Με ευφάνταστες επιλογές στα venues των προβολών του, το δροσερό φεστιβάλ της Κεφαλονιάς μετατρέπει την κινηματογραφική εμπειρία σε βίωμα απ' αυτά που συζητιούνται, εντυπώνονται κι αποζητιούνται
Μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των καιρών μας και των καιρών που έρχονται, μετατρέπει μια κατά τ’ άλλα μέτριου βεληνεκούς ταινία, σε συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ και στοιχειωτικό ψυχολογικό δράμα στη συσκευασία του ενός.
Με το The Killing of a Sacred Deer ο Γιώργος Λάνθιμος απέσπασε το τρίτο του βραβείο σε τρεις συμμετοχές στο φεστιβάλ των Καννών, που φέτος γιόρτασε τα 70 του χρόνια απονέμοντας τον Χρυσό Φοίνικα στο The Square του Robert Ostlund.
Ποια είναι τα φαβορί για τα μεγάλα βραβεία του μεγαλύτερου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Ευρώπης, τι πιθανότητες έχει ο Λάνθιμος να το σηκώσει, και πόσο στ’ αλήθεια επηρεάζει την απόφαση ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής;
Με αστεράτες ερμηνείες από Ντιάνε Κρούγκερ και Χοακίν Φίνιξ αντίστοιχα, ο Γερμανός με την τουρκική καταγωγή στήνει ένα δράμα απώλειας με έντονα χρώματα και γνωστά cameo από Ελλάδα, ενώ η Σκοτσέζα σκηνοθετεί ένα καθαρόαιμο αστικό νουάρ που διχάζει.
Πρωτάρηδες στο διεθνές διαγωνιστικό, οι νεαροί Αμερικανοί ταξιδεύουν τις Κάννες πίσω στα 80s με μια ιστορία με ελληνικό αποτύπωμα, ενώ ο Γάλλος βετεράνος διεκδικεί για τρίτη φορά βραβείο με μια από τις καλύτερες δουλειές του. (BINTEO)
Η δημιουργική αφλογιστία της Αμερικανίδας αφήνει το πεδίο ελεύθερο στον Ουκρανό να αφηγηθεί μια ιστορία με σοβαρό συναισθηματικό αντίκτυπο (και διαολεμένο χιούμορ), παρά τις δομικές αδυναμίες της.
Ευλογημένος με μια αεράτη, φυσική ερμηνεία από την Ηρώ Μπέζου, και τη σπαρταριστή παρουσία του Χάρη Φραγκούλη, ο Στέργιος Πάσχος παραδίδει μια απ’ τις πιο ελικρινείς, δροσερές και γλυκόπικρες ελληνικές κομεντί των τελευταίων ετών.
Απ’ τον Γιώργο Λάνθιμο μέχρι τον Πάρη Κασιδόκωστα κι από τον Ντέιβιντ Λίντς ως τη Σοφία Κόπολα, αυτά είναι τα δέκα (+1) πράγματα που χρειάζεστε για να κάνετε τους διαβασμένους, για το φεστιβάλ που φέτος κλείνει τα 70. Μεταδίδει ο Ιωσήφ Πρωιμάκης.
Με την στιλιστική του υπογραφή απλωμένη φαρδιά πλατιά σε έναν μύθο που αποδομεί κι ανανεώνει με αξιώσεις, ο Guy Ritchie ανοίγει πόρτες για άλλη μια κουρασμένη μυθιστορηματική φιγούρα, και της δείχνει το δρόμο για το μέλλον της.
Λιγότερο αυθάδες κι ευρηματικό από την πρώτη ταινία, το sequel της παρέας αταίριαστων φρουρών του γαλαξία μας κάνει μια χαρά δουλειά στο να κρατήσει ψηλά τις προσδοκίες της Marvel σε θέαμα, αλλά όχι και πολλά περισσότερα.
Η σκηνοθέτις που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Tribeca, μιλά στον Ιωσήφ Πρωϊμάκη για τον «Γιο της Σοφίας»: την πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύεται ποτέ στο νεοϋρκέζικο φεστιβάλ του Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Joshua Oppenheimer θα άλλαζε τον τρόπο που γυρίζονται τα ντοκιμαντέρ, αν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να γυρίσει ταινία τεκμηρίωσης σαν τον υπερταλαντούχο Τεξανό.
Κομψό στη φόρμα και δηκτικό στο περιεχόμενο, το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Πολωνού είναι ένας παιάνας στην υποχρέωση της τέχνης να λειτουργεί ως σύμβολο ελευθερίας απέναντι σε οποιαδήποτε ανελεύθερη και καταπιεστική ιδεολογία.
