Οι Φίλοι Το Λένε Απλά Rock

«Στα αποκριάτικα πάρτυ, είχαμε free drinks. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν. Κάναμε πέντε κάβες εκείνα τα βράδια. Πίναμε 200 ποτά ο καθένας και γινόταν χαμός. Είχαμε ένα υπόγειο γκαράζ και γινόταν το έλα να δεις. Δεν υπάρχουν σήμερα αυτά τα πάρτι» – Ανδρέας Πιτσιλής (ο ένας από τους τρεις αρχικούς ιδιοκτήτες του Rock ‘n’ Roll)

Το Rock ‘n’ Roll, το bar/restaurtant – συνώνυμο της πιάτσας του Κολωνακίου «έκλεισε» πριν από λίγες εβδομάδες τα 27 του. Ο εμβληματικός πολυέλαιος, τότε στην οδό Λουκιανού, άναψε πρώτη φορά στις 11 Δεκεμβρίου του 1987. Έκτοτε, το Rock ‘n’ Roll, πέρασε από πολλά στάδια, μέχρι που άλλαξε και στέγη (μετακομίζοντας στην πλατεία Κολωνακίου). Υπήρξε το μαγαζί που σύχναζε το enfant gâté μιας εποχής πολύ διαφορετικής απο τη σημερινή, υπήρξε χώρος που διασκέδαζαν ακομπλεξάριστα οι κουλτουριάρηδες και οι καλλιτέχνες παρέα με τους celebrities και τους wannabes. «Παράδεισος για τη γενιά των 30 και κάτι. Δικηγόροι που ήθελαν να είναι ποιητές, Αθηναίοι που νομίζουν ότι ζουν στο Παρίσι», περιέγραφε τους θαμώνες στο Βήμα τον Απρίλιο του 2011 ο, εκ των αρχικών ιδιοκτητών, Ανδρέας Πιτσιλής. Υπήρξε λοιπόν το μαγαζί που κατάργησε τις διαχωριστικές γραμμές, Καλό και κακό αυτό, πάντως συνεχίζει να το κάνει μέχρι σήμερα.

Από τις πολύ πρώτες φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί στη Λουκιανού. Πιάτο ημέρας: χοιρινό

«Όλοι οι επιχειρηματίες, τα media, οι εναλλακτικοί, οι ηθοποιοί – όλοι ήταν εκεί. Το Rock αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Αν δεν περνούσες από εκεί, δεν ήσουν μέσα στο κόλπο. Θοδωρής Κυριακού, Τζώνι Καλημέρης, Πέτρος Μπούτος, Γιάννης Λάτσιος, Θέμης και Γιάννης Αλαφούζος, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Σμαράγδα Καρύδη και είναι μόνο οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό. Κάθε μέρα όλοι ήταν εκεί. Όλοι οι υπουργοί, επίσης. τα κολεγιόπαιδα, ασφαλώς. Βαρβιτσιώτης, Θεοχαράκηδες ονόματα μεγάλα είχαν τη θέση τους στο μαγαζί. Μία πάστα καλών παιδιών. Καμία σχέση με τα σημερινά παιδιά καλών οικογενειών που ψοφάνε για τη μούρη. Τότε υπήρχε μία ηθική. Τώρα, φοβάμαι επικρατεί η ηθική της γκλαμουριάς», λέει συγκρίνοντας –χωρίς καν να του το ζητήσω – τις εποχές ο Ανδρέας Πιτσιλής που μαζί με τον αδερφό του Γιώργο και τον δυστυχώς εκλιπόντα Ισίδωρο Οδυσσέως άνοιξαν τις πρώτες σαμπάνιες μερικούς μήνες μετά το χρυσό του ’87.

