Δυο δεκαετίες μετά τη γέννησή της, η ταινία που σημαδεύτηκε από τον μυστηριώδη θάνατο του Brandon Lee κουβαλά ακόμη πάνω της τη σκιά των συνωμοσιών γύρω απ’ το απίθανο ατύχημα που κόστισε τη ζωή του πρωταγωνιστή της.
Εκτός απ’ το να γυρίσει τη μισή υφήλιο με την ταινία του, ο σκηνοθέτης του ελληνικού νεο-western Να Κάθεσαι και να Κοιτάς, αποστασιοποιείται απ’ το ενοχικό ύφος του ελληνικού σινεμά και καταπιάνεται με την κίβδηλη υπόσχεση της αειφόρου ανάπτυξης.
Η πιο νεοϋορκέζικη ταινία του πιο νεϋορκέζου σκηνοθέτη που έχει περάσει απ’ τον πλανήτη Γη, κλείνει τρεισήμισι δεκαετίες απ’ τη μέρα που βγήκε στις αίθουσες. Παρ’ ότι ο Woody Allen προτιμούσε να μην βγει ποτέ.
Αφού έφαγε μια δεκαετία κρυμμένος πίσω από περούκες, μακιγιάζ και υστερίες, ο Johnny Depp αποφάσισε με το Transcendence να παίξει έναν νορμάλ, γειωμένο χαρακτήρα. Κι έφαγε τα μούτρα του. Πέρασε η μπογιά του, ή μήπως δεν είχε ποτέ;
Όταν ήταν μικρός, ο David Duchovny ήθελε να γίνει συγγραφέας. Όταν μεγάλωσε, έγινε ο συγγραφέας που θα ήθελες να γίνεις για να μην μεγαλώσεις. Έστω κι αν το έκανε μόνο στην τιβί.
Μπλεγμένος σε χολιγουντιανό κύκλωμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων ο Bryan Singer, ο σκηνοθέτης που οδήγησε τον Kevin Spacey στο πρώτο του Όσκαρ με τους Συνήθεις Υπόπτους και άλλαξε το πρόσωπο της υπερηρωικής περιπέτειας με τους X-Men.
Με έξι συνολικά βραβεία απ’ την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, η ταμειακή επιτυχία της χρονιάς στέφθηκε και Καλύτερη Ταινία της, χωρίς να κερδίσει ούτε ένα βραβείο στις βασικές κατηγορίες που κάνουν μια ταινία καλή.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Βασίλης Κατσούφης, εντοπίζει τα τρωτά σημεία της πολυσυλλεκτικότερης ένωσης επαγγελματιών του εγχώριου σινεμά και κάνει καίρια (αυτο)κριτική για λογαριασμό όλης της ελληνικής κινηματογραφίας.
Πτυχιούχος μηχανολόγος, ορκισμένος αντισυστημικός, πολυνίκης μικρομηκάς, υποψήφιος στα «ελληνικά Όσκαρ» με το Από τη Γη στη Σελήνη, ο Σπάρταλης δεν έκανε απλώς άλλη μια ταινία. Έκανε το πρώτο μεγάλου μήκους animation στην Ελλάδα.
Η εμπορική επιτυχία της χρονιάς μάζεψε 13 υποψηφιότητες για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που ανακοινώθηκαν Πρωταπριλιά και θα απονεμηθούν στην αρχή της Εβδομάδας των Παθών.
Ηγέτης της ελληνικής εισβολής στο Βερολίνο τον περασμένο Φλεβάρη, ο Οικονομίδης επιστρέφει στις ελληνικές αίθουσες, με τον Βαγγέλη Μουρίκη στο ρόλο πληρωμένου εκτελεστή, που ως Μικρό Ψάρι προσπαθεί να επιβιώσει στη λίμνη με τα πιράνχας.
Απόντος του νέου του προέδρου, Γιάννη Σμαραγδή, και δίχως ταγούς της πολιτικής ζωής στην αίθουσα, έριξε αυλαία το προβληματικότερο φεστιβάλ στην πρόσφατη ιστορία του θεσμού. Κι όταν λέμε προβληματικό, δεν μιλάμε μόνο για το πρόγραμμα.
Ενώ το τοπικό box office καταβαραθρώνεται, τα εξειδικευμένα φεστιβάλ γεννοβολάνε: κινούμενα σχέδια εναντίων μανιακών δολοφόνων, γαλλόφωνοι και sci-fi στη γωνία, ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη. Και στο κέντρο Σμαραγδής.
