Είναι περίεργο να μιλάς για Τα Σκυλιά μια παράσταση που τελειώνει πριν αρχίσει και που κάνει το θεότρελο buzz της πριν καν δώσει το όποιο σύνθημα για την εκκίνηση της
Στην περίπτωση των Σκυλιών που έσκασε μέσα στον άγριο καύσωνα και δρόσισε με την ειλικρίνεια, την χαριτωμενιά του αλλά και την βαθιά του ωμότητα τις πιο ζεστές νύχτες του αθηναϊκού Ιουλίου, το περιβόητο «από στόμα σε στόμα» πήγε και πιο σφαίρα και από την ταχύτητα ήχου. Όχι δεν έφταιγε η εξωφρενική επικαιροποίηση του θέματος, για κάτι δηλαδή που έγινε πριν λίγο καιρό, με την άγρια σοδομική κακοποίηση ενός σκύλου σε επαρχιακή πόλη, άρα η ανάμνηση της φρίκης του ήταν ακόμη νωπή στην μνήμη του πλήθους. Ούτε το εύλογο φλερτ με την φιλοζωική ευαισθησία πολλών θεατών καθότι έτοιμοι από καιρό να την στηρίξουν και θεατρικώς, ούτε καν η ιδέα πως στο μισό τρέχουν όλοι οι ηθοποιοί τους σαν ζώα και στο άλλο μισό περπατούν σαν άνθρωποι άρα έξοχο άρα άχαστο άρα γουατ δε φακ, ούτε καν η φήμη (ακα βεβαιότητα) πως φλερτάρει με τις Όρθινες και τον ζωομορφικό Χορό των πουλιών άρα ένα ενδιαφέρον (ακα ρίσκο) παραπάνω θα το χει.
Ήταν ξεκάθαρα ο τρόπος που στο πουλούσαν όσοι το είδαν. Και αυτό δηλαδή που έκανες εσύ (ακα και εγώ) μετά, με τους άλλους. Ο παλλόμενος ενθουσιασμός τους, έριχνε βουνά στις θεατρικές θάλασσες με ευκολία και μέγιστο παρορμητισμό. Η χροιά της φωνής τους όταν το επικοινωνούσαν ήταν και αυτό που στο ξεκαθάριζε – το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσες να κάνεις ήταν να το αγνοήσεις.
Και έτσι τα Σκυλιά χτύπησαν τρία γενναία sold out και άφησαν αυτή τη στυφή γεύση που σου μένει στα φεστιβάλ όταν πέφτεις πάνω σε αυτό το τόσο ξεχωριστό «και τώρα τι; δεν μπορώ να το ξαναδώ;»
Το είδα ευτυχώς το Σάββατο. Όταν ξύπνησα το πρωί δεν είχα σκεφτεί που θα με βρει το βράδυ. Πιθανολογούσα στο σπίτι χωμένος μέσα στην επανάληψη των δύο κύκλων του The Bear για να μπω επιτέλους περιχαρής στον τρίτο. Μια δυκτιακή περιπλάνηση όμως μαζί με το πρώτο καφέ, και τα υπερθετικά σχόλια που ξεχείλιζαν από την οθόνη από όσους είδαν τα Σκυλιά το προηγούμενο βράδυ, με έβαλαν σε πειρασμό, έκλεισα μια από τις τελευταίες τρεις θέσεις εκεί ψηλά, στην σειρά 25 που κουνάει σαν κουπαστή σε πλοίο όταν το χτυπά θαλασσοταραχή (πότε θα γίνει κάνα κουλό να τρέχουμε) και βούτηξα στις πληροφορίες για να ξέρουμε που βαδίζουμε.
