![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Νορβηγία *****
Ελλάδα, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βεσλεμές:
Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Αλεξία Καλτσίκη, Daniel Bolda
Διάρκεια: 73’
Σε μια μυθική Μεταπολίτευση, ένας βρικόλακας καταφθάνει στην παρακμιακή Αθήνα. Οι μέρες του κυλάνε ανούσια, μέχρι που, επιτέλους, γνωρίζει αυτό που έψαχνε: τα μάτια της πόρνης Αλίκης, ενός «ζεστού κοριτσιού». Οι δυό τους, μαζί με τον Πίτερ, έναν Νορβηγό ντίλερ, θα καταλήξουν στα έγκατα της Πάρνηθας, στο βασίλειο του Μαθουσάλα. Αυτή στο περίπου είναι η υπόθεση του παράδοξου cult όργιου με εμφανείς τις camp αναφορές και την έντονη pop διάθεση που στήνει ο αγαπητός Βεσλεμές στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του. Πολλοί μπορεί να παραξενευτούν από τη στα όρια του trash αισθητική και τον συνεχή διάλογο με τον περσινό post-punk χορό του Jim Jarmusch, την πλοκή που δείχνει να ακροβατεί στο πουθενά (όπως και όλη η γεωγραφία της ταινίας), μα ένα είναι σίγουρο: στους απανταχού θιασώτες του περίεργου, του αλλόκοτου (όχι όπως weird wave αλλά ως σκέτο weird) θα δημιουργήσει κνησμό εκεί που πρέπει. Αν νιώθετε πως ανήκετε σε αυτήν την αγέλη, μην τυχόν χάσετε μια από τις περιορισμένες, μεταμεσονύκτιες προβολές της τα Σάββατα του Γενάρη.
Τα Μυστικά Του Δάσους (Into the Woods) *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Πρωταγωνιστούν: Emily Blunt, Meryl Streep, Chris Pine
Διάρκεια: 124’
Ένας φούρναρης μαζί με τη γυναίκα του έχουν μόνο μια επιθυμία: να αποκτήσουν ένα παιδί. Η Μάγισσα, όμως, τους έχει καταραστεί από τότε που έπιασε τον πατέρα του φούρναρη να κλέβει λαχανικά από τον κήπο της. Δέχεται να άρει την κατάρα υπό έναν όρο: το ζευγάρι θα πρέπει να της φέρει τέσσερα σπάνια αντικείμενα. Αυτά τα τέσσερα αντικείμενα, όμως, ανήκουν σε μερικούς από τους χαρακτήρες των αδερφών Grimm και το ζευγάρι, θέλοντας να πραγματοποιήσει την ευχή του, θα μπλέξει τα σύμπαντα των ηρώων. Τα μιούζικαλ μπορεί να μην είναι το πλέον αρεστό ιδίωμα στην πλειοψηφία του κοινού, μα εδώ ο Rob Marshall, με φαντασία, ταιριαστό κάστινγκ και σεβασμό προς το πρωτότυπο υλικό, δημιουργεί ένα φαντασμαγορικό σύμπαν, φωτεινό εν αρχή και σκοτεινό όσο προχωρά η πλοκή. Πλατειάζει, βέβαια, καθώς προσπαθεί να φέρει την ιστορία σε ένα τέλος και δημιουργεί και μερικές σκηνές που το οπτικό μέρος υπερκαλύπτει το μουσικό, αλλά καταφέρνει να το κρατήσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και να παρασύρει τους θεατές στον αλλόκοτο, διαστρεβλωμένο κόσμο του.
Αλύγιστος (Unbroken) **1/2***
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Angelina Jolie
Πρωταγωνιστούν: Jack O’Connell, Domhnall Gleeson, Takamasa Ishihara
Διάρκεια: 137’
Ο Louie Zamperini δεν ήταν μόνο Ολυμπιονίκης τον οποίο ο Χίτλερ ζήτησε να γνωρίσει αυτοπροσώπως. Ήταν και ένας από τους επιζώντες στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος μάλιστα έζησε ανήκουστες κακουχίες προτού επιστρέψει στη χώρα του ως ήρωας. Το αεροπλάνο στο οποίο είχε οριστεί βομβαρδιστής καταρρίφθηκε και πέρασε 47 μέρες σε μια σωσίβια λέμβο μαζί με άλλους δύο επιζώντες. Τη 47η μέρα η διάσωση από τη θαλάσσια φυλακή τους ήρθε στο πρόσωπο των Ιαπώνων, οι οποίοι, βέβαια, τους οδήγησαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και στα χέρια του διαβόητου βασανιστή Mutsuhiro Watanabe… Ευγενής μεν η πρόθεση της Jolie στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα (δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό, άλλωστε), μα η θέλησή της να εμβαθύνει υπερβολικά στην ιστορία και τους χαρακτήρες, η (αμερικάνικη) αφέλεια και η έλλειψη στέρεου ρυθμού, οδηγούν σε μια συχνά ανιαρή δοκιμή σκηνοθετικών προσόντων, με εξαίσιες, παραταύτα, ερμηνείες.
Μεγάλα Μάτια (Big Eyes) *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Tim Burton
Πρωταγωνιστούν: Amy Adams, Christoph Waltz, Krysten Riter
Διάρκεια: 105’
Η Margaret Keane έμεινε γνωστή στην ιστορία για τους πίνακές της, στους οποίους πρωταγωνιστούσαν θηλυκά με μεγάλα, θλιμμένα μάτια. Μόνο που ο κόσμος μέχρι τότε νόμισε πως οι πίνακες αυτοί ήταν δημιουργήματα του συζύγου της, Walter, ο οποίος απολάμβανε τη δόξα που ανήκε στη γυναίκα του. Η Margaret ανέχτηκε για κάποιον καιρό την εκμετάλλευση των δημιουργημάτων της από το σύντροφό της, αλλά ήρθε η ώρα να στραφεί στη Δικαιοσύνη για την αποκατάσταση της αλήθειας. Καλά κάνει ο Burton και αφήνει κατά μέρους τις γκόθικ μανιέρες (τα αποτελέσματα των τελευταίων του εγχειρημάτων ήταν κάκιστα), στρέφοντας την ταινία του σε ένα επιτυχημένο εικαστικά ρετρό στυλ. Συνεχίζοντας, όμως, να αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του σαν μονοδιάστατες καρικατούρες, αυτοί όσο και να προσπαθούν δε θα έχουν ούτε μια ειρωνική αποστασιοποίηση, αλλά ούτε και νοσηρά-μεταμοντέρνα αποτελέσματα ως προς το (ημιτελές και απόλυτα επιδερμικό) κοινωνικό μήνυμα που θέλει να εξωτερικεύσει. Ας όψονται και εδώ οι κεντρικές ερμηνείες.