Μισή ντουζίνα σκηνοθέτες και συγγραφείς μοιράστηκαν δυο δεκάδες ηθοποιούς για να γράψουν, να σκηνοθετήσουν, να προβάρουν και να παρουσιάσουν έξι μικρά κι αυτόνομα θεατρικά, μέσα σε 24 ώρες. Το αποτέλεσμα; Μαγεία.
Πληθωρικός στη ζωή όσο και στην τέχνη, ο πολύς Σταμάτης Κραουνάκης είναι ποταμός, είτε μιλά για τη «λάσπη των ΜΚΟ», είτε για Ποτάμια κι Ελιές, είτε ακόμα και για τα «καλιαρντά» του ReThink Athens.
Δυο μονόλογοι από δυο μακρινές εποχές της καταπιεσμένης Ελλάδας, απογειώνονται απ’ τη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάκου και συνδέονται άμεσα με το σήμερα χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Μαρίας Ζορμπά.
Μεταφράστρια του Κόρτο Μαλτέζε, ψυχή του πρώτου Να η Ευκαιρία, φανατική τηλεθεάτρια του NCIS, αντιπρόσωπος της Tupperware, διοργανώτρια εβδομαδιαίου σουαρέ μοναχικών καρδιών. Η Ροζίτα Σώκου, στα 90, δεν είναι pop. Είναι uber-pop.
Ο μόνιμος διευθυντής φωτογραφίας του Αλεξάντερ Πέιν, μιλά για το τι σημαίνει μια οσκαρική υποψηφιότητα, πόσο ακούγεται το Greek Weird Wave στην από ‘κει μεριά του Ατλαντικού και πώς η Ελλάδα είναι εχθρική στις ξένες παραγωγές.
Η ταινία που χτύπησε καράκεντρο στην καρδιά των Gen-X-ers κι έδωσε εικόνα στους Millennials για να το πώς να ονειρεύονται τα μεταλυκειακά τους, έκλεισε 20 χρόνια ζωής κι ετοιμάζεται για την κρισάρα του συμβιβασμού της.
Μια παραισθητική καταβύθιση στον κυκεώνα τυχαίων αναμνήσεων και υπερμεγεθυμένων ενοχλήσεων, διακόπτουν το μιζέριασμα ενός φρεσκοχωρισμένου εργένη, ανατρέποντας τον ίδιο τον τίτλο της παράστασης.
Ο βραβευμένος σκηνοθέτης του Miss Violence, μιλά για το θεατρικό του, Gagarin Way, για την διεθνοποίηση της κοινωνικής βίας, τον αόρατο εχθρό του καπιταλισμού, και το ανέφικτο του να κάνεις πολιτικό σινεμά σ’ έναν κόσμο χωρίς ιδεολογίες.
Για ένα βράδυ κάθε χρόνο, ο αποκριάτικος χορός του ελληνοβραζιλιανικού συλλόγου, σε παίρνει από το κέντρο της Αθήνας, σε περνάει από τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και σε προσγειώνει κατευθείαν στο Μπραζίλι.
Ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης κι ο Γιώργος Καρναβάς, έχουν φέρει στην οθόνη μερικές από τις πιο πολυταξιδεμένες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Μα πώς το κάνουν; Εξηγούν στον Ιωσήφ Πρωιμάκη.
Το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη βάζει τον Βαγγέλη Μουρίκη στα βαριά χαρτιά για τα βραβεία, και μια τυχαία ξενοδοχοϋπάλληλος βάζει τις βάσεις για να βρεις το σωστό το carrywurst, το πρόστυχο, του δρόμου.
«Πώς τα περνάς; / Καλά, μια χαρά / Είναι καμιά προσωπικότητα της προκοπής εκεί; / Ε, έχουμε τον Κλούνεϊ σήμερα / Ποιόν; / Τον Τζόρτζ Κλούνεϊ... / Α, εκείνον που τού κλέβουν τους καφέδες τα κοριτσάκια;»
Το παραδοσιακά πιο παγωμένο φεστιβάλ της Ευρώπης, φέτος υποδέχτηκε τον κόσμο του με απρόσμενη καλοκαιρία. Μακάρι να ήταν πιο θερμά και τα πράγματα στις αίθουσες, αν και, έχει κι αυτό τα θετικά του.
Το μεγαλύτερο σε προσέλευση φεστιβάλ του πλανήτη, σηκώνει αυλαία για 64η χρονιά με το The Grand Budapest Hotel του Γουές Άντερσον, κλείνει με δείγμα νέου Σκορσέζε, κι έχει πέντε ελληνικές ταινίες να διεκδικούν διακρίσεις.