«Μια ομάδα “σκύλων” εμφανίζεται στη σκηνή ως άλλος Χορός αρχαίας κωμωδίας. Αποστολή τους είναι να διαλευκάνουν τα γεγονότα γύρω από την άγρια κακοποίηση και θανάτωση ενός όμορφου κατοικίδιου σκυλιού σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, δίπλα σε ένα αρχαίο μαντείο. Ποια εκδοχή είναι η αληθινή; Ήταν άνθρωπος ο δολοφόνος, όπως είχε ακουστεί αρχικά, ή το οικόσιτο ζώο έπεσε θύμα αγέλης άλλων, αδέσποτων σκύλων, όπως λέει το τελικό πόρισμα των αρχών; Σε μια πολιτεία των σκύλων, απελευθερωμένη από την εξουσία των ανθρώπων, θα μπορούσαν, επιτέλους, τα κακοποιημένα ζώα να βρουν δικαιοσύνη;”
Και έτσι το βράδυ- βράδυ, βρέθηκα μόνος και σίγουρος, αντιμέτωπος με ένα έργο που συνοδευόταν παραδόξως με αυθόρμητες βεβαιότητες παρά τη «βαρύτητα» του θέματος: «Θα γελάσεις πολύ»
Δεν γέλασα πολύ. Αλλά είμαι και περίεργος, γελάω συνήθως με αυτά που δεν γελάνε άλλοι. Αλλά δεν θυμάμαι σε ποια άλλη παράσταση τα τελευταία χρόνια είχα τόσο σταθερά το χαμόγελο ανοιχτό, απολαμβάνοντάς ένα εξαιρετικό παιχνίδι ανάμεσα σε λέξεις, ιδέες και νοήματα. Να «κολυμπώ» επίσης χωρίς δεύτερη σκέψη σε μια θεατρική ροή που δεν πτοείται από το χρόνο. Να σκέφτομαι τι είδους πράγματι θεατρικό ντοκιμαντέρ είναι αυτό που βασίζεται τόσο σίγουρα και τόσο ελεύθερα σε ένα αληθινό αστυνομικό δελτίο αλλά και πόσο καθαρά εκμαιεύει τις αλληγορίες του, πάνω στην βία των δυνατών και την ήττα των αδυνάτων. Και βεβαίως να κοιτώ με ορθάνοιχτα μάτια -για να μη χάσω στιγμή-αυτά που προσφέρουν τόσο γενναιόδωρα οι έξι σωματικές ερμηνείες που σχηματίζουν το έργο.
Δεν τις συναντάς και τόσο εύκολα. Αυτό βεβαίως ήταν και το ζητούμενο. Τα Σκυλιά τρέχουν σαν ζώα, τσακώνονται σαν ζώα, πονούν και κλαίνε σαν ζώα. Και κάπου ενδιάμεσα, στέκονται σαν άνθρωποι, εξηγούν σαν άνθρωποι,, εγκληματούν σαν άνθρωποι. Ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης, ο Γιώργος Κατσής, η Έλενα Μαυρίδου, η Μαρία Πετεβή, ο Gary Salomon, ο Cem Yiğit Üzümoğlu είναι οι έξι -ισάξιοι- ηθοποιοί της παράστασης. Ο πρώτος είναι αυτός που έχει αναλάβει με αρτιότητα και σχολαστική λεπτομέρεια το Training Animal Body. Μαζί με τον δεύτερο έχουν «κλείσει» την ωραιότερη και τη δυσκολότερη σκηνή- στο τέλος αυτής είναι που αντιλαμβάνεσαι και τη σκηνοθετική ευφυία του Αζά, πως καταφέρνει να επαναφέρει το «γέλιο» σε μια χρονική στιγμή που θεωρητικά θα ήταν αδύνατο να επανέλθει. Στην Πεφάνη – ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί όταν την βλέπαμε στις τηλεοπτικές Μέλισσες περί τι είδους ερμηνευτικού πολυεργαλείου επρόκειτο- ανήκει ο απολαυστικότερος σκύλος, ο Ζαχαρίας, ο σκύλος του παπά του χωριού. Με δεύτερο βραβείο στον ξένο αδέσποτο, τον Τούρκο τσοπάν, που μένει κρυμμένος σε σπηλιά και έχει σε αντίθεση με ότι δείχνει, μια τόσο ευγενική καρδιά.
Ένα έξτρα χειροκρότημα για τη μουσική του Παναγιώτη- Panu– Μανουηλίδη. Θα ήταν μια άλλη παράσταση χωρίς την ζωντανή του παρουσία δίπλα στα ζώα.
Υποψιάζομαι πως με κάποιο τρόπο τα Σκυλιά θα ξαναεμφανιστούν, μου φαίνεται απίθανο το αντίθετο. Αν ναι, ξέρεις νομίζω τι πρέπει να κάνεις