Γιώργος κι Ανδρέας Πιτσιλής, πρώτος και τρίτος από αριστερά αντίστοιχα, μαζί τους ο Αντώνης Μπρικιάτης (Caprice Μύκονος) κι ο αθλητικογράφος Γιώργος Αργυρόγλου

Πίσω στις ημέρες του ισχυρού Κολωνακίου, αν καθόσουν σε ένα από αυτά τα 4 τραπέζια κάτι σου πήγαινε καλά

Στιγμιότυπο από βραδιά στο παλιό Rock ‘n’ Roll

Σε περίοπτη θέση στο (φανταστικό) Μουσείο του Αθηναϊκού Nightlife ο πολυέλαιος του Rock

Συμφωνούμε στο βασικό. Το Rock ξέρει να επιβιώνει. Να αντέχει στις αλλαγές που φέρνουν τα νέα trends, να μην επηρεάζεται από τις καινούριες πιάτσες που μετατοπίζουν το hype, να βρίσκει το βηματισμό του ακόμα και όταν η κρίση χτύπησε αναπόφευκτα, γενικά τη νύχτα και ειδικά, το Κολωνάκι. «Παλιότερα, την πρώτη περίοδο του μαγαζιού, ήταν πιο εύκολη η επιβίωση στη νύχτα. Τώρα, ανά τριετία αλλάζουν όλες οι επιχειρήσεις. Το Rock είναι μοναδικό σε αυτό. Το γεγονός ότι παίρνει ακόμα τηλέφωνο ο μπαμπάς του Συγγελίδη ή του Θεοχαράκη να μεσολαβήσουν για τα παιδιά τους και πάλι δεν είναι εξασφαλισμένο το τραπέζι τους, είναι μεγάλη υπόθεση», συμπληρώνει ο Ανδρέας Πιτσιλής.

Πώς κατορθώνεις ωστόσο να γίνεις «μεγάλη υπόθεση»; Πώς γίνεται ένα μαγαζί να έχει τόσο κόσμο ώστε να τον διώχνει από την πρώτη κιόλας ημέρα που άνοιξε τις πόρτες του;

«Από την πρώτη κιόλας ημέρα που πήγα να μπω στο Rock δεν θα ξεχάσω τον κόσμο. Ήταν 9-10 το βράδυ και δεν μπορούσα να σπρώξω την πόρτα. Έως την στιγμή που σταμάτησα, είχα την ίδια εικόνα. Κάθε μέρα» – Μάκης Μηλάτος (δημοσιογράφος/ραδιοφωνικός παραγωγός, το 2007 στο περιοδικό NITRO)

Προφανώς, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ποικίλλουν, καθώς τα χρόνια περνούν και οι θαμώνες αλλάζουν. Το μόνο που παραμένει σταθερό ως δεδομένο όλα αυτά τα χρόνια, είναι η προσέλευση του κόσμου.

Α, και η πόρτα.

«Αυστηρή πόρτα είχαμε από την πρώτη ημέρα. Δεν μπορούσαμε τους βλάχους. Τους “βλάχαρους”. Στο Κολωνάκι τα πρώτα χρόνια, ειδικά επί παντοκρατορίας Κωστόπουλου πήγαιναν οι πάντες, παντού. Με θυμάμαι στην πόρτα (σ.σ. ναι, ο ίδιος καθόταν και κάθεται [!] ακόμα στην πόρτα του μαγαζιού) να είμαι σε θέση να ξεχωρίσω από τα δέκα μέτρα ποιος θα μπει και ποιος όχι. Δεν ήταν θέμα εμφάνισης, αλλά αξιών. Η πόρτα είναι αναγκαίο κακό. Παντού πρέπει να υπάρχει ένας έλεγχος. Αν το αφήσεις ανοιχτό, θα μπει όλη η επαρχία», αν πάρει φόρα ο Αντρέας Πιτσιλής, είναι ασταμάτητος, Και λίγο αλαζόνας, όπως όλοι οι επιτυχημένοι. Καμιά φορά στις παράπλευρες απώλειες της αυστηρής πόρτας συμπεριλαμβάνονταν κι άτομα υπεράνω πάσης υποψίας π.χ. ο DJ του μαγαζιού τα τελευταία δέκα χρόνια, Ανδρέας Κουνδουράκης. «Έχει τύχει να τη “φάω” κι εγώ, μία ημέρα που τα παιδιά στην πόρτα ήταν καινούρια και δεν με ήξεραν», μου εξομολογείται γελώντας. Την ίδια απογοήτευση γνώρισε και η κόρη του αμερικάνου πρέσβη, Μάικλ Σωτήρχου. «Μία φορά έσκασαν μύτη στην πόρτα 6-7 παιδιά, ψιλομπακούρια. Λίγο γδαρμένοι, λίγο σκισμένοι. Μιλάμε για 20 χρόνια πριν. Αυτό το πρόσεχες. Τώρα όχι τόσο. Ήταν κάπως σαν τους τωρινούς θαμώνες της πλατείας Αγίας Ειρήνης. Έρχονται λοιπόν και δεν τους βάζω μέσα. Μετά από ένα τέταρτο σκάνε πέντε μπατσικά. Από μέσα βγαίνουν κάτι τέρατα με ασύρματους στα χέρια. Πάθαμε πλάκα. Ήταν η κόρη του αμερικάνου πρέσβη. Νομίζω τους βαλάμε μετά», θυμάται γελώντας ο Ανδρέας Πιτσιλής.

