Το «Νηπιαγωγείο» είναι μια παράσταση όπου στροβιλίζεσαι αγκαλιά με έναν άνθρωπο-μαξιλάρι

Στον υπόγειο χώρο του Μπαγκλαντές, στην Ομόνοια, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μια θεατρική αίθουσα μετατρέπεται σε μπαρ, σπίτι, αίθουσα συνάντησης κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καφενείο μνημόσυνου, νηπιαγωγείο. Το κοινό λαμβάνει σαφείς οδηγίες της και γίνεται μέρος της συμβάντων. Κανείς δεν παραμένει στην ίδια θέση με εκείνη που ήταν όταν αρχίζει το έργο. Εσύ πώς αισθάνεσαι όταν η δασκάλα σου σε επαναφέρει στην τάξη, όταν η Μέρκελ σου δίνει εντολές για το πόσο εργατικός πρέπει να είσαι, όταν το Εγώ των γονιών σου καταλαμβάνει όλο το σπίτι, όταν καλείσαι να πάρεις ενεργό ρόλο σε μια παράσταση χορεύοντας αγκαλιά με έναν άνθρωπο-μαξιλάρι; Η ομάδα χορού Αμάλγαμα στήνει το «Νηπιαγωγείο» για να θέσει ερωτήματα και για να ακουστεί η φράση του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο εγωισμός δεν είναι να ζει κανείς όπως θέλει να ζει αλλά να ζητάει από τους άλλους να ζουν όπως θέλει εκείνος»

Γιατί ως θέμα ο ανήλικος ενήλικας; Μαρία Γοργία: Το καλοκαίρι, κι ενώ έψαχνα ήδη τα παιδικά μου χρόνια με αφορμή την προσωπική, ατομική κρίση μου, έσκασε όλο αυτό με το δημοψήφισμα και το νέο μνημόνιο που μου φάνηκε τόσο τρελό και παιδαριώδες ώστε αναπόφευκτα έκανα μια σύνδεση. Το βιβλίο που με επηρέασε περισσότερο ήταν το «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» της Alice Miller, που μιλάει για τα απωθημένα τραύματα της παιδικής ηλικίας που ξυπνούν όταν βρισκόμαστε με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους και βγάζουμε κάποιες συμπεριφορές με τις οποίες τραυματίζεις το σύντροφο και/ή το παιδί σου κι έτσι το τραύμα μεταφέρεται αλυσιδωτά στην επόμενη γενιά. Όλο αυτό ήθελα να το συσχετίσω με τον εγωκεντρισμό και τον ναρκισσισμό, διαταραχές που υπήρχαν από παλιά, αλλά που πλέον στα χρόνια του άκρατου νεοφιλελευθερισμού βρίσκονται σε έξαρση. Βλέπω, από την οικογένεια μέχρι τις σχέσεις μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή των εδώ πολιτικών, υπερμεγέθη Εγώ που μαλώνουν μεταξύ τους όπου τα πιο ισχυρά ρουφούν μέσα τους τα πιο αδύναμα. Όλο αυτό δείχνει μεγάλη ανωριμότητα, πόσο μακριά μπορεί να πάει πχ η Γερμανία με αυτή τη στάση απέναντι στα άλλα κράτη;

Τα μέλη της χορευτικής ομάδας “Αμάλγαμα'”: Τίμος Ζέχας, Μαρία Γοργία, Σάνια Στριμπάκου και Μυρτώ Δελημιχάλη.

Στόχος είναι η κατάργηση του Εγώ ώστε να φτάσουμε στο Εμείς; Και πότε καταργείται το Εγώ; Μ.Γ.Στόχος είναι ανάμεσα στο Εγώ και το Εμείς να υπάρχει σε μια ισορροπία. Να μην υπάρχει αυτή η εσωτερική αγωνία ότι εάν εγώ δεν είμαι πιο πάνω, εάν δεν τους εξουσιάσω τότε θα με φάνε οι άλλοι. Είναι και θέμα παιδείας καθώς η άκρως ανταγωνιστική, φιλελεύθερη κοινωνία μας έχει ρίξει όλο το βάρος της στο άτομο. Προφανώς πρέπει να υπάρξει το άτομο και η ελευθερίες του αλλά αυτό να μην οδηγεί στην καταπάτηση των άλλων. Ακόμη και σε κάποιες πρώην κομμουνιστικές κοινωνίες που υποτίθεται ότι μέσω της μαρξιστικής θεωρίας ήθελαν να πετύχουν ισορροπία στην κατανομή του πλούτου πάντα υπήρχε το άτομο από πάνω που θα επέβαλλε τη δική του καταπιεστική εξουσία.

