκδοχή του The Selby» (φωτιά να με κάψει). Θεωρούν εαυτόν αυθεντικά λαϊκά κορίτσια, με ένα touch από Victoria Beckham. Κι αυτό θέλουν να δείξουν στις χιλιάδες αναγνώστριές τους: πώς να μη ντυθούν σαν τον εαυτό τους. Καλά που η Victoria δεν ξέρει να διαβάζει ελληνικά.

Αυτές που «κάνουν πράγματα»

Λίγες και καλές, γνωρίζουν το αντικείμενο, ξεκινώντας από την ιστορία του ενδύματος και της μόδας και καταλήγοντας στην ουσία: καλόγουστα σύνολα, εκκεντρικά ή μη, δεν έχει σημασία, άρθρα με αρχή – μέση – τέλος σχετικά με το ρούχο και τη μόδα, φωτογραφίσεις που χαίρεσαι να βλέπεις για το όμορφο στήσιμό τους και όχι για τη δηθενιά τους. Έχουν ειλικρινή, δικιά τους άποψη (δεν τους τη δίνει δώρο ο Sartorialist ή το W), που, είτε σου ταιριάζει ως στυλ, είτε όχι, είναι κάτι που ανταποκρίνεται σε υψηλά ποιοτικά κριτήρια.

Οι «Ζε σουί Μαντάμ Πελαζί, ντε κομπινασιόν ε ντε κομπινεζόν»

Οριακά εντάσσονται στην κατηγορία των fashion bloggers, διότι ποστάρουν συχνά πράγματα που δεν έχουν άμεση σχέση με τη μόδα, όπως φωτογραφίες από συναυλίες, arts and crafts, diy, πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί. Συνήθως έχουν τις πιο απλές φωτογραφίες, τύπου «δείτε το πουκάμισο αυτό, πάει μ’ εκείνο και μ’ εκείνο». Είναι κατατοπιστικότατες και ποστάρουν τις λιγότερες selfies. Πρόκειται για ιδανικές περιπτώσεις blogs τα οποία μπορείς να χαζέψεις χωρίς να εκνευριστείς.

Οι «Φέρτε μου τον Lagerfeld να περπατήσω πάνω του με γόβα στιλέτο»

«Αγριογκόμενες» παραπολυμπροστά (μια λέξη), με άρθρα τύπου «ξαναφέρνω πρώτη το πανκ/ το ροκαμπίλι/ την παραφουσκωμένη φράντζα/ το φραπουτσίνο/ τις Καρυάτιδες στην Ελλάδα. Να ‘στε καλά, είχα να γελάσω τόσο από την εφτάρα που είχε ρίξει η Γιουβέντους στον Ολυμπιακό το 2004. Αν κάποια στιγμή χρειαστείτε βοήθεια να ξεκαβαλήσετε, εδώ είμαστε, για να σας φέρουμε τη σκάλα. Τη Σανέλ, φυσικά.