Γελάω κι εγώ. Κι ο Πέτρος Απαλλάκης (συνεργάτης του Rock τα τελευταία δέκα χρόνια με ένα χρόνο off) γελάει μαζί μου: «Θυμάμαι το Μωράκη να λέει, “έγινα συνέταιρος στο μαγαζί που δεν έμπαινα”». Ακολουθεί η άκρως απολαυστική στιχομυθία μεταξύ Ανδρέα και Πέτρου…

– Απαλλάκης: «Εμένα μου αρέσει το mix and match στον κόσμο. Είναι κομπλεξικό να μην σου αρέσει κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα ένας από του Μωραΐτη, δεν θα γνώριζε μία κοπέλα άλλης τάξεως σε μαγαζί. Στο Rock όμως, μπορεί να το κάνει. Ξέρεις πόσοι και πόσοι έχουν γνωριστέι εδώ. Έχουμε μία σειρά από επιχειρηματίες που έχουν παντρευτεί εδώ».

– Πιτσιλης «Και που να δεις πόσοι έχουν χωρίσει».

Και μιας και μιλάμε για γάμους-χωρισμούς, άλλη μια χαρακτηριστική ιστορία από τον Ανδρέα Πιτσιλή. «Ο Λάτσιος είναι φίλος μου πολλά χρόνια. Ήταν πολύ χαμηλών τόνων παλιότερα και δούλευε σε ένα παρακμιακό μπαρ στα Εξάρχεια. Ο Γιάννης ερχόταν με το σημερινό κουμπάρο μου και κυνήγαγαν τη Μενεγάκη. Στο Rock μίλησαν για πρώτη φορά αυτοί οι δύο. Ο κουμπάρος μου ήταν έτοιμος να σκάσει από το κακό του όταν κατάλαβε ότι τελικά ο Γιάννης είχε κερδίσει την Ελένη».

Σε ένα από τα θρυλικά αποκριάτικα πάρτι, ο σεφ Χριστόφορος Πέσκιας βρέθηκε σε μεγάλη φόρμα

Κλασική Τσικνοπέμπτη με καλαμάκια να ψήνονται στο πεζοδρόμιο της Λουκιανού

Πορτιέρηδες σε αποκριάτικο – soon to be διονυσιακό – mood

Παίρνω την πάσα για να επανέλθω στο κομμάτι της ποιότητας και της διαφοράς του τότε με το σήμερα. Άλλωστε κι ο Γιάννης των Εξαρχείων έγινε ο Λάτσιος του Dancing With The Stars. Το Rock ωστόσο, παρέμεινε Ροκ. Εκείνο το μαγαζί της Λουκιανού που γέμιζε ασφυκτικά πολύ πριν φτάσεις στον αριθμό 6. «Το τι γινόταν από κόσμο ειδικά τον πρώτο καιρό δεν περιγράφεται. Αναγκαζόμασταν να διώχνουμε πολύ κόσμο. Και μας είχαν ξεσκίσει στα αυτόφωρα». Για να «γλιτώσουν» τις συχνές επισκέψεις στα Αστυνομικά Τμήματα εφηύραν μία μη κερδοσκοπική εταιρία…

