Ζ Ω Γ Ρ Α Φ Ι Ζ Ο Ν Τ Α Σ Μ Ε Α Ρ Ι Θ Μ Ο Υ Σ
του Φοίβου Σταυρίδη
Πρωτίστως να καθορίσουμε την κατεύθυνση:
ύστερα από το σπίτι είναι η δουλειά, τη δουλειά
ακολουθεί το σπίτι, σε κυνηγούν τα διακόσια παράθυρα
των σπιτιών, σε κυνηγούν τα μάτια που δε σε κοιτάζουν,
τα στρογγυλά μικρά σου γράμματα που μιλούν για μιαν ανώφελη
μάχη∙ εδώ όλα υπάρχουν για να σε πληγώνουν
για να δημιουργούν καταστάσεις αναπότρεπτες
κ’ υστέρα πιάνεσαι και δεν μπορεί να ξεφύγεις
η προοπτική είναι μόνο για όσους αφομοιώνονται.
Δε μπορείς να κάμεις μια μικρή, λογική επανάσταση
να πεις: τούτο το βράδυ θα ξαγρυπνήσω στους δρόμους
τούτο το βράδυ θα χαιρετήσω εκατό μίλια την ώρα
μ’ ένα παρδαλό πουκάμισο αδιαφορίας∙
στις πόλεις μας οι στέγες των σπιτιών είναι χαμηλές
ρίχνουν ίσκιους στις γωνιές και φοβίζουν τους περαστικούς
οι άνθρωποι περπατούν προσεκτικά πάνω στα πεζοδρόμια,
ξαφνικά κατεβαίνουν, περπατούν μέσα σου και σε κοιτάζουν.
Μπορείς μόνο, φεύγοντας από το άδειο γραφείο σου
φεύγοντας την αβεβαιότητα των ματιών και τους ίσκιους
ν’ ασχοληθείς ειρηνικά στο σπίτι «ζωγραφίζοντας με αριθμούς»—
στο κουτί βρίσκεις ένα τελάρο διάστικτο από αριθμούς
ένα σχέδιο διαγραμμένο χωρίς υπονοούμενα και αμφιβολίες
απλό, τυπωμένο σ’ εκατό χιλιάδες αντίτυπα,
βρίσκεις όλα τα χρώματα που θα χρειαστούν, στις αναγκαίες ποσότητες
κι όλο το απόγευμα ασχολείσαι παθητικά
χρωματίζοντας αριθμημένα τετράγωνα που θ’ αποδώσουν
ένα επιμελώς καθορισμένο σχέδιο
επιφανείας.
