Kέντo: Ψυχή, Σπαθί και Σώμα

Ο σενσέι Ηλίας Παπαχρήστος

Μολονότι το Κέντο στην Ιαπωνία μετρά αιώνες παράδοσης (ουσιαστικά ξεκινά το 1700, αν και, τότε, σαν μέσον αναίμακτης άσκησης στο σπαθί, όχι φυσικά σαν σπορ), και σε πολλές χώρες της Ευρώπης λειτουργούν ντότζο και Ομοσπονδίες εδώ και πολλές δεκαετίες, στην Ελλάδα ήρθε σχετικά πρόσφατα. Ο σενσέι Ηλίας Παπαχρήστος ήταν από τους πρώτους που έμαθαν τις βασικές αρχές του — και που συνεχίζουν να το διδάσκονται, καθώς η εκμάθηση της τέχνης του σπαθιού δεν σταματά ουσιαστικά ποτέ. Προπονήθηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και είναι ο ιδρυτής του Ronin Kendo Club, στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο προπονούνται περίπου 50 άτομα, ενήλικες και παιδιά. Ο Ηλίας είναι η ψυχή του ντότζο. Πάντα χαμογελαστός, αυστηρός όταν πρέπει (και πρέπει συχνά — είμαστε μάλλον ατίθασοι μαθητές οι Έλληνες), καλός, πολύ καλός δάσκαλος για τα παιδιά.

Ηλία, η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γιατί ασχολήθηκες με το Κέντο; και γιατί τελικά έμεινες στο Κέντο; Την πρώτη φορά που είδα Κέντο, ζούσα στην Αθήνα, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Είχε μια σκηνή με Κέντο σε μια ταινία με τον Μάικλ Ντάγκλας, το Black Rain. Είχα ασχοληθεί με πολεμικές τέχνες από μικρός, αλλά το Κέντο ήταν… κάτι άλλο. Ωστόσο δεν υπήρχε σχολή στην Αθήνα. Αρκετά χρόνια αργότερα, το ’99, ζούσα στον Βόλο, όπου λειτουργούσε μία σχολή Κέντο κι εκεί είδα να παίζουν για πρώτη φορά μπροστά μου

Έκαναν Κέντο στο Βόλο; Και όχι στην Αθήνα; Κι όμως έτσι ήταν. Μάλιστα, τα έξι άτομα που προπονούνταν εκεί ίδρυσαν στη συνέχεια και την Πανελλήνια Ομοσπονδία. Στην Ελλάδα δεν ήξερε κανείς Κέντο, όμως ζούσε ένας Ιάπωνας δάσκαλος στη Βουλγαρία. Μάθαμε μόνοι μας να δένουμε τα χίμο, να συναρμολογούμε τα μπογκού. Το 2002 ήρθα στη Θεσσαλονίκη, ανακάλυψα κάποιους ακόμα που ασχολούνταν και από εκεί και πέρα όλα είναι ιστορία. Το 2003 αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας ντότζο. Αυτό με άγχωσε λίγο διότι είναι μεγάλη ευθύνη και δεν ήξερα αν θα ήμουν καλός δάσκαλος — αλλά όλα πήγαν, θέλω να πιστεύω, καλά. Άρχισα να πηγαίνω στο εξωτερικό, σε σεμινάρια και αγώνες, να βλέπω και να μαθαίνω πράγματα που μέχρι τότε δεν ήξερα ή δεν περνούσαν καν από το μυαλό μου. Τα σεμινάρια δεν σταματούν ποτέ, και οι δάσκαλοι που καλούμε πάντα κομίζουν καινούργιες γνώσεις. Το ντότζο μας άλλαξε πολλές φορές χώρο προπόνησης, αλλά τα τελευταία χρόνια φιλοξενούμαστε σε μια κλειστή σάλα μπάσκετ στο γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Το ντότζο μας έχει περίπου 50 αθλητές, πολλά μέλη μας αγωνίζονται με την εθνική ομάδα, και έχουμε πάρα πολλές διακρίσεις σε επίπεδο ομαδικό, ατομικό αλλά και στο παιδικό πρωτάθλημα.

Γιατί ποιο λόγο θα προέτρεπες κάποιον να δοκιμάσει το Κέντο; Κάθε ηλικία αποκομίζει διαφορετικά οφέλη. Στους ενήλικες, πέρα από την καθαυτό άσκηση, που είναι πολλή και καλή, προσφέρει εκτόνωση. Φωνάζεις, χτυπάς, ξεδίνεις, αφήνεις έξω από το ντότζο όλα τα προβλήματά σου, όλα όσα σε απασχολούν, και συγκεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις, έστω για τη μιάμιση ώρα της προπόνησης. Απαιτείται συγκέντρωση και πειθαρχία αλλά και καλή φυσική κατάσταση διότι η στολή είναι βαριά. Τα παιδιά μαθαίνουν να είναι αυτόνομα, μαθαίνουν να ντύνονται μόνα τους, να βάζουν τη στολή τους και όταν τη βγάζουν να τη διπλώνουν σωστά, να φροντίζουν την πανοπλία τους και τα πράγματά τους. Στο παιδικό τμήμα ο μικρότερος είναι τεσσάρων ετών.

Εσύ γιατί το αγαπάς; Ποιος είναι ο κυριότερος λόγος; Το Κέντο είναι μοναδική πολεμική τέχνη στην οποία ο μαθητής αγωνίζεται με τον δάσκαλο και ο δάσκαλος μπορεί και να χάσει — ή, έστω, να του πάρει πόντο ο μαθητής του, να τον πετύχει έστω και μία φορά. Επίσης, ένας από τους λόγους που αγαπώ το Κέντο είναι επειδή ο αντίπαλος μου είναι πάντα μπροστά μου. Δεν μπορώ να τον αποφύγω οπισθοχωρώντας. Πρέπει να πάω μπροστά και να προσπαθήσω να τον κερδίσω. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή μας. Τα προβλήματα μας είναι μπροστά μας. Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Στο Κέντο μαθαίνουμε να ορμάμε επάνω στον αντίπαλο με αυτοθυσία (σουτέμι), σαν να μη γίνεται διαφορετικά. Ακόμα κι αν δεν κερδίσουμε —και δεν κερδίζουμε πάντα—, έχουμε πάρει ένα μάθημα. Έτσι ξέρουμε ότι στην επόμενη προσπάθειά μας θα τα πάμε καλυτέρα: μπορεί και να τα καταφέρουμε!

*Η Κική Τσιλιγγερίδου είναι δημοσιογράφος στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης (ΤV100).

Κλικάρετε το κόκκινο διαγώνιο βελάκι για να δείτε όλες τις φωτογραφίες του ρεπορτάζ σε μεγάλο μέγεθος