«Κάναμε μία εταιρία Φίλων της Rock ‘n’ Roll μουσικής, στην οποία μέλη ήταν η Βουγιουκλάκη, η Ντενίση, ο Μπονάτσος και άλλοι. Κι έτσι πήραμε άδεια από το πρωτοδικείο ούτως ώστε να μπορούμε να μην επιτρέπουμε σε κόσμο να μπει στο μαγαζί», είχε εξηγήσει ο Ανδρέας Πιτσιλής σε παλαιότερη συνέντευξή του στο Θεοδόση Μίχο για το περιοδικό Esquire.

Τα τέσσερα περιζήτητα τραπέζια που ολημερίς τα χτίζανε και το βραδύ γκρεμίζονταν

Το μέρος με τα τέσσερα εμβληματικά ξύλινα τραπέζια που τον πρώτο καιρό έσπαγαν -πολλές φορές από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες- πάνω στο κέφι και τον ενθουσιασμό ήταν ένα μέρος που όλοι -μα όλοι- πέρναγαν καλά. «Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα τα τραπέζια έσπαγαν. Φέρναμε κάθε τριήμερο ξυλουργό. Μετά από καιρό αποφασίσαμε να τους βάλουμε βάσεις ορυχάλκινες. Σε διαβεβαιώνουμε δεν υπάρχει πιο γερό τραπέζι στην Αθήνα». Δεν έχω ανέβει ποτέ, αλλά δεν έχω και λόγο να μην τους πιστέψω.

Στη μέση ο Ισίδωρος Οδυσσέως που έφυγε νωρίς

Ξανά λίγη ιστορία. Απαραίτητη όμως. Η ιστορία των «τριών σωματοφυλάκων» της αθηναϊκής διασκέδασης. Διηγείται ο Ανδρέας Πιτσιλής… «Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το Rock ήταν ο Ισίδωρος Οδυσσέως (ο οποίος έφυγε από τη ζωή νωρίς, εξαιτίας των ναρκωτικών). Ένας Κολωνακιώτης bon vivant, μεγαλύτερος από εμένα. Ιδέα του ήταν να φτιάξουμε ένα μαγαζί στην περιοχή που μάζευε την αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας. Στο Κολωνακι. Επιχειρηματίες του βεληνεκούς των Βαρδινογιάννηδων, πολιτικούς όπως ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μόνο εδώ τους έβλεπες, τότε η Κηφισιά θεωρείτο προάστιο. Βλέποντας ότι ήταν κάπως “φεύγα” του έλεγα ναι, αλλά δεν τον έπαιρνα και πολύ στα σοβαρά. Άλλες εποχές. Τότε δεν ήθελες να κάνεις ένα μαγαζί μόνο για να βγάλεις λεφτά, όπως σήμερα. Τουλάχιστον εμείς, δεν το θέλαμε για αυτό. Εμείς θέλαμε να φτιάξουμε ένα μαγαζί να περνάμε καλά. Αρκεί να πω ότι τότε ήμουν σε ένα άλλο μαγαζί, πίσω από το Χίλτον. Μου έλεγαν να μου δώσουν ποσοστά, και ντρεπόμουν. Έλεγα “ρε παιδιά, τι να τα κάνω;”. Κάθε βράδυ κάναμε καυλάντα, ξενύχτι και χαβαλέ. Σε μία από τις εξόδους μας, ο Ισίδωρος με πήγε στο Stage Coach στη Λουκιανού και μου πρότεινε να το πάρουμε. Μια εξαιρετική ξύλινη κατασκευή που υπήρχε από το ’70. Πολύ “προχώ” για την εποχή του. Εγώ τρελάθηκα. Πήγαμε να μιλήσουμε λοιπόν. Τα καταφέραμε. Εγώ, ο Ισίδωρος και ο αδερφός μου ο Γιώργος -άρτι αφιχθής από το Παρίσι. Το μαγαζί δεν ξέραμε ότι θα κάνει τόση επιτυχία. Στο μυαλό μας είχαμε το Hard Rock Cafe. Θέλαμε μία αμερικανιά όχι τόσο κραυγαλέα. Όλοι γουστάραμε το ροκ, όλοι γουστάραμε το μπέργκερ».