Σάνια Στριμπάκου: Νομίζω ότι το Εγώ πρέπει να υπάρχει και να είναι υγιές, να μην είναι εγκλωβισμένο και καταπιεσμένο. Να μην είναι ένα Εγώ που φτάνει στην ηλικία των 30 κι ακόμη πασχίζει να ενηλικιωθεί. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στη δική μας χώρα, στη δομή της οικογένειας και στην ισχύ των γονιών πάνω στα παιδιά τους. Πώς λοιπόν ενθαρρύνουμε ένα παιδί να ξέρει και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του και να παίρνει την ευθύνη των πράξεων του ώστε στη συνέχεια να γίνει ένας ώριμος, υπεύθυνος ενήλικας που θα σέβεται τους γύρω του αλλά και θα παίρνει θέση απέναντι στα γεγονότα; Δεν είναι κακός αυτός που μια συγκεκριμένη στιγμή έκανε λάθος στην κρίση του ή που παρασύρθηκε σε μια λανθασμένη πράξη. Δεν θα καταδικαστεί κανείς αν παραδεχθεί το λάθος του. Όμως θεωρώ ότι υπάρχει ένας τεράστιος φόβος γύρω από το σωστό και το λάθος και το πώς θα με χαρακτηρίσει η κοινωνία. Έτσι μας έχουν μεγαλώσει οι ίδιοι μας οι γονείς. Η δομή της οικογένειας είναι το πρώτο σύμπλεγμα μέσα στο οποίο ζει ένα άτομο και τα πρώτα μοντέλα συμπεριφοράς που βλέπει μέσα εκεί συνήθως τα επαναλαμβάνει στην ενήλικη ζωή του και στις σχέσεις του. Αυτό τον ρόλο που έχεις συνηθίσει να παίρνεις ή αυτό που έχεις συνηθίσει να υπομένεις το αναζητάς σε νέους ανθρώπους. Συνήθως το αναζητάς για να το λύσεις ή ίσως εκεί αισθάνεσαι πιο άνετα, πχ μπορεί το να σε υποβιβάζει κάποιος μπορεί να σου είναι μια οικεία κατάσταση.

https://www.youtube.com/watch?v=zQiGHsSeTgQ

Μυρτώ Δελημιχάλη: Η δικιά μου η γενιά, είμαι 27, μεγάλωσε από μικρή ηλικία με στόχους. Έπρεπε να πάρω το πτυχίο στα αγγλικά, να μάθω πολλές γλώσσες, να περάσω στο πανεπιστήμιο. Ακόμη κι αν η δική μου η οικογένεια δε με έβαζε να κάνω 100 πράγματα με έβαζε η κοινωνία γιατί παρατηρούσα τι έκαναν οι συμμαθητές μου και δεν ήθελα να μένω πίσω. Ναι, είμαστε μια γενιά που θέλουμε να κατέχουμε όσους περισσότερους τίτλους μπορούμε και να αισθανόμαστε όσο πιο καταξιωμένοι γίνεται. Όπως είπε και η Σάνια, δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το κομμάτι της αποτυχίας. Όλοι είμαστε δρομολογημένοι στο να πετύχουμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε σε περίπτωση αποτυχίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Όταν η Μαρίνα Αμπράμοβιτς μιλούσε στην Popaganda

Αναφέραμε πριν το υγιές Εγώ. Πότε είναι υγιές λοιπόν; Τίμος Ζέχας: Πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να κατανοήσεις ότι ο άνθρωπος είναι κι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων κι ένα πολύ δυνατό κομμάτι είναι τα ένστικτά του. Σε στιγμές που είσαι χαλαρός κι αφήσεις ελεύθερα τα ένστικτά σου μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι εκεί συμπεριλαμβάνονται τα πάντα: και η καλοσύνη και η κακία. Δεν θέλω να μιλήσω τόσο για το δίπολο καλού-κακού αλλά για την ποικιλία που έχουμε μέσα μας. Ας πούμε στη γάτα αν την αγγίξει κάπου δε θέλει, κάπου την ενοχλεί έχουμε αποδεχθεί ότι μπορεί να μας γρατζουνίσει. Επειδή εμείς συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας και ακόμη το δράμα της ύπαρξης μας έχουμε τα διλήμματα και τις αμφιβολίες για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούμε όμως πρέπει να αποδεχθούμε ότι κι εμείς είμαστε μέρος της φύσης. Η συμπεριφορά μας βασίζεται στα πιο βαθιά μας τραύματα και πολλές φορές δεν παραδεχόμαστε τα λάθη μας γιατί εάν το κάνουμε είναι σαν να παραδεχόμαστε τα πιο βαθιά μας τραύματα κι αυτό μας ρίχνει το πρώτο τραπουλόχαρτο του ντόμινο. Εάν έχω φτιάξει έναν «εγωικό» χαρακτήρα και μου τον κλονίσεις τότε χάνομαι ψυχολογικά. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.