Ιδιαίτερα άβολο πλέον να βλέπεις αμάξια που διασχίζουν πολυσύχναστα πάρκα σε κολασμένες ταχύτητες, όμως αυτό το franchise ποτέ δεν καμώθηκε πως έχει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα - Οι ταινίες της εβδομάδας από τον Ιωσήφ Πρωιμάκη.
Η νέα παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη εντοπίζει την καρδιά του παραλόγου στην σάτιρα του Ροζέ Βιτράκ, και την μεταμορφώνει σε ένα άκρως απολαυστικό μπουρλέσκ, που δαγκώνει αλύπητα τη διαχρονική μπουρζουά υποκρισία.
Πανάξιο πέρασμα ενός Ευρωπαίου του cult στο παγκόσμιο mainstream, εκτός απ’ τους δροσερούς, λαμπερούς πρωταγωνιστές του, έχει να επιδείξει και την πλήρως προσβάσιμη εκλαΐκευση μιας ακρογωνιαίας λίθου του σινεμά του φανταστικού.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Σε Τέσσερις Χρόνους», μιλά για την ιδέα πίσω απ’ το να χρησιμοποιήσει τέσσερις διαφορετικές ηθοποιούς για να αφηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας, και την αξία του ρεαλισμού στη μυθοπλασία.
Επειδή λίγος στρατηγικός προγραμματισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ξεδιαλέξαμε τις ντουζίνες των νέων ταινιών που θα βγουν στις αίθουσες τον Απρίλιο, κι επιλέξαμε τις πέντε που αξίζουν τον κόπο να τραβηχτείτε μέχρι το σινεμά.
Με το συναρπαστικό σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Γαλλίδα Julia Docournau υπενθυμίζει ότι το genre πρέπει να είναι εργαλείο κι αφορμή για να πεις μια ιστορία, κι όχι αυτοσκοπός που καταπίνει τη δραματουργία.
Βελούδινη τζαζίστρια κι ανερχόμενη ηθοποιός, η σαγηνευτική πρωταγωνίστρια του Amerika Square μεγάλωσε με τον μπαμπά της να παίζει δίσκους ασταμάτητα και τη μαμά να τραγουδάει gospel και τζαμαϊκάνικα χιτάκια.
Υψηλή αισθητική και τολμηρή αφήγηση, σ’ ένα γκανγκστερικό θρίλερ που ζει κι ανασαίνει μέσα σε και παράλληλα με τα εμβληματικότερα δείγματα του είδους, από τον σκηνοθέτη του τηλεοπτικού Gomorrah και του επερχόμενου sequel του Sicario.
Το Μάντεψε Ποιος θα Έρθει το Βράδυ συναντά το Καταραμένο Σκιάχτρο, σ’ ένα ατρόμητο θρίλερ που, ανάμεσα στις απλόχερες τρομάρες του, κρύβει τραγανά κοινωνικά σχόλια για τον φλογερό ρατσισμό που κρύβει πίσω η υποκρισία της ανεκτικότητας.
Με μια μεγαλειώδη βιογραφία για μια απ’ τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της Γαλλίας, αλλά και τη Julie Gavras επί κεφαλής της Κριτικής Επιτροπής του, το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου επιστρέφει πιο πολύχρωμο από ποτέ.
Στο top 5 της ψηφιακής ταινιοθήκης του Doc Market βρίσκεται βέβαια και το οσκαρικό I Am Not Your Negro, ψηλότερα όμως στις προτιμήσεις των επαγγελματιών επισκεπτών του φεστιβάλ, είναι το ντοκιμαντέρ με τον ζουμερό τίτλο Βυζιά.
Το δεύτερο βήμα προς την πολυαναμενόμενη σύγκρουση του King Kong με τον Godzilla παίρνει ό,τι σωστό είχε κάνει η αναβίωση της ιαπωνική σαύρας, και το θάβει κάτω από μια τεράστια, all-American σβουνιά ψηφιακών υπερεφέ.
Το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου ηγείται διεκδικώντας βραβεία Ίρις σε 11 κατηγορίες, το Νήμα του Αλέξανδρου Βούλγαρη ακολουθεί με 10 υποψηφιότητες, κι ο Νοτιάς του Τάσου Μπουλμέτη με 8 διακρίσεις, αναμένεται να σαρώσει τα τεχνικά.
Η σκηνοθέτης μιας απ’ τις πιο πολυταξιδεμένες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών μιλάει στην Popaganda για το πώς είναι να φοράνε ταμπέλες στο έργο σου, αλλά και για το Ολυμπιακό Χωριό της Αθήνας ως σύμβολο του οικουμενικού παραλογισμού.