Το ασφυκτικά-γεμάτο-επί-μία-δεκαπενταετία Rock ‘n’ Roll, άρχισε να κάνει «κοιλιά» όταν οι θαμώνες του, άρχισαν να… χάνουν τα μαλλιά τους… «Αυτοί που ήταν 25, έγιναν 40. Άρχισαν οι φαλάκρες. Είχαμε έναν εξώστη, εκεί καθόμασταν συνήθως. Ε, σκέψου ότι από εκεί παρατηρούσαμε τις φαλάκρες να αυξάνονται. Ήταν μία διετία που είχαμε μία κάμψη σοβαρή. Όταν ξεκινήσαμε, εστιατόρια-μπαρ δεν υπήρχαν πολλά. Τα μπαρ τότε ήταν μόνο πονηρά (με γυναίκες και τα λοιπά). Έπειτα έγινε το Mercedes. Που ξεκίνησε ως μπαρ αλλά σταδιακά έγινε club. Εμείς επιμείναμε στο μπαρ. Το θέλαμε. Σιγά σιγά άρχισαν να φτιάχνονται κι άλλα μαγαζιά που θα μπορούσαμε να πούμε “ανταγωνιστές” μας». Κοντά στο 2002, το Rock ήρθε αντιμέτωπο με δύο απώλειες. Το μονοπώλιο και τους πιστούς του πελάτες, συμπληρώνει τον Ανδρέα, ο Πέτρος Απαλλάκης: «Οι άνθρωποι κάποτε, παίζανε ξύλο για το μαγαζί. Τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι».

Για να αντιμετωπίσει λοιπόν την κρίση αποφάσισε να κάνει (τι άλλο;) περικοπές. Όχι στο προσωπικό. Ίσα ίσα, αν κρίνουμε από τα μεροκάματα που τρέχουν και δη σε ημέρες όχι τόσο μαζικές όπως η Τρίτη ή η Τετάρτη, τότε σίγουρα το Rock είναι εξαίρεση στην εποχή. Οι περικοπές, ή καλύτερα οι παραχωρήσεις, έγιναν στη μουσική. «Εκεί κοντά στο 2002, κάναμε μία συνεργασία με έναν τύπο που έφερε μία ομάδα δική του και ξεκίνησε τα πάρτι. Τότε βάλαμε για πρώτη φορά ελληνικά».

Ο Ανδρέας, το λέει με μία πίκρα. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ντρεπόμασταν να τα ακούμε στο μαγαζί. Βγαίναμε έξω και μας τα “ρίχνανε” οι πελάτες μας. Δυστυχώς, η νέα γενιά αγαπάει τα ελληνικά. Τα γουστάρει πολύ. Υπάρχει ένα κοινό που ακούει μόνο ξένα. Τα κολεγιόπαιδα, ας πούμε. Βλέπεις πια κορίτσια να έρχονται από το Dybbuk, αλλά και από το Βέρτη. Ή αφού έχουν πάει και στα δύο το ίδιο βράδυ Μετά το Ρέμο, πάνε εκεί. Η νέα γενιά είναι παντού. 8 στους 10 πάνε παντού. Και τα ακούνε όλα». Έλα όμως που τα ελληνικά έδωσαν ώθηση στο μαγαζί. Η Κυριακή γίνεται η πιο εισπρακτικά κερδοφόρα ημέρα του, και φυσικά ο κόσμος αρχίζει και πάλι να κλείνει τα πεζοδρόμια σε ουρές αναμονής. Να πέσει ένας ακόμα διάλογος, παρακαλώ…

– Πιτσιλής: «Τραγουδάνε και σηκώνουν τα χέρια σαν να παίζει ο Μικ Τζάγκερ. Νομίζεις ότι οι τύποι είναι σε συναυλία».

