O Ελληνοαμερικάνος ηθοποιός Παντελής Κοντογιάννης, που πρωταγωνιστεί στην ταινία «Πρόμαχος» με θέμα την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, μιλάει στην Popaganda.
Έχοντας ήδη ταξιδέψει απ’ το Σάο Πάολο ως το Τουρίν, κι απ’ το Λοκάρνο ως το Σίδνευ, η Έκρηξη του Σύλλα Τζουμέρκα ετοιμάζεται να βγει και στις ελληνικές αίθουσες, μετά τις δυο πρεμιέρες της σε Νύχτες Πρεμιέρας και Θεσσαλονίκη.
«Λατρεύω να παίρνω ηθοποιούς και να τους φτάνω σ’ ένα σημείο όπου μπορούν να ανοίξουν μία φλέβα. Αυτή είναι η δουλειά, να τους κάνω να ματώσουν. Το κλειδί είναι, όμως, ότι το κάνω ασφαλές γι’ αυτούς να ανοίξουν αυτή τη φλέβα».
Στην πιο μακρόσυρτη τελετή λήξης της τελευταίας μισής δεκαετίας του, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν μοίρασε μονάχα τα βραβεία του, αλλά και ένα υπέροχο ρεζουμέ της ωραίας ατμόσφαιρας που επικρατεί στον ελληνικό κινηματογράφο.
Σε μια απ’ τις πιο δύσκολες χρονιές του οικονομικά, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κατάφερε να παρουσιάσει ένα απ’ τα πιο δυνατά καλλιτεχνικά προγράμματά του. Ως το επόμενο, κρατάμε αναμνήσεις να θυμόμαστε, και ταινίες να περιμένουμε να δούμε.
Το «Ένα Περιστέρι Έκατσε Σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο Την Ύπαρξη Του» και η ερμηνεία του Jeremy Renner στο «O Αγγελιοφόρος Πρέπει να Πεθάνει» είναι τα ατού της τρέχουσας κινηματογραφικής φουρνιάς.
Πέντε πρωτάρηδες δημιουργοί έφεραν τα κινηματογραφικά ντεμπούτα τους στη Θεσσαλονίκη, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που εκτεινόταν απ’ το ευθύβολο νουάρ ως το αφαιρετικό βίντεο αρτ κι απ’ το ρομαντικό ρετρό ως το ψυχολογικό θρίλερ.
Το αντιπολεμικό κι αντιπυρηνικό μήνυμα της πρώτης ταινίας του 1954 ωστόσο, παραμένει δυνατό κι ισχυρό για κάθε γενιά που θέλει να θυμάται και να αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος.
Αν είχε κανείς αμφιβολία ότι ο Στάνκογλου μπορεί να γεμίσει την οθόνη απλά και μόνο με το να στέκει μπρος στην κάμερα, η πολύπαθη ταινία του Γιάννη Φάγκρα έρχεται για να τη σβήσει. Κρίμα που δεν καταφέρνει και πολλά περισσότερα απ’ αυτό.
Στον ωκεανό μουδιαστικής μετριότητας που γεμίζει εξ ορισμού τα προγράμματα των κινηματογραφικών φεστιβάλ, δεν υπάρχει πιο χρήσιμο και σημαντικό πράγμα απ’ τις πολύ κακές ταινίες. Τις πολύ κακές όμως.
Με εϊτίλα απλωμένη σα χρυσόσκονη στο κάδρο του, και μπόλικες αναφορές στις κινηματογραφικές του αγάπες, ο Γιάννης Βεσλεμές σε ταξιδεύει αγκαλιά με παρανόμους και ξενύχτες στην ιδιότυπη Χώρα των Θαυμάτων που ήταν η Αθήνα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι δημιουργοί τους, Γιάννης Βεσλεμές και Γιάννης Φάγκρας, μιλάνε στην Popaganda για τις προκλήσεις των γυρισμάτων, για τη σκηνοθεσία εν καιρώ κρίσης και για τα 100 χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου.
Η Θεσσαλονίκη μετά από χρόνια απουσίας υποδέχεται: την πλειονότητα της ντόπιας παραγωγής, την ολική επαναφορά του ανθρώπου-τοτέμ Χάρη Παπαδόπουλου, και την επί σκηνής επιστροφή των εξόριστων Ελλήνων κριτικών. Ξαναέρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα...
Τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο κριτικός που άλλαξε μονομιάς τον ρου του γαλλικού, κι εν συνεχεία του παγκόσμιου, κινηματογράφου παραμένει ένας απ’ τους πιο ανθρωποκεντρικούς δημιουργούς που άγγιξαν ποτέ το σινεμά: την τέχνη που του έσωσε τη ζωή
Τι μας έμαθε η κλασική πλέον ταινία του James Cameron και γιατί, κόντρα στις αρχικές προβλέψεις, αποτελεί ένα καραμπινάτο κινηματογραφικό all time classic.