– Απαλλάκης: «Εγώ προσωπικά, δεν την αντέχω αυτήν την “κλαψομουνίαση”»

– Πιτσιλής: «Το παλιό ροκ, είχε συναίσθημα. Ήταν όλοι καλεσμένοι μας. Όλοι μία ευρεία παρέα. Σταδιακά, αυτό το πράγμα πέρασε. Άρχισε μία αγωνία με τα φράγκα. Μας ρωτούσαν “Γιατί έχουμε ελληνικά;”. Απαντούσαμε και απαντάμε “Γιατί είναι θέμα επιβίωσης”».

– Απαλλάκης: «Η καψούρα του “φέρε να πιούμε” είναι κερδοφόρα, όπως και να το κάνουμε. Το ξέρουν όλοι όσοι κάνουν ταμείο».

Πέρα από τα ελληνικά-λαϊκά-καψούρικα ακούσματα, ωστόσο, το Rock είχε να βασιστεί και στα… παιδιά του. Στα παιδιά των θαμώνων που καταλήγουν να το λατρεύουν όσο εκείνοι. «Είναι άρρωστα. Σήμερα (σ.σ. λίγο πριν τα Χριστούγεννα), με έχουν πάρει τρεις διαφορετικοί γονείς να μου ζητήσουν να βρω τραπέζι στα παιδιά τους που έρχονται από Λονδίνο. Ονειρεύονται το πρώτο τους βράδυ πίσω στην Αθήνα, να το περάσουν στο Rock. Κάπως έτσι, γίναμε μύθος» λέει ο Ανδρέας, αλλά δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τούτο από το πως έμαθε το μαγαζί ο Πέτρος Απαλλάκης. Από τη μητέρα του. «Πήγαινε η μαμά μου στο Rock. Μεγάλωνα και άκουγα για το Rock. Άκουγα κι ο ίδιος πολύ ροκ μουσική και κάπως τα συνδύασα στο κεφάλι μου».

Το Rock άντεξε εννέα χρόνια μετά το πρώτο «κραχ». Στις 3 Απριλίου 2011, ο εμβληματικός πολυέλαιος του μαγαζιού, σβήνει και ο συντετριμμένος Αντρέας Πιτσιλής δηλώνει τότε στο Βήμα: «Δεν είχαμε σκοπό να το κλείσουμε. Ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε καινούργιο συμβόλαιο και μέσα στην κρίση μας ζήτησαν αύξηση 20%-25%! Μας έκλεισε και ο δήμος για 40 ημέρες για παράνομη στάθμευση, γιατί ενώ είμαστε το μοναδικό μαγαζί στο Κολωνάκι που έχει 30 θέσεις πάρκινγκ στο Ρolis Ρark, ένα βράδυ ο παρκαδόρος πάρκαρε απ΄έξω. Είχαμε και δύο καταγγελίες για υπέρβαση ωραρίου, παρότι εμείς, όπως και κάποιοι άλλοι, είχαμε παράταση μέχρι τη μία… Αυτά βέβαια ήταν η αφορμή. Το ουσιαστικό θέμα είναι ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια απαξίωση του κέντρου της Αθήνας.Είναι τόσο δύσκολη πλέον η πρόσβαση με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες τα επεισόδια και τα σπασίματα. Γίνεται ένα μικροεπεισόδιο στα Εξάρχεια και το βράδυ έχεις δέκα ακυρώσεις. Παλιά η Λουκιανού γέμιζε από τις ουρές έξω από το Rock΄n΄Roll, τώρα από τις ουρές έξω από την πακιστανική πρεσβεία».

Από αριστερά προς τα δεξιά: Γιώργος Πιτσιλής, Πέτρος Απαλλάκης, Ανδρέας Πιτσιλής

Rock ‘n’ Roll των 10s. Από αριστερά προς τα δεξιά: Γιάννης Πατρινόπουλος (μετρ), Δημήτρης Στασινόπουλος (φίλος/θαμώνας) και μερικοί από τους συνιδιοκτήτες Γιώργος Πιτσιλής, Πέτρος Απαλλάκης, Ανδρέας Πιτσιλής, Γιάννης Μωράκης

Το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι στη μέση του καινούριου Rock

Τα εξώφυλλα ροκ περιοδικών που ντύνουν την εξωτερική πλευρά του DJ booth

Όχι, το Rock δεν έκλεισε για πάντα. Για ένα μαγαζί που έχει από τώρα «πεπρωμένους» (sic) τους μελλοντικούς του πελάτες, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αίσια εξέλιξη. «Αν είχαμε ένα κοινό, πάντοτε ήταν αυτό των βορείων προαστίων. Τότε είχαμε αυτούς, σήμερα τους απογόνους τους. Παιδιά ηλικίας 16-17 ετών θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα για να έρθουν εδώ. Παιδιά φίλων ή δικά μας. Η κόρη μου, ας πούμε, είναι 15 και με έχει ζαλίσει με το μαγαζί», λέει ο Ανδρέας – ο γιος δε του Γιώργου Πιτσιλή, Πέτρος, ήταν εκείνος που ξεκρέμασε την ταμπέλα από το παλιό Rock της Λουκιανού to 2011.

Το Rock ‘n’ Roll απλώς άλλαξε έδρα, χώρο. Πήγε στο κέντρο του Κολωνακίου. Κατά τα άλλα παρέμεινε ίδιο. Στα decks του συνεχίζει να παίζει ο Ανδρέας Κουνδουράκης, ο άνθρωπος που, τι και αν τα τελευταία δέκα χρόνια αλλάζει κομμάτια με τα ακουστικά στα αυτιά, ο κόσμος συνεχίζει να του ζητά «ένα gin tonic με πάγο». «Δεν με αφήνουν να πάω αλλού. Όταν υπάρχει μία ομάδα η οποία είναι σχεδόν η καλύτερη στην Αθήνα εδώ και τόσα χρόνια, είσαι κι εσύ αχάριστος αν πας να δώσεις την ενέργειά σου αλλού», μας λέει. Στην μπάρα του βρίσκεται ακόμα ο Θάνος, ο never nervous μπάρμαν που τέσσερα χρόνια δεν πρόλαβε το άνοιγμα του μαγαζιού (ναι, είναι 23 χρόνια εκεί). «Τώρα σερβίρω τα παιδιά των πελατών μου, το ίδιο θα σου πω με τους άλλους. Τώρα πια, ο κόσμος έχει αλλάξει. Μπορεί κάποιοι πελάτες να είναι ίδιοι, αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει».

Δίπλα στο Θάνο συνεχίζει να είναι ο Δημήτρης, ο άνθρωπος που δεν δέχθηκε να μου μιλήσει γιατί «ό,τι και να σου πω δε θα πιστέψεις αυτά που έχουν συμβεί σε αυτό το μαγαζί». Παρόλ’ αυτά, από την 10λεπτη συζήτησή μας, συγκράτησα ότι είναι δέκα χρόνια πίσω από την μπάρα του Rock και ότι κάποτε επιδίωξε να βγει κι έξω από αυτήν. «Άνοιξα δικό μου μαγαζί, αλλά “έπεσα” έξω. Δεν είχα τη λογική του επιχειρηματία. Και γύρισα εδώ».

O Paul είναι η τωρινή πόρτα του Rock ‘n’ Roll… ξεκινήστε δίαιτα για να μπείτε

Στην πόρτα του, βρίσκεται ο Paul, ο άνθρωπος που «εγκαινίασε» τη θέση του καινούριου πλέον Rock, από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του. Στα τέσσερα αυτά χρόνια, ο Paul θυμάται πολλούς τσακωμούς με… ευτραφείς κυρίες που δεν αφήνει να περάσουν. Από μία άποψη είναι κάπως λογικό, αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που το πρωί ασχολείται με συμπληρώματα διατροφής στο Strength & Fit Store. «Η πόρτα πρέπει να είναι επιλεκτική. Σε μία κακοντυμένη, σε μία πολύ χοντρή, σε μία με ψεύτικα νύχια-μακριές βλεφαρίδες-τρέσσες, απογορεύεται η είσοδος στο μαγαζί», love it or hate it αυτός είναι ο βασικός κανόνας του.

Οι συνεργάτες έχουν γίνει περισσότεροι, ωστόσο οι βασικοί, παραμένουν ίδιοι. Ο Αντρέας Πιτσιλής είναι ακόμα εκεί. Γιατί πιστεύει σε αυτό το μαγαζί. Παρά το γεγονός ότι τον στεναχωρεί που άλλαξε τόσο η φιλοσοφία του. Λέει χαρακτηριστικά: «Φταίμε κι εμείς. Τότε δεν ξεχωρίζαμε τους πελάτες. Τώρα το κάνουμε. Εάν ερχόταν κάποιος πελάτης πρώτος, το τραπέζι ήταν δικό του δεν θα έμπαινε μέσα όπως μπήκε χθες ο Πάρης ο Κασσιδόκωστας και σκιζόμαστε να του βρούμε. Ακόμα κι έτσι, ο πελάτης είναι πάντα καλεσμένος μας. Με αυτήν την έννοια τον αντιμετωπίζουμε. Δεν θέλαμε να του πάρουμε τα λεφτά. Και τώρα ακόμα εμένα δεν με νοιάζουν τα νούμερα. Με ενδιαφέρει να υπάρχει μία ποιότητα. Είναι μία επιχείρηση που ανεξαρτήτως τι λένε, ενδιαφέρεται για τον κόσμο της. Δεν μπορείς να είσαι ευχάριστος για όλον τον κόσμο». Κι ο Πέτρος Απαλλάκης μπορεί ακόμα σταθερά να μην πίνει και να μην καπνίζει, αλλά είναι εκεί. Από τότε που αποφάσισε πριν από δέκα χρόνια να αφήσει τις χρηματοοικονομικές αναλύσεις στην τράπεζα και να ασχοληθεί με ένα μέρος του οποίου τη φιλοσοφία φαίνεται πραγματικά να αγαπάει. Όπως λέει κι ο Αντρέας Πιτσιλής «o Πέτρος μπορεί να μην έχει ζήσει το παλιό Rock ωστόσο, το αγαπάει σαν να το είχε κάνει, kανένας άλλος συνεργάτης δεν έχει ενδιαφερθεί τόσο για το μαγαζί».

Οι προηγούμενες 2700 λέξεις που έκαναν την αναδρομή σε ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία, ξεκίνησαν δικαιωματικά με μια ατάκα της παλιάς καραβάνας, του Ανδρέα Πιτσιλή. Θα κλείσουν με τον Πέτρο Απαλλακη, εκπρόσωπο της δεύτερης γενιάς του. Άλλωστε αυτοί ήταν οι 2 από τους 6 συνιδιόκτητες που δέχθηκαν να μου μιλήσουν…

«Το Rock ενοχλεί γιατί είναι επιτυχημένο. Κάποιοι θεωρούν ότι προκειμένου να πηγαίνει καλά έχει παραγίνει μαζικό. Δεν είναι έτσι» – Πέτρος Απαλλάκης (συνιδιοκτήτης)

όλες οι Rock ‘n’ Roll φωτογραφίες (παλιές και νέες) στην παρακάτω γκάλερι